Saurang ahli pilsapat anu kawentar kantos nyarios kieu: "Neneda mangrupi laku lampah tina jiwa manusa anu pangjerona, sareng bade saterasna kitu salami dipangersa ku Gusti." Paneda mangrupikeun watek bawaan umat manusa, anu dijembarkeun ku umat manusa, teu aya watesan darajat, basa, atanapi agamai. Paneda diprakkeun dina sagala cara sareng pola, oge hal-hal anu pribadi, mangabad-abad, di unggal tempat; Di bangsa anu primitip, atanapi bangsa anu parantos maju.

Saleresna seueur umat manusa anu kuciwa, ningal panedana teu dimakbul atanapi teu sami sareng nu dipiharep, mung beurat kacida ari kedah ngalepaskeun kabiasaan nyanggakeun paneda mah, komo mustahil ari kedah eureun neneda mah. Kumargi dilebet diri manusa aya naluri anu ngarojong umat manusa kanggo neneda. Nyanggakeun paneda mangrupikeun gerentes hate manusa anu teras hirup, sadar atanapi heunteu manusa kajurung kanggo ngalaksanakeunana, sami sareng hiji pangabutuh anu teu kirang pentingna sapertos tuangeun, napas sareng inumeun.

Sajarah kapungkur, masihan kajelasan yen sanaos nagara Yunani, mangrupi asal muasal kabudayaan sareng asalna pilsapat, oge parantos pinuh ku paneda. Zerophar, saurang pilsapat, ngabiasakeun unggal dinten, ngawitan padamelan sadidinten ku paneda. Pericles biasa ngawitan pidatona ku paneda. Hiji jalmi pinter jaman kapungkur anu namina Plato nyarios kieu: "Unggal jalmi pinter di dunya ieu upami bade ngalakonan hiji hal pasti dimunggaran ku paneda."

Salah sahiji buktos anu ngajentrekeun yen paneda teh sumberna tina hate manusa, nyaeta paneda teu gumantung kana sakumaha tebihna manusa majeng dina kabudayaan sareng elmu, manusa tara nganggap dirina teu peryogi nyanggakeun paneda; tapi sabalikna anjeunna tetep manggih kanyataan yen paneda teh perlu sareng kacida manpaatna.

Lukas, salah saurang anu nyerat kaopat Injil, nyeratkeun lalakon Al-Masih dina ngawulang paneda. Waktos Mantenna rengse neneda, salah saurang muridNa nyarios, "Gusti, abdi-abdi wulang neneda." Panginten murid-muridNa ningal kayaktian kumaha hubungan Al-Masih sareng paneda-Na. Gusti leres guru anu wicaksana, Mantenna tara maksakeun kahoyongNa, tapi masihan tuladan kanggo dilakonan ku murid-muridna.

Al-Masih mangrupikeun hiji guru anu benghar pangalaman sareng hasil dina ngawulang, sareng jalmi anu hasil ngawulang tina naon anu dialaman ku Mantenna. Ku pola ieu, nu mana pinuh pangalaman, Gusti ngawulang ka murid-muridNa hiji paneda anu kacida saena, pondok, sederhana tapi madet, layak, sareng nyari, kangge disanggakeun ka payuneun Gusti. Paneda ieu disebatna Paneda Gusti, kangge pangemut-emut yen Gusti anu ngawulangkeun paneda ieu ka urang. Lebetna panedana teh kieu:

Waktos Al-Masih patepang hiji mojang ti Samaria, Gusti nyarios yen Gusti Allah milari jalmi anu nyembah ka Mantenna sareng Mantenna dibagjakeun ku panyembahan anu disanggakeun ku umat manusa dilebet roh sareng kaestuan. Mantenna ngadawuh, "Mangsa ka hareup mah, malah ayeuna ge geus mimiti, ku kakawasaan Roh Allah jalma-jalma bakal nyarembah ka Allah Rama teh bari nyaraho enya ka Mantenna, bakal sapagodos jeung pangersa-Na. Allah teh Roh, anu matak ngan ku lantaran kakawasaan Roh bae jalma-jalma pibisaeunana ngabakti ka Allah Rama bari nyaraho enya ka Mantenna teh" (Yohanes 4 : 23-24).

Maksadna Al-Masih didieu nyaeta kedah aya kasauyunan Gusti sareng jalmi anu nyembah ka Mantenna. Sapertos soca diciptakeun kanggo alat kanggo ningal, cepil kanggo ngadangu, kitu deui jalmi anu nyembah ka Gusti anu hoyong ngaraos nikmatna nyembah ka Gusti kedah parantos siap nampi Roh Suci. Saterasna Roh Suci tiasa minuhan anjeunna teras anjeunna tiasa muji Gusti dilebet Roh sareng kaestuan.

Panginten Gusti hoyong ngawulang ka urang yen nyembah Gusti jaman pernjangjian anyar benten sareng perjanjian lawas anu diangge ku urang Samaria sareng urang Yahudi. Panyembahan anu dilakonan ku urang Yahudi didasaran ku hukum-hukum anu diserat, ari urang Samaria didasaran ku tahayul-tahayul. Upami urang Kristen nyembah ka Gusti, aranjeunna nyembah di lebet Roh sareng kaestuan, benten pisan sareng urang Yahudi atanapi urang Samaria.

Hukum Toret kacida mangpaatna kangge ngadidik sareng ngadisiplin urang, mung salangkungna ti eta tiasa ngadesek urang sareng ngajantenkeun urang jalmi anu kapendak lepat anu kedah nampi panghukuman. Saleresna hakekat panyembahan ka Al-Masih teu didasaran ku aturan-aturan agami sapertos dina Perjangjian Lawas anu dicandak tina hukum Musa, tapi numutkeun harkat rohani anu teu mentingkeun gerak atanapi awak jasmani. Panedana pinuh ku kawasa kailahian.

Ayat nu penting kangge penyembahan dicandak tina Yohanes 4:23-24, ku kakawasaan Roh Allah jalma-jalma bakal nyarembah ka Allah Rama teh bari nyaraho enya ka Mantenna, bakal sapagodos sareng pangersa-Na. Kumargi upami roh anu asalna ti Gusti, tangtos milari sareng nepangan Gusti Allah. Di sisi lianna Gusti anu ngintunkeun Roh hoyong oge nepangan Roh di lebet panyembahan.

Al-Masih masihan conto tina kahirupan sadidinten perkawis nyanggakeun paneda, nyaeta upami urang bade nyanggakeun paneda, manah urang kedah hanaang kana perkawis Gusti, sapertos anu dimisilkeun dina carios hiji jalmi anu ngetrok bumi sobatna tengah peuting semu butuh pisan kana pitulung. Eta tiasa diaos dina Lukas 11:5-8. Mantenna ngadawuh, upami saurang ti antara maraneh, indit ka imah babaturanana dina tengah peuting, bari ngomong, "cik bere kami tilu roti, sabab aya babaturan urang ngendong di imah tapi kuring teu boga dahareun keurmanehna

Upama bae babaturan nu didatangan teh ngomong kieu, 'Tong nyusahkeun kuring!, panto geus dikonci, kuring jeung anak pamajikan kuring geus sarare. Kuring teu bisa hudang jeung nulungan maneh.'" "Terus kumaha?" dawuhan Al-Masih sanajan manehna hoream hudang jeung mere roti ka babaturanana, tapi ku lantaran nu datang teh kacida butuhna, pasti manehna hudang oge jeung nyumponan nu jadi pangabutuh.

Oge upami urang nyanggakeun paneda ka Gusti, urang kedah gaduh kasabaran tur teu aya kabosen sumping kapayuneun Gusti, sapertos carios hiji randa anu teu bosen-bosenna nyuhunkeun pitulung ka hiji hakim anu lalim (Lukas18:2-8). Kieu saur Al-Masih, "Di hiji kota aya hiji hakim anu teu sieuneun ku Allah jeung teu padulian ka batur. Di kota eta keneh aya hiji randa anu ngan pulang-anting bae ka eta hakim, menta dibelaan perkarana, pokna, 'Tulungan abdi mayunan lawan!' Lila eta hakim teh embungeun ngadenge pamentana, tapi tungtungna ceuk hatena, 'Najan aing teu sieun ku Allah jeung teu padulian ka batur ge, tapi ku sabab ieu randa kacida ngagangguna, keun ku aing rek dibela, sabab lamun henteu manehna bakal datang deui, datang deui, musingkeun aing!'" Saur-Na deui, "Tengetan omongan eta hakim anu teu bener teh! Ku sabab kitu, naha enya Allah moal kersaeun ngabelaan ka umat-Na ku manten anu beurang peuting nyambut pitulung-Na? Naha enya bakal talangke nulungan ka umat-Na? Sing percaya: Mantenna bakal gancang ngabela perkara maranehna. Tapi engke dina waktu Putra Manusa sumping, naha bakal mendak jelema anu percaya di ieu bumi?"

Tina dua misil ieu urang ningal bentenna antawis paneda anu mung diucapkeun teras-terasan wungkul sareng anu disarengan ku pangabutuh anu kacida. Nabi Yesaya nyarios, "Eh Yerusalem dina luhur kuta maneh geus aya anu karemit. Beurang peuting eta teh teu meunang repeh nunuhun ka PANGERAN, sangkan Mantenna emut kana sagala jangji-Na, sangkan ulah lali ka maranehna. Kudu terus tong eureun-eureun nunuhun, nepi ka Mantenna ngadegkeun deui Yerusalem, nepi ka Yerusalem jadi kota pamujian saalam dunya" (Yesaya 62:6-7).

Al-Masih dina dua misil ieu, muji ayana rasa pangabutuh anu kacida, anu ngajentrekeun aya tekad anu kiat dina diri urang, Mantenna hoyong nerapkeun dina pamikiran urang yen, "Sabab sing saha anu menta bakal dibere, nu barangsiar bakal beubeunangan, nu keketrok bakal dipangmukakeun panto" (Lukas 11:10).

Misil hiji sobat anu keketok bumi sobatna, ngawulang urang perkawis iman anu didasaran ku kaasih. Jalmi eta tengah wengi angkat ka bumi sobatna ngabelaan kaperyogian batur. Ngabela kaperyogian batur mangrupikeun kalakuan anu kapuji ku Gusti, sareng paneda urang janten aya mangpaatna. Urang diajar kangge kersa nyuhunkeun sanes pangabutuh nyalira wae tapi nyanggakeun paneda teh tiasa kangge pangabutuh jalmi sejen, ieu teh nu disebut doa sapaat.

Dina misil hiji randa anu nyuhunkeun kaadilan ka hakim anu lalim, ngajar urang sadaya supados urang sadaya gaduh kasatiaan dina nyanggakeun paneda, hiji hal anu dipiharep ku Gusti aya dina diri urang. Upami kasatiaan saurang randa tiasa ngaleehkeun hate anu sakitu heurasna, komo deui paneda ti umat pilihan Gusti anu disanggakeun kanggo ka Gusti nu Maha Agung dina kamirahan kaasih-Na. Gusti ngadawuh, "Di antara bapa-bapa di dieu, aya anu kalah ka mere batu lamun anakna menta roti? Atawa lamun anakna menta lauk kalah ka dibere oray? Sakumaha jahatna maraneh, ka anak mah tangtu merelukeun mere anu mangpa'at. Komo deui Rama maraneh nu di sawarga, moal teu maparin nu mangpa'at ka nu nyuhunkeun ka Mantenna!" (Mateus 7:9-11).

Urang oge diajar, yen aya mangsana waleran Gusti karaos lami pisan, tapi saleresna Gusti gaduh waktos kumanten anu sauyun sareng kawicaksanaana-Na. Mantenna tiasa ngawaler paneda supados jalmi anu nyanggakeun paneda tiasa gaduh iman kana kawasa Gusti, sareng supados urang dikiatkeun dina pangharepan urang dilebet ujian anu dipasihan ku Mantenna.

Injil ngajarkeun ka urang sadaya yen sumpingna Al-Masih ngabebaskun urang tina adat anu meungkeut anu ngawajibkeun urang gaduh tempat anu khusus kanggo nyanggakeun paneda ka Gusti Allah, anu ngawajibkeun umat manusa kangge nyanggakeun paneda dina waktos-waktos anu ditangtoskeun. Al-Masih nyarios ka mojang ti Samaria, "Nyai, sing percaya ka Kami, ka hareup mah ngabakti ka Allah rama teh lain di gunung ieu, jeung lain di Yerusalem" (Yohanes 4:21). Gusti ngawartosan mojang ti Samaria eta, anu naros kamana sakedahna aranjeunna neneda, nyaeta sanes di gunung Gerizim atanapi di Yerusalem. Mantenna hoyong mojang eta ngartos yen Gusti tiasa aya unggal tempat, janten urang tiasa nyembah Mantenna dimana wae ayana urang.

Al-Masih ngautamikeun paneda pribadi, Mantenna ngadawuh, "Maraneh mah mun rek neneda kudu di kamar, pantona rekepkeun, tujukeun paneda ka Rama maraneh nu teu katenjo. Sanajan dilampahkeun di tempat rikip ge ku Mantenna kauninga sarta tangtu diganjar" (Mateus 6:6).

Tujuanana supados nyiptakeun kaayaan nu tenang, supados saurang jalmi tiasa mung duaan sareng Ramana. Upami urang merhatoskeun pokok-pokok paneda, dina panyaang khotbah Al-Masih di bukit, urang tiasa ngabayangkeun Al-Masih ngagambarkeun tempat anu tenang kangge nyanggakeun paneda mangrupikeun tempat anu dicaangan ku cahaya Gusti Allah. Upami ku urang diperhatoskeun, Al-Masih nyebat "Rama" dugi ka tilu kali, "Tujukeun paneda ka Rama...Rama maraneh ningal di tempat anu katutupan... Rama maraneh bakal ngamakbul."

Tempat anu pribadi mangrupikeun tempat anu simpe sareng tentrem, tempat kangge umat Gusti ngaraoskeun nikmatna hubungan sareng Ramana. Cahaya anu nyaangan didinya mangrupikeun caang anu masihan kahirupan sareng sumanget. Anu minuhan tempat eta mangrupikeun Roh Suci anu oge minuhan manah urang ku rasa asih Gusti. Al-Masih ngawulang, "Ari neneda ulah cara tukang pura-pura! Maranehna ngadoana teh resep ngabedega di tempat babakti atawa di pepengkolan, ngarah katembong ku batur. Tah eta ganjaran maranehna mah, sakitu-kituna" (Mateus 6:5). Urang kedah tiasa nebihkeun diri tina cocobi ngagulkeun maneh di payuneun jalmi sanes, wios mung Gusti nyalira nu terang kumaha nyaahna urang ka Mantenna.

Saurang jalmi pinter nyarios kieu, "upami aranjeun nyalira aya di kamar bade nyanggakeun paneda, kedah yakin yen aranjeun teh saleresna duaan sareng Gusti."

Ajaran Gusti "lebet ka kamar sareng rekepkeun pantona" sanes hartosna urang mung tiasa ngayakeun hubungan sareng Gusti upami pantona dikonci. Ieu saleresna hartosna jalmi anu mayunan Gusti kedah milari tempat anu tenang sareng sepi anu ngamungkinkeun urang muji ka Gusti, saleresna tiasa oge hiji tegalan sapertos dilakonan ku Yakub, atanapi dihandapeun tangkal sapertos nabi Natanael, di loteng sapertos Petrus, atanapi di luhur pasir sapertos Al-Masih.

"Neneda ka Rama nu di sawarga anu teu katingal...," dawuh Al-Masih guru anu ngawulang paneda. Mantenna miharep urang ngartos yen Gusti teu tiasa ditingal ku soca badani urang tapi mung tiasa ku soca rohani urang. Cahayana nyaangan unggal hate jalmi anu nyembah Mantenna sareng ngaleupaskeun diri tina kaduniawian, masrahkeun diri kana pimpinan Roh Suci anu tiasa nyandak urang ka payunan Gusti Allah. Karusiahan, panto anu dikoncikeun, sareng misahkeun diri tina hal-hal anu aya di sakuriling urang, mangrupikeun hiji hartos yen urang nyiapkeun tempat anu tenang, anu suci, supados urang tiasa ngaraoskeun kasampurnaan Gusti jero kana manah urang sareng kaasih-Na anu aya di lebet Gusti anu janten Rama urang. Gusti nyalira nu terang kumaha nyaahna urang ka Mantenna.

Saurang jalmi pinter nyarios kieu, "upami aranjeun nyalira aya di kamar bade nyanggakeun paneda, kedah yakin yen aranjeun teh saleresna duaan sareng Gusti."

Ajaran Gusti "lebet ka kamar sareng rekepkeun pantona" sanes hartosna urang mung tiasa ngayakeun hubungan sareng Gusti upami pantona dikonci. Ieu saleresna hartosna jalmi anu mayunan Gusti kedah milari tempat anu tenang sareng sepi anu ngamungkinkeun urang muji ka Gusti, saleresna tiasa oge hiji tegalan sapertos dilakonan ku Yakub, atanapi dihandapeun tangkal sapertos nabi Natanael, di loteng sapertos Petrus, atanapi di luhur pasir sapertos Al-Masih.

"Neneda ka Rama nu di sawarga anu teu katingal...," dawuh Al-Masih guru anu ngawulang paneda. Mantenna miharep urang ngartos yen Gusti teu tiasa ditingal ku soca badani urang tapi mung tiasa ku soca rohani urang. Cahayana nyaangan unggal hate jalmi anu nyembah Mantenna sareng ngaleupaskeun diri tina kaduniawian, masrahkeun diri kana pimpinan Roh Suci anu tiasa nyandak urang ka payunan Gusti Allah. Karusiahan, panto anu dikoncikeun, sareng misahkeun diri tina hal-hal anu aya di sakuriling urang, mangrupikeun hiji hartos yen urang nyiapkeun tempat anu tenang, anu suci, supados urang tiasa ngaraoskeun kasampurnaan Gusti jero kana manah urang sareng kaasih-Na anu aya di lebet Gusti anu janten Rama urang.

Al-Masih ngadawuh, "Lamun maraneh tetep di Kami, tetep tigin kana piwuruk Kami, masih nyuhunkeun naon bae oge tangtu dikabulkeun" (Yohanes 15:7). Yohanes oge nyarios kieu, "Jadi, dulur-dulur, lamun tina budi rasa teu aya dakwaan naon-naon mah urang teh tangtu teger di payuneun Allah. Naon bae nu ku urang disuhunkeun ka Mantenna bakal dipaparinkeun, lantaran urang nurut kana timbalana-Na jeung milampah anu kamanah ku Mantenna. Ari parentah Mantenna nyaeta urang kudu percaya ka Al-Masih Putra-Na, reujeung kudu silih pikanyaah sakumaha anu dipiwarang ku Al-Masih" (I Yohanes 3: 21-23).

Di dunya ieu kawasa sareng pangaruh saurang "pengantara", didasaran tina kaayaan pengantara kuanjeun sareng sakumaha caketna hubungan jalmi anu ngayakeun hubungan. Kitu oge Gusti, waleran paneda didasaran kana pribadi Al-Masih anu janten hiji-hijina perantara, sareng kaayaan anu diperyogikeun kangge nyandak urang ka payuneun Gusti nyaeta, "Upami urang aya dilebet Mantenna, sareng dawuhana-Na aya dilebet urang."

Al-Masih ngajelaskeun hartos "cicing dilebet" dina dawuhana-Na, "Kami teh tangkal anggur nu sajati, Ama Kami anu jadi tukang kebonna. Unggal dahan Kami anu teu daekeun buahan ku Mantenna ditilas, ari nu sok baruahan dauna dipangkas diberesihan, supaya buahanana laleubeut. Maraneh geus diberesihan ku pangajaran anu diwurukkeun ku Kami. Sing tetep ngahiji di Kami, Kami oge baris tetep ngahiji di maraneh. Maraneh anu jadi dahan- dahan moal baruahan lamun henteu ngahiji di Kami, sabab dahan mustahil buahan lamun heunteu ngahiji dina tangkalna. Kami tangkalna, maraneh dahan-dahanna. Sakur anu tetep di Kami sarta Kami tetep di manehna, tangtu buahan jeung leubeut; sabab lamun henteu jeung Kami mah maraneh moal barisa naon-naon. Dahan anu heunteu tetep di kami bakal dipiceun sina garing. Dahan-dahan anu karitu bakal ditumpukeun tuluy dialung-alungkeun kana seuneu hurung, beak diduruk. Lamun maraneh tetep di Kami, tetep tigin kana piwuruk Kami, masih nyuhunkeun naon bae oge tangtu dikabulkeun. Kamulyaan Ama Kami bakal tembong lamun maraneh nu jadi dahan-dahan baruahan leubeut, sarta ku lantaran kitu maraneh jadi murid-murid Kami" (Yohanes 15:1-8).

Unggal jalmi percanten anu gaduh iman anu beresih sareng leres-leres, mangrupikeun dahan dina tangkal anggur nyaeta Al-Masih, jalmi percanten anu tiasa baruahan di lebet Gusti, anu ngalakonan parentahna, sareng nu hirup saluyu sareng dawuhana-Na. Jalmi anu gaduh manah sapertos kieu anu panedana didangu ku Gusti.

Saleresna anu dipiharep tina unggal jalmi percanten nyaeta tetep ngahiji di lebet Al-Masih, nyepeng parentah- parentahNa, leumpang dina kataatan anu kaluar tina manah anu beresih, aya dina naon-naon anu dikecapkeun, sareng sagala anu dilakonan dina kahirupan sadidinten. Ku jalan kitu saurang jalmi tiasa aya dilebet jalan Gusti, sareng Gusti bakal nyumponan panedana.

Seueur diantawis urang tumaros, kunaon jalmi percanten tiasa gagal dina kahirupan anu diberkahan sapertos kitu, hirup buahan sapertos hiji dahan dina tangkal? Gusti Allah merhatoskeun upami aya hal-hal awon anu ngahalangan hirup rohani urang, anu nyababkeun urang teu buahan, pasti Mantenna ngusahakeun kangge ngabersihan naon-naon wae anu ngaruksak dahan nyaeta urang sadaya.

Alkitab masihan conto-conto kawasa paneda dina kahirupan Abraham, Musa, Elia, sareng ngajentrekeun kahirupan aranjeunna anu baruahan. Upami kahirupan aranjeunna ku urang ditalungtik, urang tiasa mendakan yen sateuacan aranjeunna kenging hak anu kacida istimewana, aranjeunna nampi disiplin ti Gusti balas pinuh kasuka, taat kana parentah-parentah-Na, nebihkeun diri tina kaduniawian anu nuju di kawasaan ku iblis. Aranjeunna gaduh kahirupan anu benten, aranjeunna nyanggakeun paneda di lebet Roh Suci, sareng ku manah anu pinuh ku kaasih aranjeunna ngalakonan Dawuhan Gusti.

Kumargi kitu para saderek, upami para saderek hoyong kenging kahormatan anu sajati, janten jalmi anu nyanggakeun paneda dina jalan nu leres, pasrahkeun diri pribadi ka Gusti Allah nu Maha Suci, sawaktos Mantenna kersa ngaberesihan urang tina hal-hal anu ngahalangan urang dina ngamulyakeun Gusti. "Gunting" anu diangge kangge ngaberesihan urang nyaeta dawuhan Gusti sapertos anu didawuhkeun ku Gusti, "Maraneh geus diberesihan ku pangajaran anu diwurukeun ku Kami" (Yohanes 15:3). Sareng numutkeun paneda Al-Masih anu nilai sapa'atna langgeng kangge urang sadaya, "Mugi maranehna dijadikeun kagungan Ama anu disahkeun ku kaestuan. Nya pangandika Ama kaestuan teh" (Yohanes 17:17).

"Percanten ka Gusti."Al-Masih ngawaler, "Nu matak kudu percaya ka Allah. Kami ngabejaan: Saha bae ge bisa nitah ka ieu pasir sina ngajungjung terus ngunclungkeun maneh ka laut, tangtu kajadian. Tapi ulah cangcaya, kudu percaya enya-enya dina hate yen omonganan bakal kajadian. Ku sabab eta Kami ngabejaan, lamun maraneh neneda jeung aya nu dipenta, kudu percaya yen pamenta maraneh saenyana geus dikabul, menta naon ge tangtu dibere" (Markus 11:22-23). Ieu mangrupi dawuhan ajaib anu masihan jaminan kangge urang sadaya yen iman mangrupi rahasia paneda anu dimakbul, anu manah Gusti. Gusti masihan 2 hal penting dilebet hal paneda ;

Upami urang aos dina Rum 8:26 aya kaserat kieu, "Roh Allah oge kitu, sumpingna nulungan teh lantaran urang lemah. Urang mah heunteu terang kumaha kuduna neneda. Nya Roh ku anjeun anu melas melis ka Allah mangunjukkeun kecap-kecap anu heunteu bisa kedal". Sareng dina Epesus 6:18 kaserat, "Lampahkeun eta sakabehna dibarengan ku paneda nyambat pitulung Allah. Dina sagala perkara kudu neneda nurutkeun pituduh Roh Allah. Jadi kudu terus waspada, ulah eleh ku hoream. Ulah kendat mangnedakeun sakabeh umat Allah."

Roh Suci mangrupi Roh paneda, Roh berekah sareng piunjuk anu dibahekeun kana manah jalmi anu gaduh iman ka Gusti. Roh Suci kumanten anu mingpin paneda, anu janten nahkoda paneda urang sareng ngadugikeun paneda urang dilebet kecap-kecap anu teu tiasa diucapkeun ka payuneun Al-Masih nu linggih ditengeneun Gusti Allah di sawarga. Kitab Suci nyarioskeun, "Roh kumanten, sauyun sareng pangersa Gusti, nyanggakeun paneda kangge urang sadaya dilebet Roh sareng kaestuan."

Hakekat paneda saleresna mangrupi eunteung tina Roh Suci anu aya di lebet manah urang sadaya. Urang sadaya kedah ngarep-ngarep Roh Suci, gaduh kapercantenan, sareng nyarandekeun maneh ka Mantenna. Kakuciwaan sareng kagagalan dina paneda, asal muasalna tiasa tina kirang pasrahna urang kana panuyun Roh Suci; anu hartosna gagal ti dasarna keneh. Paneda anu leres, anu hasil nyaeta paneda anu masihan tempat salega-legana ka Roh Suci.

Al-Masih ngadawuh, "Jeung naon bae anu disuhunkeun ku maraneh make ngaran Kami, tangtu ku Kami dikabul, supaya ku jalan Kami kaagungan Rama jadi nyata katembong. Lamun maraneh nyuhunkeun ka Kami nyebut ngaran Kami, ku Kami tangtu dikabul" (Yohanes 14:13-14). Al-Masih miharep urang masrahkeun kapercantenan diri urang sagemblengna kalebet kawasa nami-Na, da mung ka Mantenna sadaya mahluk nyarembah, sareng mung di lebet Mantenna sadaya paneda diwaler.

Aya hiji hal anu kedah dipikahartos ku urang, yen neneda dilebet Al-Masih sanes hartosna urang nyebatkeun asma-Na ti ngawitan paneda sareng panungtungna wungkul, tapi langkung ti eta, jalmi percanten kedah nyanggakeun paneda di lebet Roh Al-Masih sareng dilebet kaasih sareng pribadi Al-Masih.

Kecap, "Jeung jaon bae anu disuhunkeun ku maraneh make ngaran Kami, tangtu ku Kami dikabul", hartosna upami paneda disanggakeun ka payuneun Allah Rama, anu bade ngawaler teh Al-Masih di lebet asma-Na sareng kawasa-Na kuManten. Jalmi percanten nyanggakeun paneda dilebet nami Al-Masih, sareng Anjeunna midamel dilebet nami Rama.

Kanyataanana upami saurang jalmi percanten, nu kahiji nu kedah diemut nyaeta kamulyaan sareng karajakayaana-Na sareng sapa'at-Na anu janten dasar iman percanten urang. Kumaha oge upami jalmi eta aya paningkatan di lebet anugerah sareng dina pangaweruh ka Gustina, anjeunna tiasa lebet ngahiji sareng Al-Masih. Anu hasilna anjeunna diajar kanggo nyanggakeun paneda dilebet nami Al-Masih anu sami hartosna sareng nyanggakeun paneda dilebet Roh Al-Masih. Hartos sanesna mah dina ngahijina urang sareng Al-Masih masihan ka urang hubungan anu raket dina sipat illahi-Na anu tangtos masihan ka urang kawasa paneda di Mantenna. Paneda urang tiasa saluyu sareng paneda Mantenna.

Gusti ngadawuh, "Lamun maraneh tetep di Kami, tetep tigin kana piwuruk Kami, masih nyuhunkeun naon bae oge tangtu dikabulkeun" (Yohanes 15:7). Ieu hartosna jalmi percanten, anu Al-Masih aya dilebet manahna, tiasa ngaraoskeun nikmatna sagala kawasa anu dilungsurkeun di lebet nami Al-Masih. Hal ieu sanes hal nu aneh, kumargi Mantenna parantos ngawulang ka urang sadaya paneda anu sarupi kitu; neneda di lebet namiNa hartosna neneda sami sapertos paneda Mantenna, neneda ngahiji sareng Al-Masih dina kaIlahiana-Na.

Al-Masih ngadawuh ka urang kumaha carana nyanggakeun paneda anu leres sareng ku dawuhana-Na urang tiasa ngartos naon hartos paneda dilebet nami-Na. Ieu ngemutan ka urang kanggo kenal ka Mantenna dilebet kawasa-Na nyaeta Nu Ngabela sareng Juru Sapa'at urang.

Mantenna mungkas dawuhan paturayana-Na sareng murid-murid-Na dina paneda sapa'at, kanggo matri kana naon anu parantos dilakonan, "Ayeuna Abdi mangnedakeun maranehna...Mugi maranehna diraksa ku kakawasaan jenengan Ama... Mugi maranehna dijadikeun kagungan Ama anu disahkeun ku kaestuan" (Yohanes 17: 9,11,17).

Urang teu kedeh hamham deui, paneda ieu mangrupikeun conto sapa'at-Na di sawarga. Diilhaman ku kaestuan ieu rasul Paulus nyarios kieu, "Ku lantaran kitu Al-Masih salawasna tiasa nyalametkeun manusa anu datang ka Allah liwat Anjeunna, sabab Anjeunna, anu jumeneng salalanggengna bakal mangmundutkeun kasalametan manusa ka Allah" (Ibrani 7:25) - nyaeta Nu Ngabela sareng Juru Sapa'at urang.

Ieu mangrupi salah sahiji ayat anu ngajentrekeun yen, Al-Masih teras midamel panyalametana-Na di sawarga sapertos anu dilakonan ku Mantenna di dunya, dilebet hubungan anu teu kapisahkeun sareng Allah Rama, dilebet sapa'at anu langsung disanggakeun ka Allah Rama. Sadaya padamelan anu aya patalina sareng anugerah Gusti teras-terasan diaping ku sapa'at Mantenna sareng unggal berekah anu lungsur ti sawarga, sadayana mangrupikeun hasil padamelan Al-Masih anu ngabela jalmi percanten di payuneun Allah Rama.

Teu lepat deui, belana Al-Masih kabuktosan dina pupus-Na di salib sareng kamulyaan anu dipigaduh ku Mantenna anu linggih ditengeneun Allah Rama. Sawaktos Mantenna masrahkeun diri kanggo kurban anu nebus dosa umat manusa, Mantenna gaduh hiji tujuan: Kamulyaan Gusti Allah ngawujud di lebet umat-Na. Ku sapa'atna tujuan ieu kacumponan, kumargi awitanana Gusti parantos dimulyakeun di lebet kasalametan umat manusa anu kapungkur pinuh ku dosa ku jalaran dadamelan Al-Masih - anu saterasna janten jalan panyampurnaan; manusa anu ayeuna janten pujian kanggo kamulyaan Gusti. Janten ku bela sareng sapaat Gusti anu dilakonan dina paneda, aya jaminan yen; diwangunna manusa enggal anu engke janten sampurna sareng dilengkepan dina kalanggengan.

Aya kaayaan sareng sarat-sarat anu kedah dicumponan supados paneda urang tiasa ditampi. Hakekatna mah nu kedah diperhatoskeun supados paneda urang tiasa dugi ka payuneun Gusti nyaeta;

Di lebet kitab urang Yahudi (Talmud), aya seratan yen dina sadinten teu kenging nyanggakeun paneda langkung ti tilu kali dina sadinten, bilih Gusti bosen upami ngadangu paneda unggal jam. Tapi Al-Masih ngadawuh yen urang kedah salawasna rajin neneda jeung ulah leutik hate (Lukas 18:1). Ieu teh sanes hartosna urang kedah neneda salami 24 jam teu aya lirenna, tapi maksadna urang kedah teu aya bosenna nyanggakeun paneda.

Kitab Suci teu nyarioskeun sabaraha kali urang kedah neneda, mung seueur conto-conto jalmi dina alkitab anu gaduh waktos anu teratur dina sadinten kangge nyanggakeun paneda. Nabi Daniel, biasa neneda dina waktos enjing, siang sareng wengi. Raja Daud nyarios, "Tujuh kali sadintenna abdi muji sukur ka Gusti" (Jabur 119:164). Injil nyeratkeun yen Al-Masih biasa gugah dina wanci subuh teras angkat ka tempat anu simpe kanggo neneda. "Poe isukna subuh-subuh keneh Al-Masih kaluar ti eta imah, ngabujeng hiji tempat sepi di luar kota, sembahyang" (Markus 1:35). Upami urang perhatoskeun kahirupan jalmi nu satia neneda di luar alkitab, urang sadaya tiasa nyutat yen seuseueurna aranjeunna neneda dina wanci enjing-enjing, sateuacan ngalakonan sagala rupi kagiatan dina dinten eta. Dina wanci subuh rohani urang beresih keneh, ku sabab kitu dawuhan Gusti tiasa langkung nyerep kana manah urang. Salian ti eta urang kedah masihan nu pangutamana sareng pangsaena kanggo Gusti urang.

Saurang alim ulama kantos nyarios, "Wanci subuh mangrupi panto dina dinten, saena kedah dijagi sareng diawalan ku paneda." Anu sanes nyarios kieu, "Wanci subuh mangrupi tali anu meungkeut anu ngahijikeun sadaya naon nu dilakonan ku urang dina sadinten, kumargi kitu saena mah tali pameungkeut ieu diwujudkeun dilebet paneda."

Saleresna hakekat rohani tina Injil teu ngatur kedah sabaraha kali sadinten, sareng sabaraha lami, tapi gumantung kana apingan sareng pingpinan Roh Suci nu dilebet urang sadaya. Saha bae anu hatena kabeungkeut ku Gusti, aranjeunna pasti neneda balas satia. Panedana teu dibates ku susunan kecap anu ngamulyakeun Gusti wungkul, tapi ngandung sagala anu nggambarkeun kamulyaan Gusti. Sanes kecapna nu ditingal, tapi Roh nu aya di lebet paneda eta nyaeta Roh Al-Masih, anu langkung ti sakadar ngalakonan kawajiban agama.

Leres Al-Masih masihan pola hirup neneda ka murid-murid-Na tapi hal ieu sanes paneda anu kaku. Sawaktos "Paneda Gusti" diwulangkeun ku Al-Masih, Mantenna ngararancang hal eta kanggo binih paneda anu tiasa disebarkeun, ngembangan sareng buahan. Anu janten pangersa-Na nyaeta urang neneda di lebet Roh sareng kaestuan.