SUGENGÉ GUSTI YÉSUS KRISTUS

Piwulangé Gusti iki pasemon kang awujud pitakonan. Ing antarané wong akèh sing duwé wedhus satus mangka ilang sing siji, sapa sing ora ninggal sing sangang puluh sanga ing pangonan, banjur lunga nggolèki sing ilang nganti saketemuné?

Semuné Gusti Yésus nyaruwé para pinituwa Yahudi, minangka pangoning bangsa, nanging nglirwakaké ayahan. Déné ora nggolèki sing ilang, yaiku umat kang wus nyingkur Gusti Allah. Malah rumangsa marem déné isih duwé sing sangang puluh sanga mau. Dianggep sing ilang mau ora ana pengajiné, amarga mung siji. Ing pasemon iku kagambar anggoné Gusti Yésus nggolèki wedhus kang ketriwal amarga ringkihé, kanthi katresnan diupadi déning Gusti. Kanthi setya, sing ilang mau dadi sing utama banget, béda karo wedhus liyané sing ora ketriwal Gusti kepéngin banget bisa ngemban mbopong wedhus sing ilang mau lamun wis ketemu banjur kapanggul dikanthi mulih. Sajroning omah bakal ana pista kabungahan, merga ana siji sing mratobat. Gusti Yésus bisa nerangaké bab swasana kabungahan ing swarga. Apa sababé?

Amarga Gusti priksa kahanan sing sabenere. Wiwit sekawit Gusti Yésus nunggil Sang Rama ing swarga. Tumurun marang bumi uga saka pangkoné Sang Rama kaswargan. Wedhus sangang puluh sanga sing ora perlu mratobat iku, ngibarataké sapa? Sing mesthi kuwi dudu para malaékat. Manut andharané Rasul Paulus, mengkené:

Yèn mangkono sapa sing kaibarataké wedhus sangang puluh sanga iku? Menawa kita kabèh anggambaraké menawa kuwi kita kabèh awaké dhéwé kabèh iki, ateges kita banjur rumangsa bener. Mangka sapa sing bisa nindakaké kabeneran ? Ora ana. Pancèn, sangang puluh sanga kuwi, kahanané manungsa sing padha rumangsa ora duwé dosa, amarga wis ngrasuk agama. Ngerti saréngat lan padha ahli bab surasaning kitab. Rumangsa luwih suci katimbang para petugas tarik pajeg, luwih becik katimbang wong Samaria, luwih resik katandhing karo nglakoni maling colong jupuk. Wong kang uripe wus agamawi. Sejatiné ya kuwi sing dipikir lan dirasakaké déning para ahli kitab lan para Farisi sarta para tokoh Yahudi. Padha wis rumangsa bener suci, mula ora perlu mratobat.

Loh, yèn mengkono sejatiné isih perlu mratobat, amarga anggoné rumangsa bisa, apa bédané karo sombong angkuh, kementhus lan kemaki? Bener. Pancèn isih kudu mratobat kabèh. Nanging Gusti luwih ngutamakaké kang ringkih lan kesingkang-singkang, sing bodho lan ketriwal, sing ngrumangsani yèn lakuné ora suci. . Sing ilang malah sing banget digatosaké. Upama bisa kétemu, bakal njalari swarga pista. Kabungahan pista kasebut, kakersakaké bisoa nenangi wedhus sing sangang puluh sanga sing ora ilang mau, bisa dadi sadhar. Krasa lan rumangsa yèn sejatiné uripe kebak dosa, banjur enggala mratobat uga. Anggoné ngutamakaké sing ilang, kakersakaké uga supaya njalari sing ora ilang uga saya diwasa sarta saya manteb pamratobate, kanthi iman lan andhap asoring ati.Umat sing wis rumangsa becik, yaiku sejatiné ilang uga saka bebener.

Kaya anak mbarep sing ora ilang kuwi, kaya uga kita kabèh sing rumangsa ora nilar Gusti, lamun kadang liya mratobat lan ditampa kanthi katresnan déning Sang Rama, aja banjur mèri. Aja malah brontak lan ngresula. Banjur ngundhat-undhat kaya-kaya lelabuhané kok ora ana ajiné. Mangka sejatiné ora mangkono.

Ana manèh sikeping pasamuwan, lamun ana wong mratobat banjur dadi rembug dadi gunem. Mangka sing padha ngrembug uga ora resik. Malah isih nutupi dosa dosané. Rumangsa becik amarga ora ana sing ngonangi dosané. Balik kang disipati ngakoni kaluputan malah dianggep sesawangan kang isi kanisthan.

Ing pasemon iki, Gusti Yésus nyariyosaké kadadeyan kang bisa dumadi ing urip padinan lumrah. Ana wong wadon duwé dhuwit dirham sepuluh, nanging ilang sing siji.

Ing pasemon iki Gusti paring piwulang, iba ajiné wong dosa siji, kang ditresnani déning Gusti Allah amrih wilujeng. Salaras karo surasaning Mazmur 24: l, Sang Raja kang kagungan gumelaring langit lan bumi, nemahi lelakon kélangan. Kélangan kagungané kang ketriwal, awit samubarang kabèh lan saisiné iku kagungan Sang Raja Agung mau. Sing ilang digolèki mrana mrené, bareng ketemu njalari bungah banget. Saka banget renaming nggalih, wong liya uga diajak pista bungah-bungah, supaya saya akèh kang mèlu ngrasakaké kabungahan iku.

Ana sing nafsir, menawa Gusti medhar pangandikan bab Gréja. Amarga Gréja, uga kagungané Gusti kang duwé ayahan nggolèki kang ilang, kanthi pitulungané Sang Roh Suci, Gréja nggolèki kang ketriwal ing satengahing jagad kang kebak dosa. Wong wadon mau nyekel lampu, yaiku pepadhang. Kaya Gréja madhangi jagad sing peteng. Masmur ll9: l05, ngendika: Sang Firman, iku pepadhang ing sangareping laku lan sing madhangi dalan. Krasa uga, menawa Gréja angucap: “ dirhamku sing ilang” – iku sejatiné amarga saya akèhé warganing pasamuwan kang ora nindakaké apa-apa kanggo sajroning ngibadah lan ngabekti marang Allah. Pasemon kuwi mulangaké, sejatiné keslametané wong akèh kang padha nyuwun kapitulungan iku, awit saka pakaryané Sang Roh Suci lan iku rancanganing Gusti Allah. Gréja sejati iku, ora gumantung marang apa sing ditindakaké wargané. Nanging gumantung apa pakaryané Gusti Allah piyambak.

Piwulang iki katujokaké marang para wong kang nggatèkaké piwulangé, pancèn béda karo piwulang dhapur pasemon ing sadurungé, sing sesambungan karo “sing ilang” Lan medharaké perluné saben manungsa tanggung jawab marang kamardikan ngenut kekarepan, lan prayogané bali sujud mring Gusti Allah.

Sing kabèh mau kadadeyané, amarga pancèn Gusti Allah nggolèki kang ketriwal, supaya umat padha ngertiya menawa lawanging patobat binuka, lawanging keslametan wus menga binuka. Pasemon iki mulang marang wong akèh, nerangaké kanthi wijang apa sejatiné keslametan kuwi. Jroning pasemon ana anak loro kang béda wewatekané. Iki ibarating bangsa Yahudi pilihaning Allah, padha padha putraning Israèl, nanging dadi jinis rong werna. Sing diarani anak mbarep, lan anak wuragil.

ANAK PEMBAREP, kawawas sacara hukum ( angger-angger), bakal nampa warisan rong bagéyan. Iki dadi gegambarané wong ibadah kang tansah ngudi netepi saréngating agama, kang bisa dilakoni sacara tata-lair. Apa sing umume dianggep bener, kuwi sing dilakoni. Dadi gegambarané wong ngrasuk agama kang setya ngabekti marang Gusti Allah. Nglakoni parentahing agama kanthi taliti. Katoné pancèn ora nglakoni dosa, amarga kasasaban olèhé setya tuhu marang angger-angger.

ANAK WURAGIL, nggambaraké jiwaning bangsa Yahudi kang kerep ngrèmèhaké urip suci, lan ora manut marang angger-anggering agama. Duwé watak nglawan marang Gusti Allah, nuruti pikirané sing dianggep bener. Rumangsa duwé wenang marang warisan duwéké wong tuwané, ngibarataké watakYahudi ngendelaké dupeh turun Abraham, Iskah lan Yakub. Rumangsané otomatis mlebu swarga. Wani ngedoh saka Gusti Allah, ora narima marang sih palimirma lan peparinge Gusti Allah. Amarga adoh saka Gusti Allah, anak wuragil mau uga adoh saka urip tentrem, adoh saka rasa aman, sarta ora ngrasakaké kabungahan. Kuwi merga ngrèmèhaké Kitab Suci Allah. Ibadahé uga sakepenaké dhéwé, nggugu karepe lan ngenut beneré dhéwé. Mula uwohé, uripe adoh karo kulawarga, adoh karo samubarang kang becik, ora wanuh masarakate.

Sing enom banjur lunga, misah saka brayat, adoh saka pangopening wong tuwa, ora kabagéyan berkhing nagri, lan misah ora nunggal karo padha seduluré sing mung siji. Ora nyambut gawé manèh mbiyantu bapaké, amarga malah lunga. Tegesé warisané ora wuwuh, ora ana tambahé. Bakal nmgatur uripe dhéwé, tanpa pengaruhé wong tuwa. Misah adoh saka omah, kepéngin urip bebas, golèk seneng bebarengan karo wong-wong bebas sing ora ngerti Sabdaning Allah. Malah, sepira kang bakal dadi hak warise, dijaluk sisan kanggo sangu lunga. Rumangsa duwé hak, nyuwun diparingi haké, sandang pangan yaiku warisan saka wong tuwané sacukupe. Senajan wong tuwané isih urip.

Kuwi dadi ibaraté uga wong masamuwan ndhèrèk Gusti, lon-lonan anggoné misah saka pasamuwan, kaya kaya lakuné bener uga. Ngenut karepe dhéwé. Pungkasané ilang temenan tanpa tilas, tanpa uwas golèk bebas, adoh saka wong tuwa sing isih urip. Senajan wong tuwané sedhih, nanging atiné mongkok déné kelakon bisa bebas. Semono uga patrape wong Kristen kang ninggal pasamuwan patunggilané karo Gusti, gawé sedhih nelangsané Allah Sang Rama. Nanging manungsa ora rumangsa gawé dosa.

Wong ngabekti iku adhedhasar iman, wong dislametaké iku merga anggoné pracaya. Nanging ana kunci kang luwih kasimpen sajroning iman lan ibadah iku, yakuwi manut mbangun turut setya tuhu marang dhawuhing Allah. Perlu anané “ketaatan.” Sang rama ora meksa anaké kudu manut, mula banjur dililani panyuwuné, senajan kaya-kaya meksa marang Sang Rama. Malah warisan kadonyan uga kepareng digawa lunga kanggo sangu. Iku isi piwulang, menawa sajroning wong Kristen nekad srawung karo wong dosa, uga isih diparingi berkah sangu kadonyan kaya kang disuwun kanthi wangkot. Nanging peparing iki, dudu wujuding kabungahané Sang Rama.

Ing papan anyar anggoné ngumbara golèk kebebasan, wis ora ana sambung batin manèh karo kulawargané. Ing kono lepas bebas, sawetara olèh seneng, ngentekaké dhuwit warisan kang wis ditampa sanajan durung wanciné. Bisa nuruti hardaning hawa nepsu, golèk mareming ati, nganti barang darbeké entek gusis, ora duwé apa-apa manèh.

Ing papan anyar kono ana paceklik. Ekonomi dadi krisis. Nalika isih sugih bandha kae akèh mitrané, nalika wis mlarat sing biyen mitra saiki dadi keras lan tanpa welas. Ora ana sing gelem nulungi. Uwohé urip nggegampang lan sembrana, saiki dadi miskin banget, rekasa lan sengsara banget. Arep mangan sadinané baé wis ora duwé jagan. Mangka iya ora duwé pagaweyan. Malah nganti nyambut gawé dadi tukang makani babi, ing peternakan babi duwéké juragan. Ngopèni kewan najis manut agama Yahudi kuwi baé wis dadi cacat agamawi. Nanging anggoné kepéngin nahan urip bisané mangan, kepeksa nyambut gawé ing kandhang babi, dilakoni. Saking luwené, nganti kepeksa mangan sisaning pakan babi. Kasengsaran nganti tekan semono, para kenalané kang padha ngancani nalika isih sugih dhuwit dhek semana, ora ana sing aweh pitulungan. Ngrasakaké urip bebas, kawitané kaya njalari seneng. Nanging pungkasané peteng. Sing diarep arep ing uripe kabungahan, nanging sing diundhuh kasusahan.

Gusti Allah asring ngagem kasusahaning urip, kanggo pepenget supaya umat manungsa eling marang Panjenengané. Nanging ana sing akibate malah ngedohaké umat marang Gustiné, tumrap kang imané ora kuwat kauji. Manungsa pinaringan rekasa sawetara, kanthi ancas supaya sadhar. Nanging saka trékah polah tingkahé manungsa dhéwé, kasengsaran oara nguwahaké patobat, nanging nukulaké laknat. Sing diundhuh rekasa, merga sing ditandur uga piala. Yaiku anggoné nuruti karep kamanungsan.

Bocah enom iku, thukul kasadharané, merga saka anggoné nandhang sengsara kang kaluwih-luwih. Rahayu kang isih kelingan marang wong tuwané. Ana katemtuan ing sajroning atiné, kepéngin bali nunggal karo bapaké. Ana keyakinan sajroning atiné, yèn wong tuwané mesthi bakal paring apura. Kanthi andhap asoring ati, wong enom mau mratobat. Ngadeg lan banjur mulih menyang omahé wong tuwané. Kewetu paseksiné: “ Rama kawula sampun damel dosa dhateng swarga lan ingarsa Panjenengan.”Gunem iku mratélakaké, menawa dhéwéké ora mung gawé dosa marang wong tuwané, nanging malah wus nglawan marang Gusti Allah.

Tulusing ati pamratobat, wong anom mau saguh dadi batur ngabdi marang wong tuwané. Didadekaké apa baé bakal tinampa kanthi suka bungah. Sing diancas siji, yaiku warisan katentreman manggon ing omahé wong tuwané bisa didarbeki manèh. Sejatiné, tumindak nglawan bapa kuwi, bakal nampa paukuman katundhung saka kulawarga. Nanging tatag atiné, ngadeg lan gedhé imané, pengarep-arepe menawa bapaké bakal ngapura. Mulih lan banjur mratobat, ngakoni gedhéning dosa lan kanisthané.

Iman sing kaya mengkono iku perlu banget tumrap sawijining patobat. Mratobat tanpa iman salugu, ibaraté wadhah kothong. Amarga ora bakal olèh keslametan. Anggoné kepéngin mulih marang bapa, ora mung teori, ora mung angen-angen. Nanging kawujudaké temenan, ngadeg lan mulih marani bapaké. Kaya mangkono iku sing bener, jalaran, gegayuhan sing becik dikaya ngapa, yèn ora kaujudaké ing laku, tanpa guna.

Ulihe bocah ilang mau, tekan ing palataran kang jembar. Saka kadohan weruh yèn bapaké nyawang tekané. Bapaké banjur ngadeg lumayu nemoni tekané ulihé anak banjur disikep dirangkul bakuh, nelakaké kangen banget. Kelingan nalika anaké mangkat lunga ninggal kulawarga, metu ing dalan kuwi, diarep-arep baliné mlebu ing dalan iku uga. Lan wanci iku kelakon. Anaké mulih. Dipandeng, njalari kabungahaning ati. Malah nalika weruh anaké teka, ngadeg lumayu lan diambungi ingkang putra mau. Gusti Yésus nggambaraké anggoné Gusti Allah ora sabar bakal nresnani lan paring apura. Nalika umat manungsa mratobat, lan precaya marang pitulungané, Gusti Allah nyupekaké dosa-dosa kang wus kawuri, ora ngundhat-undhat manèh kanisthan wingi-wingi, malah sing mratobat dikudang dikasihi. Anaké dirangkul, ing penganggo kang suwek rowak-rawek. Saklebatan anak kang ilang lan bali mulih manèh kuwi, luwih kagatosaké déning ramané, katimbang karo kawigatené marang anak kang ora minggat, kang setya tuhu olèhé ngabdi marang ramané. Malah sigra digawekaké pista, mbeleh pedhet sing lemu.

Pangapuraning dosa kang tanpa sarat-sarat, lan ora ngentèni kwalitas sarta ajining patobat, apa pamratobat tumemen apa mung lelamisan. Pangapura wus kaparingaké. Pangapuraning dosa pinaringaké marang para kang percaya lan mratobat, kawitané pancèn ngluwihi setya tuhuning pamanut lan pambangun turute wong ngrasuk agama.

Bocah enom kuwi, gedhé tekade anggoné bakal mulih marang bapaké, senajan rumangsa wis gawé dosa gedhé, wis adoh anggoné nyimpang dalan ninggal bapaké. Tekan ing tengahing ara-ara samun rohani, wis nglawan lan ora nggubris wewaleré bapa, nanging tetep teguh imané, bakal mulih nyuwun pangapura marang bapa. Lan sanyatané, kabungahané si bapa, ngluwihi dhuwuré patobate putra. Berkat luwih gedhé katimbang pamratobate manungsa. Tresnané Gusti Allah luwih gedhé karo pangabektiné umat. Penganggo sing amoh rusak, disalini jubah anyar.

Sing maune saguh dadi baturé bapa, malah bapaké wis paring paréntah marang para abdin liyané, supaya haké minangka anak dipulihaké manèh, lan hak warisé ditikelna kaping pindho. Sacara rohani, salaras karo kang tinulis déning Nabi Yésayah tumrap para wong kang mratobat, penganggoné bakal disalini jubah. Kuwi “jubahing kayektèn” – kuwi “penganggo keslametan” ( Yes 61: 10 ). Malah marang drijiné dienggoné ali-ali, kaya déné talining tresna langgeng ing kraton langgeng. Lambanging waluya jati pulih dadi putra kang nampa katresnan lan apuraning dosa. Iku pakaryané Roh Suci saka kamulyané Sang Juru Wilujeng, ya Gusti Allah piyambak sumbering urip langgeng. Iki gegambaraning berkah tumrap wong kang mratobat, digawekaké pista dhahar kembul, minangka liruné kasengsaran kang wus dilakoni, ganti pista kamulyan lan kabungahan. Kena ngapa diadani pista gedhén? Pangandikané bapa: “ Amarga anakku kang wis mati, lan saiki dadi urip manèh.” - Wong kang kesasar lumaku ing dalan jember, iku prasasat mati sacara moral lan rohani. Anggoné lunga minggat saka omahé bapa, iku sejatiné gegambaran “pati jasmani” kang saben uwong bakal ngalami. Lan nyatané, saben uwong uga wus nglawan lan ninggal daleme Sang Rama kaswargan, wis milih mèlu si Iblis. Iki mati moral lan mati rohani. Mulihé si anak, ngemu teges, umat manungsa uwal lan lepas saka pangancaming pati langgeng naraka, merga kaapura dosané, pinaringan swarga. Iki kabèh merga saka pangurbanan tresnané Gusti Allah marang jagad, nganti masrahaké ingkang putra ontang-anting – Sang Kristus Yésus dadi kurban sinalib ing Golgota. Ya panebusing dosa kurban salib iku, kang nguwalaké manungsa saka pati langgeng.

Ing ndonya iki kaya-kaya lumrah banget, nalika sajroning omah ana pista mistakaké anak, anak liyané utawa famili liya gawé prekara. Sing nesu, sing mèri lan ngganggu kaleksanané pista mau. Mengkono iku ing ndonya lumrah. Semono uga ing omahé bapa kang nemu manèh anaké sing ilang, nalika gawé pista ya ana baé sing gawé gendra. Anaké sing gedhé, si pambarep, muring-muring. Nesu lan kepara gedhé mèriné.

Sang pambarep, nalika mulih saka tegal sawah, kaget. Kok ing brayat ana pista bungah-bungah. Acarané apa ora cetha, sadurungé kok ora ngerti. Watak srei, sirik, wiwit thukul ing atiné si mbarep. Dhéwéké ora banjur mlebu omah, malah nyeluk sawijining abdi, banjur takon. “ Ana pista apa, kanggo sapa ?” – Pitakoné karo getem-getem. Ngumbar roh kanepson, atiné runtik isi mèri. Malah ora gelem mlebu omah nunggal ing pista kabungahan mau. Banjur misah saka karameyan, ngedoh karo sedulur.

Para maos, Gusti Yésus mulang kanthi pasemon iki, anggambaraké menawa anak ilang kuwi kalebu wong-wong sing dianggep nistha lan dianggep wong dosa déning para wong Yahudi kang setya ngrasuk agama. Anak kang ilang iku kalebu, para tukang tagih pajeg, wong dosa, para wanita lenjeh lan para kang laku maling. Kuwi anak ilang. Gusti Allah nimbali supaya “wong ilang” padha mratobat, lan mlebu ing pista kaswargan.

Kosok baliné, anak pambarep, anggambaraké wong kang katon anggoné ngrasuk agama saka tata lair, kang padha duwé watak mèri. Ora seneng yèn ana wong ala salin watak dadi becik. Tansah sujana lan ulate nyrengungus, nelakaké olèhé ora seneng. Sing katon mung lupute wong liya terus. Kaya si pambarep kang tansah ngeling-eling lupute adhiné kang minggat lan ngentekké bandha warisan. Kuwi sing digethingi banget, kaya-kaya tanpa ana pangapura manèh. Brontak marang bapaké kanthi gunem: “ Putra panjenengan ingkang sampun ngrisak lan nelasaken bandha, ingkang gesang sesarengan kaliyan wanita-wanita palanyahan …!” Si pambarep ora nyebut ora nyenggol jenenge adhiné. Nanging ngarani adhiné si “mursal” banget.

Pancèn, guneme si pambarep iku ana kanyatahané. Senajan dudu kanyatan kang sampurna. Gunem kang mung nyawang cacating liyan, lan cacate dhéwé ora katon. Si pambarep ora nganggep lamun adhiné kang ilang iku mratobat kanthi temen. Marang si bapa, sang pambarep mratélakaké olèhé Setya tuhu ngadi marang bapa, lan pangabden mau wus suwé mataun-taun. Mangka durung tau digawekaké pista, la kok malah bocah mursal kang ngentekké bandha donya lagi baé mulih dipestakaké? Aturé marang bapa: “ Mataun taun kula ngabdi dhateng bapak, kala menapa kula nglawan dhawuh angger-angger ?” - Si pambarep rumangsa yèn lakuné wis bener. Lan kawetu guneme ngresula: “ Dereng nate kula panjenengan paringi cempé setunggal.” – Mengkono anggoné melehaké si Bapa, amarga wis suwé rumangsa leladi marang wong tuwa, mangka ora nampa sembulih lan bebungah kang rupa hadiah. Sikep sabanjuré, si pambarep emoh nunggal wong tuwa lan sedulur. Aluwung lunga, metu lan ngedoh saka omah. Kanthi ati nesu, banjur lunga kanthi ati mèri. Watak iki kang tansah mrebawani rohé, jiwané owah dadi angkuh sombong lan kumengsun.

Senajan dikritik, senajan dilawan – si Bapa ngrerepa anaké. Ngarih arih ingkang putra kanthi asih, pangandikané: “ Kowé rak tansah awor nunggal karo bapak saben dina. Apa sing dadi duwékku iya duwékmu uga angger.” - Pangandikan iki, nelakaké sipat watak Illahi, kang ora nahan maringaké asihé marang wong kang sanajan nglawan lan wangkot. Sing angkuh sombong lan atiné atos, isih ditresnani lan diarih-arih amrih mratobat. Sejatiné katresnané bapa isih luwih gedhé yèn katandhing karo marang si wuragil. Sejatiné sing dikarsakaké Gusti Allah marang umat manungsa, ora béda karo sikepe wong tuwa marang anaké pambarep lan si wuragil. Yaiku supaya mratobat. Mandheg saka laku dosa, lan ora nindakaké kanisthan manèh. Kaya para wong dosa sarta juru mupu béya ( tukang tagih pajeg ), kang banjur manut ndhèrèk Gusti Yésus.

Ing wulang pasemon iki, ora dingendikakaké bab mratobat lan orané si pambarep. Yèn si pambarep mau tinemu ana ing wataké para wong Farisi, nyata malah nglawan Sang Kristus. Yèn anak pambarep mau anggambaraké wong Yahudi lan sapa baé kang ngendelaké dupeh wus ngrasuk agama, nyatané wong Yahudi kang nyalib Gusti Yésus. Sing wis luwih dhisik lair dadi mbarep lan ngrasuk agama, kalebu wong Farisi kang ahli kitab Torèt, sarta saperangan gedhé ulama Yahudi, sanyatané padha nampik Gusti Yésus. Yèn ana pamratobat, mesthiné ora bakal kelakon masrahaké Gusti Yésus marang pengadilané Pilatus lan Hérodès. Buktiné malah tumindah kejem marang Gusti Yésus. Ing jaman saiki, bisa uga si pambarep iku maujud ana ing sikep sombong angkuhé wong kang rumangsa : Luwih suwé olèhé dadi Kristen. Wis baptis wiwit cilik. Akèh pagaweyané kang ingaran leladi marang Gusti, rumangsa tansah ana ing “ pelayanan.”

Bisa uga maujud dadi wong sing rumangsa sugih jasa kanggo Gréja lan pisungsungé akèh ngluwihi wong liyané. Bisa uga kuwi para pambarep. Yèn padha gelem jujur, sejatiné manungsa asring banget nandhing-nandhingaké kwalitas kekristenané karo wong liyané. Banjur rumangsa becik. Pancèn kasetyané ana, ibadahé katon, pangabektiné disekseni déning wong akèh. Nanging Sang Rama kaswargan priksa yèn sajroning atiné ora ana lembah manah lan andhap asore. Rumongsa becik, rumangsa uripe aji, mangka sejatiné sikep uripe kleru kebak rasa mèri.

Methik sarining piwulang.

- Watak angkuh lan sombong merga rumangsa akèh lelabuhané marang Gusti Allah, malah dadi jurang ngedohaké sesambungané karo Gusti Allah.

- Wong kang rumangsa wis bisa nglakoni bebener, kang rumangsa bisa dadi pantes ing ngarsané Gusti Allah, watak iki ngaling-alingi tumuruné karahayon langgeng peparingé Gusti Allah.

- Akèh ing jaman saiki wong kang wataké isih memper lan padha karo watak Farisi lan Yahudi, kang ngendelaké saréngat tata lair kang agamawi.

- Tumrap Gusti Allah, yèn wong dosa kesasar lakuné ora gelem ditimbali mulih lan mratobat, mujudaké kélangan gedhén tumrap swarga.

- Nanging yèn wong dosa ninggal “ara-ara samun” rohani lan mulih nunggil karo “Sang Rama” – iku dadi kabungahan gedhé tumrap Kratoning Swarga.

- Iba sabar lan gedhéning tresnané Gusti Allah supaya manungsa mratobat.

- Yèn ana wong siji baé mratobat, iku dadi kaunggulané Gusti Allah.

Gusti Yésus ngendikakaké pasemon sawijining juragan mecat sang bendhahara, sawisé gawé palapuran. Sababé, pegawe mau boros banget. Karo para wong tani sing dadi bawahané, sang juragan priksa pira dhuwite sing diutang ora kesaur lan mubazir. Sang bendhahara mau ora mratobat ngakoni lupute, nanging malah isih ngrancang, kepriyé sawisé dipecat amrih bisané isih bisa olèh kauntungan. Sétan sing miwiti ngajak nerak bebener, tansah nambahi dalan supaya paneraking umat manungsa saya akèh. Dosa iku nak kumanak. Sang bendhahara bakal gawé rekadaya ngakali sang juragan, senajan sejatiné kuwi luwih jahat katimbang karo watak ora jujur. Para petani diajak laku ora jujur uga. Mangka kitab Suci ngendika: Sing sapa ngajak laku slingkuh ora jujur marang wong liya, sing ngajak mau bakal olèh paukuman luwih abot. ( Lukas 17: l ). Para among tani diajak slingkuh, nandha tangani kontrak sing ora nyata. Para wong mau supaya nulis lan ngakoni menawa utange luwih sithik katimbang sanyatané. Kuwi dadi larangan agama, amarga lakuné peteng. Lakuné nistha lan slingkuh.

Sanyatané wong sing duwé akal kuwi wong sing pinter. Najan ora jujur, nanging sugih akal. Kuwi pinter, najan ora bener. Sang juragan priksa, yèn pegawené ora jujur, senajan nyatané pinter. Nanging tetep dipecat, ora merga pintere nanging merga olèhé ora jujur. Sejatiné ing pasemon iki, Gusti bakal medharaké, menawa “manungsa ing bumi iki, luwih sugih akal, katandhing karo para putraning pepadhang.

Gusti paring wulang, supaya leladi marang pepadhaning urip kanthi apa baé sing didarbeki. Luwih luwih kanggo bab kang sesambungan bab karohanèn. Nanging babar pisan Gusti ora ngeparengaké kita padha golèk bandha kanthi cara sing ora jujur. Senajan barang darbe bisa kanggo leladi marang pepadha. Saupama ana bandha ora halal kang sumelip ing brayat, enggal linepasa bandha mau kanggo pakaryan kang migunani wong liya, luwih luwih sing njalari katentreman langgeng. Iki ora ateges banjur kena golèk dhuwit ora halal, lan banjur kanggo amal. Ora mengkono. Iku tetep gawé dosa lan luput.

Sikep pegawe ing pasemon iki, nggunakaké bandha donya kanggo sabangsané besel. Kanggo golèk mitra sing ing tembe bisa ndhukung yèn diperlokaké. Anggoné golèk dhuwit ora halal, sawisé kecekel kanggo kaperluwaning kamanungsan lan ambisi.

ngatase sang pegawe mau, kanthi laku ala lan ora jujur isih mikiraké nasib tembe mburi, iba manèh wong kang padha laku becik, apa ora kudu luwih mikir bab kepriyé bisané ing tembe slamet rahayu lan tentrem? Dadi juru gedhong, dadi bendhahara, kudu kanthi wicaksana. Senajan sing diurus barang katon, barang kadonyan kang sepélé katandhing karo kang rohani. Nanging, kepriyé bisané olèh kapitayan kang gedhé ( kang rohani ), menawa kang cilik baé ( kang materi duniawi ), ora bisa dipitaya ? Sing sapa bisa diprecaya bab kang cilik baé, kuwi titikan menawa bisa dipercaya ingbab sing luwih wigati. Yaiku bab-bab kang magepokan karo babagan rohani lan swarga.

Ana wulang dhapur pasemon, wong miskin sing uripe mung saka rontokaning pangan kang diwenehaké déning wong sugih. Wong miskin mau saben dina manggon ing regole wong sugih mau. Lelakon sabanjuré, wong sugih lan wong miskin mau mati. Kaya déné saben uwoh uga mesthi ngalami pati raga. Senajan gegayuhaning urip béda.

Gusti ngendikakaké pasemon kuwi dadi piwulang. Kacarita, patiné wong sugih mau ora bisa katampa ing urip langgeng swarga. Sing padha nguntapaké tekan makam akèh banget. Wong sing sugih kadonyan , pungkasané ora bisa nampa warisan surgawi.

Kosok baliné si Lazarus wong miskin mau, nalika upacara ngubur, ora dirubung déning wong akèh. Sing nguntapaké menyang kubur among warise dhéwé. Upacara agama ya ora jangkep. Nanging sukmané dipethuk déning para malaékat, tekan urip langgeng ditampa ing pangkoné Rama Abraham. Wong miskin mau mlebu swarga.

Ing naraka, wong sugih mau ngrasakaké panas perih rekasa lan sengsara, nampa paukuman. Saka kadohan nyawang mandhuwur weruh Lazarus dipangku Rama Abraham sajroning kamulyan. Wong sugih mau wis ora wani nyuwun pitulungané Gusti Allah kang wis disingkur nalika uripe ana ndonya. Mulané waniné nembung marang Rama Abraham, leluhuré para wong Yahudi. Senajan nalika ana ndonya wong sugih mau wus ngrèmèhaké lan nampik mitulungi Lazarus kanthi lumrah, nanging saiki duwé panyuwunan. Ngarep-arep supaya drijiné Lazarus kacemplungna ing banyu, lan tetesané bisaa tumetes ing ilate kanggo nyuda panas linuwih. Wong sugih iku jempalitan kepanasen, lan ngarep ngarep drijiné Lazarus tukang ngemis kuwi bisaa nelesi gurungé. Wong sugih sing biyen dijaluki rontokaning pangané déning Lazarus, saiki malah njaluk tulung marang Lazarus ngedhem rasa panas sengsarané.

Rama Abraham paring pangandikan, menawa sing dijaluk wong sugih kuwi ora bisa keleksanan, amarga wis ora ana manèh sesambunganing neraka lan swarga. Lazarus ora bisa mlembar mrono. Tur manèh, nalika isih urip wong sugih mau ora tanggap marang kaluputané déné wis ngegungaké kasugihan, lan ora nanggapi timbalané Gusti Allah. Lan saiki wanciné nampa uwohing panggawe nalika isih urip ing bumi. Kuwi pancèn kaadilané Gusti Allah, wong miskin kang urip ing bumi kanthi iman kang bakuh, wus pantese nampa kamulyan. Antarané swarga lan neraka kapisah ing jurang jero.

Ngerti menawa paukumané wis ora bisa manèh ana pangapura, nanging isih kelingan seduluré cacah lima sing isih urip ana ndonya. Panyuwuné, yèn kepareng supaya Lazarus isih bisa bali menyang ndonya, banjur ngelingaké seduluré cacah lima mau, aja nganti urip kaya wong sugih kuwi banjur mlebu naraka. Nanging padha nuruta kaya Lazarus, najan sengsara nanging bakuh imané sarta pungkasané olèh swarga.

Rama Abraham ngendika, menawa para kadangé sing isih ana ing ndonya ora merlokaké manèh baliné Lazarus. Ing bumi wus tumurun Sabdaning Gusti Allah paring panuntun lan pangapura. Manungsa ing bumi ora bisa ditarik lan diwilujengaké déning kawruh kapinteraning manungsa sapa baé, kejaba among mratobat lan manut marang Firman. Ing ndonyawus ana wulang saka Kitab Suci. Mula ora ana gunané Lazarus bali mudhun menyang ing bumi. Yèn manungsa ora ngandel marang surasaning Kitab Injil kang nyaritakaké kaélokan akèh, tetep baé upama dielingaké déning manungsa iya ora bakal pracaya. Anggoné padha ora pracaya, kuwi amarga “rohaniné picak,” – lan ora bisa ditulungi kanthi kawruh lan bukti kaélokan anyar kang sumusul ngelingaké. Wong wuta rohani, kaya pinesthi wus ora bakal bisa nyawang kaélokan, ora bisa nyawang pepadhang kang ana ing ngarepe, senajan srengengé pisan kang tumurun. Wis ora kuwat nyawang cahya suci saka Sang Pepadhang.

Wong sugih mau duwé étungan, yèn para seduluré weruh Lazarus bali mudhun menyang bumi, lan ngerti tumuruné saka swarga, bakal ngowahi seduluré dadi wong kang gelem mratobat. Ingatase biyen weruh sengsarané Lazarus, kok saiki ana ing swarga. Mangkono pikirané wong sing kadhung dadi gemblung. Nanging katrangan wangsulané Rama Abraham gawé kagete, nyata yèn Lazarus ora bakal mudhun manèh menyang bumi. Amarga kanggo pamratobating umat, ing ndonya ana Sang Sabda, ing bumi ana Kitab Suci kang kudu dienut dadi paugeraning urip. Katetepan ing akherat, ana sambung rapete karo kalakuané umat manungsa ing bumi. Ngundhuh wohing panggawe.

Mangka panggawe sing sejati bener nalika urip ana ing ndonya mung siji, nampa pitulungané Gusti Allah, gelem dislametaké lantaran Gusti Yésus. Iki karsané Allah. Golèk pantara marang para suci kang wus swarga, ora ana gunané manèh. Menawa nalika isih urip ana ndonya manungsa ora gelem mratobat, ora ana manèh dalan keslametan sawisé mati. Begja, déné kita kabèh anduwéni Gusti Yésus Kristus.

Gusti Yésus tindak menyang Yérusalèm manèh, amarga ana Riyaya Paskah. Sejatiné dadi pratandha menawa wanciné pangorbanan panebusing dosa wus ndungkap, wus meh tekan wektuné. Gusti Yésus nyarasaké wong lara budhug cacah sepuluh. Para pasien mau dumadi saka wong Yahudi lan uga wong Samaria. Kaya dadi pratandha menawa wus tekan wanciné urip iki kudu wiwit manunggal lan lumaku bebarengan. Padatan, menawa kaya wong Samaria kang dianggep wong dosa, menawa nyuwun tulung mesthi mbengok saka kadohan. Ora wani nyedhak. Wong lara kusta utawa budhug iku dinajisaké manut pranatan agama Yahudi.

Ing awal paladosané, Gusti Yésus njamah jasmaniné kang padha nandhang kusta mau, dadi pratélan bab katresna-Né. Nelakaké kamiraha-Né kepareng nyucèkaké kang najis. Pungkasané, yèn Gusti paring pitulungan ora kudu njamah utawa ora susah gepok senggol ngelus badané sing lara, nanging saka kadohan utawa cecaketan ora ana bédané.

Ora nganti dijamah, sing lara kadhawuhan lunga menyang ngarepe para imam nuduhaké anggoné wis waras. Gusti ngajeni banget gedhéné pracayané wong sepuluh panandhang budhug mau, sanajan durung krasa kasat mripat bab warase, nalika didhawuhi ngadhep marang para imam nuli mangkat. Kuwi iman sing gedhé. Yakuwi sumbering berkah kang nguwohaké pambangun turut, nalika lunga lumaku mau proses warase dumadi sampurna. Saka sepuluh wong lara kusta mau sing sanga wong Yahudi. Bareng wis waras, malah ora butuh ngerti sapa sing nulungi kanthi rumaket ing pamatur nuwun. Mla ora merlokaké nemoni Gusti Yésus, sing sanga padha nerusaké laku menyang Yérusalèm.

Déné sing siji, iku wong Samaria. Rumangsa wis diparingi pitulungan déning Sang Kristus, merlokaké bali sowan Gusti manèh sawisé nuduhaké kahanané awaké marang imam Yahudi. Kaya mangkono patrape wong sing ngerti atur panuwun. Sowan manèh marang Gusti ngaturaké panuwun, déné wis dipitulungi waras. Rumangsa olèh kamardikan, ora dipencil saka pasrawungan, ora diwirang-wirangaké merga najise, lan bakal kalis saka bebaya. Wong Samaria, sing kerep banget diarani wong dosa, malah ngerti bab panarima sukur, sowan marang Sang Dokter Agung sing marasaké. Gusti ngendikakaké Sabda berkah: “Kowé wis waras déning iman pracayamu.”

Kaya dadi kaca brenggala, uripr titah manungsa kang tansah nampa sih rahmate Gusti Allah, nanging mung sethithik kang ngerti ngaturaké pangalembana lan panuwun.

Para ahli agama ahlining kitab matur marang Gusti, kapan Kratoning Allah maujud? Gusti paring katrangan kanthi wijang, menawa Kratoning Allah iku ora winatesan papan, wektu lan ujud sing kasat panca ndriya. Kratoning Allah ora wujud organisasi super, kaya pamaréntahan kadonyan. Dudu lembaga rohani, dudu kekuwatan sing karosané guyup lan uga dudu pininjuling Gréja lan samubarang kang agamawi.

Nanging, Katoning Allah iku asipat batin; tegesé: Kratoning Allah iku dumadi saka ati kang dadi dhampar palenggahané mranata pamaréntahing krajané.” Sabanjuré Gusti Yésus ngeneraké pangandikané marang para murid. Sing sejatiné para sakabat kuwi uga ngangen-angen bab maujude Kraton sacara kadonyan uga. Mula Gusti malah ngendikakaké menawa rawuhé bakal ditulak, bakal ngadhepi kasengsaran. Gusti uga mratélakaké bab paukuman tumrap umat manungsa. Kaya pagiris kang nalika dumadi banjir bandhang, kaya keroting untu merga panandhang kaya leburé Sadum lan Gomorah. Paukuman kuwi njalari bangsa Yahudi nemahi pati kang gawé ngenes, lan rusaking layoné bakal disuwek kacacah déning manuk pamangsa bangké Romawi.

Sabdané Gusti sejatiné katujokaké marang wong Farisi, supaya bisa ngilo kaya apa ujuding tumindaké. Dadi conto, sawijining wong Farisi kang rumangsa lakuné wis bener, kang lagi ndedonga ing Bait Allah. Sajroning pandonga, angungkap bab beciké tumindaké sacara agama kang dirasa wis rumangsa bisa nglakoni pangabekti.

Balik pandongané juru mupu béya, yaiku tukang tagih pajeg, banget nelangsané. Amarga saben dina juru mupu béya iku kaanggep wong dosa sing nyengsarakké liyan.

Anggoné ndedonga ora wani mandeng ing ngaluhur, amung ndhingkluk lan ngadeg adoh saka wong Farisi mau. Nelangsa lan ngarep-arep sih piwelase Gusti Allah. Pangucape: “ Dhuh Gusti Allah nyuwun kawelasan.” Atiné keduwung bab dosané.

Pandonga iku sejatiné nyondhongi surasaning kitab, kurban kang katarima iku remuk rempuning ati. Masmur 51: 19 ngendika: Kurban ingkang katrimah ing Allah menika roh ingkang remuk. Manah ingkang ajur mumur, dhuh Allah, menika Paduka mboten nampik. Kitab Suci mratélakaké, menawa sing kagalih bener ing ngarsané Gusti Allah iku pandongané juru mupu béya iku. Déné angkuh sombonge wong Farisi tinampik déning Allah, senajan ing ndonya kalebu ahlining Kitab Suci. Iki nyondhongi surasaning sabda suci: Sebab sapa sing ngluhuraké awaké dhéwé, kuwi bakal diasoraké, lan sing sapa ngasoraké awaké, kuwi bakal diluhuraké.” ( Lukas 14: 11 )

Para Farisi pitakon marang Gusti, sejatiné nyoba lan nyengkolong nggolèki lupute Sang Kristus. Sing ditakokaké bab “pegatan” – kaya Nabi Musa uga mranata angger-angger yèn megat sisihané kudu mènèhi layang pamegat. Katoné, ngurmati Gusti, supaya Gusti Yésus paring kategasan, angger-angger bab pisahan kuwi wis bener, apa kudu disigeg. Supaya Gusti Yésus kang netepaké. Katoné ngurmati, nanging sejatiné nyoba lan nguji. Isih nganggep Torèt apa ora, déné yèn nyata ora nganggep kuwi bakal kanggo dhadhakan ngluputaké Gusti Yésus.

Gusti paring katrangan: “ Anggoné Nabi Musa ngidinaké wong megat bojoné kanthi mènèhi layang pamegat, kuwi amarga wangkote atiné umat Israèl.” Sejationé wiwit sekawit Gusti Allah paring dhawuh, neningkahan kuwi langgeng, wong lanang siji pinaringan jodho wong wadon siji. Kudu setya tuhu lan ditresnani. Para sakabat ngrasakaké lan nganggep menawa neningkahan kuwi rumit lan ruwet. Gusti Yésus uga paring katetepan, menawa tetep lajang urip ijèn uga dikeparengaké, menawa kuwi kanggo kaperluwané Kratoning Allah.

Sawisé mratélakaké bab neningkahan lan bab pepisahan, Gusti Yésus memulang bab kang élok kang sesambungan karo bocah cilik. Ing jaman iku, bocah cilik dianggep rèmèh. Ngrèmèhaké bocah, dianggep lumrah. Gusti Yésus iku kanggo saben titah, mula ora mokal lamun Gusti uga banget nggatosaké marang bocah.

Sawetara wong tuwa kang nyuwunaké berkah tumrap anak-anaké marang Gusti Yésus, amrih para anak mau olèh pengayoman. Para murid nganggep menawa mangkono mau ngrepoti Gusti Yésus. Atine para murid padha jengkel, merga saka penganggepe isih ana sing luwih perlu katindakaké déning Gusti katimbang mung bab mberkahi bocah bocah mau. Déning para sakabat, wong wong mau dikon sumingkir.

Gusti Yésus ora nyarujuki sikep kasar kaya mangkono. Ateges, ing penggalihé Gusti Yésus béda banget karo sing ana ing batiné para murid. Gusti banjur nelakaké mutiara saka hikmat Illahi. Gusti duka kanthi tresna marang para sakabat. Pangandikané: “ Prenekna bocah bocah kuwi, lan aja kok alang-alangi.” Gusti ngendikakaké menawa manungsa ora salin budi dadi kaya bocah cilik iku, ora bisa mlebu ing Krtaon Swarga.

Kita kabèh pracaya menawa keslametan saka Gusti Yésus uga tumurun marang bocah cilik kang mati nalika isih bayi, apa baé agamané lan kalenggahané kulawarga ing masyarakat kaya ngapa. Yèn rinasa, iba wus akèhé bayi-bayi kang wus nunggal kari kauripan swarga ing Kratoning Allah. Mengkono iku menawa katandhing karo sepira akèhé para diwasa kang padha mati ana ing sajroning dosané.

Ana pemimpin agama Yahudi kang nyaketi Gusti Yésus, nyuwun katrangan bab kaslametan. Pitakoné, bab: Apa kang kudu dileksanani ing laku, supaya olèh kaslametan langgeng. Gusti paring andharan, menawa wong sing dianggep becik dhéwé ing antarané wong wong mau, ora ana sing laku becik kanthi sampurna. Menawa Gusti Yésus pinercaya sampurnané, kuwi merga inkarnasiné Gusti Allah. Tegesé, Roh Allah ana ing Gusti Yésus. Gusti Yésus iku Sabdaning Allah, iya Allah piyambak kang manjalma dadi insané kang maha sampurna. Ya mung Gusti Allah piyambak kang sampurna. Mula nalika Gusti Allah pancèn nunggil ana ing Gusti Yésus, Sang Kristus uga dadi kang maha sampurna. Amarga Rohing Allah kang Suci iya Rohé Gusti Yésus Kristus. Ora ana manungsa lumrah sing wani ngaku yèn pribadiné sampurna, kejaba Gusti piyambak, merga Gusti Yésus iya manungsa sejati, Allah sejati lan suci tanpa dosa.

Wong anom sugih matur Gusti, kepéngin ngerti, kalakuwan sing khas, sing ces-pleng bisané dadi becik sampurna lan slamet, laku sing endi? Pangandikané Gusti mratélakaké menawa mung siji, yaiku kalakuwan becik kang sampurna. Mula Rama Yakobus nyerat ing layang Yakobus: Sapa sing nerak Angger-anggering Torèt siji waé, kuwi wis nerak Angger-anggering Torèt kabèh.

Wong anom sugi mau rumangsa wus nindakaké angger-anggering Pangéran wiwit kawitan. Gusti mriksani wong mau kanthi kawigaten, amarga anggoné taberi. Gusti ngendikakaké wigatiné nglakoni Torèt iku sacara rohani, mengkono manut karsaning Allah minangka ukurané. Ora mung nglakoni sacara tata lair, ora mung kang sinurat, nanging kudu nganti bebles tekan magnané sejati. Gustiparing dhawuh supaya ngedoli kabèh barang kasugihané, manggul salib lan ndhèrèk Gusti. Ana angger angger utama loro. Nresnani Gusti Allah kanthi gumolonging ati, lan nresnani pepadha kaya marang awak dhéwé. Yèn pancèn wong mau sampurna pambangun turute marang angger-angger, mesthi ora kangelan manut pangandikané Sang Kristus kuwi. Lah yèn wong mau isih kodheng bingung, tegesé: Apa kang dadi paseksiné mau goroh. Nyatané, dhéwéké luwih rumaket marang bandha donya, katimbang nresnani Gusti Allah. Kasugihané dadi boss tumrap uripe. Majikané kasugihan. Anggoné Gusti paring dhawuh kaya mangkono, amarga Sang Kristus ngasihi wong mau, déné uripe luwih rumaket marang bandha kadonyan.

Wiwite manggon sejati ing Kraton Suwarga, iku kawiwitan ing donya iki. Kanthi kasadharan menawa sakabèhing barang darbe lan kasugihan iku kagem Gusti Allah. Iku kawitaning swarga. Saperangan berkahing Allah kudu kacaosaké bali ing ngarsané Gusti Allah. Kanthi lila legawa lan sukalila. Kuwi kawitaning kaswargan. Nalika ngadhepi kacingkrangan lan kasusahan tetep ngalembana Gusti Allah, kuwi sikep kaswargan. Menawa batining umat manungsa kapilut lan tansah rumaket marang kadonyan, wong ora bakal duwé apa-apa kang bisa dadi nikmating urip swarga. Mula ingaran sugih kadonyan, nanging mlarat kaswargan.

Urip kaya mangkono ora bakal lumebu ing Kratoning Allah. Senajan ana ndonya ngrasuk agama, kuwi pancèn swarga batin. Utawa bisa uga ibadahé taberi, amale pantes ingalem wong, uripe katitik lakuné sing tulus bcik, kabèh mau dadi titikané menawa wong mau kangen kaswargan. Senajan wus rumangsa nglakoni sakabehé kang becik, nanging urip mangkono iku ora bakal bisa ngrasakaké nikmat mupangate swarga. Amarga ngendelaké marang laku, ora gumantung marang berkah lan ridha saka Gusti Allah kang maha kawasa.

Sejatiné, Gusti Yésus iya mulang para sakabat, menawa sing sapa ngendelaké bandha donya, bakal kangelan nggayuh swarga. Luwih gampang onta lumebu ngliwati lawang bolonganing edom, katimbang wong sugih kang rumaket kadonyan bakal nggayuh kaswargan. Menawi makaten sinten ingkang saged wilujeng? – Mengkono mau pitakonané para murid, lan pitakonan kita ing jaman saiki. Gusti paring dhawuh, menawa watak srakah lan ambeg karem bandha iku dadi pepalang anggone manungsa mungkur saka kadonyan lan ngutamakaké karohanèn.

Senajan mengkono, Gusti ngendika, menawa kang mokal tumrap manungsa, ora mokal kagem Gusti Allah. Menawa Roh Suci makarya lan ambangun atining manungsa, urip anyar bakal dumadi. Lan urip kang kabangun déning Roh Suci iku bakal uwoh pamratobat, banjur luwih ngasihi Gusti Allah katimbang bandhané lan kasugihané.

Pétrus matur paseksi: “ Kawula sampun nilar samukawis kadonyan kala wau sarta ndhèrèk Paduka Guru. Lajeng kawula badhé angsal punapa?” Gusti nandhesaké, menawa ing ndonya iki para wong pracaya bakal nampani pasediyan mirunggan, peparing istimewa. Malah uga lumantar panganiaya kanggo nguji pracayané. Kabèh mau kanggo saya gedhéné berkah kang katarima. Lan sing wigati, ing kalanggengan bakal nampa kamulyan urip swarga. Marang para murid Gusti ngelingaké manèh piwulang sing uwis: Sing kawitan bakal dadi kang pungkasan, déné kang ana ing pamburi bakal olèh papan ana ing ngarep.

Isih sesambungan karo pitakoné Pétrus, bab umat manungsa kang wus nyingkur kadonyan sarta banjur ndhèrèk Gusti, ana piwulang wigati saka Sang Kristus, kanthi pasemon “ Para panggarap kebon anggur.” Ing sawiji dina, sing kagungan kebon paring dhawuh marang para panggarap kanthi ayahan béda-béda, ana sing nyambut gawé wiwit esuk, ana sing nyusul wis awan, malah ana sing tekané wis meh entek wektu ing dina iku.

Ing wanci jam nyambut gawé rampung, sing kagungan kebon dhawuh supaya sing padha nyambut gawé, diparingi opah padha. Kalebu sing tekané keri dhéwé, uga dibayar penuh sadina. Lah palimirma gedhé lan majikan kang dermawan mau njalari nepsu lan mèriné para panggarap kang wiwit esuk wis nyambut gawé. Sing kagungan kebon mratélakaké, menawa para sing nggarap kebon ora duwé wenang mèlu cawé-cawé lan dadi hakim sarta njeksani sing kagungan kebon anggur. Panguwasa ana ing astané sing kagungan kebon anggur mau. Yèn gelem nampa berkah, kudu narima ing pangalembana. Aja mèri lan aja njeksani. Sing kagungan wenang iku kang ngasta panguwasa.

Sajroning pasemon iki, kita kabèh olèh kaca brenggala, kanggo retrospeksi. Nyawang watak mèri lan muring-muring nalika weruh wong liya nemu begja. Uga ana piwulang, menawa ora pantes manungsa protes marang Gusti Allah merga rumangsané Gusti Allah nandukaké lelakon sing ora adil. Mangka kabèh mau mung prekara kadonyan. Kita kabèh kudu duwé penemu sing bening. Wong sing bening pikire, bakal ngyakini menawa Gusti Allah paring sih palimirma werna werna, ya sing sesambungan karo berkah jasmani lan uga berkah rohani. Sing banget ora nentremaké, tumrap wong sing bening penemuné ngerti, yaiku yèn manungsa lumaku ing dalan sukses duniawi, sukses kadonyan kang kaluwih. Amarga pungkasané bakal ketemu bebaya werna-werna. Balik sing lumaku ing uriprohani, isih duwé pengarep arep mulya. Mulané, yèn mung prekara kadonyan lan kajasmanèn baé, kuduné manungsa ora kena ndakwa menawa Gusti Allah ora adil. Kita kabèh kudu yakin, menawa Gusti Allah maringake sing becik maedahi marang uripe saben uwong. Mula bisa baé béda-béda kang kaparingaké. Nanging sing dadi karsané, Gusti Allah ngrancang ayem tentreming kauripan kita.

Tindaké Gusti Yésus saya caket marang kutha Yérusalèm sajroning penggalihé kraos menawa wis meh tekan wanciné nanggung akibate dosaning jagad. Kaya wus kagambar ayang-ayanging paukuman salib kang bakal tinampi déning Gusti Yésus. Ya kanggo nampa lan nyangga paukuman salib kuwi, Gusti rawuh marang jagad.

Gusti ngendika manèh marang para sakabat ambal kang kaping teluné, bab anggoné bakal nandhang sengsara. Malah saiki saya wijang pangandikané. Uga bab sedané. Supaya para sakabat ngerti lan paham. Amarga bakal padha nyumurupi sengsarané Gusti. Mula yèn tetep setya anggoné ndhèrèk, supaya kuwi kelakoné merga saka niyat lan tekade para murid dhéwé. Ora merga dipeksa, sawisé mangerteni kabèh.

Gusti ngandharaké, menawa bakal dicekel lan dipasrahaké marang para imam. Bakal nampa pengadilané imam-imam agunglan para ahlining Torèt. Gusti bakal diputus ukum pati. Iki kabèh supaya murid padha ngerti, mula dingendikakaké manèh. Malah wong Yahudi, bakal masrahké Gusti Yésus marang wong kafir supaya diukum sing abot tekan pati. Panjenengané bakal dipepoyok, diina, diidoni, lan banjur diukum salib. Gusti bakal pinenthang ing kayu palang, bareng karo wong durjana. Gusti uga ngendika, menawa telung dina sawisé kasedanan, Gusti bakal wungu, bakal tangi saka antarané wong mati. Gusti bakal gesang manèh. Iki uga dingendikakaké.

Dingendikani mangkono mau, sajaké para sakabat kaya ora ngerti magnaning pangandika. Malah murid loro sing jeneng Yohanès lan Yakobus bebarengan ibuné asma Salome, nyaketi Gusti lan ibuné nyuwunaké supaya anaké loro iku pinaringan pangkat istimewa, olèh kalenggahan mirunggan ana ing Kratoné Gusti Yésus. Salome nyuwun, supaya anaké sing siji kalungguhaké ing sisih tengené Gusti, sijiné ing sisih kiwané. Ibu Salome yakin banget menawa panyuwunan kuwi bakal dikabulaké. Awit wis padha ninggal omah lan papan dununge, ndhèrèk Gusti ing saparan-paran sarta ngaturaké sabarang darbeké kanggo kaperluwan njajah désa milang kori anggelar kabar bungah. Salome uga wis nyipati dhéwé, menawa anak loro mau katon yèn ketengen déning Gusti. Nalika ana ing omahé Yairus, utawa nalika Gusti kamulyakaké ing gunung, anak loro mau olèh kawigaten saka Gusti kanthi mligi. Embuh sadhar embuh ora, Salome lan anaké loro pisan kuwi, apa wis paham menawa nyandhang pakurmatan kuwi ora mung kanthi nyuwun, nanging kudu nglakoni perjuwangan.

Lawang utawa dalan amrih nampa pakurmatan iku, wujude : Pangurbanan, andhap asor, nyingkur dhiri pribadi, ora kumalungkung lan sepi saka ambeg ambisi. Kuwi kabèh dalané nggayuh pakurmatan. Gusti ngendika: “ Kowé kabèh padha ora ngerti apa kang kok suwun, apa kowé padha bisa ngombe tuwung ( cawan ) kang bakal Dakombe ?” Kanthi kendel, sakaroné katon yèn saguh lan matur menawa bisa. Gusti Yésus ora nampik aturé wong wong mau, malah nerusaké anggoné paring andharan: “ Papan kaurmatan ing Kraton-Ku, mung Sang Rama piyambak kang nemtokaké katetepané.” Senajan Gusti piyambak ana ing buni mangka sugenge maha sampurna baé, ora kersa nanggung bab gegayuhan mau Para sakabat liyané padha nesoni Yakobus lan Yohanès.

Gusti Yésus paring pangandika, menawa kaurmatan lan kalungguhan pangkat ing Kratoné Sang Kristus iku kudu diudi dilakoni wiwit saka tataran ngisor, yaiku: leladi. Yèn uwong nduwéni jiwa luhur dhemen leladi, sarta gelem nglungguhi dadi pladen kanthi pambangun turut manut marang Sang Kristus, bakal diajeni liyan. Wong liya sigra mbabar berkah rohani lan kasucèn marang jagad iki. Menawa sing leladi mbangun turut marang kang diladeni, sing nyekseni tumindak iku uga bakal katarik kawigatené.

Sang Kristus tindak Yérikho wigatiné ngasta kabar pamratobat marang Zakhéus lan saisining omahé. Zakhéus iku wong sugih mbrewu, pancèn pangkate kepala juru tagih pajeg. Mesthiné Zakhéus uga wis krungu menawa para juru tagih liyané tinampa déning Sang Kristus padha kepareng mratobat ngakoni dosané. Asma Yésus wis kondhang banget nalika iku. Déné pangkat juru tagih pajeg uga kondhang olèhé dianggep wong dosa déning bangsa Yahudi. Amarga nguber uber kawula Yahudi mbayar pajeg kanggo Kaisar Roma. Juru tagih poajeg dianggep gedibalé Kaisar Rum. Zakhéus kepéngin banget weruh Gusti Yésus.

Wanci kuwi kebeneran miyos liwat ing kono. Wong golongan akèh sing ngrubung lampahé Sang Kristus. Amarga dedege cendhek kepéngin weruh tindaké Sang Yésus, Zakhéus banjur menek uwit, pengangkah supaya cetha nyawang Gusti Yésus. Ora mreduli apa sing dadi rerasananing wong sing nyawang. Gusti Yésus piyambak uga nggatosaké tumindaké Zakhéus kang wis ana ing sandhuwuring wit. Gusti kandheg tindaké, paring dhawuh marang Zakhéus, pangandikané: Zakhéus, mudhuna. Aku bakal mampir ing omahmu.

Menawa Gusti Yésus kersa pinarak ing omahé Zakhéus kang dianggep wong dosa, sejatiné iku pakaryané Gusti Allah. Sang Kristus midhanget uga apa guneme wong akèh ngenani Zakhéus sing sugih merga olèhé dadi kepala tagih pajeg iku. Pratingkahé lan tindak tanduké sing wis kawuri, dianggep rèmèh lan asor banget déning bangsa Yahudi. Merga njalari sengsarané kawula, kerep banget ngundhak-undhakaké pajeg lan dadi kauntungan pribadi. Mula bisa dadi sugih. Sejatiné wis dianggep wong dosa gedhé. Ing kené, Gusti bakal nelakaké pakaryané, kabar pamratobat dikabaraké marang wong dosa, supaya bisaa urip lan olèh pangpura. Olèh pangapura ateges dalan mlebu swarga.

Kaswargan bakal kaparingaké marang saben wong kang mratobat merga gedhéning dosané. Gusti Yésus miji Zakhéus juru tagih pajeg, dadi tuladha kamulyaning Allah kang kersa ngapunten dosané umat. Rena banget penggalihé Sang Kristus, nalika Zakhéus ngadeg paseksi ing omahé, ing ngarsané Gusti Yésus. Aturé Zakhéus marang Sang Kristus: “ Gusti, kula badhé ngedum saperangan kasugihan kula dhateng tiyang miskin. Sarta malih, manawi kula kadakwa meres nalika ngempalaken pajeg saking rakyat, badhé kula wangsulaken tikel kaping sekawan.”

Yèn ing wektu kepungkur ana wong enom sugih kang ibadahé becik nulak ngedum barang darbeké marang wong kesrakat, nanging Zakhéus sing dianggep wong dosa iku nglakoni. Zakhéus ngedum sabagian bandha kasugihané marang wong sengsara.Wong sing disingkiri saka pasrawungan kaya Zakhéus, nglakoni sing bener. Kosok baliné ana sing sacara agamawi dianggep ibadahé pantes, nanging nulak nglakoni sing bener lan sing suci.

Allah Sang Roh Suci makarya sajroning atiné Zakhéus, dibangun dadi becik. Maringi kekuwatan nganti Zakhéus bisa nglakoni sing kaya mangkono mau. Zakhéus sing sugih lan nyandhang pangkat, kena ingaran upamané kewan mengkono kaya déné “onta” – tegesé: Onta iku duwé samubarang kadonyan. Ewosemono, sang onta Zakhéus gampang mlebu lawang “bolongan edom” – Ing Yérusalèm, ana lawang ing kawasan Bait Allah kang ingaran “ lawang bolonganing edom.” Mung bisa diliwati utawa dileboni wong siji, Pas banget. Simpangan baé angel. Kudu gentenan. Apa manèh yèn kewan gedhé sugih daging kaya onta. Mokal yèn onta mlebu lawang mau. Nanging bisa dadi ibarat, sing sapa wong kang ora bisa pisah karo kadonyan, mangka ngangkah olèh swarga, bakal angel banget lan mokal. Luwih gampang onta mlebu lawang bolonganing edom mau, mengkono uga wong sugih kang tansah rumaket bandhané. Gusti nandhesaké piwulangé, yèn wong iki slamet, merga mratobat lan pracaya menawa rawuhé Sang Kristus ing jagad iki bakal mitulungi kang rumangsa gedhé dosané.

Nyata menawa Zakhéus dadi conto, yèn ora ana sing bisa nduwa kangening urip iki lamun kepéngin lan nggayuh kanthi temen bakal nunggal Gusti. Kanthi tanpa semaya, wong sing pinaringan iman mbuktekaké ing kalakuwané. Pramatobat kudu kabukten ing laku kang salin dibangun dadi anyar. Rohing Allah sigra mitulungi.

Ing tanah Yérikho, pamratobate Bartimeus sing wuta lan pamratobate Zakhéus, dadi bukti uwohing pamratobat. Wong akèh kalebu umat ibadah ing Yérikho, bisa uga banjur nunggal gabung karo rombongané Sang Kristus kang nglajengaké tindaké nuju Yérusalèm, bakal padha ngriyayakaké dina Paskah.

Sang Kristus dalah rombongan, wus rawuh ing kampung Bétani, sarta mapan ing kono sawetara wektu. Yaiku ing omahé Lazarus, seduluré Martha lan Maria, kang ing wektu kepungkur durung suwé, Lazarus katangèkaké saka kubur sanajan wus mati patang dina. Ya ing kono Gusti lereb, sadurungé tekan titimangsa Riyaya Paskah ing Yérusalèm.

Ing Bétani, Gusti diulemi kembul dhahar déning Simon, kang tau diwarasaké lelarané budhug. Manut tradisi, Simon kuwi diarani dadi bojoné Martha. Ing kembul mangan bareng kuwi, kacaritakaké Lazarus uga ana ing kono.

Martha lagi sibuk nyawisaké suguhan. Lan Maria, teka ing satengahé wong akèh, nggawa lenga jebat wangi sagendul, banjur kanggo ngurmati Sang Yésus Kristus. Lenga mau disuntak ing sukuné Gusti, lan banjur dielapi déning Maria kanthi rambute, ngresiki sampeyané Gusti Yésus. Mengkono mau dadi cihnaning atur panuwun marang Sang Juru Slamet. Ganda arum wanginé lisah jebat ngebeki papan kono. Ambrak wangi ngebaki panti, mulyakaké asmané Gusti. Sejatiné, menawa ana wong sing mènèhi omben banyu putih marang pepadhané sing cilik dhéwé, tamba ngelak kuwi wis ngemu teges kunjuk marang Gusti Yésus uga. Tumindak becik kang kita tandukaké marang pepadha kang asor dhéwé uga, senajan ibaraté mung mènèhi banyu satetes, sejatiné kuwi sumaos marang Gusti Yésus.

Kosok baliné, upama ing urip iki kelakon bisa gawé amal mulya kanthi ngedum barang darbe, ewosemono uga ora bisa bebas merdika saka kaluputan, Sanyatané manungsa tansah seneng banget metani ala lan luputing liyan. Ing satengahing ambrak wangi ganda arum ing omahé Simon, dadi wulang lan ibarat, menawa tansah baé ana sing ora nyarujuki. Dadi oyot pait sajroning ati, lan kawetu diucapaké, kaya déné pangucape Yudas Iskariot si murid uga. Guneme: “ Lenga wangi sagendul regané wis pira. Upama didermakaké marang wong miskin ….!” Pancèn petung kadonyan tansah ngreridu pangibadah.

Yudas Iskariot kuwi bendahara ing antarané para murid, tukang nyimpen dana kolektif rombongan. Mula yèn petung uga bab tuna bathi. Saka Yudas Iskariot uga, rombongan ngedum dhuwit kanggo wong miskin., nanging Yudas uga nyolong saka kas kanggo dhiri pribadi. Ana uga murid liyané sing nguwataké panemuné Yudas, menawa kang dilakoni Maria kuwi dadi pemborosan. Apa ora luwih becik regané lenga wangi larang mau kadermakaké nulungi wong miskin kanggo amal?

Gusti Yésus ora kendel baé. Para pangritik mau disaruwe déning Sang Kristus, déné tumindaké Maria tinampa déning Gusti. Kuwi mesthi ana wigatiné. Mesthi ana sambung rapete karo wecaning sabda pangandika, menawa Maria anggoné anjebati Gusti kanthi lenga wangi iku dadi wujuding pacawisan, menawa ora suwé manèh Gusti bakal dibalsem, amarga sedané ing kayu palang salib. Dina iku ingurmatan kanthi lenga Narwastu wangi. Nanging ora suwé manèh bakal kabalsem sawisé séda sinangsara.

Nanggapi kritik mau, Gusti ngendika menawa wektuné wis entek. Bakal ora ana wanci manèh para murid ngurmati Panjenengané kaya Maria ing dina iku. Gusti ngendika, menawa bakal nilar para murid. Ya iki kalodhangan utawa kesempatan akhir. Déné para wong miskin, isih bakal bisa padha suwé bebarengan urip karo para murid. Ing kono para murid bisa nglakoni kabecikan marang para wong miskin mau. Gusti paring lipur ing atiné Maria, kaya pangandika kang ana ing Matéus 26: l3 : Padha titènana! Ing endi waé Injil iki diwartakaké, apa sing ditindakaké déning wong wadon iki iya bakal dicritakaké, minangka pengéling-éling marang dhèwèké.

Mirsani Yérusalèm, Gusti trenyuh ing penggalih. Para sakabat bakal dadi seksiné, menawa ing satengahing Riyaya Paskah, sawijining riyaya sing wigati lan dadi bebetenging pengarep-arep iku, bakal kelakon kadadeyan sing nyedhihaké. Kabungahan kaya-kaya bakal ilang, kalindhih sing bakal kadadeyan. Para murid bakal nyekseni. Anggoné Gusti Yésus muwun, nangisi Yérusalèm, bisa dadi tuladha becik tumrap kita kabèh.

Negara tanah wutah getih kita kang endah iki , njalari kabungahan kita sabangsa kabèh. Nanging uga aja lali, ana ayahan luhur kang kudu dilakoni. Yaiku nresnani wong dosa kang ana ing bumi kita iki, supaya bisa wanuh Gusti Sang Juru Slamet, supaya bisaa mratobat lan olèh pangapuraning dosa. Temah olèh panduman urip langgeng kaswargan. Gusti Yésus muwun mirsani Yérusalèm, merga priksa kang bakal kadadeyan, wong dosa kang ora mratobat bakal kaukum. Gusti muwun merga welas lan trenyuh.

Sing padha nyawang Gusti Yésus muwun, padha gumun. Amarga ora ngerti presis apa sing dadi jalarané. Apa merga anggoné bakal pinesthi sinalib? Ora, dudu kuwi. Bab Gusti bakal sinangsara lan ingina, ora njalari Gusti muwun. Bab anggoné bakal digebugi, disabet lan diadili banjur katetepaké kaukum pati, ora njalari trenyuhing penggalihé Gusti. Sing njalari Gusti Yésus nganti ngruntuhaké eluh, merga tresnané marang para pedunung bumi iki, déné bakal diparingi pitulungan nanging malah padha nglawan, padha nulak lan nampik kaslametan peparingé Gusti Allah.

Gusti uga priksa, ing dina ngarepaké mangsané riyaya, ora suwé manèh. Lan ing wanci iku wong Yahudi lan Farisi ngatonaké anggoné gething banget marang Gusti, kanthi usul supaya Gusti Yésus kaukum pati. Waskithaning penggalihé iku, malah saya nambahi trenyuhé Gusti Yésus lan saya gedhé kawelasané marang wong Yérusalèm. Gusti luwih ndadra anggoné muwun ngruntuhaké waspa.

Priksa sadurungé winarah, Gusti Yésus nggambaraké, Yérusalèm kang bakal dilebur déning panguwasané Romawi, nganti warata karo lemah lan dadi karang abang. Satemah upacara upacara suci kang agamawi uga kandheg lan mandheg. Wong Yahudi katon yèn luwih wedi lan urmat marang Kaisar Romawi. Gusti priksa, malah saka tangan kejem Romawi, Yérusalèm bakal lebur. Gusti saya trenyuh. Gusti iwis priksa, menawa sawijining wektu prajurit Roma yasa beteng rosa, lan saka beteng Roma kang diedegaké ing sacedhaké Yérusalèm, dumadi serangan lan njalari leburé Yérusalèm lan Padaleman Suci.

Kaya wijang cetha wela-wela kang kapirsanan déning Gusti, rubuhé tembok Yérusalèm, kasengsaraning para kawula cilik, Yérusalèm ancur lebur tekan Bait Allah kang rubuh lan diobong. Musna ludhes dadi awu. Pedunung padha kurang pangan, mula tegel ngedol anaké demi urip. Kaya gabah den interi polahé pedunung Yérusalèm, pating balesar mawut, ibadah uga dadi ora runtut merga ora kepikir manèh.

Saka wanciné Gusti muwun, nangisi nasibe Yérusalèm mau, kasengsaran gedha bakal nempuh numpes Yérusalèm, lan pinasthi bakal kadadeyan ing mangsa patang puluh taun engkas, kaya wecaning para Nabi, ing kitab Yeremia 26: 18, ana pangandika mangkené: “”Nalika Hizkia jumeneng raja ing Yéhuda, Nabi Mikha saking Morèsyèt, naté medhar wangsit dhateng tiyang-tiyang, bilih Pangéran, Allah Ingkang Mahakwasa ngandika mekaten, ‘Sion bakal diluku kaya sawah, Yérusalèm bakal dadi gempuran, lan Pedalemané Allah bakal dadi alas.”

Para ahli sejarah donya nyaritakaké, menawa nalika Yérusalèm kinepung binaya mangap kinurung ing bebaya merga Jendral Titus tetindhihing tentara Romawi nyerang Yérusalèm. Lan nalika mlebu kutha, Titus nyipati jenasah akibat serangan mau mblasah kaya babadan pacing. Wong Yahudi nandhang sengsara, sengsara kang tanpa tandhing yèn diukur saka sejarah kasengsarané manungsa ing bumi iki. Titus banjur ngedhangaké tangané kaya manembah marang sesembahané, kanthi pangucap sora, menawa dudu Titus kang tanggung jawab marang karusakan lan raja pati iku, nanging dadi tanggung jawabe kang mrentahaké, yaiku kaisar Romawi.

Gusti Yésus nalika saya caket mlebu kutha Yérusalèm lan banjur muwun mau, kasurung déning rasa tresna welase marang wong dosa. Thukul jiwa patriote, nanging kekendelan sarta tresna welase ora luntur, senajan trenyuh, muwun kanggo para manungsa kang bakal njalari sedané kang padha nyalib Gusti Yésus ing Golgota.

Gusti menggalih anggoné wong akèh nggatèkaké, uga menggalih kabungahané para murid nyawang wong akèh ngurmati Sang Guru, nanging uga gawang-gawang trewaca apa kang bakal kelakon ing tembe. Yaiku bab ancur leburé Yérusalèm sarta paukuman kanggo bangsa kang ditresnani iku senajan padha mbrontak lan nulak Gusti. Sajroning penggalih kaya mengkono, netra mriksani kutha Yérusalèm kang mesthi bakal linebur. Mula kanthi trenyuh lan muwun Gusti Yésus mriksani Yérusalèm kang wus katon saka pepunthukan, kang sedhela manèh Gusti bakal lumebu ing kutha iku.

Iba begjané Yérusalèm lan para manungsa menawa ngerti, apa sejatiné sing dadi sumber karahayon iku. Nanging mripat kadonyan lan ati kajasmanèn, ora bisa weruh sih rahmat kang gedhé kang kasimpen ing sugengé Gusti Yésus Kristus. Iba begjané, lamun jagad nampa Sang Mesias. Nalika semana Gusti Yésus uga mratélakaké, menawa pungkasané Yérusalèm bakal rubuh. Lan ora lestari watu siji tumumpang ing watu liyané. Tegesé kabèh wewangunan kadonyan tanpa daya lan tanpa guna babar pisan. Lan ora ana sing ngertiwanciné, menawa Gusti Allah nurunaké duka sarta paukumaNé.

Gusti Yésus kadhèrèkaké rombongan iring-iringan akèh, mlebu kutha Yérusalèm, ngliwati Gapura wetan, sacedhaké Bait Suci. Wong akèh padha ngalembana, godhong palem diangkat dadi pangayubagya kagem Gusti. Surak rame lan memuji. Hosana ! Pedunung Yérusalèm dadi ngerti lan kagugah kepéngin weruh. Akèh sing padha takon: “ Wong iku sapa?” Matius 2l: 10,11 nerangaké: Bareng Gusti Yésus mlebet ing kutha Yérusalèm, wong sakutha padha gègèr, pangucapé: “Sing rawuh kuwi sapa?” Wangsulané wong akèh sing padha ndhèrèkaké Gusti Yésus: “Kuwi Nabi Yésus, saka Nasarèt, tanah Galiléa.”

Tekan ing Bait Suci, iring-iringan mau wanciné wis soré. Gusti mriksani akèh upacara agama kang kacawisaké. Menggalih uga, menawa dina iku kagungan ayahan wigati. Nanging pakryan élok bakal katindakaké dina sesuk, mergané gapura tembok Yérusalèm ora suwé manèh bakal katutup. Gusti ora ngersakaké nginep ing kutha Yérusalèm, amarga priksa, para pinituwa lan pemimpin Yahudi sarta wong Farisi, selak ora betah anggoné bakal tansah ngrekadaya bisané nangkep lan nyedani Gusti Yésus. Mula kadhèrèkaké para murid, Gusti Yésus wangsul menyang Bétani, sanjabané kutha Yérusalèm. Awit wektuné durung tekan wanci nandhang sangsara.

Kacarita, nalika tindak Yérusalèm dhek semana, Gusti mriksa ana wit anjir ( ara) kang godhongé lemu. Uwite subur, mesthiné ana uwohé senajan nalika iku pancèn durung ungsum uwoh. Bareng Gusti nyaketi wit mau, tanpa ana uwohé. Amung godhong. Mung gedhé uwit idhum godhongé, nanging ora ana uwohé.

Wit anjir pancèn ana uga sing ngetokaké uwoh ing dudu mangsané. Senajan uwohé cilik, nanging rasané legi nyamleng banget. Lah yèn ana wit anjir lemu ijo royo-royo, kakersakaké uga déning Gusti supaya ana uwohé. Dhasar uwite becik, senajan durung ungsun, kakersakaké uwoh uga. Gusti mriksani, ora manggih uwohé wit mau.

Wite lemu ledhung-ledhung, godhongé akèh, tanpa uwoh, pranyata uwit kang munafik. Dadi ibarat lan piwulang tumrap umat manungsa kang ngaku ngrasuk agama. Yèn mung lemu godhong, yèn mung gedhé uwit, nanging ora awoh, sejatiné urip kaya mangkono iku nyatané urip sing gagal tanpa mupangat, ora paédah. Gusti paring duka lan malah kena ipat-ipat. Sajege urip ora bakal ana sing mangan uwohé.

Iki piwulang marang para murid lan kita kabèh. Ora perlu nenimbang mangsané, ora perlu nenimbang gedhé cilike uwoh, ora perlu nenimbang kahanan subur apa gathak, kaya déné uwit anjir, Gusti ngersakaké para wong pracaya kudu metokaké uwoh. Lan ora perlu nenimbang marang bakat, kabisan lan karosaning manungsa. Ing kahanan kita dhéwé-dhéwé, kakersakaké metokaké uwoh. Andhap asor lan ora gumantung mawang sipat lan wewatekaning manungsa. Kudu dadi wit anjir kang tansah metokaké uwoh.

Lelakon iki cocok karo kang kawulangaké Yohanès Pambaptis, menawa kang rawuhé nungka tekané Yokanan iku kagungan panguwaos gedhé. Kaya pangandikané Injil Matéus bab 3: 10, Wadungé wis cumepak kanggo negor wit ing poking oyodé. Saben wit sing ora ngetokaké woh becik, bakal ditegor lan dibuwang ing geni.Senajan kaya ngapa dukané Gusti, sejatiné Gusti amung paring piwulang. Aja dadi wong munafik, kaya ula ilate crenggeng loro. Lakuné mangro tingal. Gusti ora paring paukuman, merga rawuhe Gusti marang jagad iki bakal paring pitulungan rahayu.

Gusti pancèn kagungan panguwaosing Allah, nanging kabèh mau ngentèni tekané mangsa kala. Kita kabèh aja lali, menawa rawuhé Gusti kang kapisan ing jagad iki, nggolèki wong dosa kang mratobat pinaringan pangapuraning dosa. Endah lan mulya banget . Wong dosa kang mratobat pinaringan karahayon langgeng.

Sadurungé mlebu ing kutha manèh, para sakabat ndhèrèkaké Gusti Yésus tindaké ngliwati uwit anjir ( wit ara) kang disupatani Gusti dina wingi. Wis anjir mau alum, lan mesthi bakal mati. Gusti narik kawigateni para murid nyipati kadadeyan “ alume wis anjir “ kuwi, kanggo memulang bab iman. Urip iki kudu metokaké uwoh. Ora susah ngentèni ungsum who-wohan. Senajan uwoh cilika dikaya ngapa, nanging yèn rasané legi arum, yaiku uwohing urip kang jeneng kasetyan lan katresnan. Mulané sing sapa ndedonga, bab pangapuraning dosa, sing nyuwun kaapura dosané, kudu wani lan bisa ngapura kaluputaning pepadha kanthi tulus.

Nalika Gusti Yésus nyucèkaké Bait Allah kang kapisan dhek semana, wong Yahudi njaluk pratandhaning panguwasa. Nalika Gusti rawuh manèh ing dina Selasa ing Bait Allah, sawisé nyucèkaké Bait Allah kang kapindho, wong Yahudi pitakon: “ Kanthi panguwasa saka ngendi, déné nindakaké kang kaya mangkono?”

Wong Yahudi wis kajudhegan dalan bakal ngalahaké Gusti Yésus bisaa ketemu kaluputané. Mula akale banjur pitakon bab kang kaanggep bakal bisa njaring Gusti tumiba luput. Amrih wong Yahudi sing padha pracaya mundur, supaya ngedohi Sang Yésus. Yèn nyata Gusti kleru pangandikané, wong bakal bakal ora seneng. Satemah, menawa kelakon Sang Yésus bisa ditangkep dicekel bakal kaukum, aja ana kang padha nglawan mbélani.

Para pemimpin Yahudi lan para kang dadi tokoh Bait Allah rumangsa duwé wenang, merga ana dhawuhé para leluhur dadi panguwasa, lan olèh legalitas saka pamaréntah uga. Balik Sang Yésus Kristus, saka panguwasa sing kepriyé, déné wani ngresiki lan nyucèkaké Bait Allah?

Sajroning patang atus taun sadurungé Gusti Yésus rawuh ing jagad, ora ana Nabi sing kautus. Kejaba Nabi Yohanès Pambaptis, kuwi baé rawuhé sajaman karo Gusti Yésus, minangka dadi cucuking lampah rawuhé Gusti Yésus ing jagad. Mulané amanat leluhur sarta pengayoman resmi saka panguwasaning jagad, déning wong Yahudi dianggep wigati lan dadi piyandel, dadi surat kuasa ( SK ) yaiku kekancingan kang bakuh. Mangka sejatiné ora kaya mangkono. Samubarang kang wus kaweca, padha ora dingertèni. Rawuhé Sang Kristus ora merlokaké amanating para leluhur Yahudi, amarga ngagem panguwaose Allah. Rawuhé anggoné bakal dadi juru panebus, ora perlu kudu olèh layang saka panguwasa jagad. Nanging kabèh mau kaleksanan AMARGA KARSANING ALLAH.

Nanggapi pitakonané wong Yahudi, Gusti paring pandangon, Nabi Yohanès mbaptisi kanthi panguwasané sapa? Kabar lan piwulangé padha ora ditampa déning wong Yahudi. Menawa Yohanès olèh dhawuh kasuwargan, mangka ditampik piwulangé, wong wong Yahudi mesthiné ngukum awaké dhéwé-dhéwé, merga nulak piwulang kanga asale saka swarga.

Ngadhepi Yohanès Pambaptis, wong Yahudi ngakoni menawa piwulangé Yohanès iku bener. Mula akèh kang padha kabaptis padha ngakoni dosa. Dadiné wong Yahudi ngerti, yèn piwulangé Yohanès iku asal swarga. Lah nalika didangu Gusti Yésus, ora mangsuli. Merga yèn ngakoni piwulangé Yohanès asal swarga, wong akèh bakal manut Gusti Yésus. Mangka sajroning mulang bener, Yohanès Pambaptis ngajeni, ngurmati lan pracaya marang Sang Mesias Gusti Yésus Kristus.

Ing kahanan kajepit kaya mangkono, wong Yahudi malah milih matur dora, ngetokaké olèhe ngapusi atiné dhéwé, matur yèn ora ngerti, Yohanès kanthi panguwasané sapa. Embuh ora weruh. Wong wong Yahudi mangsuli goroh. Gusti uga priksa, menawa digorohi. Lan priksa apa karepe wong Yahudi pitakon bab Gusti ngagem panguwasa saka ngendi. Mung kanggo masang kala. Mulané Gusti uga ora kersa blaka, lan ora kepareng mangsuli pitakonané wong Yahudi. Pancèn ora ana gunané, ora wurung mung kanggo golèk dhadhakan arep ngluputaké. Gusti malah nglajengaké memucal wong akèh kanthi pasemon.

Nalika wong wong Yahudi padha bungkem ora bisa ngetokaké gunem, Gusti Yésus malah paring piwucal. Pasemon bab anak loro, déning wong tuwané diutus nggarap pategalan.

Anak sing sijiné, kawitané nulak. Nanging banjur mratobat, nanging terus mangkat menyang palemahan. Sing sijiné janji menawa bakal mangkat nggarap lemahé, nanging ora nglakoni kang dadi guneme. Apa bédané anak loro iku?

Sijiné, gunemané luput, amarga nampik ayahan. Kleru pangucap, nanging bener sing dadi lakuné. Déné anak sijiné, pangucape bener, nanging ora nglakoni. Sejatiné Gusti Yésus bakal melehaké kauripané para pemimpin Yahudi lan para ahli kitab, wong Farisi. Guneme hebat, wasis lan merak ati, teteh tata titis isi kawibawan. Nanging ora nurut karo Sabdaning Allah. Déné saperangan wong Yahudi, malah ana sing ora katon olèhé ngrasuk agama, katoné kaya urip lumrah baé. Nanging nggatèkaké dhawuhing Allah lan dilakoni, ngluwihi para pemimpiné.

Nalika wong akèh didangu déning Gusti, anak loro iku, sing endi sing ngalkoni parentahing Rama? Akèh sing banjur paham, yèn sing nglakoni dhawuhé Sang Bapa iku sing kawitan. Yaiku sing guneme kleru, banjur mratobat, lan nglakoni dhawuh. Anak kapisan iku, dadi gegambarané para juru mupu béya, tukang tagih pajeg. Dadi gegambarané wong dosa, kaya déné si sundel lan para durjana kang mratobat. Mula akèh wong Yahudi kang rumangsa dosa, banjur marani Yohanès Pambaptis, sarta dibaptis. Yaiku baptisan pengakuning dosa. Déné anak nomor loro mau dadi gegambaran para ahli agama, para ahli kitab, yaiku wong Farisi. Guneme bab agama, bab kitab suci wasis lan teteh titis, nanging ora dilakoni ing urip sadina-dina. Tegesé, bisa guneman, nanging ora duwé kasetyan marang kang Maha Kuwasa. Kuwi Yahudi lan Farisi.

Menawa wong akèh duwé paseksi menawa anak kang kapisan kang nglakoni dhawuh, ateges mbukak kang wadi, yaiku, menawa para juru mupu béya lan para sundel kang mratobat iku, luwih aji martabate katimbang wong pirang-pirang kuwi.

Para wong Yahudi lan Farisi, sumingkir saka ngarsané Gusti Yésus, kanthi semu nesu. Pasemon bab para sing nggarap pakebonan palemahan kaya ngono iku, sejatiné dadi kaca brenggala tumrap wong Yahudi. Kaya diblejeti wewadiné, kaya dikeruk sasaping rainé. Nyata menawa Sang Kristus ngakimi wong akèh, nandhesaké bab ajining uripe. Mula malah nganyaraké tekad, yaiku tekad anggoné bakal nyepeng Gusti lan sabisa-bisa disedani. Mirising atiné siji, yaiku menawa dilawan déning para murid, lan dilawan déning rakyat kang padha tresna marang Gusti Yésus. Jirihing atiné kuwi sing njalari mandheging sedya. Mula nglungani Gusti Yésus. Nanging Sang Kristus tetep ana ing Padaleman Suci, amarga anggoné mulang durung rampung. Malah nglajengaké anggoné mulang kanthi pasemon. Yaiku ibarat ana Sang Raja kang duwé gawé, ngulemi wong akèh supaya teka mèlu pista ing pahargyan mantu putrané Sang Raja.

Sarehning Raja, saben tamu kang sowan ing uleman mau, diwenehi penganggo Kraton. Saweneh ana sing teka mèlu pista, nanging ora menganggo ageman Kraton. Tamu sing nyleneh iki luwih seneng macak menganggo kanthi penganggoné dhéwé, mula banjur ora padha karo tamu-tamu liyané. Malah sajroning atiné rumangsa ora wajib “kaerèh” déning pranatan busana krajan mau. Luwih seneng bebas, merdika. Menganggo kaya sing disenengi atiné.

Sang Raja paring dhawuh marang para abdi, supaya tamu sing ora manut marang pranatan kuwi dicekel. Banjur ditaleni sigra diseret metu. Sang Raja pancèn kagungan wenang. Sing sapa ora setya, sapantese nampa paukuman. Tamu iku, diseret diukum metu, ora amarga wataké jahat dursila, ora. Nanging merga anggoné ora mbangun miturut marang dhawuh. Dadiné “ketaatan” utawa pambangun turut marang Sang Raja iku dadi kewajiban kang utama. Umat manungsa, senajanora nglakoni sing ala, nanging menawa gagal lan batal ora bisa nglakoni sing becik suci, sejatiné padha baé – merga ora bakal bisa nyawang kamulyan kang sejati.

Pasemon pasemon kuwi isi piwulang kang aji banget. Menawa rawuhé Gusti Sang Mesias kang ditampik diemohi déning wong Yahudi lan para Farisi iku, minangka gantiné, Gusti ditampani lan ditresnani déning para wong kang dianggep dosa, juru mupu béya lan para sundel.

Menawa wong Yahudi nampik rawuhé, nanging para bangsa sajagad raya sing dudu Yahudi, nampa kanthi pamratobat lan precaya. Kuwi sing ngimbangi lan dadi sembulihé. Ana dhawuhé Gusti: “ Akèh kang katimbalan, nanging sithik kang pinilih.” Pangandika iki ora kudu ditegesi sacara hurufiah. Ora mesthi pas upama ditrapaké ing jaman saiki. Sing nyata, ing jaman semana Gusti uga wus paring dhawuh lan ora tau wola-wali. Minangka turun Rama Abraham, sejatiné krasa yèn wong Yahudi iku tinimbalan ngabdi marang Allah. Nanging pilihaning Gusti Allah iku niti priksa tekan jroning ati. Apa ana pamratobat kang kanthi keduwunging ati? Minangka bangsa kang tinimbalan, kabèh nampa prasetyané Gusti Allah. Nanging merga nulak Sang Kristus, mula bab janji keslametan langgeng, batal.

Kaum Hérodiani, nyedhaki Gusti Yésus, sejatiné mung bakal nyengkolong Panjenengané, yaiku nggolèki kaluputané gunem. Supaya bisa dadi pawadan, nglapuraké Gusti marang Kaisar. Golongan Hérodiani iku, para wong Yahudi kang dadi balané Hérodès. Kanthi pacakan saleh para wong mau gawé patakonan bab pajeg. Perlu apa ora mbayar pajeg marang kaisar, merga piwulangé Gusti Yésus rasané pancèn rohani. Ana jeglongan rong werna.

Sepisan, yèn Gusti Yésus mangsuli “ IYA” – tegesé wong Yahudi kudu mbayar pajeg marang penjajah. Mangka anggoné ngarep-arep rawuhé Sang Mesih, supaya bisa kalis saka rekasané ngangkat beban pajeg. Yèn wangsulané “ iya “ mesthi bakal dinesoni wong akèh. Amarga pajeg kuwi wujuding panjajah nalika semana.

Kapindho, yèn ta wangsulan pangandikané Gusti kawetu “ Ora perlu mbayar pajeg “ – ateges bisa olèh dhadhakan tumrap kau Hérodiani mau, bakal nglapuraké Gusti Yésus marang Kaisar. Kanthi pandakwa nglawan marang Kaisar kang wus mutusaké bab pajeg. Panyengkolong rong werna mau, kapirsanan déning Gusti. Gusti priksa sajroning pitakonan mau, mratélakaké olèhé ora jujur sing padha takon. Gusti uga priksa menawa pangandikan wangsulané bakal gawé kuciwané sing takon. Kawitan, Gusti ngersakaké supaya disilihi dhuwit sakeping, banjur dituduhaké marang wong akèh. Sasisih dhuwit mau ana gambaré Kaisar, kuwi mratélakaké panguwasané Kaisar. Sasisih ana gambar liya sing sesambungan karo kuwajiban ibadah. Gusti banjur mangsuli, pangandikané: “ Aturna marang Sang Raja, samubarang duwéking Ratu. Lan caosna marang Gusti Allah apa kang dadi kagungané Allah.”

Pangandikan kaya mangkono mau njalari Gusti uwal saka kala jirete kaum Hérodès. Kwajiban marang negara, lan kuwajiban marang Bait Suci, sakaroné kudu lumaku maujud. Ora kena bot-sih. Ana ngarepe wong akèh para kawula Yahudi, para wong golongan Hérodès mau gagal wigar batal ora kasil nemu sabab anggoné bakal nyilakakaké Gusti Yésus. Kanthi wirang, wong wong mau ngilang nglungani.

Gusti Allah wis ngeparengaké Kaisar ngerèh wong Yahudi. Tegesé, Gusti Allah uga ngersakaké supaya wong Yahudi tundhuk marang peraturané Kaisar uga. Saka gambar Kaisar, ngelingaké wong akèh menawa kawula duwé tanggung jawab manut marang Raja. Déné gambar Bait Allah ngelingaké menawa umat kudu ngurmati Gusti Allah kanthi caos pisungsung. Sawiji kang wigati yaiku: Kawula kudu taat, mbangun miturut marang Raja, nanging ora kena ngluwihi anggoné padha setya tuhu lan manut marang dhawuhing Allah. Iki dadi paugeraning kauripan Kristen uga.

Lumrahé wong Saduki kuwi ngrèmèhaké bab kang supernatural. Padha ora ngandel anané malaékat, ora ngandel marang dayaning roh-roh, lan ora pracaya marang anané dina kiyamat, yaiku ora ngandel marang tanginé wong mati ing wekasaning jaman. Wong Saduki padha nyoba Gusti Yésus, ngaturaké pitakon kang sejatiné duwé ancas bakal gawé jeglongan marang Gusti, supaya katon yèn luput lan bisa dirèmèhaké kanggo dolanan merga saka kepleseting gunem. Banjur takon bab jagading wong mati.

Angger-anggeré Nabi Musa, dhawuh supaya randha kang ditinggal mati bojoné mangka durung pinaringan turun, supaya diningkahi déning seduluré tuwa saka sing wis mati mau. Kanthi mangkono almarhum bakal kaanggep duwé turun saka randhané mau. Wong wong mau nyaritakaké riwayate wong omah-omah ditinggal mati sing lanang nganti ambal kaping pitu. Tegesé wis ningkah karo pitu sasedulur, sawisé ditinggal mati sing ngrabeni. Pitakonan kang bakal dianggo nyengkolong Gusti mangkané: “Ing dina tanginé wong mati ing tembe, wong wadon mau bakal dadi bojoné priya sing endi?”

Wong Saduki ora precaya marang anané dina kiyamat, ora ngandel ana tanginé wong mati lan ora ngandel marang jagading roh. Menawa kaum Farisi padha karo Sang Kristus, precaya anané kiyamat lan patangen . Ing bab iki, kaum Farisi karo kaum Saduki kosok balen, selenca panemuné. Mulané nalika kaum Saduki mau nyoba marang Sang Kristus, upama Gusti nganti kasoran, ateges dadi kalahé wong Farisi uga. Upama Gusti unggul mangsuli, ateges wong Farisi mèlu menang, kanggo sawetara. Nanging tetep Gusti Yésus kang bakal mulya asmané, amarga kaum Farisi nyata yèn ora bisa ngluwihi.

Ngadhepi kaum Saduki, Gusti Yésus kanthi lembah penggalih. Béda yèn wawanwicara karo wong Farisi. Tegesé, Gusti menggalih menawa mangro tingal, utawa sipat munafik wataking para Farisi iku, luwih asor lan luwih nistha. Wong Saduki digalih kesasar lakuné, merga ora paham Kitab Suci. Kuwi klerune wong Saduki. Tumrap kaum Farisi kalebu para ahli kitab, ngerti kawruh luwih akèh, ewodené ora katindakaké. Ing uripe sadina dina ora nglakoni bebener kaya sing dikawruhi. Iku dosané kaum Farisi.

Gusti medhar pangandika, menawa Gusti Allah iku Allahé wong urip, dudu Allahé wong mai. Lan jagading Roh iku ana sarta luwih jembar katimbang jagad sing katon iki. Gusti Allah iku Roh, lan Panjenengané kang kagungan panguwaos ngluwihi sakabèhé. Jagading Roh iku ora winengku déning kanyatan. Tegesé, jagading Roh iku ora bisa kaukur srana pikiran, srana rasa lan kadonyan. Ing jagading Roh ora ana kawin kawinan. Anané kauripan kang sipat rohani. Kawin iku kaperlwané seks lan jasmani. Ing jagading roh ora ana kaperluwan kaya iku. Ing kana kauripan kaya uripe para malaékat. Sing padha nampa patangen, bakal urip kaya malaékat, amung ngabekti arang Allah.

Kaum Saduki kasoran. Wong Farisi mèlu seneng, déné kaum Saduki kalah pikir. Wong golongan akèh saya ngurmati Gusti Yésus. Malah sawijining wong Farisi ngalem marang Gusti, kaya kang katulis ing Markus 12:28 Ana para ahli Torèt sing ngrungokaké wawancarané wong-wong Saduki karo Gusti Yésus kuwi. Para ahli Torèt mau ngarani, yèn ngandikané Gusti Yésus bener banget. Sawisé kuwi, rada suda sing padha nyoba lan nglawan Gusti Yésus. Mendha anggoné padha gawé pitakonan jeglongan.

Ahli Torèt sing ngaturaké pitakon, déning Gusti Yésus dingendikani menawa wong iku cedhak karo Kratoning Allah, merga paham marang angger-angger Torèt. Gusti paring wangsulaning pitakon, menawa angger-angger kang utama dhéwé iku, supaya umat manungsa tresna marang Gusti Allah kanthi gumolonging ati, budi lan nyawa, sarta tresna marang pepadhané dikaya marang awaké dhéwé. Sakabèhing kitabe para Nabi wus kawengku ing angger-angger loro kuwi. Bisa uga, ahli kitab kuwi ngetung, uripe lumayan. Merga wis cedhak karo Kratoning Allah. Kuwi merga anggoné duwé kawruh Agama. Penganggepe, cedhak Kraton, isih luwih aji katimbang sing adoh karo Kratoning Allah. Sejatiné ana sawijining prekara wigati, keslametan ora gumantung marang adoh lan cedhaké karo Kraton. Nanging sing utama, kepriyé bisané mlebu Kraton. Precumah, senajan pinter kawruh agama lan lakuné nyaketi Kraton swarga, nanging ora mlebu kraton. Padha baé karo uip kang mubazir.

Nalika Gusti Yésus mulang ana ing Bait Suci, ngersakaké nguji kaum Farisi, merga wus bola-bali wong Farisi nyoba marang Gusti. Gusti dhawuh supaya surasaning Mazmur 110: 1. Masmur anggitané Dawud. Pangandikanipun Allah dhateng Gusti kula mekaten, “Pinaraka ana ing tengen-Ku nganti tumekané mungsuh-mungsuhmu wis padha Dakdadèkaké ancik-anciké tlapakanmu.”

Manut imané wong Yahudi, kang disebut Gusti déning Sang Prabu Dawud kuwi Sang Mesias. Nanging uga ingaran Putraning Sang Prabu Dawud. Kepriyé bisané kayektènan, ing wektu kang padha, tunggal mangsa, déné Sang Mesias ingaran Gusti lan Anak ? Wong Farisi ora ana sing bisa nerangaké ayat kuwi. Sejatiné iku pratélan bab Gusti Yésus pribadi, kang jumeneng Mesias. Amarga panguwasané lan sipat Ilahi kang ana ing Sang Kristus, dadi Gustiné Sang Prabu Dawud. Déné sipat kamanungsané, kang nyata miyos saka tedhak turuné Dawud, ingaran Putra. Ora ana sing bisa nerangké bab kuwi. Ing kitab Wahyu, Gusti Yésus piyambak nerangaké marang Yohanès. Wahyu 22:16 “Aku, Yésus, wis ngutus malaékat- Ku supaya ngandhakaké prekara mau kabèh marang pasamuwan-pasamuwan. Aku iki tedhak-turuné Dawud, lintang panjer ésuk kang mencorong.”

Pangandikan mau gawé senenge wong akèh sing padha ngrungokaké piwulangé. Nanging njalari bungkem tanpa gunem tumrap wong Yahudi, kang pancèn padha nulak sipat Kaallahané Gusti Yésus. Kitab Suci paseksi menawa piwulangé Gusti Yésus agawe senengé wong akèh. Senajan nambahi gethingé wong Yahudi lan para ahli kitab.

Ana ing Bait Allah, Gusti miyos lan tindak menyang bangsal wadon, sawijining papan kanggo ngumpule para wanita, kalebu para randha. Ing papan kono ana pethi telulas wujude kaya slompret ( trompet ), kanthi piranti ngumpulaké pisungsung, tumuju para paladosan Bait Allah lan pakaryan leladi asih. Luwih luwih kang wis suwé ora sowan ing dalem pamujan kono, padha marak seba, banjur nyaosaké pisungsung kanggo pakaryan pasamuwan. Nalika semana Gusti lenggah ing sacedhaké salah sewijining pethi pisungsung mau karo nggatosaké sing padha caos pisungsung. Sawisé wong wadon randha ngaturaké pisungsung rong kepeng, sithik-sithiké semono, Gusti nimbali para sakabat. Pangandikané: “ Randha miskin iki wis ngaturaké pisungsung ngluwihi kabèh pisungsungé wong-wong sing wis kacemplungaké ing pethi pisungsung Bait Allah.”

Ajining pisungsung ora gumantung akèhé utawa sethithiké. Nanging marang eklasing ati. Randha kuwi ngaturaké kabèh sing dadi duwéké, saka uripe sing tansah kacingkrangan. Kuwi kang katarima déning Allah merga kanthi suka lila. Gusti Yésus paring pangalem lan memuji sikepe wong wadon iku.

Nalika wiyose Sang Kristus, para sarjana saka tanah wetan merlokaké kepéngin weruh Gusti Yésus. Ndungkap sinalib, ganti wong Yunani, saka kulon, kepéngin weruh lan ketemu Gusti Yésus. Padha ngadeg ngentèni ing palataran Bait Allah, papan kang kacawisake uga kanggo wong sing dudu Yahudi. Nembung marang Fillipus, banjur dikandakaké menyang Andreas, lan banjur kaaturaké marang Sang Kristus.

Tekané wong Yunani kepéngin nggolèki Gusti Yésus iku, dadi kawitaning sejarah, para wong kapir nggolèki Gusti. Dadi pambuka dalan, Injil bakal kagelar ing Yunani. Lan kaya kang kasebut ing Yohanès 12: 23, menawa Gusti Yésus wus wanciné kaluhuraké. Panjenengané nuli ngandika marang para sekabat mau: “Saiki wis tekan wektuné Putraning Manungsa diluhuraké.” Bangsané kang bakal ditulungi malah nulak, lan Gusti bakal sangsara sajroning bangsané dhéwé nganiaya. Iku wujuding kaluhurané.

Nalika ketemu karo wong Yunani, pangandikané: Kaya déné winih, ora bakal thukul lan tuwuh yèn ora mati dhisik. Semono uga manungsa, yèn ora nyingkur awaké dhéwé, yèn ora nyengiti lan ngubur kanisthan lan dosa-dosané, ora bakal olèh slamet.

Gusti uga ngendika menawa ana pati kang ngolehaké urip. Yaiku sedané Gusti ing kayu salib, dadi panebusing dosa. Lan sing sapa ngakoni dosané bakal urip, merga katebus déning Sang Kristus Mesias. Kauripan iki aja mung ngener marang kadonyan, nanging kudu duwé pengarep-arep kauripan akherat sing nguwohaké kaslametan.

Nalika iku, penggalihé Gusti wiwit ngrasakaké kasedhihan, merga dalan salib wus cedhak. Ing Bait Allah kono Gusti ndedonga: “ Kaluhurna asmanipun Sang Rama.” pandongan cekak baé, cumondhok ana ing Padaleman Suci kono iya amung sedhela. Gusti unggul nalika digodha sétan ing ara-ara samun. Banjur para malaékat leladi marang Gusti. Kaunggulan pungkasan sasuwené ana ing ndonya yaiku anggoné Gusti kepareng unggul saka salib, unggul saka pati, unggul saka Iblis lan jumeneng layak sarta pantes sinebat Sang Mesias. Ora ana liya prasetyaning Allah maujud ing sugengé Gusti Yésus.

Lelakon panebusan ing kayu salib, saya narik kawigaten. Lan Gusti ora bakal mandheg makarya sadurungé umat manungsa kang ditresnani bisa nemu keslametan. Nganti ana paseksi kaswargan kang mratélakaké:

Para murid nyuwun katrangan, kapan Bait Allah bakal kagempur mungsuh. Lan apa sing dadi pratandhané. Gusti paring wangsulan bab kapindho, bab pratandha.

Kadadeyan kadadeyan kasebut nyata kaujudan, sadurungé Yérusalèm kalebur mungsuh. Nanging kabèh mau mung kawitaning prtandha kasengsaran kang bakal teka.

Gusti Yésus ngendikakaké, yèn ambruké Yérusalèm wus cedhak.

Gusti paring pangandikan, kanthi netepaké wektu ing mangsa sawisé panganiaya Yérusalèm. Gusti Yésus bakal rawuh manèh. Kapan? – Ora ana sing ngerti. Ora bisa diétung, dinaning manungsa sewu taun manungsa, ora béda kaya mung sedina tumrap Gusti Allah. 2 Pétrus 3:8 Mung waé para kekasih, kowé aja kelalèn prekara siji iki, yakuwi ing ngarsané Gusti sedina kuwi ora ana bédané karo sèwu taun. Kagem Panjenengané loro-loroné padha waé.

Langit uga kena salading geni, lintang lan isining langit gogrog. Sejatiné paring wulang, menawa para panguwasa ing langit, panguwasa kadonyan, bakal runtuh ambruk kalenggahané. 2 Pétrus 3:10 Nanging Dina rawuhé Gusti Yésus kang kapindho kuwi tekané kaya maling. Ing Dina mau langit bakal sirna klawan swara gumuruh nggegirisi lan pérang-pérangané jagad bakal kobong, semono uga bumi dalah saisiné kabèh bakal sirna.

Lah ing kono, Putraning Manungsa, Gusti Yésus Kristus bakal rawuh. Katon ing satengahing mega kanthi panguwasa gedhé, bakal nangèkaké wong mati, lan ngakimi jagad. Rawuhé ngagem kamulyan lan panguwasa gedhé. Panguwasané Allah ana ing astané Sang Kristus Yésus. Sarta bakal ngutus para malaékat, Gusti paring dhawuh supaya para umat kagungané diklumpukaké saka ing saindhenging bawana sajagad raya, sowan marek ing ngarsané. Gusti rawuh manèh methuk kagunga-Né.

Lagi saiki Gusti mangsuli pitakonané para murid bab kapan leburé Yérusalèm. Iki ptakon kang kapisan. Sing kapindho bab pratandha wis diwangsuli luwih dhisik. Saiki bab kapan titi mangsané Bait Suci bakal diruntuhaké mungsuh, Gusti paring dhawuh kaya kang katulis Ing Injil Markus 13: 28-33, kasebut ing ndhuwur.

Wit Anjir kang semi lan cabang, dadi titikan yèn mangsané uwoh wis cedhak. Pangandika iki condhong karo sejarah. Isih akèh wong Kristen kang krungu piwulang iku jamané Gusti isih sugeng ing ndonya, lan wong-wong mau isih sinung urip nalika nyata Yérusalèm kalebur mungsuh. Sing priksa bakal kelakoné wektuné, mung Gusti Allah. Pangandikané Gusti Yésus: Sing waspada, tansaha jumaga. Kanthi iman bakuh teguh.

Ana sing nggodha sajroning ati. Kena ngapa Gusti ora priksa? Amarga Panjenengané rawuh kanthi kalenggahan Putraning Allah, mijil saka Allah. Senajan sejatiné Panjenengané iku Allah piyambak. 1 Timotius: 3:16 Kabèh wong ngakoni yèn pangibadah kita iki ngemu wewadi gedhé banget, cethané mengkéné: “Gusti Yésus ngetingal awujud manungsa, kaleresané sineksènan déning Sang Roh Suci, lan disumurupi déning malaékat. Panjenengané kawartakaké marang para bangsa, ditampa klawan precaya déning jagad lan wis sinengkakaké menyang swarga.”

Gusti ngosongaké kabisané kang sejatiné kagungan panguwasané Allah, dadi ora kersa ngendikakaké bab kapan. Kang bakal ngendikakaké Sang Rama. Senajan kabar wecané wus diwedhar déning Sang Putra. Filipi 2: 7, Malah saka kersané piyambak Panjenengané ngrucat kamulyané, sarta ngagem sipaté abdi. Panjenengané dadi padha karo manungsa, lan rawuh wujud manungsa.

Sing priksa samubarang iku Allah, Sang Kristus Putraning Manungsa ora priksa. Senajan bab iki angel dingertèni, nanging pakaryané Roh Suci bakal mulang kita kabèh, milih pracaya. Rasul Paulus uga nandhesaké iba wigatiné Sang Roh Suci tumrap imané para murid kagungané Gusti.

1 Kor 12: 3 Ngertia yèn ora ana wong sing dituntun déning Sang Roh Suci kokmuni: “Yésus kena ing laknat”. Lan uga ora ana wong sing bisa ngakoni: “Yésus kuwi Gusti”, yèn ora merga dituntun déning Sang Roh Suci.”

Gusti ngendika bab gempuré Yérusalèm sarta bab rawuhé manèh ing akhir jaman. Bab iki ora ana sing bisa ngerti kapan bakal kelakoné. Dhawuhé Gusti supaya “ waspada” lan “ jumaga” kuwi kanggo saben umat manungsa. Kabèh uwong kudu cumawis, nambut bendarané sing kundur saka lelungan sawanci-wanci. Bisa soré, bengi utawa sesuk mlethek srengengé. Kabèh kudu jumaga.

Para maos kang kinasih, Panjenengan pinaringan ayahan apa ta déning Gusti Allah? Sikep panjenengan kepriyé minangka kakung utawa bapa ibu ing satengahing kulawarga? Tindak tanduk panjenengan ing satengahing mitra sapagaweyan kepriyé? Aja lali, yèn saben wong urip iki diparingi tugas ayahan. Gusti Allah ngersakaké apa saka kita lan apa panjenengan nindakaké ayahan kanthi setya?

Kita kabèh sumurup, menawa Gusti Yésus mesthi rawuh manèh. Nanging kita kabèh ora ngerti kapan bakal kelakoné. Gusti dhawuh, supaya kita kabèh jumaga lan waspada, amarga mungsuh ngincer saka njaba lan saka njero. Sing waspada lan kudu jumaga, amarga kita kabèh duwé tanggung jawab leladi marang Gusti. Sawanci-wanci Gusti bakal rawuh lan maringi sih rahmat sarta berkah, kudu cumawis. Aja nganti nalika Gusti rawuh, awaké dhéwé ora tinemu jumaga. Muga-muga nalika Gusti rawuh kita kabèh cumawis sarta jumaga!

Wong kang pracayané tetep teguh, kaya prawan sing tansah sumadiya lenga, satemah diyané ora nganti mati. Nanging sing imané sembarana, ngira yèn sawektu wektu pengantèn kakung rawuh lumebu ing pista daup, prawan lima mau bakal njaluk tulung kancané, Ngira yèn bisa nambahi lenga kanthi dadakan sawisé pengantèn rawuh.

Nyatané nalika lunga golèk tambahan lenga, amarga imané pancèn ora kebak, Sang Pengantèn rawuh. Lawang banjur ditutup, sing telat ora bisa mèlu pista. Nalika wong sing sembrana mau matur nyuwun kawelasan, Sang Pengantèn ngendika: “ Aku ora wanuh karo kowé.” – Ngentèni Sang Pengantèn kudu setya tuhu. Urip iki ibaraté ngentèni Sang Pengantèn kakung, yaiku Gusti Yésus, supaya bisa kinanthi mlebu swarga.

Ketutup lawang ora bisa mlebu taman pista, ngibarataké watesing umur iki. Kawelasané Gusti ora nganti tekan sawisé manungsa mati. Pamratobat kinarsakaké nalika isih urip ana ndonya iki. Pasemon kasebut dadi wulang, supaya para wong pracaya tansah setya tuhu, jumaga lan ngolah imané aja nganti surem. Kudu tansah sumunar.

Ing pasemon iki, ana piwulang menawa umat kagungané Gusti Allah pinaringan pawitan kabisan werna-werna, lan saben uwong béda-béda. Béda katrampilané, béda bakat lan kabisané. Nanging menawa nggunakaké talenta peparing kuwi kanthi setya lan tumemen, kabel kanthi adil bakal nampa berkah padha. Ibarat nyaosaké kasil utawa uwohing pakaryan kang ora padha akèhé, nanging uwohing setya tuhu lan katemenan, kabèh pinaringan sih rahmat sing adil.

Nanging sing ora niyat ambangun lan ora niyat ngrembaka supaya wuwuh bebathené, bakal kadukanan lan kaukum déning kang maringi pawitan utawa modhal. Kabuwang menyang papan sengsara, ing papan kang kebak panangis lan nahan perih. Sengsara sengsaraning panandhang menawa manungsa ora gelem nampa kaslametan panebuse Gusti Yésus. Mangka sadurungé wis kaparingan wulang lan kabar bab rawuhé Gusti Yésus nggolèki wong dosa supaya mratobat. Lan pinaringan kabisan, kekuatan sarta panganthi, supaya bisa nunggil Gusti sarta leladi ngabekti. Sing keset ora niyat ngasilaké uwoh senajan wis diparingi pawitan (talenta), bakal kabuwang kaukum. Nanging tumrap para umat kang gelem nampa peparing keslametan saka Sang Kristus, déné wus nglampahi séda sinalib, ora bakal kaukum nanging kaparingan rahayu. Dosa iku uga thukul saka anggoné umat manungsa nglirwakaké dhawuh, nyepelekaké pangandikané Gusti. Mangka Sang Sabda iku kang kudu dadi kang utama.

Piwulang panutup ing gunung Zaitun, ora mung ngéram-éramaké, nanging pancèn piwulang sing wigati lan perlu banget. Ing dinaning pangadilan, kabèh uwong dikumpulaké ing ngarsané Gusti Yésus. Gusti Yésus lenggah ing dhampar Hakim Agung kanthi ngagem sampurnaning kamulyan lan panguwasaning Allah. Iya Ratuning dina Pangadilan sarta minangka Pangon Kang Utama, Panjenengané milih wedhus wedhus kagungané. Sing imané ora tulus, kudu sumingkir saka ngarsané. Wedhus lumrah ora kapilih, nanging sing dipilih wedhus domba. Kagungané Gusti kapapanaké ing sisih tengen, déné sing imané lamis katundhung mangiwa supaya ngetutaké si Iblis.

Marang kang padha manuh-manuh nyuwun kawelasan ing dinaning pangadilan, mangka nalika isih urip ana ndonya ora nindakaké pakaryan luhur marang pepadhané, ditampik déning Gusti. Merga menawa manungsa ora nindakaké kabecikan marang sasama najan mung sepélé baé, ateges uga ora nindakake kabecikan kagem Gusti. Balik kang ana tenge-Né, dingendikani menawa biyen nindakaké kabecikan lan bebener kagem Gusti nalika ana ing ndonya, malah padha ora rumangsa. “ Kala menapa kula nindakaké kasaenan kagem Paduka Guru ?” Pangandikané Gusti Yésus: “ Kang kok tandukaké marang pepadhamu kang cilik dhéwé lan senajan sing rèmèh banget, kuwi ateges wus nindakaké kabecikan gedhé tumrap Ingsun.” Mula para kagungané bakal nampa keslametan langgeng, amarga anggoné iman, ngasihi lan setya tuhu sarta andhap asoring ati. Rahayu para wong kang pinaringan warisan Kratoning Swarga. Yaiku para kagungané Gusti kang pinilih kang kapapanaké ing sisih tengené. Warisan iku wus kacawisaké déning Gusti wiwit kawitaning dumadi.

Kosok baliné sing padha sumisih marang sakiwané Gusti, katundhung lunga, supaya mlebu ing geni langgeng bareng karo Sétan Iblis guruné. Apa sababé kaukum?

Iya ing kené iki papané nindakaké “amal kabecikan “ – mratélakaké uwohing kauripan tumrap para umat kang wus katebus pinaringan keslametan. Dadiné panggawe becik iku dadi wujud atur panuwun, merga Gusti wus nebus dosa kita. Nindakaké kabecikan: nulungi sing rekasa, mènèhi ngombe kang ngelak, mènèhi pangan kang kaluwen, nyandhangi sing kawudan, senajan kuwi katindakaké marang umaté Gusti sing cilik dhéwé baé, kuwi ateges wus nindakaké kabecikan kang kagem Gusti Yésus. Kosok baliné, menawa manungsa nindakaké sing jahil, muthakil drengki srei marang pepadhané lan gawé piala werna-werna marang para sedhèrèké Gusti, ateges gawé piala marang Gusti. Mula nalika Gusti lenggah ing dhamparing Hakim Agung iku, banjur paring pauykuman marang wong duraka.

Dadi tuladha menjila: Yudas Iskariot. Telung ndina sadurungé Gusti sinalib, nalika Yudhas nglawan Maria olèhé nyuntak lenga wangi ana ing sampeya-Né Gusti, sarta atiné sing wis misah lan ngadoh saka Gusti banjur sekongkol karo Pemimpin Yahudi arep ngedol Gusti Yésus. Para murid durung ngerti nalika semana, nanging Gusti wus ketaman panggawené Yudhas kang wiwit ora setya iku. Satemah Yudhas kena ingaran pantes lamun pisah saka Gusti, kaseret déning Sétan, ngambah dalaning pepati. Sacara tradhisi uga, Yudhas kacaritakaké nglampus dhiri, bunuh dhiri. Iki ngemu piwulang, menawa wong kang lamis imané, mangka ora nyawang sarta ora rumangsa nampa sih pangurbanané Gusti Yésus, banjur dipilut déning Sétan. Satemah misah lan ngedoh saka sing bener, nyata pungkasané dikuwasani Sétan.

Begja kemayangan, marang saben wong pracaya kang mbetahaké nganti wekasan, bakal kapitulngan rahayu ( Matéus 24: l3 ). Lan begja déné kita kabèh pinaringan panuntun Sang Roh Suci, kang memulang urip iki wanuh marang sing bener. Pancèn padonga kang bener iku menawa nyuwun panganthining Roh Suci.

Banjur ana parepatan sing ditekani déning para Imam Yahudi, para Ahli Kitab lan Pinituwa Yahudi. Manggon ing omahé Imam Agung Kayafas. Parepatan mutusaké menawa kudu nyekel Gusti Yésus, lan banjur dipatèni. Para wong penting iku wis ora bisa nampa marang Sang Kristus. Katetepané, wose Yésus kudu mati. Sidang San Hedrin netepaké bakal nyekel Gusti Yésus sabubaré riyaya Paskah. Nanging, sidang Kaswargan, yaiku karsaning Allah, Sang Kristus Yésus tumurun menyang jagad iki bakal dadi kurban sejati, dadi cempening Kraton Swarga. Lan kanggo Riyaya Paskah. Mula katetepan swarga sing bakal dumadi, Gusti Yésus séda ing dina Jemuah Agung. Keputusané San Hedrin, ngaya wara, mubazir. Karsané Gusti Allah kang kelakon terus.

Nalika Yudhas Iskariot, saguh kanthi sesidheman masrahaké Gusti Yésus marang wong Yahudi, amarga olèh dhuwit, ngyakinaké para pinituwa Yahudi. Malah ngira yèn murid-murid liyané uga bakal gawé khianat kaya Yudhas. Mula sadurungé riyaya, transaksi wus gumathok. Lan menawa ing taman Gètsémané, Gusti kelakon kacekel, mesthi kanthi lancar bisa kapasrahaké marang panguwasa Roma. Yèn ngono, para kang bakal mbéla Guru Yésus iku ora perlu disumelangaké manèh. Nalika Yudhas nampa dhuwit saka Pinituwa Yahudi, nyata yèn Yudhas gawé khianat marang Gusti Yésus.

Gawé kagete para sakabat, nalika Gusti kepareng mijiki sikile para murid. Pancèn amung Gusti Yésus kang bisa ngresiki kanisthané para kagungané. Ora ana liya. Upama murid kang ngresiki sampeyané guru, kuwi pancèn lelambaran pakurmatan. Yèn Gusti mijiki sikile para murid, kuwi nyucèkaké, merga apuraning dosané para sekabat. Sarta paring tuladha marang murid-murid, kuwi sikep sing becik. Ing bengi iku, Yudhas Iskariot misah saka kamanunggalané para sakabat, lunga. Nemoni para imam Yahudi, mbacutaké olèhé dadi gedibalé Iblis, gawé khianat marang Gusti Yésus. Nalika anggoné mijiki para murid tekan gilirané Simon Pétrus, kandheg amarga ana aturé Pétrus marang Gusti. Kaya kang kacaritakaké déning Injil.

Nalika padha sowan ing wanciné kembul bujana, lan kuwi bujana Paskah sawijining riyaya, saben murid rumangsa ngadhepi prekara sing wigati. Mula ora ana sing tumandang leladi. Padatan, yèn arep bujana mangkono, padha wijik sikil ngresiki lebuning dedalan. Utawa pelayan sing nindakaké kanggo para tamu. Sarehning ora ana pelayan, sarta saben murid rumangsa dadi penting merga ngadhepi prekara penting, ora ana sing banjur ngresiki sikile mitrané. Gusti banjur jumeneng, sabuk jubah sarta nandangi mijiki sikile para sakabat. Mula manut Lukas 22: 24 ana ayat kang ngendika: Kacrita, para sekabat padha bantah-bantahan bab sapa sing dianggep pinunjul dhéwé.

Sajaké pasulayan kuwi sponsoré Yudhas Iskariot, pancèn rumangsa umur tuwa lan duwé ayahan bendhahara kahartakan keuangan kelompok. Pasulayan kuwi kedadéyan sawisé Iblis ngosikaké atiné Yudhas anggoné bakal ngedol Sang Kristus. Injil Yohanès nggambaraké sing katindakaké déning Gusti Yésus mijiki sikle para murid iku, sawijining sikep andhap asor lan lembah manah kang kebak kamulyan. Murid rolas ora ana sing gelem nindakaké mijiki sikile pepadhané, Gusti piyambak tumandang ngayahi pakaryan. Kuwi ora katindakaké déning Gusti merga duka, merga nesu. Ora babar pisan. Nanging kuwi kelakon merga Gusti ngasihi para kagungané kanthi tulus.

Anggoné Gusti nresnani para kagungaNe, nganti tekan akhir titi wanciné ngayahi ayahan luhur ing bumi. Ing sasisih ngadhepi panglawan sarta pangincering mungsuh. Kuwi dadi conto, kang kudu dituladha déning para murid ing sabanjuré. Malah kalebu sikile Yudhas sing gawé khianat uga diwijiki, nandhesaké bab katulusané Gusti. Nanging dhasar ati wangkot kang wus kapilut déning pamblithuking Sétan, nampa katresnan sing semono jeroné, ora mratobat nanging malah nyilakakaké Gusti Guruné.

Tokoh Gréja rama John Chrysostom duwé panemu kang diyakini menawa sing diwijiki dhisik dhéwé iku Yudhas kang lungguhé ana sakiwané Gusti lan cedhak banget. Déné Pétrus ana sisih tengen, diadhep Yohanès kang ana tengen kepara mburi. Nalika gilirané Pétrus kudu diwijiki, dhéwéke nulak. “ mBoten Guru !” - Lan nulak manèh sawisé Gusti ngendikani paédahé uga. Malah Pétrus ngluputaké Sang Guru. Kuduné rak para sakabat sing nindakaké iku. Malah uga ngluputaké para mitrané, déné kok ora ana sing gelem nindakaké resik sikil kuwi kanggo mitra-mitrané. Ora ana sing ngerti kejaba Gusti, sejatiné nalika iku Pétrus takon marang atiné dhéwé apa ora, kena ngapa Pétrus dhéwé kok ora nindakaké mijiki wong kabèh kuwi?

“ Menawa Aku ora mijiki kowé, yèn Aku ora ngresiki kowé, kowé ora bakal antuk panduman ana ing Aku,” - Mangkono pangandikané Gusti marang Pétrus. Amarga thukul semangate, Pétrus dumadakan nyuwun supaya tekan sirahé barang diresikana disiram banyu. Gusti mangsuli pangandikané: “ Sirah lan tangan ora perlu diresiki.” – mangkono angandikané Gusti marang Pétrus kang sajaké nyimpen kaangkuhan batin. Kuwi ngemu teges, menawa pangapuraning dosa wus pinaringaké karana pracaya lan pamaratobat, wis ora perlu manèh dibaleni sacara ritual. Merga jenenge wus kacathet ing buku Kauripan Langgeng. Yohanès 3:11 Gusti Yésus wis pirsa, sapa sing bakal ngulungaké Panjenengané. Mulané Panjenengané ngandika: “Kowé wis padha resik, nanging ora kabèh.”). Ora kabèh para murid resik atiné, nyatané Yudhas isih wangkot anggoné bakal gawé khianat, demi kadonyan lan kareping ati nerusaké anggoné duwé trékah ngedol Gusti. Jaman saiki anti-Kristus uga ana ing satengahing pasamuwan.

Ajining urip iki ora gumantung marang pangkat, darajad, semat lan harkat sarta kasugihaning jagad. Nanging gumantung marang jiwa luhur leladi, iki ukurané pengaji. Sarta kayektèn iku sing dadi ukurané Sabdaning Allah. Apa kang katindakaké déning Yudhas uga, ora cengkah karo katemtuan rancanganing Gusti Allah nylametaké umat manungsa kang nandhang dosa. Déné lambarané: Iman, pracaya manunggal ana ing Gusti Yésus. Iki sumbering kawilujengan langgeng. Dudu saka ritual agama, nyatané Yudhas uga tetap uripe tanpa uwoh sih katresnan sanajan – yakin yèn wis dibaptis déning Nabi Yohanès. Sowan ing bujana suci, sarta sikile winijikan déning Gusti kaya murid-murid liyané. Nanging nyatané tetep milih Iblis sing dadi sesembahané. Syarengating agama wis jangkep, sing ora ana katresnan lan kasetyan sarta lakuning pracayané

Kita kabèh wis nampa pemahaman bab panguwasané Gusti. Nyucèkaké Bait Suci, panguwasané ing dina Sabat, sarta mranata dadi anyar bab katemtuan Riyaya Paskah kang ritual agamis, ditandhesaké menawa sing wigati sesambungan batin, rohani lan iman kang sejati. Ora kaiket ing papan sarta pranatan kaya angger-angger Torèt.

Riaya Paskah dadi pangiket sejati, sapa baé dadi sedulur nunggal keslametan, ora gumantung marang sesambungan darah kajasmanèn. Pangandikané, Matéus 12:50 Awit sing sapa nglakoni kersané Rama-Ku sing ana ing swarga, iya kuwi sedulur-sedulur-Ku lanang lan sedulur-sedulur-Ku wadon sarta ibu-Ku.” Menawa nyata mangkono, sedulur sejati kabèh ana ing Yérusalèm lagi mengeti Paskah. Kena ngapa Gusti malah milih kembul bujana ana ing Bétani bebarengan para murid ? Bab iki merga anggoné Gusti kepareng mratélakaké menawa para murid olèh kawigaten banget déning Gusti, ngluwihi sapa baé kang ana ing Yérusalèm, kalebu Ibu Maria sing uga ana Yérusalèm.

Senajan ing penggalihé Gusti, bungah lan kasedhihan campur bawur, nanging mratélakaké uga kabungahané kaya kang katulis ing Lukas 22: 15, “Aku kepéngin mangan Paskah iki bebarengan karo kowé, sadurungé Aku nandhang sangsara!”

Ana pawarta kang ginelar, sajroning bujana iku, yaiku wedharing prasetya kang ana ing Kitab Purwaning Dumadi 3: 15, pangandikané Gusti Allah mangkené: “Kowé lan wong wadon iki bakal tansah padha memungsuhan; semono uga turuné wong wadon iki lan turunmu. Turuné wong wadon iki bakal ngremuk endhasmu, lan kowé bakal ngremuk tungkaké.”

Pancèn, ora suwé manèh Gusti bakal ngalami sengsara, nanging wanci bujana dina iku, sing rinasa mung sukabagya. Para murid uga bungah, Gusti piyambak priksa, yèn anggoné kundur nunggil Sang Rama meh tekan titi wanciné. Yaiku séda sinalib, unggul saka séda, bangkit ing dina Paskah, Sumengka menyang Swarga lan paring kekuwatan marang para murid tumuruné Roh Suci. Lan Gusti nunggil manèh karo Sang Rama.

Déné penggalih sedhih uga kraos tumrap Gusti, merga Yudhas Iskariot ora bisa binangun. Bengi kuwi uga Gusti priksa, nalika sengsarané dicekel mungsuh, para murid bakal kélangan iman, lan nilar sarta nyelaki Sang Guru. Ing kitab Zakaria wus tinulis sadurungé: Pangandikané Pangéran Kang Mahakwasa mengkéné, “Hé pedhang, tangia, nyeranga abdi-Ku para pangon! Patènana pangoné, mula wedhusé bakal buyar. Umat-Ku bakal Dakgempur, (Zakaria l3: 7). Kasedhihan sing jalarané saka enggoné para murid nyata ringkih imané. Nalika Gustiné ditangkep mungsuh, dadi pating balesar. Minangka manungsa sejati, ana rasa murni kamanungsan nandhang sedhih merga pepisahan. Bengi iku Panjenengané bakal nilar para muride. Banget nggarit penggalih, dadi jeroning dhuhkita karohanèn.

Gusti blaka, menawa bengi kuwi salah sawijining murid bakal masrahaké Gusti Yésus marang pinituwa Yahudi. Yudhas Iskariot pitakon: “ Menapa kula Gusti ?” – Gusti ngendika: KOWÉ WIS NGANDHAKAKÉ. Gusti banjur mundhut roti sacuwil dicelupaké ing anggur, nuli diparingaké marang Yudhas Iskariot. Gusti uga ngendika: Apa sing bakal kok lakoni, enggal lakonana. Yudhas lunga. Wis bengi tur peteng, Yudhas kejeblos marang pangiketing Iblis. Wanci Yudhas gawé khianat kuwi, kena ingaran PASKAH YAHUDI wus rampung, tamat lan wis ora ana paédahé manèh. Sing bakal ana SEJATINING PASKAH, amarga PUTRANING ALLAH kang dadi kurban panebusing dosa, CEMPENING KRATON SWARGA wus tekan titiwanci dadi kurban sinalib ing Golgota. Paskah Yahudi wus pinungkasan, amarga kuwi mung lambang, riyaya kurban kang ngener bab bakal anané kurban darah kang sejati, yaiku rahé Gusti Yésus.

Iba jero keplorote Yudhas, saka murid kang kinasihan lan mulya, kejungkel tiba ing laku nistha, dosa, dadi pengkhianat, ngedol Gustiné. Atiné kanggonan kadursilan, kobong ing geni – malah wis cures atiné sarta nglampus dhiri, kejungkel ing pasiksan. Lakuné nuju menyang naraka, kawiwitan saka anggoné ora ndedonga kaya sakabat liyané, mula ora bisa uwal saka angkuh sombong sarta srakahing pepénginan. Atiné dadi wangkot, babar pisan kélangan katresnané marang Gustiné. Mangka wus wanuh lan caket Guruné, nanging salin dadi munafik, kaiket ing nafsu kadagingan kaseret Iblis. Sejatiné murid-murid bengi kuwi wis bisa mudheng, menawa Sang Guru bakal dicekel mungsuh lan nglampahi sengsara sarta séda. Murid murid wis nggraita bab iku. Mung baé, apa magnané sedané Gusti sinangsara iku, kaya durung kanthi wijang dingertèni. Denel ungané Yudhas saka antarané para murid, nglakoni niyate sing ala.

Ing pambujanan, roti sacuwil kang kaasta déning Gusti kang pinaringaké marang para murid, nduwéni magna menawa nunggil Gusti, para murid kalis saka RAGI ( PENGARUH ) lan RUSAKING URIP. Roti dicuwil-cuwil lan ndedonga, banjur kaparingaké marang para murid. “PADHA PANGANEN, IKI BADANKU KANG TINUGEL TUGEL ….” Pandonga Gusti iku uga dadi piwulang, supaya ditulad déning para murid, ngalembana marang Gusti Allah tumrap samubarang peparing kang becik.

Roti ora bisa murakabi badan yèn ora dicuwil-cuwil. Roti kang cinuwil cuwil iku lambang sarirané Gusti Yésus kang dadi kurban kanggo dosaning umat manungsa. Mula nalika kita nampa roti bujana, kudu ngengeti sengsarané Gusti. Jer bujana iku piranti rohani kang sakral, minangka pengetan kita marang kurbaning Gusti nebus dosa. Gusti Yésus ngengetaké para murid, menawa Panjenengané wus pinaringan panguwasa saka Sang Rama sumbering berkah lan kauripan. Kang ana ing patunggilan iki kita wus pinaringan kasugihan linuwih ( Wulang bebasan 10: 22: Berkahé Allah kuwi sing marakaké kowé sugih, kangèlanmu ora nambahi apa-apa.) .

Kita kabèh ora kena lali, menawa Gusti Yésus iku dalan kang ngener tekan swarga. Sedané Gusti, kanggo keslametan kita kabèh. Ing bujana suci, roti dadi lambang anggoné Gusti kakurbanaké, sing payo padha kanthi urmat anggon kita sowan ing bujana suci, kanthi ngengeti menawa sarirané Gusti tinugel tugel kanggo keslametan kita. Bujana iku riyaya pangeling-eling kang sacral, tegesé ngolehaké kawilujenganing umat. Nampa pangan rohani, kawujudaké ing upacara kang kasat mripat supaya bisa dihayati lan dipahami. Kang rohani, linambangaké ing pakaryan jasmani. Roti kuwi dadi simbul.

Nalika Gusti ngendika: IKI BADANKU ……., sanyatané, sarirané Gusti ana kana. Lan roti kang mralambangaké iya ana kana. Magna sing utama sing dikarsakaké déning Gusti: Sing asipat rohani. Kita kudu ngerti, yèn kawilujengan kita ora merga “roti” kang kasat mripat. Nanging kang milujengaké, yaiku “roti kaswargan” – Gusti Yésus Kristus. Roti lan anggur pambujanan aja banjur dianggep dadi barang kang sekti mandraguna isi kekuatan gaib, ora mangkono. Nanging sing njalari urip iki kaberkahan, amarga iman, pengarep-arep, lan katresnan tulus, ana kauripan kang setya tuhu lan andhap asor.

Nalika Gusti Yésus ngasta tuwung isi anggur, ngendika: Iki getihku, getihing prajanjian anyar …..” Ngelingaké marang kita kabèh ing sejarah suci Prajanjian Lawas, yèn kurban kaslametan iku kudu tinebus ing “darah” - Jamané Habil putra Adam kang ngubanaké “rah” ditampa, kosok baliné nampik pangurbanané Kain kang tanpa wutahing getih. Dadiné ana ing jaman Lawas, kurban getih iku wigati lan dadi kurban keslametan. Ing prajanjian anyar, wujude ana kurban “darah Kristus” - kang mancur ing Golgota kanggo pambirating dosa. Lan Sang Kristus iku “ Cempé Kraton Swarga” kang kaparingaké dadi kurban ing salib Golgota. Kanggo nebus dosaning manungsa. Para wong kang pracaya marang kurban salib peparingé Allah, bakal wilujeng.

Ing ibadah kuna, wiwit jamané Nabi Musa, wus kapranata undhang-undhang, utawa angger-angger pangibadah. Sakabèhing upacara kurban keslametan, mesthi ana sesambungané karo getih. Kurban getihing kewan, pathi sarining niyat ana ing pangurbanan getih. Tegesé kawilujengan amung kaleksanan kanthi kurban “darah”.

Bujana Suci, dadi upacara sakral, dadi sakramen suci. Kuwi kudu ditindakaké wiwit nalika Gusti paring bujana bengi, ndungkap Paskah Yérusalèm, dadi pengetan . Kanggo ngenget-enget sengsara lan sedané Gusti Yésus, anggoné nebus dosa . Saben saben ana bujana suci, nganti satekané Gusti Yésus rawuh manèh. Tumrap para warga kang ndhèrèk ing pambujanan, bakal dadi seger manèh pangeling elingé marang Gusti. Pangurbanan lan ayahan keslametan, bakal katanem subur ana ing pikirané para umat pandhèrèké. Bujana suci, kanggo nyantosakaké pracaya. Pambujanan uga dadi gegambaran, bab bakal kelakoné pistané Sang Cempé, anggoné wus ngangkat kasengsaran, sarta ngrasakaké kasucèn lan kamulyan kanthi kabungahan gedhé.

Wahyu 19: 6-9. – 19: 6.” Sawisé kuwi aku banjur krungu kaya swarané wong akèh banget. Swara mau kaya gumrojoging banyu akèh lan kaya swarané gludhug gumleger, tembungé: “Pinujia Allah! Awit Pangéran Allah kita Kang Mahakwaos jumeneng Raja!” 19:7 Payo kita padha ramé-ramé bebungah, lan ngluhuraké kamulyané! Amarga wis tekan wektuning temuné Sang Cempé, lan pengantèn putri wis rumanti. 19:8 Pengantèn putri wis kaparingan ageman mori alus putih, kang resik gumilap!” (Anadéné mungguh mori alus kuwi ngibarataké kautamaning umaté Allah.) 19:9 Malaékat mau ngandika karo aku mengkéné: “Tulisen iki: ‘Begja wong-wong kang tinimbalan marang bujana temuné Sang Cempé.’ “ Nuli pangandikané menèh marang aku: “Iki pangandikané Gusti Allah kang sanyata.”

Bujana Suci, dadi papan prasetya katresnan, dadi posko berkah. Sing sapa ndhèrèk ing pambujanan kuwi, Gusti prajanji bakal rawuh lan nyawisi berkah sih rahmat. Dadi iketan saya rumakete antara mitra . Dadi paseksi manunggaling warga. Yohanès 13: 34 Kowé padha Dakwènèhi pepakon anyar, yakuwi supaya padha tresna-tinresnan. Dikaya enggon-Ku nresnani kowé, mengkono uga kowé padha tresna-tinresnana.

Gusti Yésus banjur ngandika marang para muridé: “Ing bengi iki uga kowé bakal padha mlayu, ninggal Aku ijèn; sebab ing Kitab Suci wis katulis: ‘Gusti Allah bakal matèni pangoné, lan pepanthané wedhus bakal buyar.’ Nanging sawisé Aku katangèkaké saka ing kubur, Aku bakal lunga menyang tanah Galiléa, ndhisiki kowé.” Pétrus nuli matur marang Gusti Yésus: “Senajan sedaya murid badhé nilar Panjenengan, kawula mboten badhé nilar Panjenengan!” Gusti Yésus ngandika marang Pétrus: “Rungokna! Ing bengi iki uga, sadurungé jago kluruk, kowé bakal nyélaki Aku, ambal ping telu.” Pétrus nuli mangsuli: “Kula mboten badhé nyélaki Panjenengan, senajan kedah pejah sesarengan.” Para murid liyané iya padha muni mengkono. ( Matéus 26: 31-35 ).

Zak 13: 7, Pangandikané Pangéran Kang Mahakwasa mengkéné, “Hé pedhang, tangia, nyeranga abdi-Ku para pangon! Patènana pangoné, mula wedhusé bakal buyar. Umat-Ku bakal Dakgempur, lan rong prateloné penduduké negara bakal mati.

Ana welingé Gusti, supaya ing antarané para murid sing padha bisa tresna tinresnan, kaya Gusti nresnani kabèh muride. Nalika iku Pétrus janji yèn ora bakal kengguh merga ngadhepi pakewuh. Metu sombong lan kumenthuse. Pétrus lali marang wulangé Sang Prabu Soléman, Wulang Bebasan 16: 18 ). “ Piangkuh kuwi nuntun marang karusakan, lan wong gemedhé bakal ambruk.”

Iki nyondhongi piwulangé Rasul Paulus ing Injil. 1 Kor 10: 12, Mulané sapa sing ngadegé rumangsa wis jejeg, padha sing ngati-ati supaya aja nganti tiba. Gusti banjur paring dhawuh marang Pétrus, menawa Iblis wis nuntut bakal nginteri Pétrus kaya gandum. Ing kauripan iki ujian lan panyoba bakal nyerang tanpa ana lerené.

Gusti ndongakaké Pétrus, merga priksa yèn Pétrus bakal tumiba ing luput. Mula sawisé tangi mratobat, mengkoné aja nganti dadi angkuh. Lakuné Pétrus bakal ngalami kegagalan. Kuwi ana gunané, dadi pasinaon sabar lan andhap asor lan diwasaning imané. Kanthi ngrasakaké gagal, supaya dadi gladhen amrih bisané tanggung jawab marang para sedulure tunggal pracaya. Upama mitrané ana sing ringkih lan tiba, Pétrus bakal dikuwataké nulungi mitrané. Gusti uga ngelingaké para murid, iba anggoné Gusti nguwataké nalika semana para murid diutus njajah désa milang kori, anyebar Injil. Nayatané Gusti tansah paring kabisan lan kakuwatan.

Lan saiki, para murid kautus lunga menyang papan adoh. Mulané kudu nggawa sangu. Sangu strategi lan sangu berkah rohani. Semono iku béda karo sing uwis, nalika para murid diutus lunga menyang kytha-kutha sing cedhak. Dhek semana ora kepareng nggawa sangu lan prabot. Nanging sabanjuré, merga paran dunungé adoh, malah kadhawuhan sikep prabot.

Iba rumakete sesambunganing uwit lan pang-pangé. Kang utama ingatase epang, yaiku bab metokaké uwoh. Gusti ngersakaké, menawa wong pracaya gelem dadi lantaran anggoné Gusti nindakaké katresnan, keslametan lan dadi sumbering pitulungan, iku kang ingaran urip kang uwoh. Menawa wong pracaya sumadhiya dadi pirantose Gusti ngetingalaké uwoh, kanthi panuntuning Sang Roh Suci uga, epang utawa ranting anggur mau ingaran metu uwohé. Kanthi cara mangkono iku, para wong pracaya ngalembana asmané Gusti Allah. Ngluhuraké asmané Gusti Allah iku srana metu uwohing urip iki. Yaiku menawa setya tuhu marang Gusti, olah katresnan lan suméndhé kanthi iman.. Yèn epang ora tansah nunggal karo uwit, ora bisa metokaké uwoh.