Akèh banget wong lara budhugen ( saraat, kusta) sing diwarasaké déning Gusti Yésus. Jaman biyèn lelara iki dianggep dadi pratandha yèn sing nandhang kadunungan dosa lan najis. Mulané, sing diwarasaké diarani “sinucèkaké” mratélakaké yèn pulihé amarga anggoné wus kalis saka paukumané Gusti Allah tumrap dosané. Resep Yahudi kang tinulis ing buku kanggo nambani lelara manéka warna, kejaba siji sing ora kamot, yaiku bab lelara budhug iki. Lelara iki bisané mari, amung amarga mujizaté Gusti Allah. Saka penemu kang mangkono tetéla lan kanthi wijang kagambaraké ing lelakoné Raja Yoram, ing jaman paladosané Nabi Élisa nalika nyarasaké Naaman wong Siria (II Para Raja 5: 7).

Sing nyandhang lara budhug kudu misah saka wong akèh. Malah uga misah karo brayaté dhéwé. Wong budhugen kang wanuh wani lumebu ing kutha, bakal kena ukuman sabet ping patang puluh. Wong nandhang lelara budhug dianggep wis mati; sing sapa gepok sénggal bakal uga dianggep najis. Sing lara mau, kudu ngatonaké kasedhihané kanthi nyuwèk nyuwèk penganggoné, sirahé kudu gundhulan, cangkemé kudu ditutupi, ora kena adus lan nalika lumaku kudu ngucap seru: Najis, najis ! Supaya wong liya ngerti yèn ana kang najis lagi liwat ing kono. Saupama ana wong nandhang lara budhug banjur bisa mari, kudu nuduhaké marang imam. Birating najisé sah Manawa wis diakoni déning para imam. Para imam nitipriksa anggoné dadi waras.

Ing sawijining dina, Gusti Yésus rawuh ing sawijining kutha. Ana wong kang nandhang lara budhug nyedhaki Gusti Yésus, sanajan ana pranatan yèn ora kena nyedhaki wong liya. Wong wong padha lumayu manawa dicaketi wong lara budhug, kuwatir yèn katut dadi najis uga. Kahanané wong lara budhug ( kusta), banget memelas. Coba ta. Gundhul tanpa tutup sirah, penganggoné rowak-rawèk, suwarané serak lan mbengok: najis, najis ! Mangka awak sekujur ora wutuh amarga virus budhug. Gawé kagèté wong sing weruh, nalika ketemu Gusti Yésus banjur sumungkem ing ngarsané. Nyawang kahanané badané, dianggep wis ora bisa katulungan manèh amrih warasé. Mesthi déning panuntuning Rohing Allah, menawa wong lara kuwi banjur nyedhaki Gusti Yésus lan jèngkèng sumungkem sarta ngarani Gusti Yésus iku Guru.

Sadurungé Gusti Yésus disungkemi déning wong lara budhug mau, pancèn ana uga kang tau sujud sumungkem marang Gusti Yésus, yaiku para Sarjana saka tanah wétan, wektu miyosé Gusti Yésus ing Bètlehèm. Sawisé, kaya padha nulad marang wong lara budhug mau, para bangsa akèh sing wis padha sumungkem ing ngarsané Gusti Yésus Kristus.

Mesthiné kita kabèh isih éling nalika Gusti Yésus ngendika kanthi panguwasa lan kawibawan, nalika nyaruwé marang Iblis pangandikané: “ Kowé amung kudu nyembah Sang Yéhuwah, Allahmu. Lan amung marang Panjenengané baé kudu ngabekti.” Nanging kena apa Gusti Yésus nampa sujud sumungkemé wong lara budhug kuwi? Para Rasul apa déné para malaékat waé uga ora kena sinembah. Amung Allah kang kudu sinembah. Nyatané Gusti Yésus nampa sujud sungkemé wong mau. Ora ana sing mèri marang Gusti Yésus merga enggoné sinembah sinuyudan, amarga pancèn Panjejengané kang pantes sinembah mangkono, amarga kadunungan bab-bab kang Illahi. Mulané Gusti Yésus marengaké wong lara budhug mau nyembah Panjenengané.

Carita bab lelakoné wong nandhang lara budhug iki ngéram-éramaké banget, déné bisa thukul iman, tuwuh precaya ing sajroning atiné. Saben wong lara kang olèh pitulungané Gusti Yésus padha ngucap: “ Manawi Panjenengan karsa nindakaken, kawula nyuwun sih welas pitulung Panjenengan.” ( Markus 9: 22 ). Mangkono panguwuhé wong akèh, nyatané akèh lelara kang ditambani lan dadi waras. Wong sing nandhang lara budhug kang sajak wis ora bisa diwarasaké kuwi, matur: “Manawi Panjenengan karsa, Panjenengan saged mbirat najis kawula.” Kanthi matur mangkono, amarga anané rasa precaya, menawa Sang Kristus bisa marasaké lelarané. Sawijining pakaryan kang kudu kanthi panguwasa, kang kelakoné amung saka pakaryaning Allah.

Wong budhugen kang sowan ing carita iki, duwé watak andhap asor, kang ora meksa marang Gusti nyuwun diwarasaké, nanging malah mung pasrah marang Sang Kristus. Ya amarga anggoné andhap asor sarta pasrah marang karsaning Sang Kristus kuwi, wong lara mau pantes nampa pitulungané Gusti Yésus, pinaringan waras. Nyata imané tulus, mula Gusti Yésus uga ora semaya maringi kewarasan. Gusti Yésus ngyakinaké wong mau kanthi ngendika: “Aku karsa.” Sing lara, waluya waras.

Gusti Yésus ora naté semaya yèn maringi pitulungan. Uga marang wong kang percaya sing nyuwun ingapura dosané. Nalika maringi pangapuraning dosa, iya ing wektu iku uga Gusti Yésus maringi waluya pulihing kauripan iki. Gusti ora mung maringi pulihing karohanèn, nanging uga maringi kang disuwun déning wong precaya. Babar pisan Gusti Yésus ora golèk kondhang sawisé marasaké wong nandhang lara. Malah ngawisi marang kang kapitulungan waras, aja kandha-kandha karo mitrané. Kabèh mau ditindakaké déning Gusti Yésus merga welasé marang umat manungsa kang nandhang dosa. Iya saka welas asihé iku, Gusti Yésus Kristus mulung astané lan ndemèk wong lara mau. Temah waluya jati lan birat najisé, merga Gusti kang nulungi. Ing titi wanci iku, ngemu teges Gusti mbiwarakaké sihing Allah. Gusti Allah iku sih katresnan.

Merga saka iman precayané, wong lara budhug mau nampa sih rahmat, sawisé birat najisé kang mataun-taun kaanggep najis déning masyarakat lan pinisah karo brayat. Ilang rasa girisé merga lelarané, malah olèh kanugrahan merga saka precayané. Gusti Yésus paring lipur saka pamulunging astané kang kebak asih, kanthi ngendika: “ Aku karsa, mbirat najismu.” Iba senengé sing lara amarga kapitulungan birat najisé. Pangandikané Gusti Yésus njalari pulihé wong lara budhug mau, pulih waluya jati kahananing uripé lan dadi anyar, kaanyaraké déning Gusti Yésus ya jasmani lan iya rohaniné. Waras njaba njero.

Gusti Yésus luwih ngutamakaké sih katresnan katimbang pranataning agama.“ Kang Sun karsakaké iku kawelasan, dudu kurban.” ( Mat l2: 7). Gusti Allah rawuh nyarira kadagingan, karsa dadi kurban kang sampurna. Srana mulung astané ndemèk wong lara budhug iku, mratélakaké pakaryan dadi Juru Panebus dosa. Kaya kang katulis ing layang II Korinta 5: 2l, mengkéné: “Panjenengané kang ora tepang karo dosa wus kadosakaké saka kita, supaya ana ing Panjenengané kita kabeneraké dénig Allah.”

Gusti uga priksa yèn pawarta bab warasé wong lara budhug krana Panjenengané iku sumebar akibaté mitunani. Nanging sing kapitulungan waras iku, kang ora kena dipenggak semangaté, mbiwarakaké kabar enggoné nampa berkah. Mangka Gusti ya wis dhawuh: “Diéling, kowé aja kandha kandha tumrap bab iki marang sapa baé ….” Bisa baé Gusti Yésus merga ndemèk wong lara budhug mau, banjur kaanggep dadi najis, bab iki bakal dadi pepalang bab paladosan lan pakaryané. Gusti uga ora ngersakaké wong pirang pirang banjur ngupengi Panjenengané, ngrubung anggoné lagi paring wulang. Pakaryan bab anggelar kabar kabungahan uga dadi kaganggu sawetara. Senajan mangkono Gusti karsa paring pulihing kewarasan. Sejatiné, karsané Gusti, supaya wong wong kang wus kaparingan pitulungan banjur meneng. Meneng tegesé duwé ati andhap asor lan urmat, mengkono manut Bapa Gréja John C. Chrysostom. Semono uga, supaya wong wong ora golèk kondhang, satemah dadi sombong. Dadi sombong amarga dadi pusating gunem, merga wong akèh kepéngin ngerti luwih akèh bab anggoné dadi waras.

Gusti Yésus uga paring dhawuh, supaya awaké sing dadi waras katuduhaké marang Imam. Kuwi kuwajibané wong Yahudi manut marang préntahé Nabi Musa. Para imam bakal nitipriksa bab larané. Yèn nyata wis waras, bakal sah diakoni yèn wus birat najisé. Sabanjuré, bisa ngumpul urip bareng ing brayat lan masarakaté. Olèh pangaku saka Imam iku perlu, najan ora gampang. Sadurungé ngabaraké bab warasing lelarané marang wong liya, supaya bisa diaku sah déning Imam luwih dhisik. Amarga bisa baé kadadéyan, lamun para Imam ngerti yèn sing marasaké Gusti Yésus, ora diakoni birating najisé amarga para Imam pancèn wis kadhung sengit karo Gusti Yésus.

Wong sing wis kawarasaké mau ora ngestokaké dhawuhé Gusti. Saben ketemu karo uwong, nyaritakaké bab sih rahmat kewarasané. Iki sing njalari Gusti Yésus banjur disowani wong akèh, mrana mréné digolèki uwong, mulané asring sumingkir menyang papan kang sepi. Supaya bisa nunggal karo Sang Rama lan ndedonga. Ana pangandika kang tinulis ing Injil Lukas, mengkéné: “Ewadéné pawarta bab Gusti Yésus mau sumebar nganti adoh, lan banjur akèh wong gumurudug kang padha sowan ing ngarsané, arep ngrungokaké piwulangé lan nyuwun kawarasaké lelarané. Nanging Gusti Yésus banjur sumingkir ing papan papan kang sepi ndedonga.” (Lukas 5: l5, l6)

Para maos kang kinasih, wong budhugen kang kapitulungan waras mau ora kena diduwa olèhé kepéngin nyaritakaké bab anggoné Gusti Kristus paring waras. Semangat banget. Nanging njalari ribet tumrap pakaryané Gusti Yésus Kristus. Sing bener, ya kudu manut mbangun turut dhawuhé sing nulungi. Supaya ora gawé kapitunan.

Gusti Yésus paring pangapuntening dosa marang kita kabèh temah kita kabèh nampa kaslametan amarga sih rahmaté. Kita kabèh kudu ngalembana marang Gusti ngaturaké panuwun syokur. Wujudé atur panuwun lan pangalembana mau kepriyé? Kita kabèh wajib mbangun miturut, wajib taat marang pangandika lan dhawuhé Gusti mergasaka sih rahmat lan kamirahané Gusti Kristus Yésus.

Gusti Yésus jumeneng ana ngareping kantor pajeg, kang ngumpulaké pajeg saka para bakul. Panjenengané uluk salam marang Lèwi, yaiku Matéus, salah sawijining petugas tukang narik pajeg kang nyambut gawé ing kantor kuwi. Lan Gusti Yésus paring dhawuh marang Lèwi: “ Mèlua Aku.” Gusti Yésus dina iki uga nimbali kita kabèh, kaya déné Gusti Kristus wus kepareng nimbali Matéus, yaiku Lèwi tukang tagih pajeg.

Manawa kita kabèh ngerti marang tegesing timbalan iki, banjur tumandang anglakoni, nukulaké rasa ora seneng marang kang padha nyawang. Ingatasé juru tagih pajeg, nunggal karo Sang Kristus.

Katoné sepélé, nanging njalari pamaidoné wong akèh. Pegawé kantor pajeg jaman semana padatan ora disenengi déning wong. Kaya déné Matéus, iki jeneng Yunani sing tegesé “sih rahmaté Allah”, déné jenengé ing basa Ibrani Lèwi, magnané: Imam. Jeneng Lèwi kuwi nélakaké yèn turun bangsawan, tedhak turuné kulawarga Imam. Matéus pinter tur manèh sugih. Déné sing dianggep dadi cacat siji, yaiku nyambut gawéné dadi tukang tagih pajeg, diarani ngabdi marang kaisar Roma. Para muridé Gusti Yésus uga mesthi wis wiwit kuwatir lamun Matéus uga dadi murid. Yèn Gusti nimbali Matéus dadi murid, para wong sing gething karo Matéus bakal keplok keplok, padha seneng atiné, merga bisa nduding cacaté Gusti Yésus, déné nunggal karo wong dosa, dhahar bareng karo wong ala.

Nanging panemu kaya mengkono iku ora ana sambung rapete karo rancanganing Sang Kristus nimbali Matéus. Gusti Yésus nimbali Matéus, iku nélakaké kaagunganing pénggalih lan kamulyané. Iki dadi pratélan bab sifat Illahi kang ana ing Gusti. Wong akèh lumrahé padha ora seneng karo Matéus, nanging Gusti malah nimbali. Anggoné Gusti Yésus ora kuwatir kaya lumrahé wong akèh, amarga Gusti Yésus kadunungan kuwasaning Allah.Wiwit jaman Nabi Yésayah, Gusti Allah wus paring dhawuh: “ Awit rancanganing-Sun iku dudu rancanganira, lan dalanira iku dudu margining-Sun.” Mangkono pangandikané Allah ing kitab Yésaya 55: 8.

Menawa kang katindakaké déning Gusti Yésus iku ora padha karo sing dilakoni para wong ing jaman iku, iku mratélakaké manawa asal-usulé Gusti iya béda karo asalé wong akèh iku. Wong Farisi, nganggep para juru mupu béya, utawa tukang tagih pajeg iku sadrajat karo para botoh, sing senengané judhi. Dianggep padha èlèké karo para kang mematèni, para kang laku sèdhèng slingkuh, padha karo maling lan wong kafir. Wosé dianggep wong ala. Sumbangan social baé ditulak, lan hak hukum ing pangadilan babar pisan ora diakoni. Paseksiné dianggep goroh lan ngapusi. Sing sapa wor lungguh sapajagongan lan mangan bareng bakal ketularan pialané. Nyatané, penganggep kaya mengkono iku ora njalari para petugas tagih pajeg iku mratobat, ora. Malah saya ndadra anggoné nindakaké laku sing ora jujur. Bisa uga merga rumangsa wis kadhung klebus.

Dadi gumuné para murid uga, luwih gumun manèh wong Yahudi lan para Farisi kang wus kadunungan rasa ora seneng karo Gusti Yésus. Kena ngapa, Sang Guru Yésus nimbali Matéus sing dianggep ala iku dadi muridé ? Jawabané nyata. Wangsulané pitakonan kuwi cetha. Yaiku, amarga Gusti Yésus ora ménggalih kaya pikirané wong akèh ing jaman semana. Penggalihé Gusti ora padha karo pikirané wong Farisi.

Sih Katresnané Sang Kristus, marang kabèh uwong. Malah ngutamakaké marang kang disingkiri, kang katindhes lan kang sangsara. Iki sing ora dingertèni déning wong Farisi, mulané padha kaancam ing ukuming dosa, merga olèhé netepaké alaning liyan. Gusti Kristus nandukaké pakaryan becik, kanthi lembah pénggalih, merga Gusti Allah pancèn mreduli banget marang para wong kang kabuwang kasingkiraké. Mulané Gusti Yésus nimbali Matéus, dadi murid lan rasul, ndhèrèk Panjenengané.

Ana ing paningalé Sang Kristus, paukuman kang bakal ditampa wong Farisi luwih abot katimbang kaluputané para juru mupu béya ( = Pemungut cukai, Ind.). Wong Farisi kang tansah rumangsa bener dhéwé, amarga rumangsa bisa nglakoni dhawuhing Agama, ketemuné dadi nistha ana ing panguwasané Gusti Allah. Wong kang sadhar lan mratobat rumangsa dosa, banjur precaya marang Sang Yésus Kristus, bakal luwih cedhak karo Kraton Suwarga, amarga pinaringan sih rahmat. Kasuwargan lan kawilujengan iku peparingé Gusti Allah, dudu uwohing nglakoni paréntahing Agama. Manungsa kang katoné setya tuhu nglakoni dhawuhing Agama, mangka amung nengénaké pranatan Agama baé kanggo mbiji lan ngakimi pepadhané, sangsaya suwè wataké dadi munafik. Nengénaké hukum agama nanging ora bisa nglakoni sih tresna marang pepadha. Gusti Yésus bola-bali mulang lan nuduhaké luputé manungsa, merga padha ora gelem diparingi pangertèn. Gusti nuduhaké luputing laku, ngakimi, pancèn kagungan wewenang. Supaya uamat manungsa mratobat. Ewosémono padha angèl sadharé. Saiki wis gamblang banget, apa sababé Gusti nimbali murid kadadekaké rasul, sawijining wong kang pakaryané dadi juru mupu béya kaya Matéus utawa Lèwi .

Wong sing kabuwang kasingkiraké saka pasrawungan wus dislametaké, yaiku wanita Samaria, sawisé kagulawenthah déning Gusti banjur mratobat lan duwé iman. Saiki nimbali Matéus nunggal ing kratoning Karohanèn. Gusti Yésus iku dokter utawa tabib agung, nggatosaken banget marang kang nandhang lara. Matéus prasasat nandhang lara, yaiku nyandhang dosa. Matéus dhéwé rumangsa sugih dosa, nyatané ya akèh sing padha ngarani yèn juru mupu béya iku wong dosa. Uripé rumangsa cacat, pancèn dosa iku lelara rohani. Rawuhé Gusti Yésus ora nggolèki wong séhat, sing diparani wong lara. Gusti madosi sing rumangsa mbutuhaké pitulungan. Ana ing pamirsané Gusti Yésus, para Farisi iku manungsa kang nyandhang dosa uga, ora béda karo para juru tagih pajeg.

Sejatiné Gusti Yésus iku jumeneng juru wilujeng kanggon saben uwong. Ya juru tagih pajeg, ya wong Farisi, ya sapa baé kang nampa pitulungané Gusti Yésus, bakal slamet rahayu. Gusti Yésus naté ngendika marang wong Yahudi, mengkéné: “Satemené pituturku ing kowé, para juru mupu béya lan wanita tuna susila bakal ndhisiki kowé lumebu ing Kratoning Allah. Sabab Yohanès anggoné teka iku saperlu nuduhaké dalaning kayektèn marang kowé, ewadéné kowé ora precaya marang dhèwèké. Nanging para juru mupu béya lan wanita tuna susila padha precaya marang dhèwèké. Nanging kowé kabèh sanajan weruh, ora banjur keduwung lan uga ora banjur precaya marang dhèwèké.” Ing ayat kasebut, ana kang sinirat ing tulis, Manawa Gusti Yésus uga kaya Yohanès (Yokanan ), tinampa déning para wong dosa kang mratobat. Nanging ditampik déning para pinisepuhing bangsa Yahudi sing padha ora gelem mratobat.

Bisa uga, Matéus wus nyawang mujizat kang katindakaké Gusti, utawa wis tau krungu kotbah piwulangé, lan wis tau krungu pawarta bab Gusti Yésus, mula atiné wis binuka. Kaya wong wong liyané, Matéus mesthiné wis duwé pangandel, wis precaya. Bisa uga, Matéus dhéwé wis ora seneng karo pagawéyané dadi tukang tagih pajeg iku, lan kepéngin ngoncati pagawéyan kuwi. Ing kahanan kaya mangkono mau, Gusti mirsa atiné Matéus. Mula ditimbali ndhèrèk Panjenengané.

Pakaryané Sang Roh Suci, lan berkah panguwasaning Allah makarya ing uripé Matéus, kuwi sih rahmat lan berkah sejati. Mulané Matéus wis ora kapilut bandha ora gandrung marang dhuwit manèh. Kabèh mau ditinggal. Ngurbanaké samubarang kang katon, demi ndhèrèk Gusti Yésus. Ora mung ninggal samubarang lan banjur ndhèrèk Gusti Yésus, nanging Matéus uga nyawisaké pangayubagya pasegahan dhahar kagem Gusti Yésus. Matéus ngulemi para mitrané mèlu mangan bebarengan. Padatan, sing padha rumangsa dhiri kinurmatan, adaté ora gelem teka. Sing teka uga akèh, nyata yèn Matéus duwé pepénginan supaya mitra-mitrané wanuh karo Gusti Yésus. Supaya nemu pepadhang kaya sing ditampa Matéus dhéwé.

Ya kaya mangkono iku watak wantuné wong kang rumangsa wis nampa pepadhang, tansah kepéngin ngedum pepadhang mau marang saben uwong. Nganti wektu semana, ing antarané para muridé Gusti Yésus, ya lagi Matéus kang mahargya Gusti Yésus nyawisi dhahar, dadi cihnaning atur panuwun déné Gusti wus karsa nimbali Matéus mlebu ing gegelitaning para murid. Pancèn bener. Matéus wusanané kélangan pagawéyan juru tagih pajeg kang sejatiné nekakaké kauntungan. Nanging ora diétung tuna, amarga olèh pangapuraning dosa. Sabarang kang mauné kaanggep dadi kauntungan, demi Gusti Matéus nganggep bandha donya ora ana paédahé tumrap keslametaning jiwané. Berkahé Gusti Yésus marang Matéus, ngarum-arum uripé ing sadawaning jaman.

Iya Matéus iki kang kawitan nulis Injil, yaiku kabar kabungahan kang nyaritakaké bab Gusti Yésus anggoné rawuh ing jagad. Jeneng Matéus abadi, ngluwihi asmaning para raja, para ilmuwan kalah, kondhangé para wong sugih ora ngluwihi Matéus. Akèh jiwa kang kapitulungan rahayu amarga padha olèh pawarta satuhu saka Injil Matéus. Sapa baé bisa nampa berkah kaya Matéus, lamun saguh nyingkur awaké dhéwé lan jagad saisiné, saperlu lumados kagem Gusti Kristus Yésus, juru slameting jagad. Sing sapa mungkur saka pialaning donya lan ora rumaket marang jagad, bakal pinaringan ayem sejati.

Uripé Matéus nguwohaké bukti nyata, wataké kabangun dadi anyar. Sing dadi pikirané ora bab bisané tampa samubarang, nanging gegayuhané bisaa mènèhi samubarang marang pepadha. Injil Matéus diedum marang jagad, ora ana entèké. Kabar kabungahan bab pangapuraning dosa, ginelar warata sajagad raya.

Ing jaman saiki akèh uga umat manungsa kang sinebut wong ibadah, padha gawé senengé Gréja. Nanging duwé pepénginan bisaa olèh piwales, bisa olèh kasil kadonyan. Pancèn nggumunaké yèn Pétrus dhéwé uga tau duwé pikiran klèru. Kaya kang katulis Ing Injil Matéus l9: 27, mengkéné: “Kawula sédaya sampun sami nilar samukawis saha lajeng ndhèrèk Paduka, ingkang punika kawula sami badhé angsal punapa ?” Nulada marang Matéus, ngaturaké dhahar pasegahan kagem Gusti Yésus amarga tinampa dadi murid lan pinaringan apuraning dosa, kepriyé tumrap sikeping urip jaman iki?

Katimbang ngétung-étung tuna lan bathi, wong Kristen dadi warganing Gréja, mikir-mikir bakal olèh apa? Luwih becik lan prayoga ngaturaké panuwun kagem Gusti. Yaiku sapérangan berkahé Gusti kang wus ditampa, kapisungsungaké marang Gréja. Apa iki ora sing luwih mulya? Mangkono iku kang mbatek kangené ngaturaké pamatur nuwun lan pangalembana kagem Gusti. Sabanjuré, nindakaké kabecikan iya dadi pisungsung kang utama.

Sajroning kitab Injil kang ditulis déning Matéus, gamblang lan wijang kepriyé anggoné Matéus katimbalan dadi murid. Kagawa saka wataké kang andhap asor, sajroning Injil Matéus ora nyaritakaké lan ora kuméngsun ngaku yèn demi Gusti Yésus wani ninggal samubarang. Ora. Sing nyebut yèn pagawéyané iku tukang tagih pajeg, malah Matéus dhéwé. Mangka sesebutan iku nalika semana ajiné asor lan rèmèh, merga disengiti wong akèh. Matéus dhéwé kang ngarani dhiri pribadiné dadi juru mupu béya. Ing Injil liyané, Lukas utawa Markus ora ngarani Matéus nganggo jeneng kuwi. Kabuktèn yèn sejatiné Matéus kadunungan watak andhap asor? Kaya kaya Matéus dhéwé kepéngin nglenggahaké Gusti Yésus ing luhur, déné kang luhur kok karsa nimbali dadi murid marang Matéus kang sejatiné manut sesebutané nyata rèmèh lan asor, si juru tagih pajeg.

Wong Yahudi lan Farisi, ngritik Sang Kristus. Yèn pancèn dadi Guru Agung, kena ngapa gelem awor lungguh karo wong dosa lan mangan bareng? Wong Farisi apal anané wulang paribasan ing leluhuré, mengkéné: “ Manuk kang anduwèni swiwi sing padha bakal nunggal dadi siji.” Ing penemuné wong Farisi, yèn Sang Kristus nunggal karo wong dosa, ateges swiwiné padha. Ateges ya pancèn kalebu wong ora bener. Yèn nunggalé Gusti Yésus karo manungsa dosa ing jagad iki ditegesi kaya wulang paribasan kasebut, kuwi sing jeneng klèru tafsir. Mlèsèt olèhé negesi. Amarga, anggoné Gusti Yésus karsa nunggal karo wong dosa iku amarga gedhéning sih katresnané. Lan anggoné awor tétunggilan mau dadi rancanganing Gusti Allah, supaya ambangun uriping umat manungsa, nuntun manungsa wanuh marang pepadhang kang nylametaké.

Kaya kang katulis ing kitab, layang Para Rasul l0: 35, Gusti Allah ora mbédak-mbédakaké suku bangsa lan bangsa apa baé. Bébasan bètèng pamisah wis jugrug amarga Gusti Yésus kang paring tuladha. Sugih miskin, asor lan luhur, sarta wong bodho lan pinter. Kabèh dikasihi déning Gusti Allah. Nyatané, sanajan Matéus dianggep wong dosa déning masarakat Yahudi, Gusti karsa nampi segahan kang kacawisaké déning Matéus. Ing jaman sugengé Gusti Yésus, wong Yahudi ora bisa nampa sikep kaya ngono. Mula dianggep klèru, amarga Gusti Yésus karsa dhahar kembul bareng karo wong dosa mau.

Piwulangé Gusti Yésus kang ndhawuhi supaya kita kabèh becik marang saben uwong, supaya tresna marang saben uwong, bakal dadi piwulang kang langgèng lan prinsip. Yèn Gusti Yésus nunggal karo Matéus ing omahé, kasawang saka penemu Yahudi dadi sawijining sesawangan kang aèng, anèh lan nylenèh. Sasisih Gusti Yésus kang wineca déning para Nabi kuna ngagem asma Sang Maha Suci, sasisih nyawang Matéus wong dosa. Nalar Yahudi banjur duwé pepunton, duwé kesimpulan: Loro loroné rèmèh kabèh. Pikiran kaya mangkono iku kang kawuwuhan penemu penemu kadonyan liyané kang njalari Gusti Yésus ditulak déning para pinisepuh lan pemimpin Yahudi lan Farisi.

Mangka iblis lan sétan baé nagkoni kawibawan lan panguwaosé Gusti Yésus. Ing Injil Markus l: 24, roh jahat, si sétan nyebut Gusti Yésus kanthi tembung: “ Dhuh Gusti. Juru wilujeng kang suci saka Nasaret, Sang suci saka Allah ….” Mangkono, awit sétan uga ngerti sapa sejatiné Sang Kristus. Mung sétan iblis pancèn nglawan karsaning Allah.

Kena ngapa sing suci bisa tétunggilan karo sing nistha? Wangsulané wijang, kaya pangandikané Gusti piyambak. Menawa rawuhé Gusti Yésus ing jagad iki ora nggolèki wong sing resik bener lan suci, nanging sing diupadi para wong dosa supaya gelema mratobat. Wong Yahudi lan para Farisi muring muring lan serik atiné, déné sang Guru Yésus karsa srawung karo Matéus saprikancané. Gusti Yésus dikritik lan disaruwé. Sing dikritik para murid. Amarga wis tau ngritik langsung, diwangsuli kanthi pangandika kang kebak wibawa. Yaiku nalika Gusti nyarasaké wong lumpuh. Mulané pitakoné marang para murid: Kena ngapa gurumu kok mangan bareng karo wong dosa ? Pitakon iku ora langsung katur Gusti Yésus, mangka sejatiné Gusti sing dipétani luputé.

Para murid uga ora siap, ora siaga njawab kritik mau. Nanging Sang Kristus mirsa atining uwong. Mula Gusti Yésus banjur paring tanggapan. Paring katrangan manawa kabèh kang katindakaké kang bisa kasawang wong akèh, kuwi amung gegambaran pakaryané kang sejati. Rawuhé minangka dokter lan tabib karohanén. Ora mung nyarasake lelaraning badan, nanging utamané nyarasaké lelaraning rohani. Maluyakaké lelara sing wujud dosa, kanggo nylametaké jiwaning manungsa. Sang Kristus iku dokter rohani, kang kagungan panguwaos mitulungi apa kaperluwané umat.

Rawuhé ing jagad ora supaya diladèni, nanging malah ngladèni. Lan ora ngupadi wong bener, nanging kang digolèki wong dosa. Ora nggolèki wong kang rumangsa bener lan suci. Pangandikan kang magnané mangkono mau sejatiné katujokaké marang sapa? Sejatiné uga katujokaké marang para wong Yahudi lan para ahlining kitab. Akèh sing rumangsa wis bener, rumangsa wis bisa nglakoni dhawuhing Allah. Dupèh ngerti Kitab Suci, dupèh apal Angger-angger Torèt, apa manèh rumangsa pinunjul amarga wis wenang sinebut dadi ahli agama. Rumangsa bisa nglakoni pranataning agama. Katon yèn angkuh lan sombong sabab rumangsa wis bener uripé. Mula ora padha mbutuhaké juru slamet. Banjur nulak Gusti Yésus. Nampik marang piwulanging pamratobat, merga rumangsa bener.

Sejatiné, sing bener kuwi kepriyé? Menawa uwong rumangsa urip ing bebener sejati, yèn wong duwé ati kang tulus murni, bakal dadi bungah banget, déné ana wong dosa lan ana wong lara olèh pitulungané Gusti Yésus. Ora banjur malah mèri lan memungsuhi. Kudu matur nuwun marang Sang Kristus, déné ana wong dosa kang bisa manut lan mratobat. Sing wigati lan utama iku “pamratobat.” Mulané Gusti naté mratélakaké: “ Tekaku ora nggolèki wong sing rumangsa bener, nanging nggolèki wong dosa. Supaya kinanthi marang pamratobat.” Pamratobat iku, thukulé saka rasa keduwung, krasa lan rumangsa, sadhar manawa uripé babar pisan ora sampurna. Ngrumangsani yèn sajroning urip kebak kaluputan lan dosa sarta kanisthan. Lan dosa iku njemberi kauripan iki.

Mula yèn wis keduwung, banjur ngakoni gedhéning kaluputan lan dosa. Nelangsani kahananing urip iki. Duwé tékad lan janji sajroning ati, thukul sing diarani komitmen, yèn ora bakal nglakoni dosa lan kaluputan manèh. Iki sing jeneng mratobat. Lakuning urip ora ngliwati dalan nalisir manèh, nanging milih dalan anyar ing urip kang anyar uga. Ing kahanan kaya mengkono iku urip iki banjur krasa yèn ringkih banget. Mula butuh pitulungané sang juru wilujeng.

Urip anyar iku, kanthi laku nyingkiri laku dosa, sarta nunggal karo Gusti Juru Wilujeng, diparingi kekuwatan nyandhang urip anyar. Urip ing pamratobat, ing kéné tumuruné sih rahmat. Ngungsi marang Gusti pinaringan apuraning dosa, nampa urip anyar. Manut ing pangrèhing Sang Roh Suci kinanthi mring urip langgèng.

Lumpuh wis telung puluh wolu taun, disarasaké déning Sang Kristus. Injil Yohanès nyaritakaké bab iki. Wong mau manggon ing pinggir blumbang Bètèsda, ing salah sawijining bangsal. Ngentèni kocaking blumbang. Kapan blumbang mau kocak banyuné? Ing wektu malaékat tumedhak, ngocak-ocak blumbang mau. Banjur? Sing sapa dhisik dhéwé nyegur ing blumbang, wong nandhang lara apa baé, bakal waras. Kocaking blumbang mau, amarga ana sumberé sing mobal terus. Mili terus. Mesthi baé ana mobaling banyu sing gedhé, lan bisa uga mobal normal baé. Nalika ana mobaling banyu gedhé, blumbange kocak. Kuwi dipercaya menawa ana panguwasa kasarasan, waluyaning wong lara bakal maujud. Sing sapa nyegur dhisik dhéwé, lelarané waras. Diyakini yèn ing wektu iku, malaékating Pangéran tumedhak. Pancèn Gusti Allah piyambak kang ngendhalèni jagad raya iki. Panjenengané mahamirah lan mahaasih. Sing padha golèk tamba, sawatara padha mapan ing bangsal cacah lima ing pinggir blumbang.

Sawijining dina Sabat, Gusti Yésus rawuh nuwèni sing padha nandhang lara ing bangsal bangsal pinggir blumbang mau. Panjenengané mirsa sing lagi padha nandhang lara. Ana sing wuta, pincang, lumpuh lan lelara liyané. Ana priya tuwa kang wis telung puluh wolu taun ngarep-arep bisané waras saka lumpuhé. Lelarané wis kronis. Rekasaning atiné sing lara mau katambahan kanthi anané penganggep menawa larané amarga akèhing dosané. Rawuhé Sang Kristus mirsa bab rong prekara kuwi. Badan lumpuh, lara. Ati lan rohaniné ora tentrem. Ana lelara rong prekara kang disandhang. Laraning badan lan lara rohani. Nanging wong mau isih duwé pengarep-arep. Isih kepéngin séhat. Sejatiné wong lara yèn wis ora kepéngin waras, pancèn angèl warasé.

Gusti Yésus paring pendangon: “ Apa kowé kepéngin waras? – Sing lumpuh mau sejatiné durung wanuh karo Gusti Yésus, durung tahu weruh sadurungé. Bisa baé wong lumpuh mau ngrèmèhaké pandangoné Gusti, merga durung wanuh. Apa manèh yèn sajroning atiné wis ora ana pepénginan waras manèh, mesthi ora nanggapi. Nanging nyatané wong mau isih duwé pengarep arep bab bakal warasé. Gusti uga diurmati lan atiné uga nggayuh waluya. Mesthi kepranan marang suwarané Gusti kang wibawa lan nentremaké, mula wong lumpuh mau banjur nglairaké rasaning ati kanthi yakin. Kaya kaya olèh pengayoman kanggo wadul kahanané. Aturé: “ Bandara, mboten wonten tiyang ingkang ngangkat nyemplungaken kula dhateng blumbang manawi toyanipun saweg kocak. Tiyang sanès sampun ngrumiyini nyemplung.”

Saprakara kang njalari tumuruning berkah pitulung kewarasan lan bisa pulih jati uni, lamun wong duwé “pengarep-arep” .Manawa wong lara isih kepéngin waras, yèn wong lara isih butuh kewarasan, kuwi sawijining kalodhangan – lan isih bisa waras. Sabanjuré gumantung panguwaosé Gusti Allah piyambak. Lan pandonga, utamané panyuwunan sacara pribadi marang Gusti Allah. Sabanjuré, obat-obatan, dokter lan tabib amung dadi lantarané berkah waras mau.

Yèn dirasakaké, ngrudatin banget wong lumpuh kuwi. Ora duwé sapa-sapa. Mula ora ana sing nyemplungaké menyang blumbang, nalika malaékat ngocak banyuné. Urip ijèn ora ana sing mreduli. Ora ngerti ing ngendi sumbéring pitulungan. Sang Kristus juru wilujeng madosi wong lara kang sadhar, tegesé krasa lan rumangsa yèn sejatiné mbutuhaké pitulungan lan kawelasan. Lan pitulungan mau ora cukup saka kang sipat titah, awit ora kuwasa paring waras. Kaya Masmur Dawud ngendikakaké: “ Aja precaya marang bangsawan, marang manungsa kang ora bisa awèh kaslametan.” – Tumrap wong lumpuh ing pinggiring blumbang Bètèsda kuwi, nyata yèn kepéngin waras. Pandangoné Gusti Yésus uga mangkono: “ Kowé apa kepéngin waras ?” Pandangon iku perlu, amarga bisa uga wong lumpuh mau wus kélangan semangat, wis ndelelah lan nglokro, ngélingi kahananing badané pancèn lumpuh wis suwè. Mesthiné wong lumpuh mau sing wis suwè dhéwé ngantu antu bisané waras ing blumbang kono.

Pandangon mau mbangun semangat, supaya thukul iman precayané sarta ngarep arep bisané kapitulungan. Gusti memulang marang wong, supaya aja kesèt. Sing utama nggayuh, nyuwun kanthi precaya, ora dhedhasar ritual lan upacara agamawi. Wong lara aja mandheg nyuwun pitulungané Gusti Allah. Kuwi sababé Gusti merlokaké ndangu kang nyuwun diwelasi. Gusti Yésus iku bakal maringi sih rahmat marang kang temen-temen nyuwun. Gusti ora meksa maringi pitulungan marang kang ora butuh ditulungi.

Sejatiné wong lumpuh mau uga mbudidaya dhéwé bisané mari. Yaiku, saben dina mandeng banyuné blumbang. Supaya aja telat lamun malaékat tumedhak. Nanging nyatané tansah kalah karo sing nyemplung dhisik. Kaya upacara agamawi, kitab suci lan pandongané para kang dianggep pemimpin suci, gawé upacara supaya waluyaning lelara. Nanging sing dadi lambaran, sing dadi kunciné, panguwasané Gusti juru wilujeng. Gusti Yésus kang sinembah uga déning para malaékat, ing sacedhaking blumbang kono ora ngutamakaké upacaraning agama. Sing bakal ditindakaké anggoné paring sih piwelas marang kang lara kanthi panguwaosé. Banjur ngendika marang wong lumpuh mau: “Tangia, angkaten paturonmu, lan mlakua.”

Manawa Gusti Yésus paring dhawuh kaya mangkono, kuwi ateges Gusti Yésus ngersakaké wong lumpuh mau dadi waras lan rosa. Ninggal papan kumpule wong lara iku, lunga lan banjur nunggal karo mitrané ing masarakat awor sing padha ora lara. Ninggal papan lawas, kumpulané wong lara. Lumebu ing papan anyar, pasamuwané wong kang binerkahan.

Wong dosa semono uga. Sacara umum, sapa baé kang wus pinaringan apuraning dosa lan kaslametan jasmani lan rohani awit katebus déning Gusti Yésus, kudu ninggal urip lawas, lan lumebu ing urip anyar, masamuwan ing patunggilané Gusti .

Mbalèni carita sadurungé sing lumpuh dadi waras. Bisa uga sawisé Gusti ndangu, banjur malah duwé usul karo Gusti: “ Mila bandara, Panjenengan mugi karsa ngancani kula tiyang lumpuh, kula aturi wonten mriki ngantos blumbangipun kocak. Lajeng kula nyuwun tulung kacemplungna ing blumbang supados mboten kawon rumiyin kaliyan tiyang sanès.” Bisa uga usul mangkono. Nanging merga ing atiné wus kathukulan rasa urmat lan ngajèni marang kang ndangu, sing thukul malah precayané. Sing gedhé malah semangaté. Gusti mirsa bab iku, mula sing lumpuh diparingi waras lan pulih.

Kuwi dadi piwulang, yèn Gusti karsa marasaké wong lara ora ndadak nganggo upacara jangkep kaya pranataning agama, amarga Gusti sing ngasta panguwasa. Mari lan waras pulihé wong lara, kuwi dadi pralambang bab keslametan saka paukumaning dosa-dosa. Najan dina iku dina Sabat, Gusti makarya paring pitulungan. Kuwi katresnan.

Sih katresnan ajiné ngungkuli pranataning agama apa baé. Ora semaya, dina iku uga makarya. Sanajan ing dina Sabat, Gusti paring dhawuh supaya wong lumpuh kang wis mari lumpuhé mau kudu nindakaké pakaryan kang bisa dilakoni. Yaiku: Ngadeg, ngangkat paturon lan mlaku. Iki sing dadi sumbéring kritiké wong Yahudi lan Farisi. Dina Sabat, wong Yahudi ora kena nyambut gawé. Mung kudu mugen marang samubarang kang gegayutan karo kaagamaan. Manut pangrèhing Gusti, mulyakaké marang kang paring pitulungan uga kewajibané para umat. Nanging ora kena gawé sandhungan kang ngribeti paladosané Gusti Yésus. Nindakaké kabecikan lan nyaritakaké marang jagad bab panguwasa lan sih katresnané Gusti Allah marang jagad, kanthi maringi Juru Wilujeng Gusti Yésus Kristus. Nanging kabèh mau kudu empan papan, supaya ora gawé pepalanging laku.

Kita kabèh kudu nelakaké paladosan marang Gusti lan marang pepadhaning urip. Srana ninggal urip lawas kang kebak kaluputan lan dosa, milih dalan anyar panuntuning Gusti Allah, nuju marang urip anyar ing pangrèhing Rohing Allah, Sang Roh Suci. Nalika kita kabèh nampa pangandikané Allah lan ing sajroning ati nampa kanthi iman sejati, ya nalika iku Sang Roh Suci karsa nunggil ana ing urip iki sarta makarya ing urip iki.

Wong lumpuh mau, sawisé mari saka larané, kanthi paseksining tembungé, kanthi tumindaké mratélakaké bab sihing Sang Kristus, dadi wujud anggoné mulyakaké Gusti ing panuwun syokur lan pangalembanané.

Gusti Yésus ngagem papan pinggiring blumbang Bètèsda dadi papan kanggo mratélakaké panguwasaning Allah marasaké wong lara. Tegesé Gusti Yésus Kristus ngeparengaké papan pandonga, ing ngendi ana pamratobat, uga papan ibadah dadi papan thukuling kaslametan. Panggonan kaya ngono uga dadi papaning pandongan lan pamratobat. Dina iki uga dinané Gusti maringi berkah marang para umat kang ngungsi marang Panjenengané. Kaya kang katulis ing Injil Yohanès 5: l0-l8, apa kang kadadéyan?

Akèh wong sing nganggep Manawa Gusti Yésus iku Guru, duwé panguwasa gawé mujizat, suci lan piwulangé ngéram-éramaké. Nanging ora saben uwong ngudi bisané wanuh lan gawé pasrawungan becik. Malah wong Yahudi bakal nganiaya Gusti Yésus. Balik wong lumpuh kang diwarasaké, senajan ngerti dina iku dina Sabat, lan wis olèh panyaruwé saka wong Yahudi, dhèwèké nuruti paréntah sing marasaké. Paturoné diangkat, lan lumaku. Nalika ditakoni sapa sing marasaké, dhèwèké kandha yèn ora ngerti, nalika iku Gusti Yésus wis tindak sesidheman. Ketemu manèh karo wong lara lumpuh sing diwarasaké mau ana ing Padaleman suci. Ora akèh nalika iku, sing padha ngurmati Gusti Yésus, lan ora kabèh wong bisa ngaturaké panuwun.

Fanatik kanthi ati wuta. Mengkono wong Yahudi jaman kuwi. Gusti Yésus bakal dihakimi, amarga mréntahké wong lumpuh sing kawarasaké mau ngangkat tilam paturoné lan lumaku. Amarga dina Sabat. Sajroning atiné wong Yahudi ora mreduli apa tegesé déné wong lumpuh wis telung puluh wolu taun, diwarasaké. Ora mreduli bab iku, malah demi angger-angger Torèt, Gusti Sang Maha Asih bakal diadili, bakal dianiaya.

Gusti Yésus ora banjur babar pisan nilar sing lagi waras saka lumpuhé.Buktiné ditemoni ana ing Bait Suci. Wong sing lagi waras mau diwéling aja gawé dosa manèh. Amarga Gusti mirsa, manawa aboting kasusahan lan kasengsaran sing dialami déning manungsa, durung karuwan yèn manungsa banjur ngedohi dosa. Sanajan awit saka dosa, manungsa ngrasakaké sengsara mau..Bareng wis ngerti sapa sing marasaké, wong mau ora lèrèn lan ora mandheg anggoné nyaritakaké bab Gusti Yésus.

Wong Yahudi ngrancang bisané nyédani Gusti Yésus, amarga anggoné ngaku manawa Gusti Allah iku Ramané. Pangandikané Gusti kuwi dianggep nyawiyah, menghujat marang Allah. Lan wong Yahudi saya mempeng olèhé nampik Sang Kristus.

Nyatané, sacara tinarbuka ing ngareping umum, Gusti mratélakaké sipat IllahiNé, sarta kepareng mbiwarakaké manunggaling Sang Kristus lan Sang Rama. Iku kacihna ing pakaryan mulya, anggoné nulungi marasaké wong lumpuh ing Bètèsda.

Kitab Suci nerangaké:

Gusti ora sélak marang pangandikané lamun Panjenengané iku sadarajad karo Sang Rama. Gusti ora kéndel baé. Sabab manawa kèndel baé, bisa baé dianggep sarujuk karo penemuné wong akèh. Mula Gusti Yésus nandhesaké pangandikané, manawa apa sing ditindakaké iku uga kang katindakaké déning Kang Rama, merga pancèn mirsani apa kang katindakaké déning Sang Rama. Sang Rama uga kang maringi priksa. Sang Putra ora bisa nindakaké apa-apa, lamun ora katindakaké Sang Rama. Gusti nindakaké apa baé kang katindakaké Sang Rama kang ngutus Sang Putra mau. Ora sélak mung supaya ora digethingi. Nanging malah nerangaké kang bener.

Panguwasa nangèkaké wong mati, nguripaké wong mati, iku panguwasané Allah. Iku uga ana ing astané Gusti Yésus. Gusti Allah kuwasa ngadili, lan panguwasa iku uga kang kaasta déning Gusti Yésus. Gusti Allah ora bakal ngasta pangadilan apa-apa, amarga panguwasa ngadili wus kapasrahaké marang Sang Putra. Sang Rama kang gesang, Sang putra uga pinaringan gesang ing sarirané piyambak. Sing sapa ora ngurmati Sang Putra, iku uga ora ngurmati Sang Rama. Gusti Yésus ora mbantah lan ora sélak. Manawa Gusti Allah iku Ramané Gusti Yésus. Panjenengané sadarajat karo Sang Rama, bab kuwi ora ditulak déning Gusti Yésus. Mulané Gusti paring pratélan kang tandhes, wijang lan tégas, pangandikaNé:

Ing kalenggahané minangka Putraning Allah, ana limang prakara paseksèné Gusti Yésus kang kapratélakaké:

Ana ayahan wigati kang dadi jejibahané Gusti Yésus kanthi panguwasaning Sang Rama, yaiku: Ambangun kauripan lan nglebur kauripan. Gusti Yésus paring andharan, manawa sing sapa nampik Panjenengané wus kaukum, yaiku nalika wong akèh padha milih karepé dhéwé. Ana pangandikan: “ Kowé padha lumuh teka marang Aku, saperlu ngudi karahayon.”

Gusti mratélakaké bab kalenggahané kang Ilahi, senajan uga nandhesaké manawa rawuhé nyata ngagem sarira manungsa. Uga kapratélakaké, manawa Panjenengan kang ngasta panguwasané Gusti Allah saperlu dilakoni dileksanani sakabèhing rancanganing Allah. Lan Panjenengané iku uga Putraning Manungsa. Filipi 2: 5-ll, ngendika:

Gusti Yésus nyaruwé para wong akèh kang padha ngrungokaké, supaya padha mikirna bab kamulyaning urip iki saka peparingé Bapa, sarta ngalembana Sang Rama. Gusti mirsa yèn wong akèh amung butuh kamulyan kadonyan, mangka sejatiné sing utama dhéwé kudu nggayuh kamulyan sejati. Yaiku nunggal karo Gusti salawasé.

Apa panemu kita kabèh, mungguh Gusti Yésus Kristus ? Apa awaké dhéwé kabèh iki wis precaya marang surasaning Injil ?

Nalika Gusti Yésus nimbali Matéus dadi murid, mangsané wong Yahudi padha pasa. Muri-muridé Yohanès Pambaptis uga padha pasa kaya pranatan sarta tradisi agama Yahudi. Nanging para sakabaté Gusti Yésus ora padha pasa. Malah Matéus nyawisi dhaharan ana ing omahé, sarta Gusti karsa dhahar bebarengan. Iki dadi kritik, dadi pawadan panyaruwéné wong Yahudi marang Sang Kristus. Nganti sepréné, pasa iku dianggep pranatan perlu banget tumrap wong Yahudi. Angger-anggeré Nabi Musa ndhawuhaké saben uwong kudu pasa saben Riyayaning Dina Panebusan. Wong Yahudi ngira, menawa kanthi nglakoni pasa kuwi, Gusti Allah saya tambah rena penggalihé. Mulané wuwuh pranatan pasa liyané, iku sawisé wong Israèl bali saka pambuwangan Babil. Saben taun tambah pranatan, pasa iki, pasa iku lan liya-liyané.Padha meksa awaké dhéwé-dhéwé nglakoni pasa seminggu kaping pindho.

Saka paring pangandikané Sang Kristus, nglakoni pasa iku ibadah sing kadhasaran lila legawaning ati sarta ngenut kahanané. Yèn pancèn wajib lan cocok kahanané, becik pasa. Nanging ora ana peksan, sanajan pranatan ora bisa ngudokaké. Amarga kawilujengan kuwi ora gumantung marang apa kang dilakoni umat manungsa. Nanging kaslametan iku peparingé Gusti Allah. Wong Yahudi akèh kang anggoné nglakoni pasa mung merga ngenut umumé. Anut grubyuk marang angger-angger. Supaya antuk biji becik saka masyarakat, anggoné pasa ora amarga nelangsani dosa kanisthaning urip. Mula Gusti Allah asring ora nampa pamratobaté wong Yahudi.

Jaman Nabi Yésaya luwih pitung atus taun sadurungé masèhi, kaum Yahudi kaya-kaya brontak marang Gusti Allah, kanthi ati isi panggrundel rumangsa ora kagatosaké déning Allah. Mangkéné kitab Yésaya 58:3-7:

Puwasa utawa pasa kang tinarimah ing Allah, yaiku pasa kang kanthi keduwung sarta panelangsaning ati. Roh kabungahan iku ana. Roh kasusahan iya ana. Nalika uwong ora bisa mangan, roh kasusahan ngreridu pencernaané. Nanging nalika Roh kabungahan paring kekuwatan, bisa ngrasakaké mangan énak kanthi ati sing kepénak. Prihatin, tegesé ngesoraké awak, bisa uga kanthi pasa lan kudu tekan jiwa. Ora mung pasa badani. Nanging tekan jiwani lan rohani, jiwa tulus bungah lan andhap asoring ati.

Pasa kang bisa tinampi déning Gusti Allah, manawa pasa mau kagem kaluhurané Gusti Allah. Sing nglakoni kanthi jiwa tulus lab bungah rohani. Yaiku pasa kang ora disumurupi déning uwong, kejaba déning Gusti Allah piyambak. Lan sing pasa, iya uwongé dhéwé. Pasa ora bisa diwakilaké wong liya. ( Matéus 6: l6-l8).

Murid-muridé Yohanès Pambaptis pancèn pasa, merga prihatin. Guruné mlebu pakunjarané Herodès. Sekabaté Gusti Yésus ora kudu pasa nalika iku, amarga Sang Guru, kang ingaran Sang Pengantèn isih tétunggilan. Bakal tekan wanciné guru pisah karo murid, ing kono wektuné nglakoni pasa. Pangandikan iku, sejatiné nyaruwé isining atiné wong Yahudi kang ala. Kang tansah golèk akal ngluputaké Gusti Yésus. Ya niyat ala kuwi sing njalari Gusti kasalib. Pancèn bener, Gusti Yésus séda kasalib kuwi kanthi sukalila merga tresnané Gusti Allah marang umat. Nanging sing dadi lantaran, tumindak kejem lan kasare wong Yahudi sing sejatiné bangsané dhéwé. Nabi Yésaya uga wus meca bab iku, kaya kang katulis ing kitab Yésaya 53: 8. Uga Pétrus, ana ing sangareping bangsa Yahudi kotbah: “Panjenenganipun ingkang kaulungaken déning Gusti Allah miturut karsa sarta rancanganipun punika sampun panjenengan salib sarta panjenengan sédani lumantar tangan-tanganipun bangsa-bangsa ingkang duraka.” (Para Rasul 2:23)

Pangandikané Gusti Yésus mau uga dirungokaké para muridé Yohanès Pambaptis. Yaiku para wong Yahudi kang wus nampa piwulangé Yohanès, lan bisa uga kabaptis déning Yohanès utawa Yokanan iku. Mesthiné para muridé Nabi Yokanan éling, menawa kang bakal rawuh, yaiku Sang Mésias diibarataké kaya déné Sang Pengantèn Kakung. Déné para pandhèrèk, kaya déné tamu ing riyaya pawiwahan. Rak ora perlu pasa, ing mangsané para tamu nunggal karo pengantèn kang lagi suka bungah. Ibarat pengantèn lan para tamu dalasan sapa baé kang dadi gegelitaning pista pawiwahan, ora kudu pasa. Kudu bungah nalika manunggal karo Gustiné.

Manunggaling Gusti Yésus karo para umat kagungané, kanthi prasaja bisa kagambaraké kaya rumaketing sih katresnané pengantèn lanang lan pengantèn wadon. Kabèh umat manungsa kang precaya marang Panjenengané, lanang wadon – tuwa enom-bodho pinter, sing sugih lan sing miskin, yèn precaya marang Sang Kristus kaibarataké kaya pengantèn wadon. Déné Gusti Yésus Kristus iku kaibarataké Sang Pengantèn Kakung. Gusti Yésus kang sejatiné Allah Piyambak kang manjalma ngagem sarira insani, jumeneng Juru Wilujeng, iki wujuding MANUNGGALING GUSTI MARANG KAWULA. Manunggaling Gusti lan kawula kuwi dadi dalan, dadi lawang bisané KAWULA MANUNGGAL KARO GUSTI. Dadiné manunggaling kawula lan Gusti, iku bisané kélakon manawa Gusti wus kalampahan nunggal karo kawula. Yaiku rawuhé Sang Kristus Yésus nebus dosaning manungsa lan paring apuraning dosa. Loro dadi siji. Wong sajagad raya karoban ing katresnané Gusti Allah. Para wong kang katebus dadi pasamuwan, dadi brayaté Gusti Allah, déné sing mangrèh Sang Juru Wilujeng. Para umat uga kaibarataké BADAN, déné Sang Kristus iku SESIRAH.

Gusti nunggil karo para kawula kagungané, lan ora naté nilar para umat. Amarga para umat iku wis kaparingaké déning Gusti Allah marang Sang Putra, anggoné wus dadi kurban panebusing dosa séda sinalib ing Golgota. Manungsa dosa kang ibaraté duwé utang dosa, lan kudu mbayar kanthi nampa paukuman naraka, déning Sang Kristus Yésus tinebus babar pisan. Lunas utange, lan bébas merdika saka pangancaming paukuman naraka utawa kang diarani pati langgèng. Malah para kang dadi kagungané Gusti Yésus, dicawisi urip langgèng ing Kraton Suwarga. Nunggal karo Gusti jroning kamulyan.

Gusti Yésus uga paring piwulang kang sesambungan karo pranatané Nabi Musa. Yaiku angger-angering Torèt lan saisining Torèt pisan. Kabèh mau kaibarataké kaya déné impes lawas, lan kain lawas. Uga ana pangandikan bab anggur anyar lan kain suwèkan tambalan anyar. Iku kabèh kagungan karsa, manawa Gusti kepareng nerangaké bab paugeraning agamawi lan paugeraning kayektèn kang anyar kanggo urip anyar.

Penemuné wong Yahudi, lan uga murid muridé Yohanès Pambaptis, amarga guru agama Yahudi wis mulang, banjur ana Sang Guru Yésus kang uga paring wulang, kang piwulangé Sang Kristus bakal dadi wuwuhan, dadi tambahan, kaimbuhaké ing piwulangé Nabi sadurungé. Nanging Gusti ora medharaké mangkono kuwi.

Gusti medhar sabda, manawa paugeran lawas, ora kacampur karo paugeran anyar. Amarga bakal dadi rusak kabèh. Kang anyar bakal nglebur sing lawas, amarga luwih rosa. Ora ana wong nambal kain lawas nganggo suwèkan anyar. Utawa ora bisa anggur anyar diwadhahi impes lawas. Loro loroné bakal tanpa guna. Déné sing migunani iku Manawa sakabhe kabangun anyar. Rawuhé Gusti Yésus bakal mbangun urip iki dadi anyar. Wong kang kadunungan kawicaksananing Allah, ora bakal nindakaké kuwi mau, ora bakal nyampur adhuk kang lawas lan kang anyar. Urip lawas mesthi ora bisa lumaku manunggal karo urip anyar. Ibaraté wong menganggo pakéyan. Sing lawas, wis nanem labuh labet marang kang nganggo. Merga wus lungset lan tuwa, disèlèhaké. Banjur ganti penganggo kang anyar. Penganggo sing anyar kuwi kang trep kanggo PISTA KASUWARGAN. Malah sejatiné, para guru sing urip ing wektu sadurungé, padha memulang ngentèni rawuhé Guru Sejati Kang jumeneng Guru Anyar. Mula ingaranan, sakabèhing piwulangé nabi nabi jaman kuna, kalebu Nabi Musa, piwulangé mesth ngener bab bakal rawuhé Sang Mésias. Sang Mésias iku Gusti Yésus Kristus.

Semono uga, bab pratandhaning kaimanan, bab precaya. Piwulang Agama Yahudi, mranata marang wong kang ibadah lan precaya marang Yéhuwah Allah, ditandhani: SUNAT. Nanging ing pranatan nalika Sang Guru Sejati Rawuh, wong pracaya ditandhani kanthi pratandha: BAPTIS. Baptis iku sunat ati, ora mung sunat jasmani. Sunat jasmani iku dadi pralambang lan piwulang menawa sing wigati kuwi SUNAT ATI. Sunat ati iku sing nindakaké Sang Roh Suci, Gusti Allah piyambak. Ya ana ing pratandha baptis kuwi wujudé. Sing lawas sunat jasmani, sing anyar baptis suci.

Semono uga piwulanging Nnabi Musa ing kitab Torèt, kuwi wus labuh labet gedhé marang umat manungsa. Torèt wis mageri, ngélingaké, nuntun lan dadi pangiloning urip. Amarga pancèn wus dadi lawas, sarta nyatané ya ora ana sing bisa nglakoni kanthi sampurna temah njalari mlebu suwarga, nyatané ora bisa. Mula banjur ana rawuhé kang diantu antu. Yaiku Gusti Yésus, Sang Cempé kurban kang asal Swarga. Labuh labeté Torèt nuntun, mageri lan nuduhaké kaluputané umat mau. Rawuhé Gusti Yésus mangun anyar kauripaning umat manungsa. Umat manungsa ora dituntut nglakoni pranatan kang abot kuwi, nanging ana dhawuh supaya mratobat lan precaya. Pamratobat lan precaya iki, paugeran anyar. Sing sapa setya tuhu lan manut mbangun turut, bakal kaparingan rahayu. Dhasar urip lawas: Nglakoni dhawuh. Lan nyatané ora tau ana manungsa kang kanthi sampurna nglakoni dhawuh mau. Déné paugeran kang anyar: Katresnan. Angger-anggering katresnan. Iki uga angèl dilakoni. Uga ora ana sing bisa sampurna nglakoni. Nanging sing sapa mratobat lan precaya, tinunggil déning Gusti, pinaringan Sang Roh Suci. Rong Suci iki bakal mitulungi manungsa kang precaya marang Sang Mésias, Roh Suci paring kabisan lan kekuwatan.

Kanthi kawicaksanan kang saka ing Gusti Allah, yaiku panuntuning Sang Roh Suci, para wong precaya, bakal anggelar anggur anyar, kabar kabungahan kang anyar. Kabar kang ora kaiket déning pranataning adat tradisi werna werna kang nyandhungi lakuné urip anyar ing pangrèhing Gusti Yésus sesirahing para jemaat utawa pasamuwan. Semono uga bab pasa. Ora mung nglakoni tradisi utawa nglakoni kaya padatan kelakuané para bangsa. Nanging pasa kuwi kagem Gusti Allah, sing nglakoni memuji lan ngalembana Gusti Allah kanthi andhap asoring ati sarta jiwa kang bungah. Ora mung kanggo paméran, pasa dudu tradisi, lan kang bakal tinarimah ing Gusti Allah yaiku pasa kang sipat rohani. Dilakoni amarga nyandhang prihatin, nanging kebak pengarep arep amung marang panguwasané Gusti Allah piyambak.

Tindaké Gusti Yésus kadhèrèkaké para murid, ngliwati patégalan gandum. Para sekabat methik wulèn gandum mau sethithik lan dipangan. Angger-anggeré Nabi Musa ngeparengaké bab iku. Pangandaring Torèt 23: 25: “Yèn kowé mlaku ngliwati patégalan gandumé wong, kowé kena mangan gandumé sing kena kokranggèh nganggo tanganmu, nanging enggonmu njupuk ora kena nganggo arit, senajan mung sethithik.”

Senajan mangkono nalika para murid nindakaké iku mau mbeneri dina Sabat, lan manèh para pinituwa Yahudi wus gawé katetepan menawa tumindak mau padha karo panèn, lan panèn ora kena dileksanani mbeneri dina Sabat. Ngremet wulèn gandum ing tlapakan tangan, uga dianggep padha karo nggiles ing panggilesan. Nggiles gandum ing dina Sabat ora dikeparengaké. Mula para pnituwa netepaké menawa tumindaké para muridé Gusti mau nerak salah sewijiné angger-angger sepuluh, dhawuhé Gusti Allah kang wus kaparingaké marang Nabi Musa ing gunung Sinai. Kawibawaning angger-angger mau katitik anané gludhug lan guntur nalika tumuruné ing Sinai. Nanging para pinituwa Yahudi ngutamakaké bab kang sipat ritual. Kang banjur dimangertèni menawa angger-angger mau kudu dilakoni sacara lahiriah uga. Patrapé nglakoni keras lan kudu. Nemtokaké pranatan sing ngluwihi ukur, sabeneré ora cocok karo maksudé kang sejati.

Wong Farisi uga ngluputaké marang apa kang wus ditindakaké para muridé Gusti Yésus. Panyaruwéné: “Kena ngapa kowé nindakake pagawéyan sing dadi larangan ing dina Sabat?” Gusti Yésus priksa menawa wong Farisi kuwi paham banget marang surasaning Torèt. Mula paring wangsulan uga adhedhasar Torèt. Gusti Yésus ngélingaké bab apa kang ditindakaké leluhur Dawud, Raja lan Pemimpin sarta Nabi. Nalika Sang Prabu Dawud karo para balatantrané keluwèn, ndhahar roti sesaji kang sejatiné mung kena didhahar déning para imam. Yèn ngono, Sang Prabu Dawud kalebu luput, amarga welasé marang andhahané ing kahanan luwé mau, paring dhawuh mangan sesaji. Apa Sang Prabu wus kalebu nerak angger-angger? Nyatané Sang Prabu ora kaanggep luput.

Menawa Gusti Allah ora ngawisi kang katindakaké Prabu Dawud, Putraning Allah uga kang sinebut Putrané Dawud, uga ora ngawisi para muridé methik wulèn gandum ing dina Sabat. Apamanèh methiké mung nganggo tangan. Ora nganggo arit utawa ani-ani.

Tresna marang Gusti Allah kang dadi paréntah kapisan, ora kosok balèn maksudé karo préntah kapindho, yaiku supaya tresna marang pepadha kaya marang awaké dhéwé. Semono uga, bab nyucèkaké dina Sabat, ora kena cengkah karo préntah kapindho. Kanthi pawadan anggoné nresnani Gusti Allah, nanging ora tresna lan ora duwé welas marang pepadha, kuwi cengkah. Apa gunané nyucèkaké Sabat, nanging ora welas karo pepadha?

Gusti Yésus ngèngetaké wong sing padha ngrungokaké piwulangé marang pameca kang katulis ing kitab Hoséa 6: 6. “ Aku mundhut katresnanmu sing tetep, dudu kurban kewan. Aku luwih seneng yèn umat-Ku wanuh karo Aku, ketimbang karo kasaosan kurban obongan.” Yèn padha ngerti marang magnané pameca mau, mesthiné wong akèh ora bakal ndakwa para murid nerak angger-angger ing dina Sabat iku.

Uga ana pangandika ing Injil Matéus 12: 5. “Apa kowé padha ora maca ing prenatané Agama sing diparingaké déning Nabi Musa, yakuwi yèn saben dina Sabbat para imam kang ana ing Pedalémané Allah satemené padha nerak prenataning dina Sabbat. Ewasemono tindaké para imam kuwi ora salah.” Apa sababé? Amarga ing dina Sabat, ngurupaké geni kanggo mbakar kurban, sarta nindakaké ayahan mempengé tikel pindho kanggo leladi. Apa kuwi uga kalebu nerak pranatan?

Para Imam nerak pranatan Bait Suci, ora ana sing ngluputaké. Yèn mangkono, sing panguwasané luwih luhur katimbang Bait Suci, Gustining Sabat lan Gustining Bait Allah, apa kalebu nerak angger-angger kang mung ditata déning wong Yahudi nalika iku?

Kanyatan kang sejati, Gusti Yésus iku Gustining Sabat lan sejatining Bait Suci. “ Sébab iya ana ing Sang Kristus kono, ana ing kamanungsané, dumunung sipat ka-Allahané Gusti Allah kabèh sawetahé.” ( Kol 2: 9). “ Awit Gusti Allah kuwi siji lan iya siji sing ngrukunaké Gusti Allah karo manungsa, yaiku Kristus Yésus. ( 1 Timotius 2: 5 ).

Bait Suci luwih agung katimbang dina Sabat. Iba anggoné luwih agung mulya, Gustining Sabat lan Bait Suci, katandhing karo saka Bait Suciné. Gusti uga paring andharan, menawa dina Sabat kuwi, tinata kanggo umat manungsa. Ora kok umat manungsa katitahaké kanggo dina Sabat.

Gusti Yésus mbacutaké pangandikané: “Dina Sabbat kuwi gunané kanggo manungsa, ora kok manungsa kanggo dina Sabbat.( Markus 2: 27, 28 ). Mula Putraning Manungsa kuwi uga kwasa ing ngatasé dina Sabbat.” Sakaroné, Sabat lan Bait suci kuwi kanggo ngladèni umat. Gusti Yésus iku Gustining dina Sabat. Lan Gusti Yésus ngaosi dina iku. Gusti maringi magna paédahing Sabat kanggo umat, lan babar pisan Gusti uga nglepas iketaning pranatan gawéyané wong Farisi, sing ngiket umat manungsa ngenani dina Sabat mau. Lamun Sang Kristus iku insan lumrah, ora bakal kersa paseksi menawa Panjenengané iku Gustining dina Sabat.

Menawa kita sinau kanthi tuntas ayat-ayat pangandika kang ana ing Injil Prajanjian Anyar sing magepokan karo bab “wunguné Gusti Yésus,” – wijang banget menawa Gusti Yésus ngagem panguwaosé tumrap dina Sabat. Satemah, pangibadah kang mauné ing dina Sabat, kanthi pangertèn dina Setu ( dina kapitu), déning Gusti Yésus dikeparengaké lan kadhawuhaké dileksanani ing dina kapisan dina Minggu (= Akad ).

Dina Minggu wus kasusra dadi dina kang piniji, supaya nindakaké katresnan, kawelasan lan kabecikan, mujudaké kamurahaning ati, ngibadan lan dinaning pangasoan (istirahat). Kita kabèh iya nglakoni dhawuh bab dina Sabat lamun ing sajroning seminggu, saguh mligekaké dina kang diutamakaké kanggo ngabekti lan leladi, yaiku dhawuh Illahi mau. Kanthi semangat “wunguné Gusti,” para Rasul kailhaman Sang Roh Suci, nemtokaké pangibadah Sabat dadi ana ing dina Minggu. Bab iki babar pisan ora cengkah karo kang dadi karsaning Allah ing Prajanjian Lawas. Lumantar pakaryaning Roh Suci, Gusti Allah milih dina pangasoan ing dina kapitu ing Injil Prajanjian Lawas, banjur ngeparengaké pangibadah Sabat mau ana ing dina Minggu ing piwulanging Injil Prajanjian Anyar. Salaras karo wunguné Gusti Yésus uga ing dina Paskah, ing dina Minggu.

Sabat Yahudi, kanggo ngurmati anggoné Gusti Allah nyipta alam jembar saisiné. Déné Sabat Prajanjian Anyar, dina pangibadah Minggu dadi pakurmatan bab panebusing dosa, satemah manungsa dosa pinaringan pangapura amarga mratobat lan precayané. Sabanjuré dina Minggu sinebut Dinané Gusti. Amarga iya ing dina Minggu iku uga Gusti bangkit, Gusti wungu saka séda, Gusti unggul saka pepati. Kuwi dina kang utama.

Ibadah dina Minggu, uga ngélingaké marang umat, marang tumuruné Sang Roh Suci ing dina Minggu. Sèket dina sawisé Gusti wungu. Ing dina kuwi, para murid Kristen nampa tumuruné Sang Roh Suci, ing kadadéyan kang ngéram-éramaké: Dina Pentakosta. Ing sejarah lan budayaning manungsa uga ngegungaké dinaning pangibadah mau. Dina kang olèh kawigatèn banget. Sejarah ora ngrèmèhaké bab dinaning ibadah iku.

Wis ambal kaping papat Gusti mucal bab dina Sabat. Sing kapisan ing Bait Suci. Kaping pindhoné ing papan umum, dirungokaké wong akèh. Kaping telu ing dalem pamujan, lan sing kaping papat ing sawijining dina Sabat ing dalem pamujan. Wong Yahudi lan wong Farisi sawetara uga ana ing kono. Lan wis padha ngerti yèn Gusti Yésus tansah paring pitulungan marang wong wong sing nandhang lara. Apamanèh yèn wong lara kuwi padha sowan ing ngarsa-Né.

Wong Farisi lan wong Yahudi, ing sawijining dina Sabat mau katon yèn nggatèkaké, ngarep-arep supaya Gusti Yésus iya karsa marasaké sing nandhang lara. Pengarep-arepé wong Yahudi lan Farisi mau, ora merga welasé marang sing lara, nanging amung anggoné arep gawé dhadhakan lan gawé bukti yèn Gusti Yésus marasaké wong lara ing dina Sabat. Perluné bakal kanggo nyèngkolong ndakwa, yèn Gusti Yésus nerak angger-angger, Nindakaké pagawéyan ing dina Sabat. Dadiné mung anggoné bakal golèk jalaran supaya bisa ngluputaké Gusti Yésus. Sabanjuré supaya bisa dilapuraké menyang para pemimpining agama lan pinituwa Yahudi. Mulané banjur matur pitakon marang Gusti: “ Ing dinten Sabat menapa kepareng nyarasaken tiyang sakit?” Gusti Yésus ora paring wangsulan ananggapi, merga wis priksa isining batiné wong Yahudi lan wong Farisi iku.

Gusti Yésus nyata ora ajrih marang wong golongan Yahudi Farisi mau, pranyata paring dhawuh marang sing lara supaya ngadeg ing satengahé wong akèh. Kanthi mangkono sing padha memungsuhi Gusti Yésus kabungkem gunemé. Banjur paring pandangon: “ Kepriyé sing bener? Ing dina Sabat, nindakaké sing bener apa nglakoni sing ala? Nylametaké, apa nyilakakaké?” Kaya pangandika ing Lukas 6:9.

Ing dina Sabat iku para wong Yahudi lan wong Farisi duwé niyat bakal nyilakakaké lan bakal nyekel Gusti, yèn perlu disédani. Kuwi nyata niyat ala. Nanging marasaké wong lara, nyata kuwi laku bener. Tékade wong Yahudi lan wong Farisi bakal ngurmati lan nyucèkaké dina Sabat, nanging niyate ala, dene bakal nyédani Gusti Yésus uga ing dina Sabat. Nyata banget, endi sing bener lan endi sing ala sarta nistha.

Gusti uga melèhaké marang wong akèh, kanthi pandangon: “Yèn wedhusmu ing dina Sabat kecegur sumur, kok entasaké apa ora?” – Ora ana sing cemuwit, merga padatané yèn ana wedhus kecegur sumur banjur dirékadaya dientas senajan dina Sabat. Sejatiné, uwong kudu nylametaké jiwaning pepadha luwih perlu katimbang karo nylametaké bandha donya, wedhus utawa ingon-ingon liyané. Sing sapa ora nindakaké kabecikan mangka sejatiné bisa nindakaké, kuwi wis nglakoni sing ala. Menawa bisa dadi lantaran njalari wong liya olèh keslametan, mangka ora nindakaké, bakal mèlu tanggung jawab bab paukumané. Nglirwakaké nindakaké kabecikan iku nglakoni piala. Marang pandangoné Gusti Yésus, wong Farisi lan wong Yahudi padha bungkem tanpa gunem. Anggoné padha meneng baé iku ateges ngakoni yèn Gusti Yésus kagungan prebawa lan kwasa.

Mung émané, sajroning atiné wong Yahudi lan Farisi ora ana rasa rumangsa, ora ana rasa kaduwungé, yèn marang wong céko kang kawarasaké mau sejatiné tanpa welas. Apa manèh banjur silaturahmi njaluk apura. Lan uga ora nyuwun apura marang Gusti, merga pancèn atiné wangkot. Emoh ngakoni kaluputané. Sejatiné Gusti Yésus duka ing pénggalih, amarga wangkoté wong Yahudi lan wong Farisi. Dukané Gusti iku amarga mbélani kayektèn. Mulané dukané Gusti Yésus utawa dukaning Gusti Allah marang umat, sinucèkaké déning pénggalih kang kebak kawelasan lan palimirma. Satemah wong sing tangan céko, nampa kawelasan lan dadi waras. Kanthi mujizat marasaké wong céko kuwi, mratélakaké ke-Allahané Gusti Yésus. Panjenengané iku Gustining dina Sabat.

Sing lara mau padatan ora kuwat ngangkat tangané kaya salumrahing pepadhané. Ewosemono, merga pengarep-arep lan imané gedhé, nalika ana dhawuh: “ Tanganmu ulungna mréné !” – tangané diangkat lan dadi waras. Sacara nalar, didhawuhi mengkono uwong mau mesthiné bakal matur: “Boten saged Gusti. Boten saged. Menawi saged kula mboten nyuwun pitulungan Paduka.” Kuduné bakal mangsuli mangkono. Nanging ora, merga imané, kang kadhawuhaké déning Gusti dilakoni. Lan dadi waras. Tangané pulih sampurna. Kaya mangkono pitulungané Gusti bab pulihing kauripan, iya pulih wutuh lan sampurna. Warasé wong mau ora merga rekadayané sing lara anggoné kepéngin waras. Ora. Nanging mligi saka keparengé Gusti Yésus kang mitulungi ing sawutuhé.

Bab kasebut ngemu piwulang iman. Bab keslametan langgèng, babar pisan ora gumantung marang pangudining umat manungsa, nanging gumantung marang sih rahmaté Gusti Allah. Gumantung marang pakaryané Gusti Kristus Juru Wilujeng. Gusti Yésus nyarasaké wong lara kanthi sabda. Amarga pangandikané Gusti iku Roh lan Kauripan. ( Yohanès 6: 63 ) . Ana gegandhèngan kang salaras karo pangandika ing 2 Korinta 3: 6, mangkéné: “Sing nguripaké manungsa kuwi Rohé Allah. Kekuwatané manungsa ora ana paédahé babar-pisan. Tembung-tembung sing Dakkandhakaké marang kowé iki saka Rohé Allah lan tembung-tembung kuwi sing nguripaké.”

Gusti sembada memangun urip kita dadi para paladosing Allah, amarga Roh Suci. Kaya tinulis ing 2 Kor 3: 6 – “Iya Panjenengané sing marengaké aku dadi peladosing prejanjian anyar, sing ora wujud angger-angger sing katulis ( angger-angger: Pangentasan 20:1-17 ugi dipun wastani Torèt.) nanging saka Rohé Allah. Sébab angger-angger sing ditulis kuwi matèni, nanging Rohé Allah nguripi.” Pangandikané Gusti Yésus njalari kanepsoné wong Yahudi lan wong Farisi. Manut Injil Lukas 6: 11, wong Yahudi lan Farisi banjur ngrancang bakal nyédani Gusti. Dadiné, niyat anggoné kepéngin nyucèkaké dina Sabat, wis kablentongan lan dirusak dhéwé kanthi nglakoni piala, amarga anggoné bakal nyédani Gusti Yésus.

Nganti ing jaman saiki isih ana uga, patrap kaya lakuné wong Yahudi Farisi kang kaya mangkono mau. Patrap lan tumindaking wong ing jagad iki enggoné sengit marang para kagungané Gusti Yésus, magnané padha uga kaya patrap lakuné wong Yahudi lan Farisi. Para muridé Gusti ing jaman iki, uga nampa paniksa, lan dianggep kesasar. Jagad iki anggoné mbélani agama lan karep kamanungsané rumangsa bisa nindakaké kasucèn bakal gawé renaning penggalihé Gusti Allah, nanging kanthi cara gawé cilakané para pandhèrèké Gusti Yésus. Sing diarani luput, kafir, kang dianggep nyawiyah marang Gusti Allah, merga nganggep Gusti Allah kagungan Putra lan liya liyané. Semono uga jaman biyèn, para Nabi, para Rasul, para kang ambangun pasamuwan, para martir, uga dimungsuhi déning wong Yahudi lan Farisi. Jaman saiki uga ana ambeg angkara murka kang tansah duwé trékah ala marang wong pracaya. Nanging yèn dirasakaké, malah nguwohaké bathi: Wong pracaya bakal saya waspada, imané sumunar saya teguh lan saya kumandel lan dadi luwih kèndel dadi seksiné Gusti Yésus Sang Juru Slamet.

Para pemimpiné bangsa Yahudi manunggal dadi barisan gething sengit marang Gusti Yésus. Senajan saka aliran kang béda béda, nanging saiyeg saeka kapti anggoné bakal nyédani Sang Kristus. Gethingé wong Farisi amarga Gusti Yésus dianggep nerak pranatan Sabat, gawé pengaruh jahat lan nyawiyah marang Gusti Allah. Gusti disengguh kaya Samaria sarta tukang goroh. Luputé amarga srawung karo wong dosa. Gusti Yésus wis dianggep nglawan angger-angger lan ora ngajèni Bait Suci manèh. Déné para balané Herodès, yaiku kaum Herodiani kuwatir manawa Gusti Yésus ngrebut panguwasané Sang Herodès. Gusti Yésus mirsa yèn ana komplotan mungsuh kang bakal ngangkah sédané. Misi ayahan luhur lagi kawiwitan, mula Gusti Yésus sumingkir dhisik, nuju menyang gisiking segara Galiléa. Ing kono Gusti Yésus memulang lan mitulungi wong akèh sarta milih piyambak para murid kang bakal kagladhi leladi, ngayahi pakaryan luhur. Para murid kacawisaké dadi Rasul kang bakal anggelar Kabar Kabungahan, yaiku bab apuraning dosa marang saben wong kang mratobat. Para Rasul bakal dadi dutaning Gusti, sawisé Gusti séda sinalib déning wong Yahudi. Bab kaunggulané Gusti kang wungu saka séda, lan anggoné sumengka marang suwarga, supaya jagad ngerti.

Sing teka ing Galiléa akèh. Saka Yudéa, Iduméa, saka Tirus lan Sidon lan Béréa. Kabèh padha kapitulungan waras. Sing padha sowan lumrahé para sing mbutuhaké pitulungan bisané waras larané. Akèh uga kang sowané anggoné bakal ngrongokaké kotbahé. Sing karasukan sétan, katundhung sétané. Roh Iblis kang ngrasuki wong, uga wanuh marang Gusti Yésus. Lumantar cangkemé sing dirasuki, si Iblis ngucap: “Paduka punika Putraning Allah ….” Sétan kang ngrasuki wong, sejatiné wedi marang Sang Kristus. Mula uga ngucap: “ Paduka badhé menapa …?” Sétan ngerti panguwasané Gusti Allah ana ing Gusti Yésus.

Nalika wong akèh saya ndheseg Panjenengané, para murid didhawuhi nyawisaké prau. Perluné, Gusti Yésus ngadhepi sing sowan kanthi lenggah ing prau kang rada ditengahké, déné wong akèh lungguh ing gisik kaeletan banyu. Supaya ora kadheseg banget amrih rada longgar. Sabab Gusti Yésus piyambak asring ngraosaké kesayahan, lan kudu ngudi pulihé daya kekuwatan kanggo nulungi wong pirang pirang.

Para murid dadi Rasulé Gusti Yésus, bakal ngayahi leladi werna werna. Marasaké wong lara, ing Asmané Gusti Yésus nundhungi dhemit sing ngrasuki uwong, anggelar piwulangé Gusti, ngimpun wong precaya, nyathet lan nyimpen piwulang sing sabanjuré kudu langgèng dingertèni déning wong sajagad kabèh. Kepriyé pamilihé para Rasul?

Gusti ora milih para Rasul amarga jeneng kondhangé utawa wasisé utawa olèhé sugih kawruh. Ora. Amarga kang mangkono iku lumrahé padha nguyak pakurmatan kanggo dhiri pribadiné dhéwé. Lan ora bisa mulyakaké Asmané Gusti Allah. Mangka amung Gusti Allah piyambak kang wajib pinuji lan sinembah. Mulané Rasul Pulus ing layangé uga paseksi: “ Ananging rajabrana kita iki kawadhahan ing grabah, supaya tetélaa manawa kakuwatan kang ngédab-édabi iku asalé saka Gusti Allah, dudu saka awaké dhéwé. ( II Korinta 4: 7) Gusti Yésus milih para murid, asalé saka wong cilik, wong ringkih lan ora kalebu golonganing sarjana . Nanging Gusti kang nguwataké supaya padha bisa rosa ngayahi pakaryan.

Senajan mangkono, prebawané para murid ngluwihi panguwasané “wong gedhé” ing jaman semana. Para Rasul pinilih ing taun kapisan saka telung tahun lawasé Gusti makarya ing jagad iki. Ing taun kapisan iku para murid kagladhi linatih dadi duta kasuwargan, sadurungé Sang Kristus sumengka menyang suwarga. Supaya imané mekar rosa, sarta saya wanuh rumaket marang Gusti, mula ndhèrèk menyang endi-endi tindaké Gusti Yésus. Nyatunggil tunggal panggonan ing wektu kang nganti suwè. Para murid ngrasakaké banget iba sihé Gustiné iku luhur banget, sarta sasuwèné ndhèrèk para murid uga ngrasakaké sengsara lan kangèlan demi Gustiné. Gunggungé padha kaya akèhé suku-suku Israèl turun Yakub, yaiku rolas murid. Kanthi mangkono, kang kawulangaké ora cengkah.

karo sejarah leluhur ing Kitab Prejanjian Lawas. Sadurungé milih, Gusti uga ndedonga sewengi natas. Pandongané Gusti iku, isi magna lagi nyebar wiji rohani, ana ing uripé para murid. Mulané pakaryan lan tulisan cathetané para rasul, bakal ngetokaké uwoh kang maédahi kanggo wong sajagad, lan ibaraté dadi lantarané panèn jiwa jiwa kang padha kepareng mlebu ing kratoning swarga. Panèn iku, yaiku saya akèhé para wong kang mratobat, dumadi terus nganti sepréné. Kabèh mau kagem kamulyané Sang Kristus.

Gusti Allah ngersakaké, supaya umat manungsa mulyakaké Sang Putra. Mangkéné pangandika kang ana ing Injil Markus 3: l3-l5):” Sawisé iku Gusti Yésus tumuli minggah ing gunung sarta nimbali sapa wong kang dikersakaké lan iya banjur padha sowan ing ngarsané. Ana rolas kang ditetepaké dadi kanthiné, kang kautus nggelaraké Injil sarta kang diparingi panguwasa nundhung sétan.”Murid cacah rolas iku déning Gusti Yésus sinebut Para Rasul. ( Basa Gerika: tegesé kang kautus). Amarga pancèn bakal kautus kagem Asmané Gusti lan maédahi uripé para rasul iku uga. Gusti ngendika: “Padha kaya Sang Rama ngutus Aku, semono uga saiki Aku ngutus marang kowé.” (Yohanès 20: 2l ).

Sadurungé Gusti kundur sumengka menyang swarga, adoh sadurungé iku para murid wis kapilih. Supaya ombèr wanciné, para murid ngerti marang kayektèn lan ora kesasar ngugemi piwulang palsu. Uga supaya para murid atul lan kèndel ngadhepi samubarang kang mung tradhisi adat tata cara kang wis ditampa wiwit cilik, nanging tanpa paédah kanggo keslametan langgèng. Mulané kuwi kudu ditinggal senajan ora gampang, mulané perlu latihan. Lan uga, supaya pasrawungan guru murid dialami, ngrasakaké nikmaté ditunggoni Guru. Amrih para murid uga ngalami marem sacara rohani. Ngisep pengalaman rohani anyar saka Sang Kristus Yésus- Sang Guru Sejati, olèh pengalaman rohani, kuwi kaya déné “pangan kasukman “kang njalari thukuling pangertèn bab kamulyan lan kasucèné Gusti.

Ing ombèring wektu mengkono, para rasul bakal bisa ngrasuk piwulang anyar, bakal dirasakaké bédané karo piwulang lawas. Ana patunggilan anyar, rolas murid ngadhep marang Guru Sejati. Bisa ginambar iba wibawa lan asihé Sang Guru mriksani para muridé kang wus pinilih Para murid nggatèkaké pangandikané kang lembah pénggalih. Gusti ngandharaké pakaryané kang luhur bakal milujengaké manungsa saka pangancaming ukum naraka. Ngandharaké bab misi lan ayahan agung kang butuh kasabaran lan katresnan, kang kudu dilakoni déning para rasul iku. Para murid nggatèkaké kanthi temen, ngrasakaké tresna asihé Gusti kang kapenuhan kawibawan sarta kasucèn iku.

Wong akèh sing ana ing kono, mesthiné padha ngarep-arep kepéngin pinilih dadi murid. Yèn pinilih mesthi baé bakal olèh piwulang luwih akèh, bakal nampa hikmat luwih manèh. Iba bungahing atiné para rasul, nalika mbaka siji jenengé disebut déning Sang Guru kang nimbali. Bisa kagambar, manteping ati ngluwihi pegawé kang nampa s.k. yaiku “ surat keputusan” saka pemimpiné. Dhawuh Katetepan Rohani luwih kuwasa. Bisa uga ana sing mèri déné ora pinilih. Bisa uga wong akèh sing bungah, yèn bisaa cedhak, mesthi padha nyalami marang kang kapilih dadi rasul.

Gusti Yésus milih Simon, bisa uga merga olèhé trengginas makarya. Simon energik. Jeneng Simon sinebut kapisan, apa iku ateges sing pinunjul? Sabanjuré pinaringan jeneng anyar, Pétrus. Supaya pilah karo murid liyané sing uga Simon. Sing sepisanan ndhèrèk Gusti Yésus jenengé Andréas, dadi penginjil kang kapisan manut sejarahé. Amarga, ngajak seduluré sing jeneng Pétrus kuwi. Carita bab Andréas ing Injil pancèn ora dawa. Nanging Andréas kacathet wong kapisan kang ngajak seduluré ndhèrèk Gusti Yésus, mula ingaran kang kapisanan anggelar kabar kabungahan. Apa para umat Kristen jaman saiki bisa nulad pakaryané Andréas ngajak mitra, kanca lan seduluré sowan Gusti supaya olèh karahayon? Sabanjuré Gusti Yésus nimbali murid loro manèh, yaiku anak anaké Zebedéus, jenengé Yakobus lan Yohanès ( = Yahya, Yokanan ). Asalé padha karo Andréas lan Simon, pakaryané padha. Tukang golèk iwak, ingaran uga pamisaya mina. Yakobus luwih tuwa. Tembé mburiné, sawisé Gusti Yésus sumengka menyang ing suwarga, Yakobus dadi sesepuh pasamuwan ( Gréja Kawitan).

Yudas bisa jadi bukan seorang yang jahat, pada saat pertama kalinya dia mengikut yesus. Tetapi sesudah dia menjadi seorang rasul, dia tersesat seperti mereka yang memulai dengan baik tetapi berakhir dengan menyedihkan, sebagai akibat dari kegagalan mereka untuk memahami anugerah atau kasih karunia Illahi. Yudas adalah bendahara dari kelompok, dan penempatannya ke dalam kedudukan itu barangkali atas persetujuan rekan-rekannya. Mereka barangkali mendapatkan bahwa dia memiliki jiwa petualangan dan kemampuan berdagang.

Dengan pengertian dan pemahaman sepenuh tentang apa yang akan terjadi pada murid-muridNya di masa depan, Yesus menjalankan pemilihan terhadap rasul-rasul dengan secara teliti. Dengan roh nubuat, Dia tidak hanya melihat kelemahan-kelemahan dan kesalahan-kesalahan mereka, tetapi juga semangat, enerji, dan kemenangan atas kesukaran-kesukaran dan aniaya. Lebih dari itu, Dia akan melihat adanya pengaruh yang tertanam dari pemberitaan mereka selama kehidupan mereka. Dia juga melihat akibat dari tulisan-tuhsan mereka dan lembaga-lembaga yang mereka akan dirikan, pengaruhnya terhadap orang lain sesudah kematian mereka. Dia melihat mereka dimahkotai dengan kemuliaan yang besar di antara para martir, duduk di sebelah kanan dari takhta Ilahi, menghakimi dua belas suku Israel (Matius 19:28).

Supaya gawé senengé wong Yahudi raja Herodès ngukum pati marang Yakobus. Yohanès luwih enom, nanging kasinungan umur nganti tuwa, mimpin lan nuntun gréja-gréja sawisé Gusti Yésus sumengka menyang swarga, luwih manèh nalika rasul liyané wis padha mati. Jeneng papat kuwi sinebut ana ngarep amarga pancèn murid papat kuwi kang wiwitan dadi rasulé Gusti Yésus.

Sabanjuré kapilih murid loro manèh, Filipus lan Natanaèl. Ana caritané bab Filipus ing Injil Yohanès. Déné Natanaèl uga duwé jeneng Bartoloméus. Dadiné rasul kawitan ana wong enem, kabèh tau dadi muridé Yohanès Pambaptis. Kabèh nunggil karo Gusti Yésus, amarga wis ngugemi pathi sarining karohanèn piwulangé Sang Kristus. Mesthi njalari bungahing ati, merga kapilih dadi rasul.

Ana manèh kang kapilih dadi Rasul. Ngéram-éramaké. Ingatasé “ tukang tagih pajeg, “ wong sing disengiti déning wong Yahudi merga dianggep dadi gedibalé Kaisar Roma, mentalé dianggep mata dhuwiten sarta moralé dianggep asor, merga dadi tukang tagih pajeg mau. Bisa dadi sugih, merga olèhé mbathi tarikan pajeg. Nanging Gusti karsa nimbali dadi rasul. Nalar manungsa, mesthi nganggep anèh. Wong iku luwih pas nyambut gawé dadi juru mupu béya mau. Jenengé Matéus. Gusti Yésus milih Matéus dadi kanyatan lan bukti menawa wong kang wus kasingkiraké déning manungsa, nanging ana ing pamirsané Gusti Allah isih gedhé paédahé. Kuwi sih rahmaté Gusti Allah anggoné kepareng mreduli marang sing kabuwang kasingkiraké déning umum. Gusti Allah malah ngangkat dadi rasul temah luhur martabating kamanungsané. Nganti jaman saiki akèh wong kang kapitulungan rahayu amarga nampa sih rahmat sawisé maca Injil tulisané Matéus, uga sing duwé jeneng Lèwi iku. Sabanjuré Gusti Yésus uga nimbali Tomas dadi rasul. Bab Tomas, pancèn ora akèh sejarahé kang katulis.

Ora let suwè Gusti uga nimbali rasul kapitu, jenengé Yakobus. Ana sing ngarani dhèwèké seduluré Matéus. Uga ana kang nyebut, Yakobus cilik. Bisa uga merga badané luwih cilik katimbang Yakobus anaké Zebedéus. Diarani uga Yakobus anak Alféus.

Gusti Yésus uga nimbali rasul manèh jenengé Simon, wong Zélotis. Simon kuwi dadi mungsuhe bangsa Romawi merga padha mbrontak marang penjajah Roma. Diarani Zélot, merga padha mbrontak penjajah. Wong Yahudi nresnani kaum Zélot mau. Gusti karsa nampa wong kaya Simon dadi rasul, pancèn Gusti Yésus ngersakaké kagungan murid kang jangkep manéka warna kahanané. Banjur nimbali rasul manèh jenengé Yudas. Diarani Yudas sanaké Yakobus. Uga duwé jeneng Tadéus, uga duwé alias Lebaus. Banjur luwih kondhang sinebut Yudas sanaké Yakobus.

Déné sing pungkasan ditimbali murid kang jeneng Yudas Iskariot. Asalé saka tanah Yudéa. Rasul rasul liyané kabèh saka tanah Galiléa. Wataké uga béda karo rasul-rasul liyané. Pancèn duwé kaluwihan kawruh katimbang rasul liyané. Bab étungan dhuwit uga ngerti lan mesthiné tliti saèmper kaya ahlining ékonomi. Mula oara jeneng mokal yèn nindakaké samubarang kanthi tliti anggonbé ngétung tuna utawa bathi. Ana ing Injil, jenengé dadi cacat. Sinebut “ murid kianat “ – amarga pancèn Yudas Iskariot sing ngedol Gusti Yésus marang para pemimpin Yahudi. Satemah Gusti Yésus séda sinalib. Gusti ya mirsa manawa Yudas Iskariot iki kang bakal gawé kianat, njalari sengsarané Gusti Yésus. Anané ditimbali dadi rasul, amarga kanggo mujudaké rancanganing Gusti Allah. Karsaning Allah bab kaslametaning umat manungsa, kudu kelakon lan kudu ana kurban sejati. Déné sing kakurbanaké Gusti Yésus minangka cempé kurban kang asal kasuwargan. Sing dadi lantaran ya kianaté Yudas Iskariot mau. Iku kalebu rerangkèning RANCANGAN AGUNG. (Priksanana Masmur 4l: l0; Masmur l09: 7, 8 – lan diwaos).

Kanthi milih Yudas Iskariot Gusti uga paring tuladha nyata, amrih anané lantaran kanggo nylametaké umat kinasih kang ilang. Sejatiné Yudas banget ora mungguh, upama banjur gawé kianat. Dalaning patobat isih kabukak, isih ana wanci kanggo ngowahi uripé bisaa kabangun dadi anyar. Kabèh mau kalirwakaké, satemah kelakon lan nyata gawé kianat ngedol. Dadi conto lakuning urip, miwiti laku kanthi becik, nanging pungkasané kesasar. Mesthiné angèl nemu urip tentrem. Kaya mengkono yèn klèru nyinau berkah lan sih rahmat, lakuné dadi keblinger. Duwé kawruh bab Gusti Allah, nanging ora ngerti sayektining dhawuhing Allah. Pinter nanging keblinger. Yudas Iskariot duwé kalenggahan penting, béndahara pakumpulan. Kahartakan ing antarané para murid. Ngatur dhuwit lan urusan pakumpulan. Mesthiné para rasul liyané ya sarujuk, yèn mitra asal Yudéa kuwi dadi béndhahara. Pancèn duwé jiwa dagang lan wasis bab mikir ékonomi. Mesthiné uga wasis bab organisasi lan politik.

Gusti Yésus kanthi premati milih para rasul, salaras karo kaperluaning pakaryan agung nylametaké umat manungsa, jumeneng juru wilujeng. .siji-sijiné kahanané para murid kapirsanan, ora ana kang karempit ora ana sing keslempit, bakal kaya apa dadiné mengko. Gusti mirsa kabèh. Kalebu bab enggoné milih Yudas Iskariot. Gusti iya mirsa, yèn ing akhiring lelakon, murid iki bakal gawé kianat. Gusti mirsa kabèh.

Kang pinilih uga kacawisaké kanggo ngadhepi aniaya, kasengsaran lan dalan rumpil kang bakal diliwati sajroning ngayahi dadi rasul. Gusti mirsa bab iku. Saliyané sing pinilih duwé kaluwihan lan trengginas sarta temening ati, Gusti Yésus uga mirsa karingkihané saben murid siji lan sijiné, kabèh pinirsanan. Gusti uga mirsa, sabanjuré nalika Gusti wangsul dhedhampar manèh ing Kraton Swarga, wus kapirsanan sepira prebawaning kabar kang kagelar déning para Rasul. Semono uga sawisé para rasul tilar donya uga, apa kang bakal mekar dumadi ing jagad raya iki, Gusti ya wis mirsa. Kalebu nganti jaman iki. Uga akibat saka anané fondasi pasamuwan wiwit jaman para rasul. Bab iki Gusti uga wis mirsa. Mulané para Rasul pinaringan makutha Illahi, ing antarané para martir, para kang dadi kurban mbélani keyektèning Allah. Pinaringan wenang ngakimi rolas suku turun Yakub, yaiku bangsa Israèl. “Satemené pituturku marang kowé, mbésuk ing jaman pambangunan (* Ing wekasaning jaman, nalika Gusti rawuh lan nganyaraké samubarang - Traslt), manawa Putraning Manungsa lenggah ing dhampar kamulyan, kowé kang wus padha ndhèrèk Aku, iya bakal linggih ing dhampar rolas sarta ngadili taler Israèl rolas. ( Matéus l9: 28 ).

Sawisé milih para Rasul, Gusti Yésus paring kotbah piwulang sing wijang lan gamblang, kang ingaran: KOTBAH ING GUNUNG. Piwulang ing gunung iki wigati banget, perlu banget lan kudu olèh kawigatèn gedhé, amarga isi karsaning Allah ngenani bab Agama, dikotbahaké kanthi ringkes nanging nyrambahi marang samubarang prekara penting. Punthuk utawa gunung papan kotbah mau dumunung saeloré segara Tibérias. Ora adoh saka Kapernaum, ing sawijining gunung kang ingaran punthuk Hattin. Kotbah kasebut kasusra banget, mujudaké kotbah kang katulis ing Injil, piwulangé Gusti Yésus kang dawa dhéwé. Malah agung mulyané kotbah ing gunung kasebut, olèh pengalem lan uga diakoni déning para wong kang nglawan marang Kekristenan.

Kotbah kasebut dadi angger-angger anyar ing Kraton Rohani, kadhawuhaké déning Gusti Yésus Ratuning para ratu. Ya piwulang kuwi kang njangkepi lan nyampurnakaké weca lan piwulangé para Nabi Jaman biyèn, kalebu Nabi Musa. Gusti Yésus Kristus kang mujudaké ana ing urip lan laku nyata. Pangandikané Gusti bab Kraton Rohani kuwi, lumantar Nabi Dawud, Gusti Allah uga wus paring Sabda Pangandikané. Mazmur 2: 6: “Ingsun kang ngadegaké ratuningSun, ana ing Sion gunungingSun kang suci.” - Mulané perlu banget paring dhawuh marang para rasul lan para duta, supaya para abdi ngerti apa kang dadi paugeraning Kraton. Dadiné, piwulangé Gusti ing gunung iku, kaya dadi katrangan lan paugeran anyar, dadi tuladha nindakaké ing laku tumrap angger-angger lawas sing angèl dilakoni, kaya pranatan kang kadhawuhaké ing Kitab Torèt. Kabèh kawengku ing Kotbahé Gusti ana ing gunung kuwi. Ora mung paring kotbah, para rasul pinaringan: kuwasa lan kabisan werna werna, kanggo ngayahi wajib.

Rawuhé Gusti Yésus ora ngersakaké dilayani. Nanging bakal leladi. Gusti Yésus, tansah mbuktèkaké yèn pangandikané nyata, sarta apa kang dingendikakaké uga dilampahi déning Gusti uga. Béda karo para ahli Torèt, Gusti Yésus yèn mulang kanthi kawibawan. Kaélokan kang katindakaké nyata dadi buktining panguwasaNé.

Rawuh ing Kapernaum, disuwuni tulung sawijining opsir tentara Romawi kang kinurmatan ing lingkungané. Abdiné kang kinasih lara, mèh mati. Banjur opsir mau ngutus abdi liyané ngaturi rawuhé Gusti Yésus. Ora susah rawuh baé, opsir mau precaya yèn Gusti Yésus bisa nyarasaké. Opsir utawa penatus Roma kuwi, duwé rasa welas lan nresnani abdiné. Arang bandara ngasihi kanthi trenyuh banget marang baturé. Luwih luwih wong pangkat opsir.

Nanging opsir siji iki béda karo liyané, Gusti mesthi mirsa bab iku. Opsir mau dibantu sesepuh Yahudi ing Kapernaum, supaya ngaturi Gusti Yésus. Kanthi mangkono tetéla, manawa ing Kapernaum para Pemimpin Yahudi durung thukul rasa ora seneng lan ora memungsuhi Gusti Yésus. Kabuktèn gelem dikonkon sang opsir sowan marang Gusti Yésus. Opsir kasebut yakin banget yèn Gusti Yésus karsa nulungi.

Pimpinan Yahudi asal Kapernaum mau matur marang Sang Kristus manawa Opsir sing abdiné lara mau wong becik. Malah mbantu olèhé yasa papan pangibadah.

Sejatiné utusan kaya para sesepuh Yahudi ing Kapernaum mangkono mau ora diperlokaké déning Sang Kristus. Amarga Gusti Yésus mirsa kabèh kang kadadéyan ing omahé Opsir Romawi mau olèhé duwé rasa tresna marang pembantuné. Amarga Gusti Yésus iku Allah piyambak kang rawuh ing jagad, ngagem sarira manungsa sampurna. Rohing Allah, Sabdaning Allah kang manjalma dadi insan Maha Sampurna.

Apamanèh jaman saiki. Kita kabèh ora merlokaké pantara saliyané Sang Kristus piyambak. Para suci, utawa malaékat uga, jaman iki wis ora diperlokaké manèh dadi pantara kita. Anggon kita bisa manunggal karo Gusti Allah, amarga Gusti Allah kang luwih dhisik kagungan karsa, kagungan inisiatif ngrawuhi manungsa ing jagad iki. Manunggaling kawula Gusti, kelakoné amarga Gusti karsa nunggil madosi kawula.

Ing layang l Timotius 2: 5, Rasul Paulus nerangaké: “Amarga Gusti Allah iku asipat tunggal, semono kang dadi pantara ( pantawis) ing antarané Gusti Allah lan manungsa iku, iya mung siji. Yaiku Sang Manungsa Yésus Kristus.” Yèn tanpa pantara, manungsa ora ngerti lawang lan dalané. Dalané nunggal karo Gusti Allah iku wus kabukak lan wus kabangun warata, yaiku Gusti Yésus Kristus, kang kagungan sipat Manungsa Sejati, Allah Sejati lan Suci tanpa dosa. Mulané sembada bisa nulungi.

Gusti Yésus iku Sang Firman. Sang Firman iku Allah piyambak. Amarga Gusti Allah iku Roh, kang bisa kita tampa Sabdané. Pangandikané tumurun marang manungsa lumantar para Nabi kang kapilih dadi duta kaswargan. Dadiné, Gusti Allah ngutus pribadiné piyambak ana ing wujud Sang Sabda. Iya Sabdané piyambak. Sang Sabda kang ora naté pisah karo kang ngandika. Dadiné kang mijil saka Allah kang sinebut Putra iku, ora naté pisah karo Sang Rama, kaiket ing Roh Suci siji, ya Rohing Allah.

Ing kalenggahan sarta kuwasa semono luhuré, pancèn ora mokal lamun Opsir Roma mau rumangsa ora pantes yèn ngaturi Gusti Yésus kudu rawuh pinarak mangka mung bakal disuwuni tulung. Mula pancèn mungguh lamun amung nyuwun supaya Gusti Yésus karsa ngandika saka kadohan baé, sing lara mesthi mari pulih dadi waras. Semono keyakinané Opsir Romawi mau. Malah Gusti Yésus iya mratélakaké: “ Iman kang semono gedhéné mau durung naté dipanggihi, sanajan ing antarané wong Israèl pisan.” Gusti mirsani samubarang. Gusti Yésus uga mirsa manawa pratélan mau gawé cuwaning atiné wong Yahudi, déné iman precayané durung duwé pengaji. Malah Sang Kristus nandhesaké, manawa kratoning swarga iku bisa dileboni déning bangsa apa baé, ora ngemungaké suku-suku Israèl. Ing Kratoning Swarga, bakal akéh sing teka saka kulon, saka wétan, saka ngendi-endi lan bakal kembul dhahar saméja karo Abraham, Iskak lan Yakub. Malah para anaking kraton kabuwang menyang njaba, keprungu tangis lan keroting untu, nahan paukuman. ( Matéus 8: ll,l2).

Kanthi tégas, Gusti Yésus uga ngendikakaké, supaya bisa slamet mlebu swarga, ora kudu dadi wong Yahudi. Nanging, sapa baé kang precaya marang Panjenengané, najan wus mati bakal urip manèh. ( Maos: Yohanès 3: l6; Yohanès ll: 25 )

Mulané duwé makna kang jero, sarta dadi pawarta kabungahan wigati anggoné Gusti Yésus mitulungi nyarasaké abdiné Opsir Romawi mau, Yèn keslametan uga kasediyakaké kanggo para bangsa liya, senajan dudu bangsa Yahudi. Anggoné nyarasaké sing lara kanthi panguwasa, saka kadohan uga sing lara dadi waras. Mung kanthi paring dhawuh. Kaya kang katulis ing Injil Matéus 8: l3 .

Penggalihé Gusti dadi rena banget sanajan Opsir Romawi iku, Prawiraning Tentara Rum kalebu wong kafir, precaya marang Sang Kristus. Iku panèn kapisan saka bangsa kafir, uwoh kang kapisan pracaya, saka antarané dudu darah Yahudi. Ingatasé bangsa Romawi nanging malah gelem nampa Panjenengané, nanging uga mirsa yèn bangsané dhéwé wong Yahudi wis ngemohi Panjenengané. Panulaking bangsa Yahudi marang Sang Kristus kang jumeneng Mésias, ora mung kadadéyan ing jaman sugengé Gusti Yésus, nanging nganti sepréné uga.

Mangka bangsa Yahudi tansah nampa piwulang saka para leluhur lan para Nabi, yèn bakal tumurun Sang Mésias, kang bakal merdikakaké umat manungsa. Pancèn sing diarep-arep wong Yahudi kamardikan kadonyan, urip kepénak lan kecukupan kabutuhan ing urip kajasmanèn. Kalebu mardika saka penjajah Roma. Sejatiné kang luwih utama iku : Karahayon langgèng ing Swarga, malah ora dadi gegayuhan sing perlu.

Para maos kang kinasih ing Gusti, Apa kraos ing pénggalih manawa urip kita iki ora pantes nampa pangapuraning dosa?

Yèn rasa rumangsa kaya mengkono iku thukul sajroning ati kita, kuwi berkah kawitan kang sabanjuré nuju marang urip rahayu. Amarga rasa rumangsa kang mangkono iku kawitaning berkah iku panuntuning Allah piyambak. Kosok baliné kang rumangsa bisa ngudi kaslametan dhéwé, lan rumangsa wis pantes ana ngarsané Gusti Allah kanggo nampa ampunan, amarga rumangsa wus ngrasuk agama, wah bilai kang rumangsa bisa !

Saiki awaké dhéwé mung bisa nyuwun kawelasan marang Gusti Allah kang wus nebus urip kita saka cengkeremaning Sétan, kanthi katebus déning Gusti Yésus Kristus, srana nglampahi séda sinalib. Kuwi kang katindakaké Sang Mésias Juru Wilujenging jagad. Ayo pasrah marang Sang Kristus, nyuwun kawelasan ing panguwaosé kang agung. Kanthi andhap asoring ati, nyuwun pangapuraning dosa, mratobat.

PADHA TRESNAA MARANG MUNGSUHMU; WONG KANG NGANIAYA KOWÉ PADHA DONGAKNA SLAMET, SUPAYA KOWÉ PADHA KATITIKA, YÈN DADI PUTRANING RAMAMU KANG ANA ING SWARGA, KANG MLETHÈKAKÉ SRENGÉNGÉ MARANG WONG ALA LAN WONG BECIK, SARTA NURUNAKÉ UDAN MARANG WONG KANG AMBEG ADIL LAN KANG ORA. ( Matéus 5: 44.45)

Sawisé iku Gusti Yésus tindak menyang ing sawijining kutha kang aran Nain. Para sakabaté padha ndhèrèkaké lan iya ana wong akèh kang padha gumrudug mèlu ndhèrèk uga. Bareng tindaké wis cedhak karo sakèthènging kutha, ana layon kapikul metu, iku anak ontang-anting, embokné wus randha. Akèh wong saka ing kutha kang padha ngiringaké. Nalika Gusti mirsa randha mau, trenyuh banget panggalihe marga saka welasé. Banjur ngandika marang randha mau: “ Aja nangis !” Gusti Yésus banjur nyelaki bandhosa, lan didemèk. Kang padha mikul mandheg. Gusti ngandika: “ He, bocah anom, Aku dhawuh marang kowé: Tangiya !” Kang mati tumuli njenggèlèk, linggih lan wiwit guneman. Banjur dipasrahaké marang embokné. Kabèh wong padha wedi lan banjur padha ngluhuraké Gusti Allah. Pangucapé: “ Ana Nabi Agung kang jumeneng ing tengah-tengah kita, sarta Gusti Allah wus nuwèni umaté.” Pawarta bab Gusti Yésus iku banjur sumebar ing satanah Yudéa, lan ing tanah-tanah sakiwa tengené kabèh. ( Lukas 7: ll-l7 )

Gusti nglajengaké tindak saka Nazarèt nuju menyang kutha Nain. Rombongané Gusti Yésus pinanggih karo iring-iringan kang lagi ngusung jenasah, anaké mbok randha ing Nain kono. Sedhih banget ditinggal mati anaké ontang-anting kuwi. Lan Gusti mirsa isining atiné sing lagi prihatin. Anak kang banget ditresnani ninggal donya.

Wektu iku iring-iringan kang dipengarepi malaékating pati, ketemu karo rombongan Ratuning Kauripan. Sang Kristus iku patangèn lan kauripan, selaginé rajaning pepeteng baé sejatiné wedi ngadhepi Sang Kristus. Senajan Sétan kaya kaya lagi lungguh ing sandhuwuring peti jenasah nguwasani bocah enom kuwi bakal kagawa menyang alam pati. Dumadakan ketemu karo tindaké Sang Kristus kang kadhèrèkaké para wong kang precaya sarta para rasul. Akèh uga wong golongan kawula kang ndhèrèkaké. Ing samburiné rombongan jenasah, wong Yahudi uga akèh kang nglayat kaya adat Yahudi mèlu ngiring jenasah dadi kewajiban nglipur kang kasripahan. Padatan padha ngeteraké tekan pamakaman.

Tumrap adaté wong Yahudi, tumindak mangkono mau kalebu laku sakral, kang ora kena ditindakaké kanthi sembrana. Lan tumindak kaya mangkono mau diyakini laku becik, bakal olèh berkah saka Gusti Allah. Njalari kagèting atiné wong akèh, nalika dumadakan Gusti Yésus ngendheg iring-iringan palayatan mau. Mangka lumrahé, malah kudu manunggal gabung dadi siji. Adat ing Galiléa, wong wadon malah mlaku béla sungkawa ing sangareping usungan jenasah. Iku ngemu teges, manawa asal dosa kapisan merga uwohing kaluputané wong wadon ngélingaké sejarah leluhur lelakoné Ibu Kawa.

Rombongan pandhèrèké Gusti Yésus ora nggabung, nanging Gusti Yésus malah ngendheg sarta astané ndemèk usungan jenasah mau. Ing pénggalih Gusti Yésus ngraosaké banget sedhihe biyung kang wus randha iku. Apa manèh lagi ketemu rombongan liya, padatan sing padha béla sungkawa saya sora anggoné béla tangis.

Angger ketemu karo rombongan kang mèlu nggabung béla sungkawa saya seru anggoné padha nangis lan panelangsané saya nggares. Gusti ngendika: “ Aja nangis.” Iku nglipur, ora ateges tangis iku ora dikeparengaké. Nanging iku nglipur sing prihatin. Iba éndahé eluh kang tumètès, yèn wutahing eluh iku wujuding katresnan lan mreduli pepadhaning urip. Yèn Gusti Yésus dhawuh “aja nangis” supaya kawigatèning uwong akèh tumujua marang kaélokan kang bakal dumadi. Gusti nyaketi usungan jenasah mau, banjur paring pangandikan: “ Hé, bocah anom, Aku dhawuh marang kowé, tangiya !” Gusti Yésus nimbali sing mati, supaya tangi. Lan bocah mau tangi, urip temenan.

Gusti Yésus uga wus naté paring pangandikan mangkéné: “ Satemené pituturku ing kowé, bakal tumeka ing wektuné, malah wus tumeka, wong padha krungu swarané Putraning Allah. Sarta kang padha ngrungokaké iku bakal urip.”(Yohanès 5: 25 ). Pangandika mau wus kabuktèkaké ana ing kutha Nain. Bocah sing wis mati krungu swarané Sang Kristus urip manèh. Nyata Panjenengané iku Patangèn lan Kauripan.

Wong Yahudi ora bisa sélak manèh, kanyatan iku dumadi ing sangareping umum. Mujizat kang kasat mripat. Sadurungé pancèn wis padha krungu yèn ana Guru Agung kang kuwasa damel mujizat. Dhemit ditundhung, lelara diwarasaké lan sing lumpuh mlaku, sing cacat olèh pitulungan. Ing kutha Nain kabuktèn: Nguripaké wong mati.

Ing kitab Torèt uga ana piwulang manawa mujizat iku kekiyatané Gusti Allah. Nabi Agung kang pinaringan kekuwatan saka Allah kang bisa mujudaké mujizat. Mujizat uga kadadéyan sangang atus taun sadurungé Masèhi, nalika Nabi Elia pinaringan kekuwatan saka Allah, uga maujud. ( I Para Raja l7: l7-24 ). Sang Nabi kaberkahan olèh kekiyatan saka Sang Yéhuwah. Sadurungé mujizat maujud, Sang Nabi kanthi khusuk ndedonga lan nyuwun. Amarga dudu Sang Nabi dhéwé sing duwé panguwasa mau.

Nanging tanginé bocah anom anak randha Nain kuwi, amarga dhawuh Gusti. Sing ndhawuhi nyata ngasta panguwasa. Gusti Yésus kagungan panguwaos. Ora ndadak nyuwun lan ngesoraké dhiri. Sanyata yèn Sang Kristus kagungan lan ngasta panguwasa nguripaké wong mati.

Kadadéyan iku ngemu magna kang winadi lan jero – yaiku yèn Sang Kristus iku kagungan panguwaos ngapura dosa. Pati, iku opahé si dosa. Yèn Gusti Yésus nelukaké pati, tegesé si dosa ora bisa nglawan Gusti Yésus. Gusti Yésus unggul. Mula nalika sinalib lan séda, ing telung dinané wungu. Tangi manèh saka pasaréyan saka ing antarané wong mati. Pati iku antupe si Iblis, wis ora duwé kekuwatan manèh.

Sawisé urip manèh, bocan anom mau banjur lungguh lan wiwit guneman. Mesthi baé kagèt, kok wis diusung ana ing usungan jenasah. Nyawang akèh wong padha nangis, ngerti embokné olèhé ngrudatin. Lan luwih kagèt manèh nalika bocah mau weruh ana wong sing durung tau ketemu, yaiku Gusti Yésus. Sing mentas nampa kauripan ngerti yèn wong kang jumeneng sarta astané ndemèk usungan jenasah iku kagungan kasucèn. Cahya surgawi, mreduli marang liyan, paningalé nyunaraké sih tresna kang murni. Kaya sumbéring kabecikan, kaya kali kang mili terus. Kita ora bisa nggambaraké kaya apa pasuryané Gusti Yésus wektu kuwi. Apa narik ati, apa éndah luhur, apa tulus murni? Amarga Nabi Yésaya ing kitab Yésaya 53: 2, paseksi mangkéné: “ Panjenengané iku thukul kaya trubusan ing ngarsané Yéhuwah, tuwin kaya semen kang saka ing lemah garing, Ora bagus ing warna sarta ora kagungan kaéndahan kang njalari kita banjur padha nyawang, sarta ora kagungan rupi, kang njalari kita kepéngin.” (Yésayah 53: 2)

Ati kamanungsan nyawang Panjenengané ora katarik, ora sugih kadonyan lan ora klebu étunganing para umat, kaanggep rèmèh. Nanging kanyatan mbuktèkaké, yèn Panjenengané iku Sang Mésias sing kagungan otoritas kaswargan lan panguwasa Manungsa ora kasengsem marang Sang Kristus, merga ora ngerti sejatiné. Mazmur Dawud anggambaraké mangkéné: “ Panjenengan ndalem punika ingkang bagus piyambak ing antawisipun sakathahing anakipun manungsa, lathi Panjenengan dalem kasokan ing kamirahan, pramila panjenengan dalem sampun dipun berkahi, déning Gusti Allah ing salami-laminipun.” ( Masmur 45: 3 ).

Gegambaran kaya ngapa pasuryane Sang Kristus Yésus, ing kitab Mustikaning Kidung Sang Prabu Soléman uga anggambaraké, mangkéné: “ Kekasihku iku putih menthur lan abang sumringah, katon menjila dhéwé ana ing antarané wong puluhan ewon. Pangandikané tuhu manis. Sapari- polahé ngresepaké, kaya mangkono iku kekasihku. Iya kaya mangkono iku, hé, para putri ing Yérusalèm ” ( Must Kid 5: l0, l6).

Kanthi pakurmatan lan déning katresnan, pikiran lan angen-angen kita kabèh mesthi milih nggambaraké manawa Gusti Yésus iku nyènengaké, gawé bungah, kagungan dedeg piyadeg sembada prakosa. Nanging Gusti Allah remen marang kang salaras. Kang salaras, kang harmonis bakal isi daya tarik kang rosa.

Paseksiné Raja Dawud:

Tanpa pamangu-mangu, sakabèhing rancangan lan pakaryané Sang Yéhuwah iku éndah lan salaras. Kalebu anggoné Gusti Allah maringi urip kita iki. Nyata yèn kang ora mbungahaké kuwi si dosa lan kanisthaning urip. Semono uga sajroning leladi ing pakaryan kagem Gusti – nyalarasaké urip sarta mranata kaéndahan, bakal nguwohaké samubarang kang merak-ati, narik kawigatèn lan prayoga diudi, demi anggon kita leladi.

Ing masyarakat Yunani ( Gerika) ing jaman kuna, ngutamakaké banget bab kaéndahan. Émané samubarang kang éndah mau banjur malah dadi sesembahan, mangka kabèh mau kadonyan. Kawitané amarga bombonging ati lan anggoné ngajèni sing éndah mau. Seni sarta budaya dadi maju ngrembaka. Malah sejarah nyathet, yèn kabudayan Yunani kondhang lan kasusra ing bawana ngendi baé.

Mung émané, amarga keladuk anggoné ngutamakaké kaéndahaning jagad, mula malah dadi nyembah brahala. Nanging Sang Prabu Dawud ing Mazmur 27 ayat 4 amung nyawang siji ora ana liyané, yaiku Padalémané Sang Yéhuwah lan pasucèné – iku kang salaras lan éndah dhéwé

Pasuryan kang kaagem déning Sang Kristus, mesthi salaras lan éndah. Lantaran wiyosé baé ora kinandhut ing angger wadon. Nanging ing guwa garbané Sang Prawan Maria, luwih-luwih déning panguwaosé Sang Roh Suci. Ana ing iman kita, Gusti iku Ratuning kaéndahan sejati. Sarira lan pasuryané Gusti kita Yésus, ngluwihi éndahing alam jembar iki. Saya manèh, Roh sarta penggalihé Gusti bakal kacihna ing sugengé tata lair. Mesthi kagungan kaéndahan tanpa tandhing, pantes sinebut Sang Maha Sampurna.

Sanajan Gusti Yésus bisa nguripaké wong mati, babar pisan ora kagungan karsa ngorakaké pati tumrap umat kang adilé sacara kadagingan pancèn kudu ngrasakaké salib. Manungsa mesthi ngalami pati, nanging déning Sang Kristus, saben kang precaya, bakal kapitulungan rahayu sanajan kudu mati cara jasmani ( Yaiku pisahing sukma lan raga ).

Gusti Yésus ora banjur mbatalaké patining daging, amung kanggo mratélakaké panguwasa. Malah sanajan anak randha Nain iku diuripaké manèh saka anggoné wus mati, kuwi merga katresnan lan welasé Gusti Yésus marang kang nandhang prihatin. Semono uga nalika Lazarus kang wus kakubur patang ndina diuripaké manèh, kuwi amarga Gusti nresnani Lazarus sabrayaté kabèh. Nanging ora ateges mbatalaké pati. Amarga sejatiné pati raga iku sawijining kawitaning berkah anggoné umat manungsa bakal pinaringan badan kang anyar. Gusti Yésus tetep jatining kayektèn lan kauripan.

Anggoné Gusti Yésus ngrentahaké raos welas marang mbok randha Nain mau, sejatiné dadi wujudé papérangané Gusti nglawan Iblis. Gusti Yésus menang lan unggul. Amarga Iblis kang ngolah pepati bébasan ngiris uriping umat manungsa sarta ndhedher prihatin bisa kasoran ngadhepi Gusti Yésus. Nanging kanthi kawelasané Gusti Yésus, pepati wis dikalahaké. Pandamelé Gusti Yésus iku ngalahaké trékahe si Iblis. Lan Sawisé bocah mau urip manèh, banjur dipasrahaké marang wong tuwané. Bocah mau anduwèni kauripan manèh. Gusti ngendika marang mbok randha:

Kita kabèh ora kena wedi marang rekasaning urip, aja mangu mangu manggul salib. Amarga Gusti Yésus mesthi paring kauripan langgèng. Manggul salib, ora mung dadi gunem. Manggul salib, utawa dadi wong Kristen aja banjur mung mikir bab urip énak kepénak. Tur manèh, ing kitab suci ana pangandikan kepriyé? Apa ana pangandika yèn dadi wong Kristen kuwi mesthi uripé ana ing ndonya iki nemu nikmat mupangat, ora bakal sengsara lan uripé mesthi seneng kacukupan bandha ndonya? Rak ora ta ?

Mantebing iman teguhing precaya kita marang Gusti Yésus, ora amarga kita mélik barang kang ana ing ndonya iki, nanging anggon kita duwé gegayuhan kaya Sang Prabu Dawud. Kepéngin dikeparengaké manggon ndhèrèk Gusti ing salawasé urip ana ing Padalémané Sang Yéhuwah. Yaiku kang ingaran Kratoning Swarga.

Dadiné wong Kristen kudu bisa ngorakaké, utawa nyingkur marang awaké dhéwé, banjur ndhèrèk Gusti lan manggula salibé. Wani ngadhepi kanyatan ing urip kita dhéwé-dhéwé, kanthi lelakon manéka warna, iku manggul salib, kanthi iman teguh lan bakuh. Bisa nampa lelakon sing njalari ngrudatin sajroning brayat, lan masrahaké marang Gusti ing sabanjuré, iku manggul salib. Kabecikan, welas asih lan katresnané Gusti kita, nyawiji ing urip iki, satemah kanthi bungah kita kabèh kuwat manggul salib kita dhéwé-dhéwé. Kanthi kebak ing pengarep-arep nemu urip langgèng peparingé Gusti Sang Juru Wilujeng. Mulané Paulus uga memulang ing Layang Roma l2: l5, mangkéné: “Wong kang bungah biyantonana bungahé, wong kang nangis biyantonana panangisé.”

Nyata banget manawa bibit iman kang tau kasébar ing kutha Nain, thukul ngrembaka ana uwohé amarga padha pracaya marang Gusti Yésus. Kelakon dumadi kaélokan kang njalari asmané Gusti Yésus saya kamulyakaké. Ing Nain, kutha kang cilik wus kadadéyan mujizat kang gedhé. Bocah anom kang wus mati urip manèh. Bocah lan biyungé iku, mesthi wong sing precaya marang Sang Kristus. Iki dadi piwulang marang umat manungsa, yèn pracaya marang Gusti Yésus Kristus, bakal nampa urip langgèng.

Mujizaté Gusti Yésus gawé éraming wong akèh. Wus rawuh Nabi Agung nuwèni umat manungsa.