Wiwit jaman miyosé Gusti Yésus nganti ing yuswa mudhané, raja Hérodès dadi ujuding trekahe si sétan nglawan Gusti Yésus. Senajan kita kabèh durung pati paham bab sétan Iblis kuwi sapa? Ana sesebutan kanggo si sétan. Sétan ingaran tukang nggodha ( panggodha ), jeneng sétan kuwi isi teges juru dakwa. Diarani si pengawak dursila ( si jahat ), déné Iblis tegesé: Mungsuh utawa sang panantang. Injil ngendikakaké menawa Iblis nggodha Gusti Yésus amrih nindakaké dosa. Iki tinulis ing carita: Gusti Yésus kagodha déning Iblis ana ing ara-ara samun. ( Matius 4: l-11 lan Lukas 4: l-13).

Piwulanging Injil mratélakaké menawa Iblis iku pancèn nyata ana. Lan ujud roh. Ora duwé badan wadhag utawa kadagingan, lan wataké ala, jahat lan dursila banget. Iblis iku sesirahing sakabèhing malaékat kang mbaléla. Ing Injil Matius 25: 41, Gusti Yésus ngendika menawa: Geni langgeng wis dicawisaké kanggo Sétan lan para malaékaté. Ing layang Yudhas ayat 6 tinulis: “ Anadéné Panjenengané nahan malaékat kang ora padha netepi wates-watesing panguwasané, nanging padha ninggal papan padunungané, srana blenggu kang langgeng ana ing pepeteng nganti tekaning pangadilan ing dina gedhé.”

Sétan uga diarani : Sing nguwasani jagad ( Yokanan l6: 11); uga diarani ilah jaman iki (2 Kor 4:4); lan sing nguwasani awang-awang ( Efesus 2:2) Sarta sétan nguwasani umat manungsa kanthi cara sing julig mawa karosan kakuwatan. Mula saka iku Gusti Yésus mucal para murid ana ing pandonga, supaya uwal saka si pengawak dursila. Iki bukti menawa kekuwatané Iblis kuwi nyata lan mbuktèkake yèn Sétan kuwi sawijining pribadi kang kudu dilawan. ( Matius 6: l3 ). Piwulang ing pandonga iku mengkéné: Ora kok banjur uwal babar pisan saka bab-bab lan samubarang kang ala, pancèn iki sing dadi pandonga kita kabèh. Semono uga ora supaya kita kabèh iki babar pisan aja nganti cacat lan kalis saka laku ala, ora mengkono. Nanging: Supaya inguwalna saka kang ala, yaiku si pengawak dursila. Amarga, si pengawak dursila mau tansah ngincer kita kabèh, nedya ngiket pikiran kita lan nggodha urip iki supaya tumiba ing kaluputan lan dosa. Begja banget déné Gusti Kristus piyambak ngalami bab iku lan paring tuladha amrih kita kabèh waspada lan wani ngadhepi godhaning Iblis kanthi iman kang teguh.

Sétan utawa Iblis uga ngerti menawa sing ngalang-alangi anggoné bakal nguwasani manungsa iku siji, yaiku idin utawa palilah saka Gusti Allah. Mulané Iblis ngrekadaya bisané antuk palilah, olèh idin keparengé Gusti Allah bisané nggodha umat manungsa. Ing urip iki nyatané ana panggodhaning Iblis. Yèn ngono apa pancèn Gusti Allah ngeparengaké sétan nggodha manungsa ? Apa sababe ?

Menawa Gusti Allah marengaké Iblis nggodha manungsa, saprakara sing awaké dhéwé kabèh kudu bisa paham, amarga Gusti Allah banget anggoné nresnani umat manungsa kang bakal nampa panggodha mau. Amarga lumantar cobaning urip panggodhaning Iblis kuwi, para wong kang precaya marang Gusti Yésus bakal olèh kaunggulan lan precayané dadi luwih mencorong luwih murni. Imané saya teguh, lan nampa kamulyaning Gusti Allah. Sajroning umat manungsa kang ditresnani déning Gusti Allah iki nampa panggodhaning Iblis yaiku cobaning urip, kuwi bakal dadi ujian. Sajroning Iblis nyoba manungsa, pacoban mau kaagem déning Gusti Allah dadi Ujian.

Sing lulus ujian, yaiku sing unggul, bakal weruh kang éndah lan sampurna kang kapratélakaké déning Gusti Allah marang umat kang dadi keparenge Gusti. Asih lan katresnan kang murni iku dumunung ana ing oyod lan ros-rosaning ujian Ilahi iki.

Umat manungsa kang ingaran wong precaya bakal tansah kinanthi déning Sang Roh Suci. Aja lali menawa nalika Gusti Kristus kagodha déning Iblis ing pasamunan, kuwi awit saka panuntuning Sang Roh Suci supaya olèh godhaning Iblis.

Nalika Yokanan Pambaptis karo muridé loro, weruh Gusti Yésus tindak ing sacedhaké, marang murid-murid mau Yokanan ngendika: “ Lah iku cempéning Allah.” Salah sijiné murid mau jeneng Andréas asal kutha Bètsaida, saéloré segara Tibérias ing laladan Galiléa. Adoh adoh tumeka ing Yudéa, dadi muridé Yokanan Pambaptis. Sing sijiné jeneng Yokanan, putrané Zebedéus, uga asal Bètsaida. Ing Yokanan 1: 36, ana pangandikan:

“ Delengen iku Cempéning Allah kang ngilangi dosané jagad.” Iki salaras karo pamecané Nabi Yésayah ( Yes 53: 8 )

Yokanan Pambaptis iku putra imam Zakharia. Ngerti apa ayahaning para imam. Yaiku ngaturaké kurban. Déné kurban mau cempé kang tanpa cacat, tegesé pilihan.. Nalika Yokanan mratélakake menawa Sang Kristus iku Putraning Allah, sarta ingaran Cempéning Allah, Yokanan nerangaké yèn Gusti Yésus iku sampurna lan suci. Kurban–kurban ing Bait Allah, iku dadi pralambang, utawa dadi wewayangané kurban kang asli lan sejati, yaiku Cempéning Allah. Gusti Yésus Kristus iku kurban kang sejati. Yokanan ngerti bab iku, merga uripé kapenuhan ing Roh Suci. Yèn kita kabèh maca layang Petrus ( l Petrus l: l8-20 ), kapratélakaké menawa kurban mau disembelèh kaya kang wus katemtokaké déning Gusti Allah wiwit sadurungé jagad gumelar.

Yokanan uga mulangaké menawa kurban kéwan kuwi ora njalari slamet, amarga mung wewayangan baé. Déné kurban sejati ing salib Golgota, iku kang nylametaké. Yaiku kurban kang maujud ing sédané Gusti Yésus Kristus, kurban ing kayu salib.

Katrangané Yokanan marang murid loro kuwi gedhé banget daya paédahé. Kabuktèn Andréas lan Yokanan anaké Zebedéus, banjur ndhèrèk ngetut wingking Gusti Yésus, kang diarani Sang Cempé déning Yokanan Pambaptis mau. Ing Yokanan l: 38, Gusti bareng priksa ana kang ndhèrèkaké paring pandangon: Kowé arep golèk apa ? Marang sapa baé kang ngetut wingking, padatan banjur didangu. Lan nyatané sing dadi alesané para kang ndhèrèk, béda-béda manéka warna. Alesan mau, kudu maton.

Sawijining wektu Gusti Yésus ngendikakaké : “ Satemen-temené pituturKu ing kowé, kowé padha nggolèki aku iku ora awit kowé padha weruh pratandha, nanging marga wus padha mangan roti nganti wareg.” (Yokanan 6: 26). Sing padha ndhèrèk ana sing ditampa lan ana sing ditulak dadi murid, marga Gusti priksa isining atiné saben wong.

Nalika Andréas lan Yokanan didangu, aturé kanthi urmat sarta nélakaké yèn wis cumawis, kepéngin nunggil lan nampa piwulangé. Aturé: “ Guru, pakendelan Paduka wonten ing pundi ?” – Gusti ora ngendikakaké ana ing ngendi papan paleremané, amarga Gusti Yésus ngersakaké sapa baé sing arep ndhèrèk, banjur ngetut wingking ora ndadak semaya, supaya ndhèrèk Panjenengané “saiki” uga. Gusti ora ngersakaké kang bakal ndhèrèk ndadak semaya lan alesan werna-werna. Nanging diénggal ndhèrèk Gusti, saiki.

Mula pangandikané Gusti: “ Ayo, kowé bakal padha weruh.” Amarga ana pamanut lan pambangun turut, mulané Gusti ngersakaké Andréas lan Yokanan dina kuwi tetunggilan karo Gusti. Precaya iku ora merga dipeksa utawa merga paseksiné wong liya, nanging thukulé iman merga “ ngalami nunggal “ karo Gusti Yésus. Sacara pribadi nyawang lan ngrasakaké ngalami dadi siji. Ing Mazmur Daud, tinulis ana pangandika: “ Mara padha ngrasakna lan nyawanga sepira gedhéné lan kasaénané Pangéran Yéhuwah iku ! Rahayu wong kang ngungsi marang Panjenengané.” ( Mazmur 34: 9)

Sawisé ketemu Gusti Kristus, uripé Andréas lan Yokanan kabangun, bebudené salin anyar babar pisan. Pancèn Andréas ora banjur kondhang, nanging uwohé nggawa seduluré, Simon, dadi muridé Gusti Kristus. Mesthiné ing sadurungé, Simon uga padha padha dadi muridé Yokanan Pambaptis. Simon digolèki nganti ketemu. Andréas nuli nyaritakaké yèn wis nemu bandha kamulyan lan kasugihan bebarengan Yokanan.

Gunemé marang Simon: “ Aku wis padha ketemu karo Sang Mesih.” (Yok l: 4l). Rasa bungahé kuwi dadi dalan keslametan. Gusti Yésus Kristus iku kaya kang wus kaweca ing Kitab Mazmur 23 : “ Sang Yehuwah iku pangènku, aku ora kekurangan apa-apa.” Kitab Yokanan l4: 6: “ Aku iki dalané sarta jatining kayektèn lan kauripan.” Ora ana wong kang bisa sowan Gusti Allah yèn ora ngliwati Gusti Yésus Kristus. Sing sapa wus nemu bandha telung werna iku, ateges wis duwé samubarang, sepisan dalane sowan Gusti Allah. Kapindho, nunggal karo jatining kayektèn ( bebener), lan sing angka telu nduwèni bandha kauripan langgeng. Urip langgeng iku bandha kasuwargan.

Andréas ora mung mandheg ngrungokaké, nanging Andréas nglakoni. Mulané seduluré, Simon, digawa ndhèrèk Gusti Yésus. Keslametan ora mung kanggo awaké dhéwé. Titikané wong kang wus ketemu lan nunggal karo Gusti Yésus iku, tansah kepéngin ngajak sapa baé dadi muridé Gusti. Mesthiné kawiwitan saka sing caket srawungé. Sawisé Gusti Yésus mriksani Simon, banjur paring jeneng Pétrus, basa Yunani. Utawa ingaran Kéfas, yèn basa Aram. Sakaroné duwé teges “ watu “ – watu karang. Jeneng iki kena kasandhang déning Simon, kuwi salaras karo pakaryané Roh Suci, yaiku sawisé Simon kanthi nyata niyat lan tékad makarya, yaiku bakat lan kabisan peparingé Allah. Kabisané kaujudaké kanthi laku.

Kaya déné pawitan kang kudu nukulaké bathi. Metu uwohé. Sadurungé Simon sowan Gusti Yésus Kristus, wus kapirsanan apa bakat lab kabisané, watak wantu lan kapribadèné. Kabèh wus kapirsanan déning Gusti. Malah ing tembé lelakon apa kang bakal dumadi kasandhang dadi nasibé Simon, Gusti wis priksa.

Simon banjur bebarengan karo Andréas lan Yokanan, manjing dadi muridé Gusti Yésus. Karsané Gusti rawuh ing Bètsaida wus kaujudan. Ésuké ngersakaké wangsul menyang Galiléa. Nanging sadurungé, Gusti nimbali dadi murid wong sing jeneng Filipus, uga asal Bètsaida. Ditimbali dadi murid kang kaping papat. Nalika Gusti Yésus ketemu Filipus banjur ngendika: “ Mèlua Aku.” ( Yokanan l: 43 ).

Paugeran bab bakal ndhèrèk Gusti Yésus iku mengkéné: “ Padha nyenyuwuna temah bakal padha kaparingan. Padha golèk-golèka, temah bakal olèh. Padha thothok-thothoka, temah bakal kawenganan.” (Matius 7:7) Lumantar Nabi Yérémia Gusti Allah uga paring dhawuh: “Samangsa sira ngupaya marang Ingsun, manawa sira nakokaké marang Ingsun, kalawan gumolonging atinira, Ingsun bakal marengaké sira ketemu marang Ingsun.” (Yeremia 29: l3, l4) Nanging, anggoné Filipus lan Matius ditimbali ora kaya pathokan iki. Tumrap wong loro kuwi, Gusti piyambak ingkang manggihi lan ndhawuhi. Bener apa kang dingendikakake Nabi Yésaya: “ Wus dadi keparenging penggalihingSun, paring pituduh marang wong kang ora nakokake marang Insun. Ingsun wus ngandika: “ Iki Ingsun, iki Ingsun, marang bangsa kang ora nyebut asmaningSun.” (Yesaya 65:l).

Ing jiwa-ragané Andréas lan Filipus thukul semangat lan gegayuhan supaya wong liya uga bisa antuk keslametan. Filipus nggolèki Natanaèl, asal Kana ing Galélia. Lan nyaritakaké menawa Gusti Yésus iku kang dijanjèkaké Gusti Allah ana ing kitabé Nabi Musa, ing kitab Torèt. Uga kaya kang wus kaweca déning para Nabi. ( Yok l: 45 ). Natanaèl ora gampang precaya, manut penganggepé, yèn Sang Mésias ora rawuh ana ing Nazarèt, kutha kang ora becik lan para pedunungé padha nglakoni sing ora bener. Natanaèl mbatah, penemuné: Ora ana samubarang kang becik tekané saka Nazarèt ! –Mulané Filipus amung mangsuli: “ Ayo, ndelenga!” – ( Yok l: 46 ) Filipus paham, yèn sing luwih prayoga , sapa baé amrih bisa ndeleng lan ngalami dhéwé.

Nganti jaman saiki uga, èyèl-èyèlan lan rebut bener, akibaté ora becik. Ora perlu débat, sing perlu ngalami lan ndeleng dhéwé. Kuwi semangaté Filipus. (Yok l: 39). Marang para murid sadurungé, Gusti uga ngendika: Ayo, kowé mengko bisa weruh. Roh Suci piyambak kang paring dhawuh ana ing Gusti Yésus. Roh Suci piyambak lumantar Filipus uga ngendika: “ Ayo, ndelenga.” – Rahayuné, Natanaèl nurut marang Filipus, sarujuk yèn bakal disowanaké Gusti Yésus. Ketemu Gusti ateges antuk urip rahayu.

Gusti Yésus priksa, yèn ing atiné Natanaèl isi kawruh, anggoné Natanaèl paham bab bakal rawuhé Sang Mésias. Kuwi saka anggoné ngrasuk lan nyinau piwulang agama. Gusti priksa nalar budiné Natanaèl jujur anggoné precaya yèn Sang Mesih bakal rawuh. Pangandikané Gusti: “ Sawangen, iki Israèl sejati kang ing atiné ora kadunungan cidra.” – Gusti priksa yèn olah pikiré Natanaèl, ngenani sing klebu nalar lan duwé dhasar.

Natanaèl kaget, déné Gusti Yésus priksa samubarang kang wis dilakoni. “ Kados pundi Paduka saged priksa kawula ?” pitakoné Natanaèl, nggumunake banget déné Gusti Yésus wis priksa nalika Natanaèl ana ing sangisoring wit anjir, lan uga priksa sadurungé Filipus ngajak dhèwèké kuwi. Natanaèl yakin, Gusti Yésus mahamirsa. Mula paseksiné: “ Dhuh Rabbi, Paduka punika Putranipun Allah, Paduka punika Ratunipun Israèl.” ( Yokanan 1: 49 ). Ing bab iki, bisa uga Natanaèl wis tau krungu kotbahé Yokanan Pambaptis, menawa Sang Mésias iku Putraning Allah. Utawa saka wong liyané. Iya Natanaèl sing sepisanan nyebut lan ngaturi gelar asma marang Gusti “ Ratuning Israèl.”

Paseksiné Natanaèl malah tinanggapan déning Gusti Yésus, mengkéné: “ Kowé bakal weruh lelakon-lelakon kang luwih élok katimbang iku.” Sing dikarsakake déning Gusti, menawa swarga bakal binuka amarga anané apuraning dosa, sawisé katutup merga dosaning jagad. Gusti kang bakal dadi pantara, ngrukunaké jagad lan swarga, malah para malaékat bakal kautus ngladèni umat manungsa. Manut layang Ibrani, para malaékat bakal njaga wong precaya lan nganthi menyang swarga sawisé tilar donya. (Ibrani l: l4) ; (Lukas l6: 22 ). Injil ngendika, menawa para malaékat bakal ngladosi Gusti Yésus, Putraning Manungsa. ( Yokanan l: 50, 5l )

Pratélan saka suwarga, yèn Gusti Yésus iku Putraning Allah, nalika mentas saka banyu sawisé kabaptis déning Yokanan Pambaptis. Lan sabanjuré Natanaèl uga paseksi mangkono, menawa Gusti Yésus Putraning Allah. Gusti Yésus uga ngendika bab sarirané piyambak, sinebat Putraning Manungsa. Nyatané, anggoné kepareng rawuh ing jagad ngrasuk sarira manungsa, dadi anak turun Adam. Senajan uga Putraning Allah. Nabi Yehezkièl uga wis nyebut asma kuwi. Yeh 2: l, ngendika: “ Hé, anaking manungsa, sira tangiya lan ngadega, nuli sira Supangandikani ….” - lan Gusti Yésus ngagem sesebatan iku, kanthi ora menggalih yèn bakal dadi asor. Natanaèl uga dialem déning Gusti déné anggoné precaya yèn Panjenengané Putraning Allah, lan Ratuning Israèl. Saupama Natanaèl ora ngucapaké sing bener sing condhong karo karsaning Allah, mesthiné Gusti Yésus ora paring pangalem mau. Nyata yèn Gusti nampi sesebatan iku. Najan nyatané masyarakat nganggep yèn Sang Kristus iku putrané Rama Yusuf kang miyos saka Ibu Maryam. Natanaèl precaya lan nyebut Sang Kristus iku Ratuning Israèl lan Putraning Allah. Apa yèn ora bener banjur Gusti kèndel baé? Kabèh mau bener.

Sadurungé Natanaèl apaseksi, ora ana siji baé sing ngarani Gusti Yésus iku nabi utawa rasul utawa ratu, ora ana. Yèn wong nyaritakaké apa anané bab dhiri pribadiné dhéwé, pancèn perlu banget kabuktèkaké. Gusti uga wus ngendikakaké apa anané kang bener bab sarirané, nanging jagad njaluk buktiné. Ing Yokanan 8: l4, Gusti ngendika: “ Senajan aku neksèni awakKu dhéwé, nanging paseksènKu iku nyata, amarga Aku sumurup ing sangkan paranKu. Nanging kowé padha ora sumurup sangkan paranKu iku.” – Ing kawontenané, Gusti Yésus ora bakal ngendika kang dora utawa goroh. Kawicaksanané bakal nguwohaké kang bener lan sayekti, ora bakal klèru ngendikan. Wong kang kajen keringan, bakal nulak tampa pujian lan pengalem kang ngluwihi ing sanyatané. Apamanèh Gusti Yésus, mesthi bakal nulak yèn disebut kanthi asma kang ora nyata. Sajagad ngakoni kasucèné, sadonya nyawang lan ngakoni éloking mujizat lan kuwasané. Mesthi ora bakal goroh. Lan ora kersa disebut kanthi asma kang ora bener.

Adat Yahudi, pinisepuh Yahudi ngajèni banget marang pangandikané para kang kinurmatan, yèn ngendika bab dhiri pribadi padha digatèkaké. Mulané tau ana sing takon marang Yokanan Pambaptis, sejatiné Yokanan iku sapa ? Déné kotbahé narik atiné wong akèh ? Ana utusan sarombongan sowan Yokanan lan pitakon. Yokanan Pambaptis nerangaké bab dhiri pribadiné kaya ing kitab Yokanan l: 22. Yokanan Pambaptis iku suwara kang nguwuh-uwuh ana ing pasamunan, kaya kang katulis déning Nabi Yésaya ing kitabé. Kang bakal nyawisake margi ambah-ambahane Sang Mésias. Yokanan uga nerangaké, menawa kang bakal rawuh nungka Yokanan, iku luwih gedhé panguwasané. Yokanan mbaptis kanthi banyu nanging kang pinasthi rawuh nungka Yokanan, mbaptis wong kang kang precaya ing baptisan Roh Suci.

Nyata, saliyané Gusti Yésus yèn ana paseksiné wong kang ngegungaké beneré awaké dhéwé, bakal diserang panyéda lan pangina saka para winasis ing ndonya iki. Contone: Wong athéis ing negara Inggris, wawanwicara karo pengarang kondhang Carlyle. Si athéis mau paseksi kanthi murangtata, mangsuli patakon, sarta ngaku: “ Aku paseksi bab awakku dhéwé, kaya paseksiné Yésus: Aku karo Sang Rama iku siji.” Krungu gunemé si athéis mengkono iku, Carlyle ngucap: Iku bener. Lan donya bisa nampa paseksiné Sang Yésus. Nanging yèn gunemanmu, sapa sing bakal ngandel ?”

Tumindak apa baé, kena ingaran mujizat lamun bisa ketemu katrangané sing alami. Saya suwé umat manungsa bisa precaya marang mijizat amarga wus saya taliti marang bab kang magepokan karo kang asipat alami. Lan nguwohaké paedah gedhé. Para ilmuwan jaman iki bisa makarya kanthi ngéram-éramaké, yèn ing jaman kuna banjur baé ingaran mujizat. Upamané, rokèt diluncuraké menyang rembulan lan liya-liyané manèh. Para ilmuwan bisa nyipta bab kang gawé gumun. Manungsa kang asipat titah bisa gawé sing ngédab-édabi. Apa manèh kang nitahaké jagad raya iki, apa ora luwih luhur manèh? Sang Maha Agung kang nyipta hukum alam lan nemtokaké pranatan kanggo nata, mesthi luwih mulya katimbang titah. Saya akèhé pakaryané umat manungsa, lan sanyatané bisa saya suwé saya manéka warna, iki dadi lambaran lan dadi paugeran, menawa ora mokal lamun ing jaman semana mujizat Ilahi bisa kabuktèn ana. Iki perlu banget kita pahami, duwé teges menawa sing Maha Kuwasa naliti lan ngreksa para umat. Bukti nyata iku perlu banget. Mujizat dadi sarana pratélan marang titah supaya padha ngerti lan wanuh Gusti Allah.

aagungané Gusti Allah, pancèn ora kudu srana anané mujizat supaya katon. Para panulis Injil papat pisan uga ora musataké kawigatèn marang bab mujizat ing sadurungé Gusti Yésus miwiti ayahan nggelarake Injil. Sing ditulis kabar apa anané. Mulané bab aslining Injil kena pinercaya, ora ana carita kang digawé-gawé. Awaké dhéwé kabèh precaya menawa para rasul lan para sakabat bisa gawé mujizat kanthi daya panguwasa peparingé Gusti Allah. Apa manèh marang Allah kang manjalma dadi sarira manungsa, mesthi ora bakal kasoran ing bab mujizat ilahi, nyondhongi wewenang lan panguwaosé Gusti Allah, mesthi ngluwihi samubarang. Mujizaté Gusti Yésus, bisa ingaran mujizat welas asih, dudu mujizating dhendham lan gething sengit anggoné bakal ngasoraké lawan. Mujizat welas asih. Pancèn ana mijizaté Gusti Yésus kang ngakibataké kapitunan. (Luk 8: 26-33; Mark bab 11: l2-l4, 20-24 ). Nanging kuwi kabèh kagem mucal marang umat manungsa.

Yèn Gusti Kristus akarya mujizat, babar pisa ora kagungan tujuwan mung kanggo narik atiné uwong, utawa kanggo kaperluwan dhiri pribadi, kanthi mujizat mau supaya uwong-uwong saya akèh sing precaya marang Gusti Yésus Kristus. Nanging mujizat iku kanggo nguwataké lan saya paring mantebing imané wong precaya. Mula Gusti nulak panyuwunané wong Yahudi supaya gawé mujizat kanggo bukti dadiya pratandha, kang njalari wong Yahudi precaya. Gusti ora kersa nindakaké mujizat kang mangkono iku.

Damel mujizat kang sepisanan, Gusti mratélakaké kamulyané. Murid murid dadi luwih manteb precayané. Déné marang sakèhing mujizat kang kadamel, Gusti kagungan karsa kang jero makna karohanèné. Lumantar sakèhing mujizat, Gusti Yésus mratélakaké: PenggaliHé, paugeraning karsané, kamulyaning piwulang, sarta mratélakaké kaélokan sarta kasucèn. Piwulang sabanjuré, kanthi mujizat iku kita kabèh bisa nyawang lan pinaringan bukti bab samubarang pakaryané. Gusti Yésus nindakaké kaélokan mujizat nalika tindak menyang Tirus lan Sidon. Kita bisa ngerti merga ana cathetané. Para panulis Injil nyathtet bab mujizat, sawisé Gusti miwiti ayahan rohani. Kita kabèh bisa ngerti anggoné Gusti Yésus kagungan raos welas asih, ya merga anané cathetan mujizat. Bab nyarasaké wong lara, nulungi kang rekasa. Iki pratélan bab panguwaosé Gusti Kristus, kaya nalika wong lumpuh didhawuhi lumaku bisa waras. Senajan kaluhurané Gusti ora gumantung marang mujizat, nanging tulisan bab cathetan mujizat ana uga paédahé. Dadi sumbering piwulang rohani. Nyata menawa Gusti kagungan panguwaos, mula sembada paring apuraning dosa. Upama ora ana tulisan bab mujizaté Gusti Yésus, kita kabèh bakal dadi bingung, ora gampang mangertèni bab pathi sari piwulanging Injil. Mujizat iku pratélan panguwaosé Gusti. Kanthi anané bukti tinulis kèhing mujizat kang kadamel déning Gusti Yésus, nambahi saya teguhing iman, menawa Gusti Yésus sayekti asal suwarga rawuh ing jagad, jumeneng Mésias.

Para wong Yahudi kang atiné tulus akèh kang precaya marang Gusti Yésus. Malah dikuwataké kanthi nyawang mijizat mau. Tumrap wong Yahudi kang gething marang Gusti Yésus, pancèn ora precaya, senajan sajroning ati gumun, ngakoni panguwaosé Gusti Yésus anggoné bisa damel mujizat. Nanging tetep ora precaya.

Gusti Yésus duka banget marang para imam Yahudi amarga Padaleman Suci kagawé endheg-endheganing begal. Bait Suci kasucekaké, ngemu teges menawa ing kawitaning paladosané Gusti Yésus ngresiki atining uwong. Manungsa iku sejatiné Padalemané Gusti Allah. Gusti Yésus ora semaya miwiti pakaryané. Para wong kang sejatiné ora pantes ana ing Padaleman Suci, ditundhung metu nggunakaké pecut kang kagawé saka tali. Sing ditundhung mau para kang padha dagang lan padha bukak papan tukar dhuwit. Racaké uwong padha ijol dhuwit sing bisa kanggo caos pisungsung.

Gusti oratumindak kejem marang para wong mau, mung supaya tetela yèn tumindak mangkono mau ora kanggo kaperluwan pribadi. Nanging sing dilawan tumindaké wong akèh kang murangtata. Kéwan-kéwan sing padha didhasaraké déning para bakul, diuyak dipecuti. Méja-méja sing kanggo nggelar tukar dhuwit dijungkir-jungkiraké. Wong liyané ora ana sing kuwagang nindakaké sing kaya mengkono mau. Manuk dara ora banjur diaburake, nanging bakulé dikongkon nyingkiraké. Supaya manuk dara mau isih ana gunané. Panjenengané banjur ngendika marang wong akèh: “ Padalemané Ramaku aja kogawé papan padagangan.” Sapa ta pawongan sing misah karo pasamuwan ing Padaleman Suci banjur ngendikané kanthi tembung “ dalemé Ramaku.?”

Para Nabi, rasul lan malaékating Allah apa tau ngendika mengkono ? Sapa wong iki sing jumeneng ing Padaleman Suci ing pengarepané wong akèh ? Banjur mulang supaya ngowahi carané urip ibadah ? Sapa Panjenengané iku déné wani nglawan para pemimpin agama? Satemah ngisruhaké prajanjèn ing antarané para bakul dhuwit lan para sing bakal ijol dhuwit ? Apa ta wewenangé, déné wani nundhung kéwan kéwan lan ngobrak abrik méja tukar, dalah ngawut-awut cathetan administrasi dedagangan ? Sajroning ana riyaya ing Bait Suci, kok malah gawé giris, natoni atiné para pemimpin agama lan para bakul ?

Kebangeten anggoné wani ngrèmèhaké pemimpining bangsa Yahudi. Kepriyé kok ana kadadéyan kaya ngono, mangka para imam lan wong Lewi, kanthi taberi saben dina ngayahi wajib? Imam Agung rak wis paring palilah, menawa fasiltas Bait Suci kena dipigunakaké kanggo para bakul sing diusir ditundhung déning Gusti Yésus ? Malah tentara Roma uga wis olèh wenang ngatur tertibé Bait Allah.

Kepriyé bisané kasil sawisé Gusti Yésus tumindak mengkono iku? Nuraniné para wong sejatiné uga sarujuk, yèn Bait Suci, kudu suci.. Emané, para wong kang wus padha nandhang dosa, ora tau tulus karo nuraniné dhéwé. Munafik lan mlincur atiné. Nanging, wong sing jujur, nuraniné bening bakal wani. Bener pangandikané Sang Prabu Soléman: “ Wong duraka mlayu sanajan ora ana kang nguyak uyak. Nanging wong bener tentrem.”

Nuraniné para panguwasa Bait Suci isih urip, sawisé ana dhawuhé Gusti Yésus supaya Bait Allah aja padha kanggo bebakulan, banjur padha nurut. Para pemimpin Yahudi, wis tau utusan marang Yokanan, nakokake bab Sang Mésias. Yokanan mesthiné wis nerangaké lan paseksi. Bab mujizat ing désa Kana uga wus kasebar akèh sing krungu. Sadharing karohanèné wong akèh, padha bisa ngrasakaké panguwasa rohani ana ing Sang Kristus. Kuwi mau merga saka upaya kang wus dilakoni Yokanan Pambaptis anggoné ngrata lan nyawisaké margi kang bakal diliwati Sang Mésias.

Yokanan Pambaptis wus sawetara nyawisaké atiné wong akèh, padha wanuh marang Gusti Yésus. Atiné wong akèh wus olèh tuntunan bab bakal ngadhepi owah-owahaning kahanan. Senajan durung akèh cacahé, para pemimpin Yahudi uga duwé panimbang bab bakal anané réaksi utawa tumanggaping sikepé wong sing setya marang agama, ing antarané bangsa Yahudi. Bab iki njalari laju lancaré pakaryané Gusti Yésus, nglawan sing ora bener. Bab kasucèné banget diajèni uwong, lan anggoné ora madharupa kaya wong liyané. Malah kawiyos pangandikané kanthi panguwaos, anggoné nyebat “ Dalemé Ramaku “, tumrap Bait Allah. Uwohing kasucèn wujud pakurmatan, ora gampang kacaritakaké.

Nanging imam-imam kepala nulak. Ora sarujuk karo sing ditindakaké Sang Kristus. Penemune para imam kepala, sapa baé ora wenang mèlu-mèlu ngurusi prekara ing Bait Suci, kejaba Nabi utawa Rasul kang kautus déning Allah. Yèn kaya mangkéné kedadèyané, Gusti Yésus apa ora prayoga banjur damel mujizat kanggo nélakaké panguwasaning Ilahi ? Supaya panguwasa ing bab agama diakoni déning uwong akèh ? Marang para wong dursila Gusti ora kersa nedahaké panguwasané sepira ajiné. Gusti ora gawé mujizat, malah kèndel baé. Ya kuwi ujuding sikep kang prakosa lan teguh, kang ajiné padha karo karosaning mujizat. Pancèn, kapribadèné mujudaké mujizat kang agung ngéram-éramaké. Yèn pancèn bakal ngukur panguwaosé Gusti Yésus, wong Yahudi kudu nyédani Gusti Yésus. Lan bakal kapenuhan pamecané para Nabi, ing telung ndinané bakal wungu saka ing antarané wong mati. Mula Gusti banjur ngendika: “Padaleman Suci iki bubrahen, sajroning telung ndina bakal dak edegaké manèh.” ( Yokanan 2: l6 ).

Yèn ora merga saka wangkoting atiné para imam kepala, mesthiné ngerti apa tegesé pangandikané Gusti mau. Amarga Gusti Allah lumantar Nabi Yésaya uga paring dhawuh:

Stéfanus, sang murid kang dadi Diaken paseksi bab iku, nalika ngucap: “Nanging kemawon ingkang Mahaluhur mboten dedalem ing yeyasaning tanganipun manungsa” ( Para Rasul 7: 48 ). Wong Yahudi krungu pangandikané Gusti Yésus kang ngendika: “Bubrahen Bait Allah iki ….” Nganggep menawa Gusti Yésus nyawiyah marang Allah.

Ora tinampa kanthi nalar, déné ana Guru uga bangsa Yahudi nantang mbubrah Bait Allah kang dadi sumbering rasa bombong lan kabungahaning bangsa ? Sapa ta uwong iki kok saguh mbangun wewangunan kaya Bait Suci kuwi sajroning telung ndina? Wong Yahudi kang sinengkuyung raja Herodès kang duwé panguwasa lan kasugihan baé, mung bisa mbangun tambal sulam ngopèni, nyatané ya ora sampurna. Lah kok ana wong enom saka Galiléa tur miskin pisan, saguh mbangun sing kaya mengkono ? Tumrap para murid, pangandikan bab mbubrah Padaleman Suci kuwi, uga durung bisa dingertèni. Lagi kaungkap tegesé pangandika mau, sawisé Gusti Yésus disalib déning wong Yahudi.

Sawisé wungu utawa bangkit saka séda, tangi saka antarané wong mati ing telung ndinané, lagi mudheng. Sing dikarsakaké déning Gusti Yésus, Bait Suci lan kang dadi Padalemané Gusti Allah iku sejatiné: Sarirané piyambak, sarirané Gusti Yésus. Sarira kang sinalib, iya kuwi Bait Suci kang dibubrah. Banjur séda lan kasarèkaké. Nanging sajroning telung ndina bangkit. Wungu, tangi saka antarané wong mati. Bait Suci wus kaedegaké manèh. Ya kuwi wunguné Gusti Yésus saka séda. Sawisé kadadéyan kuwi mau maujud, para murid lagi padha ngerti tegesing pangandika.

Nalika Gusti Yésus kanthi tatag wani nglawan marang para pinituwa lan para panguwasa, sejatiné iku jangkeping ujud kang tinulis ing Mazmur 69: 9, kang ngendika: “ Margi anggèn kawula ngandhemi padaleman Paduka punika nggesengaken kawula sarta tembung-tembung panacat dhumateng Paduka sampun namani kawula.” Pangandikané Gusti Yésus iku, kanggo dhadhakan ndakwa ( telung taun manèh sawisé Gusti Yésus diajokaké ing pangadilan kadonyan ). Nalika wong Yahudi nudhuh lan usul supaya Gusti Yésus kaukum pati, amarga nggunakaké alesan menawa Gusti Yésus nyawiyah marang Allah. Amarga ngéling-éling marang pangandika mau, mulané wong Yahudi nyuwun marang Pilatus supaya para prajurit njaga pasarèyané Gusti Yésus, yakuwi makam kang katutup kanthi watu gedhé. Tembung “ BUBRAHEN PADALEMAN SUCI IKI …..” yaiku pangandikané Sang Kristus, kuwi nukulaké nesuné wong Yahudi, nganti usulé supaya katetepaké paukuman salib ing Golgota.

Gusti mirsa, sanajan Padaleman Suci dina Paskah iki kasucèkaké, nanging ora suwé bakal bali manèh dadi endheg-endheganing para dagang. Mula Gusti nyucèkaké manèh, ing Paskah kang bakal tumeka. Lan sampurnané, anggoné Gusti nyucekaké Bait Allah, sampurnaning panebusing dosa, yaiku nganti séda ing kayu salib. Iki uga dadi piwulang, menawa nindakaké kabecikan mangka kabecikan mau kaya kaya dadi musna, wajibé urip iki miwiti manèh nindakaké kabecikan lan dilestarèkaké sarta diugemi.

Gusti Yésus iku maha sampurna. Nanging kepriyé déné bisa nesu, bisa muntab dukané ? Wangsulané yaiku, menawa dukané Gusti Kristus kuwi isi hikmat lan kawicaksanané Gusti Allah. Amarga anggoné duka kuwi ora kagem kaperluwan dhiri pribadi, mula kanepson mau kena ingaran nesu suci. Rasul Paulus uga nulis ing layangé bab nesu, mengkéné: “ Menawa kowé nesu, aja kongsi gawé dosa. Aja nganti srengéngé angslup sadurungé nesumu ilang.” ( Efesus 4: 26, 27 ).

Asmané Gusti Allah, PadalemaNé, dina-dinaNé, SabdaNé, para abdiNé iku suci. Kabèh kuwi kudu ingurmatan, demi kasucèning Allah. Lan nalika kang suci mau dirèmèhaké umat manungsa, Gusti Yésus duka banget. Amarga Bait Suci iku papan palerebané Gusti Allah. Iku kabèh kudu diurmati demi kasucèning Allah. Sing sapa ngrèmèhaké bakal nampa bebendu, amarga njemberi kasucèn.

Manungsa nguyak kauntungan rupa dhuwit, nyingkiraké katresnané Gusti Allah saka jroning ati. Ya amarga manungsa luwih tresna marang dhuwit iku, mula Gusti Yésus duka. Pangandikané: Padaleman suci ora pantes lamun kanggo bebakulan. Paulus uga nulis ing Timotius 6: l0, menawa dhuwit iku dadi sumbering kaluputan lan kadursilan. Gusti piyambak uga ngendika: “ Dalemé Ramaku aja kanggo bebakulan.” - Dadine cetha, menawa dukané Gusti Yésus amarga wong wong padha luwih nresnani bebathèn dhuwit, katimbang tresnané marang Gusti Allah. “Ora ana wong kang bisa ngrangkep pangawulan, awit ora wurung bendara kang siji bakal disengiti, sijiné ditresnani, utawa bakal setya marang kang siji lan nyepèlèkaké marang sijiné. Kowé ora bias ngawula marang Allah lan marang Mamon.” (Mat 6: 24).

Tumindak kita bakal dadi titikan, apa nglayani Gusti Allah apa nglayani dhuwit. Dhuwit iku perlu lan becik. Nanging yèn nresnani dhuwit nganti gawé jembering kasucèn, utawa agama kanggo piranti golèk bathi, iku kaluputan gedhé. Kuwi dadi laku jahat dursila. Sajroning paladosan agamawi lan karohanèn, yèn banjur ngutamakaké dhuwit kuwi padha baé karo patrap nyembah brahala.

Gusti Yésus unggul anggoné nglawan para panguwasa Yahudi. Gusti Yésus uga unggul saka godhaning sétan asal usuling kadursilan. Senajan Panjenengané ora nuruti panyuwuné wong Yahudi supaya gawé mujizat sing ngyakinaké. Nanging sejatiné mujizat uga wus dumadi, déné akèh wong Yérusalèm sing padha precaya marang Gusti Yésus. Apa kanyatan bab saya akèhé sing padha precaya iku njalari bungahing penggalihé Gusti Yésus ?

Wong akèh bakal ngira mengkono, upama Yokanan Pambaptis durung ngandhakaké menawa: “ Nanging Gusti Yésus piyambak ora nganggep marang precayané wong wong iku mau, amarga kabèh wus diuningani, sarta ora perlu ana wong kang nyaosi paseksèn bab manungsa marang Panjenengané, jalaran Panjenengané wis priksa piyambak apa kang ana ing batining manungsa.” ( Yok 2: 24, 25 ) . Kaya kaya precayané wong akèh iku mung tekan ing pikir, ora nganti tekan ati lan roh. Imané ibarat tanduran kang tanpa oyot. Iman mangkono ora bisa tahan nganti suwé. Amarga samasa ngadhepi cobaning urip lan panganiaya, imané bakal alum lan banjur mati.

Akèh sing padha mundur anggoné dadi murid, amarga kena tantangan lan aniaya lair lan batin, saka kalangane dhéwé. Utawa mundur merga nyawang yèn wong Kristen ora bisa bebas nyandhang kanikmatan kadonyan. Padha mundur olèhé dadi murid, wis ora setya manèh marang Gusti Yésus, sawisé nyata yèn rawuhé Gusti Yésus ora “Yasa Kraton Yahudi,” sing sacara politis bakal dadi piranti nglawan penjajah Romawi.

Saka kitab Injil kita kabèh olèh kabar kabunganan sejati, sing ora tinemu jangkep ing sumber liya. Yaiku pawarta lan carita bab Gusti Yésus. Mung Injil kang dadi paseksèn bener. Ora butuh paseksèning manungsa. ( Yok 2: 25 ). Katrangan mangkéné iki, durung tau ana ing sadurungé senajan saka nabi lan rasul pisan. Manunggaling watak Ilahi lan insan sejati maujud ing sugengé Sang Kristus saya nambahi mekaring pangertèn. Kita kabèh uga saya paham yèn ing manunggaling sipat Ilahi lan sipat

Insani amung ana ing Gusti Yésus Kristus. Pangertèn iku dadi kasugihaning batining manungsa, nyata dadi kaendahan lan kamulyan. Lan kawruh karohanèn iku tansah nukulaké samubarang kang becik.

Nuju sawijining bengi, ana wong Yahudi kang kondhang sowan Gusti Yésus. Jenengé Nikodémus. Dhèwèké wus kalebu dadi “guru Israèl” sarta sinebut “ pemimpin agama Yahudi “, anggota majelis utawa dhéwan agama: Sanhédrin. Sanhédrin iku bebadan agamawi Yahudi, dumadi saka pitung puluh ahli kitab. Nikodémus anggota dhewan Sanhédrin, kang sepisanan nampa piwulang saka Gusti Yésus bab kang perlu banget. Malah piwulang mau dadi pilar saka guruning piwulang Kristen.

Bisa kagambaraké, dumadakan swasana dadi horeg. Ing sawijining bengi, Gusti Yésus lan para sakabat, sakunduré saka Kapernaum nginep ing sawijining papan. Banjur ana tekané Nikodémus. Wong Farisi kang agemané busana jubah pakurmatan. Tumrap para Farisi penganggo jubah lan surban tutup sirah kaya sing dienggo Nikodémus kuwi, dadi mongkok lan bombonging ati, dadi “kebanggaan “. Jubahé amba dawa, mawa tandha atribut Farisi, nélakaké yèn duwé kalenggahan penting.

Kanthi wibawa lan urmat sarta uga diurmati, nalika Nikodémus mlebu omah papan nginepé Gusti Yésus lan sakabat. Katon yèn ing uripé Nikodémus, dadi conto citraning kasugihan, katon sugih kawruh, duwé pangkat darajat, lan pemimpin. Malah nyata yèn Nikodémus pinituwa, lan pantes yèn duwé laku utama lan becik. Kanthi tan kinira babar pisan yèn bakal nekani papan kono. Pancèn tekané kanthi becik, mula iya olèh pakurmatan becik. Masarakat weruh ana wong agung teka mangkono, wis dadi gumun. Saya manèh tekané wanci bengi. Apa baya kang bakal kelakon déné banjur sowan Gusti Yésus, sawisé Gusti Yésus nyucèkaké Padaleman Suci Yérusalèm sarta nundhung para sing bebakulan, nglawan para panggedhéning imam ing Bait Suci. Ana apa ? Tekané ing wanci bengi, krasa yèn nyalawadi.

Saben uwong kang weruh mlebuné, banjur ngadeg caos pakurmatan marang tekané Sang Nikodémus. Gusti Yésus lan para murid, nampa tekané tamu pakurmatan kuwi. Enggal bakal kawiwitan wawanwicara kaya sing dadi niyaté sing teka mrono. Kanthi urmat Nikodémus matur marang Gusti Yésus, nggunakaké sesebutan “ Rabbi”, sing tegese : Guru. Gelar iku, sawijining asma gelar kang luhur ing masarakat Yahudi. Padatan gelar kuwi kanggo para lulusan seminari, lulusan theologia Yérusalèm. Wong akèh mesthi ora ngira, yèn Nikodémus bakal nggunakake gelar kasebut marang Gusti Yésus kang isih enom lan ora lulusan pawiyatan luhur theologia.

Aturé Nikodémus paseksi: “ Kawula sami sumerep bilih rawuh Panjenengan dados guru punika kautus déning Gusti Allah …..” – Kanthi atur mengkono iku, Nikodémus ngurmati banget marang Sang Kristus. Nikodémus nglenggahaké Sang Yésus luwih dhuwur luwih luhur katandhing karo guru-guru ing bangsa Yahudi kang durung karuwan kautus déning Gusti Allah. Nanging sinebut “guru” – amarga déning para panguwasa lan amarga lulus sekolahé bab kawruh agama. Nikodémus nyebut Sang Kristus kanthi gelar iku, lelandhesan bukti nyata. Menawa ora ana sing bisa gawé mujizat kaya kang wus kadamel déning Gusti Yésus, yèn ora tinunggil déning Gusti Allah.

Nikodémus ngerti bab prasetyaning Allah bakal paring Sang Mésias, kaya Simeon kang wus tuwa kang uga ngantu-antu rawuhé Sang Kristus, Sang Mésias. Nikodémus mbuktèkaké, guru anyar sing lagi rawuh iki, Sang Mésias apa dudu ? Satléraman, ing ngarsané Sang Yésus Kristus, Nikodémus kaya kaya nuduhaké anggoné duwé kaluhuran batin, wus nglakoni angger anggering agama kaya piwulangé Nabi Musa lan nindakaké amal kabecikan sajroning uripé. Kuwi dadi mongkoking atiné. Anggoné ngrasuk agama setya banget lan nyatané uripé kaberkahan kasugihan. Apa urip mangkono kuwi dudu urip sing sukabagya lan urip bener?

Nyatané kaberkahan nampa kabagyan lan darajat ? Dadi ahlining angger angger agama, ngerti kawruh Ilahi lan memulang bab Kitab Suci. Apa ora kalebu wong kang kapilih dadi wong utama? Nikodémus, lan para ahli kitab liyané mesthiné ngira yèn urip mangkono iku kang bakal olèh keslametan langgeng , kang bakal wenang mapan ing Firdaus bebarengan karo wong suci liyané. Akèh penemu kaya mengkono, yaiku ngira yèn kawruh agama lan amal kabecikan bakal nguwohaké keslametan sejati. Anggoné sowan Gusti Yésus, bisa uga bakal golèk mantebing ati. Yèn olèhé seba kanthi urmat lan trapsila becik, bakal olèh pangalem saka Gusti Yésus yèn laku uripé wis bener lan sampurna. Mesthiné guru anyar iku bakal memuji lan nyeksèni, yèn ibadahé wis bener, mula bakal olèh suwarga.

Ing pangrasané Nikodémus, aturé wis pantes kanggo ngurmati Gusti Yésus. Gusti Yésus priksa yèn ing atiné tamuné kadunungan lelara rohani. Pancèn Gusti doktering para dokter lan tabib rohani, mulané priksa. Bisa uga Gusti Yésus damel tatu atiné Nikodémus, manawa anggoné uluk salam memuji Sang Yésus ora ditanggapi. Pancèn Gusti Yésus bakal paring obat rohani, supaya penemuné sing klèru bab keslametan langgeng bisa didandani. Amrih angen-angené dadi bener. Bisa uga pinaringan tamba, nanging atiné dadi gela. Amarga Nikodémus wis yakin banget yèn lakuning ibadahé bakal uwoh keslametan sejati.

Nanging ora ana pratélan kang cocok karo angen-angené. Malah nalika Gusti Yésus paring wangsulan, babar pisan ora ana sambungé karo penemuné Nikodémus. Pangandikané Gusti: “Satemené pituturKu ing kowé: Wong menawa ora kalairake manèh mesthi ora bisa weruh Karatoning Allah.” – Nikodémus sejatiné wis ngerti bab iku, amarga ing kitab prejanjian lawas uga ana. Nanging para ahlining kitab agama Yahudi padha nafsir klèru. Lair manèh kuwi, mung kanggo para wong sing durung wanuh Gusti Allah. Kejaba yèn wong kang mengkono iku banjur ngrasuk piwulang Yudhahismé, mlebu dadi Yahudi. Yèn ora, wong wong kang ora wanuh marang Allah kuwi, ora bisa olèh keslametan. Banjur disunat, sarta nglakoni angger-anggering Nabi Musa. Racaké wong Yahudi ora merlokaké lair manèh kuwi, merga saka rumangsané wis padha duwé keslametan saka lakuné sing rumangsané wis sampurna.

Nikodémus iya mengkono penemuné. Padha duwé keyakinan yèn wong Yahudi wis mesthi olèh karahayon. Amarga: Sepisan turun Abraham lan Yakub. Kapindho wis disunat, lan kateluné: Saguh nglakoni angger-anggering Torèt. Mula bingung nalika krungu pangandikané Gusti Yésus. Wulangan agama mesthiné wis bener, nanging guru anyar saka Gusti Allah iki memulang, manawa wong kudu lair manèh. Nikodémus matur: “Tiyang sampun sepuh mekaten anggènipun saged lair kados pundi?” Atur mengkono kuwi katon yèn Nikodémus bingung lan mangu-mangu. Sajroning pikir lan pangrasané bab lair manèh mau, mung sacara jasmani. Piwulangé Gusti Yésus nuntun pangertèné Nikodémus, cocok kaya kang dadi wecané Nabi Yésaya: “ Rayung kang pepes tumèlung ora bakal kakethok, tuwin uceng-uceng kang melik-melik ora bakal dipatèni, nanging iku bakal ngundhangaké kabeneran klawan setya.” (Yésaya 42: 3 ).

Pameca iki diganepi maujud ing nalikané Gusti Yésus nenuntun Nikodémus lumebu ing iman anyar. Nikodémus duwé lagéyan ati-atos. Kalebu duwé ati wangkot. Anggoné nafsir kitab suci, njalari thukulé ajaran sing mung harafiah. Mangka kuduné diterangaké sacara rohaniah. Nanging, Gusti Yésus ora nyaruwé lan ora ngritik bab iku. Nanging malah mbalèni manèh pangandikané nandhesaké bebener, yaiku lair sacara surgawi, iku lair kanthi banyu lan roh. Banyu, ngemu teges pamratobat. Baptisan banyu, dadi simbul lan dadi meterai. Kanthi roh, tegesé déning Roh Suci kang njalari urip lair anyar, lair kang kapindho, batiné dadi batin kang sinucèkaké. Kanthi pratandha kang kasat mripat, yaiku baptisan ing banyu. Banyu dadi lambanging kasucèn. Iku uwohing urip anyar sajroning kayektèn lan merga “mati saka dosa “ ( Roma bab 6 ).

Ora ana sing dadi ahli warising kraton suwarga yèn dudu Putraning Allah. Supaya bisa dadi Putraning Allah, ora ana dalan liya kejaba lumantar dilairaké déning Sang Putra. Iki mung bisa kelakon sacara rohani. Awit manungsa wus kalairaké déning bapa biyungé sacara jasmani. Déné lair kapindho, iku kalairaké amarga Sang Roh Suci. Ing bab iki, Gusti priksa yèn nalaring manungsa winates, mula angèl ngertèni “ lair sacara rohani “ kuwi, merga ora nyandhak. Nikodémus uga ora gampang mudheng, malah ora kasil bisa ngerti. Gusti uga ora ngluputaké. Gusti dhawuh marang Nikodémus, supaya precaya senajan angèl mangertèni bab iku. Gusti paring gegambaran kanthi ngendika: “Menyang ngendi midité angin iku miturut ing sakarepé, lan kowé krungu sumiyuté, nanging ora sumurup pinangkané lan parané. Kaya ngono iku kahanané saben uwong kang kalairaké ing Roh Suci !” (Yokanan 3: 8 ).

Dingendikani kaya mengkono, rasa pamangu manguné Nikodémus ora ilang, mula banjur munjuk, kepriyé bisané kelakon, déné wong wis tuwa kadhawuhan lair manèh. Pancèn Nikodémus lulusan sekolahan, kaetung kaum intelekt mulané pinter. Pitakoné mengkono, merga landhesane nalar. Gusti Yésus Kristus banjur ngandharaké bab pawarta wigati “berkah langgeng,” kanggo wong sajagad. Amarga Nikodémus sajak ora nyandhak nalaré, mula Gusti Yésus paring panyaruwé alus: “ Kowé iku rak guruné wong Israèl, déné kok ora mangerti prekara iku ?” Ing kéné Gusti banjur maringi piwulang kang gedhé ajiné, pangandikané kang dadi ayat emas, sajagad raya nampa pangandika iku dadi ayat endah lan wigati .

Wiwit sekawit, Gusti Yésus ngendika marang Nikodémus wus mratélakaké panguwaosé, kanthi ngendika: “ Ora ana wong siji-sijia kang sumengka menyang ing suwarga, kejaba mung Panjenengané kang wus tumurun saka ing suwarga, iya iku Putraning Manungsa.” ( Yokanan 3: l3 ). Pangandika iku ngemu magna, bab lair kapindho iku hikmat kasuwargan, mula kudu ditampa kanthi dhasar rohani.

Amarga, sejatiné ing uripé titah manungsa iku kebak kaluputan lan dosa-dosa, sarta kebak laku nistha, samubarang adhedhasar nalar kajasmanèn. Ya kaya ngono kuwi kang ingaran rohani kang mati. Mati sajroning dosa. Ora ana papan kanggo sing mati, ana ing alaming kauripan. Lan ora ana nikmating kauripan lan sucining kasuwargan tumrap umat manungsa kang uripé kaiket kinunjara déning kaluputan, dosa lan kanisthan. Yèn ana penemu, senajan ing urip iki wis dadi nistha lan dosa, angger ambudidaya bisané mlebu suwarga, wong mau bisa suwarga. Nanging apa bisa, wong kasuwargan iku rohani? Mangka utamaning angen angen mung bab kaperluwan jasmani. Angen angen kaya mengkono iku ora ana uwohing kasuwargan, lan ora olèh enggon. Para kang wus mapan dadi pedununging Kraton Suwarga, ya padha nulak yèn suwarga dileboni wong kang pengangen-angené mung tata lair lan kajasmanén. Amarga padha gila lan jijik marang sifat gawé rusak. Jijik lan nampik marang sifat kang isi kanisthan mengkono, ngluwihi jijiké para wong sing urip ing ndonya kang mambu banger blarongan gandaning mayit. Kratoning Suwarga iku mung isi arum kasucèn.

Piwulang agama kang nyondhongi ajarané Sang Kristus, sifat batiniah, ora mung lahiriah. Lan iku dadi berkah sih rahmaté Gusti Allah marang titah manungsa. Uwohé laku rohani, amarga sih rahmat mau. Yèn nalaring manungsa kabangun salin urip anyar iku kanthi nalar menawa kelakoné amung saka panguwasané Sang Roh Suci, ateges wis olèh dalan lumebu ing lawanging kamulyan, srana olèh kanugrahan saka Gusti Allah.

Bisané olèh sih rahmat nugrahaning Allah, pikiran kudu antuk pepadhang. Emosi rasa pangrasa kudu nampa kasucèn, kekarepan kudu salin budi anyar, laku jantraning urip iki kudu lelandhesan kayektèn utawa samubarang kang bener. Yèn urip iki durung kabangun kaya mangkono, ora bakal manungsa bisa nyawang Kutha Kasuwargan. Mulané wong precaya kudu bisa paseksi kaya Rasul Paulus ( Filipi 4: l3 ), mengkéné: “ Sakabèhing prakara bisa dak sangga ana ing Panjenengané kang paring kekuwatan marang aku.” - Manungsa sing maune tanpa daya, ora kuwagang ngadhepi aboting urip. Sawisé kabangun anyar, dadi rosa lan bisa nyangga ngadhepi sesanggan. Mulané bisa ngasihi pepadha kanthi tulus, malah bisa ngasihi mungsuh, ngurbanake uripé kanggo mbélani pepadhané, uripé dadi marem amarga pandongané kang sambung karo sesembahané lan anggegilut sarta nyinau prekara prekara karohanèn.

Gusti Yésus uga ngendikakaké menawa umat manungsa nulak marang pepadhang kang saka Sang Kristus, bakal tansah manggon ana ing pepeteng. Jalaran, manungsa padha nglakoni tumindak ing sajroning pepeteng. Wong-wong dadi ora tahan ngadhepi soroting pepadhang. Kosok baliné, wong bener lakuné ayem amarga nresnani pepadhang peparingé Gusti Yésus, sarta kanthi tinarbuka ora wedi ngaku dadi anaking pepadhang, supaya wong wong padha weruh lan bisa nyawang pakaryaning Allah.

Sajroning memulang Nikodémus, perlu dadi kawigatèn kita kabèh, menawa Gusti Yésus mratélakaké kahanané minangka Putraning Manungsa. Kepareng mblakakake menawa Panjenengané iku Putraning Allah, Putra tunggal, ontang-anting. Kita kabèh bisa nemu piwulang bab TRINITAS kang sejatiné Allah Kang Maha Tunggal. Malah ana piwulang sing perlu banget, yaiku menawa Gusti Yésus Kristus kagungan telung kalenggahan: Nabi, Imam lan Ratu. Ayahaning Mésias nyakup iku kabèh.

Umat mbutuhaké anané Nabi, supaya bisa ngudhari tegesé weca jaman kuna, sarta padha mbutuhaké anané Imam supaya duwé wakil ana ing ngarsané Gusti Allah sarta mimpin ibadah kurban panebusing dosa. Semono uga umat manungsa merlokaké anané Ratu kanggo mangrèh lan mranata nagara lan kraton. Kalenggahan Nabi, Imam lan Ratu kasebut, bisa nyampeti kaperluwan kanggo nata Karajan sarta Agama. Lan, telu-teluné kalenggahan utawa jabatan kuwi, wus manunggal maujud ing sugengé Gusti Yésus. Salumahing bumi sakurebing langit, durung tau ana sawijining pribadi kang ngasta kalenggahan telu iku manunggal dadi siji.

Saben ana kalenggahan kang sesambungan karo kalenggahan iku, mesthi ngener marang Sang Kristus. Ing nalika Gusti Yésus rawuh ing jagad, jumeneng Juru Slamet lan uga ingaran Sang Mésias, yaiku Sang Al Masih, kalenggahan telu iku kanthi sampurna ganep ana ing Gusti Yésus Kristus. Sang Kristus Yésus iku NABI. Amarga medharaké bab kratoning suwarga. Panjenengané mratélakaké lan mbabar gelar kaluhurané Gusti Allah sarta rancangaNé. Sejatiné pangertèn bab kasuwargan iku uga dumunung ana ing ati. Sing durung ngerti padha butuh ngerti. Gusti Yésus sejatining guru lan juru panggulawenthah. Sang Roh Suci peparingé Gusti Yésus iku kang memulang umat manungsa, satemah manungsa ngerti apa sing perlu kanggo urip kang ayem tentrem.

Sang Kristus iku IMAM. Gusti Yésus misungsungaké sugengé, ngurbanaké rah lan nyawa kanggo manungsa dosa. Jumeneng Imam tumrap manungsa. Ayahaning Imam iku mimpin ibadah lan ngleksanani gawé kurban. Ing jaman biyèn sing dikurbanaké iku korban sembelèhan lan kurban obaran, sapi utawa wedhus pilihan. Nanging ing kalenggahan Imam sejati, Gusti Yésus misungsungaké dhiri pribadiné dadi kurban sejati, séda sinalib ing Golgota. Minangka Imam, Gusti Yésus ora ngubanaké kéwan kurban, nanging sugengé piyambak, dhiri pribadiné kang kakurbanaké. Mula Gusti Yésus iku uga ingaran cempé kurban kang asal suwarga. Anggoné dadi kurban mau, kanthi séda sinalib ing Golgota. Rerékan ula tembaga kang digawé Musa ing ara-ara samun dhek semana, anggambaraké bab sedané Gusti Yésus kang sinalib. “ Nabi Musa tumuli damel rerékan ula tembaga sarta kapanjer ing cagak, wasana saben wong kang kacakot ing ula, mangka banjur mandeng rerekan ula tembaga iku, iku lestari urip.” (Wilangan 2l: 9). “ Kayadéné Nabi Musa anggoné manjer rerékan ula ana ing ara-ara samun, iya mangkono uga Putraning Manungsa anggoné pinasthi kapanjer.” (Yokanan 3: l4, l5 ).

Marang saben uwong kang mratobat, Gusti Yésus kuwasa sarta wenang maringi apuraning dosa. Dosaning umat manungsa ingapura kanthi tanpa béya, gratis, lelahanan. Yèn umat duwé panyuwunan marang Gusti Allah, asmané Gusti Yésus kang nanggung. Gusti Yésus dadi juru safaat kita kabèh. Lan samubarang ana ing asmané Gusti Yésus Kristus, iku sing dadi karsaning Gusti Allah.

Gusti Yésus iku RATU. Kanthi sukalila, Gusti Yésus dhedhampar utawa dedalem ana ing uripé wong kang padha precaya marang Panjenengané. Gusti uga mberkahi lan nyediyani kaperluwaning urip. Gusti paring kiyat, satemah wong precaya unggul saka mungsuh kang nggodha. Sarta mangrèh para wong precaya, nyambut gawé katur Gusti Allah dadi péranganing Kraton Suwarga kang langgeng. Yèn Gusti Yésus dudu Ratu ora bakal nyaguhi paring keslametan marang wong precaya. Kaya piwulangé para Nabi sadurungé Gusti Rawuh, mung bakal ana dhawuh supaya saben uwong nyuwun marang Gusti Allah. Panyuwunan mau tumuju marang Kraton. Ing Kraton iku sing nguwaosi Sang Raja, Ratu. Gusti nanggel, paring pangayoman amarga kagungan kalenggahan Ratu. Gusti Yésus iku Ratuning para ratu.

Amarga Gusti kagungan jabatan utawa kalenggahan Nabi, Imam lan Ratu, mula wenang damel mujizat kang luwih ngéram éramaké, kapenuhan ing panguwasa, sawusé Gusti sumengka menyang suwarga, mujizat mau luwih gedhé katimbang sing kadamel nalikané Gusti isih ana ing ndonya. Sing sapa precaya pinaringan suwarga.

Saka Yudéa, Gusti Yésus tindak menyang Galiléa. Dalan sidhatan sing cedhak kudu liwat tanah Samaria sing ana ing antarané Yudéa (Yérusalèm) lan tanah Galiléa. Nalika semana Gusti Yésus isih dedalem ing Galiléa, ing Nazarèt. Gusti Yésus ngersakaké ngliwati tanah Samaria.

Umumé wong Yahudi ora liwat kono, nanging padha metu ing sawétané bengawan Yardèn, supaya ora ngidak tanah Samaria. Amarga wong Yahudi ora seneng karo wong Samaria, gethingé saya suwé saya ndadi. Bab iki merga ana sejarahé kang dumadiné sacara alami naluriah. Senajan gething sengit iku sawijining racun sing pait dhéwé, ing antarané rasa. Wong Yahudi nganggep wong Samaria iku najis. Dianggep ora wanuh marang Gusti Allah. Wong Yahudi ora gelem sapajagongan lan ora sapa aruh karo wong Samaria.

Wis bola bali kadadéyan sabotasé sarta pasulayan ing antarané wong Yahudi karo wong Samaria. Malah tumrap wong Yahudi, tembung “samaria” iku, tembung sing gawé abanging kuping nglarani ati. Nanging, malah Gusti Yésus ngersakaké tindaké ngliwati tanah Samaria.

Apa sababé Gusti Yésus malah milih ngliwati tanah Samaria? Amarga Gusti Yésus ora menggalih kaya penemuné wong Yahudi. Iki ngemu hikmat menawa Gusti Yésus ngersakaké supaya para murid aja cethèk penemu, aja nganti munafik lan ora perlu fanatik.

Gusti ngersakaké nyebar wijining kayektèn, nyebar wijining kabecikan ing tanah kang dianggep remeh lan tanpa aji déning wong Yahudi. Iki dadi piwulang marang para murid kabèh, menawa Kratoning Allah ora mung kanggo para anak turuné Rama Abraham baé.

Ing tanah Samaria ana sumure kang ingaran Sumur Yakub, ing sapinggiring dalan gedhé cedhaké Sikhèm ( Nablus ). Mapané ana ing antarané punthuk loro. Yaiku ing antarané gunung Ebal lan gunung Gerizim. Papan iku kondhang banget. Sawisé karawuhan Gusti Yésus luwih-uwih manèh. Amarga Gusti Yésus kraos sayah, karo ngentèni para murid sing lagi tuku pangan menyang kutha Sikhar, Gusti Yésus ngaso ing sacedhaké sumur Yakub mau.

Nyata ing lelakon iki, senajan cara kadonyan Gusti Yésus lan para murid isih kalebu urip kekurangan, nanging bab pangan, ora gumantung lan ora njagagaké pitulunganing liyan. Apa manèh banjur golèk-golèk kanthi saru, njejaluk utawa ngarep-arep pawèwèhing uwong. Babar pisan ora. Anggoné para murid padha nglumpukaké dhuwit kanggo tuku pangan, kuwi saka pawèwèhé wong sing padha ngurmati lan nresnani Gusti Yésus, padha misungsung kanthi sukalila. Kanggo nyukupi kabutuhan, iya barang darbé lan dhuwit “asung-asih” iku. Ana salah sawijining murid sing dipasrahi mranata kayadéné bendahara, ngurusi kabutuhan padinan.

Gusti Yésus kagungan karsa mèlu ngrasakaké prihatining manungsa, ya ngelak, ya luwé lan sengsarané umat. Apa sababé Gusti Yésus ora damel mujizat kanggo ngatasi kahanan? Mangka Panjenengané sarta para murid lagi butuh pangan, ngombé, apa manèh wis krasa sayah ? Yèn kersa damel mujizat rak ora perlu tuku kabutuhan. Gusti Yésus ora naté damel mujizat yèn mung kanggo kaperluwané piyambak. Samasa isih ana pasediyan kang alami kanggo nyukupi kaperluwan, ora perlu kanthi mujizat. Nalika Gusti Yésus kagodha déning Iblis ing ara-ara samun, dhèk semana babar pisan ora ana bahan alami kang kena didhahar lan uga ora nemu banyu. Ewosémono, wektu iku Gusti uga ora damel mujizat kagem kaperluwan pribadi. Mulané Gusti sinebut unggul saka godha. Pungkasané, para malaékat kang ngladosi Panjenengané.

Nalika Gusti ngaso ing sacedhaking sumur iku, sinambi nyrantos para murid kang lunga tuku pangan, ana tekané wong wadon Samaria arep ngangsu. Sajaké, wong wadon iku luwih manteb ngangsu menyang sumur Yakub, amarga dianggep banyu sumur warisané Rama Yakub kuwi dipitaya banyu kang suci. Bisa uga, wong wadon iku ora patiya disenengi tangga teparoné, amarga kelakuwané. Mulané yèn ngangsu ndhéwé menyang sumur Yakub. Mesthiné kaget sajroning atiné wong wadon iku, nalika weruh ana wong Yahudi ing sacedhaké sumur. Katon yèn dudu wong sabaéné, pantes yèn ta Panjenengané piyayi kinurmatan, satatar karo guru agama. Lumrahé para ahli agama wong Yahudi gething banget karo wong Samaria.

Sing dadi sesandhungan pasrawungané wong Yahudi karo wong Samaria, uga dina iku kaya-kaya dadi sesinggetan rasané wong wadon iku. Yaiku:

Kalebu nalar, menawa saka sabab telung prekara iku, njalari bingungé wong wadon Samaria mau nyaketi sumur. Mangka adoh adoh mrono arep ngangsu. Kok tekan kono atiné dadi gorèh ora kepénak banget ketemu wong Yahudi. Wong wadon mau yakin banget yèn wong Yahudi kuwi ora bakal nyapa aruh dhèwèké, semono uga ing sajroning atiné wis thukul niyat yèn ora bakal guneman karo wong Yahudi kuwi.

Gusti Yésus nresnani jiwané wong Samaria, ora béda karo anggoné nresnani jiwané wong Yahudi. Gusti Yésus nresnani kabèh uwong. Bakal nebus saben uwong kang precaya marang Panjenengané. Ora mbédakaké wong Yahudi apa sing dudu Yahudi. Kalebu uga tresna banget karo wong bangsa Jawa, lan bangsa apa baé. Gusti Yésus uga ngajèni drajating wadon, ora kaya sikepé wong Yahudi kang nganggep menawa wong wadon kuwi luwih asor darajaté. Sajroning ibadah, piwulanging agama sayekti, sing utama iku iman. Iman iku thukul jroning ati. Angger-angger lan hukum agama, thukul saka pikiran. Lan kamulyaning urip katon buktiné ing watak lan sikep.

Kita kabèh uga isih éling karo Sang Yokanan Pambaptis. Yokanan malah isih kaiket ing adat hukum Yahudi uga, demi nglakoni pranatan. Nyingkiri wanita, amarga kaiket déning adat Yahudi. Luwih luwih putraning Imam, mesthiné kagulawenthah kanthi premati bab pranatan. Mula Yokanan uga paham bab pranatan Yahudi. Béda karo Gusti Yésus Kristus, guruning para guru. Panjenengané ngersakaké kabèh wong bisané olèh keslametan langgeng, lanang wadon lan suku bangsa apa baé. Sapa baé kepareng dadi muridé. Sapa baé ditampa pisungsungé kanggo kaperluwaning leladi, angger kanthi sukalila lan pakurmatan. Gusti nggatosaké banget marang patobating para wanita, semono uga nalika ketemu karo wong wadon Samaria iku.

Menawa ing purwaning dumadi, Ibu Kawa tumiba ing dosa merga kapilut godhaning Iblis. Ing kawitaning ayahané minangka Sang Juru Slamet, Gusti Yésus Sang Mésias ngersakaké para putri para wadon anak turuné Ibu Kawa bangkit, mratobat. Satemah para wong wadon sacara pribadi uga duwé hak nampa keslametan. Iki dadi titikan khas, tumrap piwulang Kristen. Kekristenan ngangkat darajating wanita, sacara moral, sosial lan kemasarakatan sarta sacara karohanèn. Amarga Ibu Kawa tumiba ing dosa ing taman Firdaus, para wong wadong kaya nyandhang wirang. Mula nalika miyosé Gusti Yésus lumantar prawan Maria, iki dadi bukti yèn Gusti Allah ngangkat drajating wanita supaya ora tansah karèmèhaké.

Ngayahi pakaryané kang Agung jumeneng Mésias, darajat lan ajining wadon kaangkat ing saben paladosané Gusti Kristus ing ndonya iki, nganti sengsara lan sedané ing kayu salib. Gusti tansah ngajèni drajating wadon. Nalika bangkit yaiku nalika wungu saka séda tangi saka antarané wong mati, wanita antuk kawigaten gedhé. Kang kawitan olèh kesempatan ngurmati Gusti Yésus. Malah kepareng ngabaraké kabar kaunggulané Gusti Yésus marang para murid liyané. Uga kawiwitan saka wanita, yaiku para wanita kang dadi pandhèrèké Gusti Yésus. Akèh buktiné, menawa wanita ing ngarsané Gusti Yésus pinaringan kaluwihan. Yaiku kasetyan sarta nduwèni semangat agamawi kang gedhé ngladosi Gusti Yésus.

Wong wadon Samaria iku wong dosa. Kena ngapa Gusti Yésus kersa lenggah jejagongan, paring kawigatosan lan ngendikan karo dhèwèké ? Mangsuli prekara iki, ana kang tinulis ing kitab paseksiné Rasul Paulus ing 2 Korinta 6: l4, mengkéné: “ Ing antarané kayektèn lan sing luput, rak ora padha? Kepriyé déné pepeteng kok bisa nunggal karo pepadhang ?” Gusti Yésus kagungan prinsip kang dadi piwulang: “ Putraning manungsa rawuh saperlu ngupadi sarta nylametaké kang ketriwal .” ( Lukas l9: l0). Semono uga pangandikané Gusti nalika ana ing omahé Matius si juru mupu beya, mengkéné: “ Rawungingsun ora nggolèki wong sing bener, nanging wong dosa supaya mratobat.”

Sing dadi sababé wong merlokaké dokter, amarga rumangsa yèn lara. Dudu wong sing rumangsa waras-wiris. Dokter nggatèkaké sing nandhang lara, ora sing sehat. Malah wong sing larané wis kritis, wis nemen, luwih kagatekaké déning dokter. Semono uga Gusti Yésus. Marang para anom, nggatosaké banget. Para bocah lan wong miskin lan para wong sing uripé prasaja. Golongan golongan kuwi kagambar ing para murid, kaya wis makili saben golongan mau. Malah marang wong kaya Nikodémus, Gusti Yésus mulangaké dalané olèh kaslametan. Mangka Nikodémus kuwi ahlining agama, wong sugih lan nglakoni urip suci kaya wulanging agama Yahudi.

Nalika Gusti Yésus ketemu karo wong wadon Samaria, Gusti ngetingalaké anggoné nggatosaké banget marang wanita kang kesingkir, kaya kasebrataké amarga dianggep akèh dosané. Dhèwèké dudu wong Yahudi, malah diarani kafir. Marang wong wadon iku Gusti mulang menawa jiwa iku bisa langgeng, senajan wis tumiba ing dosa gedhé, yèn mratobat bakal olèh pangapura. Lan Panjenengané mratélakaké menawa kersa lan wenang nylametaké wong sing precaya.

Gusti miwiti pangandikan, kanthi ngersakaké ngunjuk, lan mundhut banyu marang wong wadon kuwi. Iki tegesé, Gusti Yésus ora menggalih alangan sosial kang dadi sesinggetan, matesi guneman karo pepadhaning urip. Kang dadi alesané, merga Gusti Yésus salit. Déné sing dadi karsané, supaya wanita Samaria iku wanuh dalaning keslametan sarta kapitulungan rahayu. Gusti Yésus paring pakurmatan marang wong wadon Samaria iku, kanthi ngendika: Aku wènèhana ngombé. Sejatiné, wong wadon Samaria iku bakal bisa ngalami mareming ati lamun bisa ngaturaké pisungsung “ unjukan “ – iki pakurmatan. Senajan atur wangsulané wong wadon mau semu ora precaya lan maido. “ Kados pundi sagedipun kelampahan bandara, Panjenengan punika priyantun Yahudi, kok mundhut toya dhateng kula tiyang Samaria ?” Sing dadi karsaning penggalihé Gusti Yésus kang utama kuwi anggoné bakal paring banyu kauripan, ora merga anggoné dicaosi banyu wong wadon kuwi. Malah kosok baliné yèn wong wadon mau gelem nyuwun, Gusti bisa maringi kauripan peparingé Gusti Allah. Peparingé Gusti Allah iku, banyu kauripan. Nalika wong wadon mau ngatonaké gumuné, Gusti banjur ngendika, menawa banyu kang kaparingaké déning Gusti, béda karo banyu kang metu saka sumur Yakub.

Banyu kauripan gawé pemarem ing salawasé. Amarga sing sapa ngombé banyu peparingé Gusti Yésus, ing sajroning uwong iku bakal thukul sumber banyu sing ora mampet salawasé. Wong wadon iku banjur matur, nyuwun banyu kuwi. Ya wong wadon Samaria kuwi kang kacathet sepisanan nyuwun banyu kauripan marang Gusti Yésus: “ Bandara, mugi Panjenengan maringi toya kasebat dhateng kula, supados kula mboten ngraosaken ngelak malih, sarta mboten wongsal-wangsul ngangsu mriki .”

Supaya manungsa bisa nampa keslametan, sing utama kudu thukul kasadharan. Bisa krasa lan rumangsa bab dosané, satemah mbutuhaké pitulungané Gusti Yésus. Ibarat dokter, marang wong wadon Samaria mau, kaya-kaya Gusti Yésus maringi tatu, sadurungé ngobati. Sarta gawé tatuning atiné, sadurungé paring kawaluyan lan karahayon. Uripé dioperasi. Nalika paring dhawuh nyeluk bojoné, sejatiné mbukak wewadi, atiné dioperasi iya nalika wong wadon mau supaya nyeluk bojoné. Nanging wong wadon mau ngaku yèn ora duwé bojo. Iku padha baé karo ngakoni kaluputané. Atiné dadi keduwung. Amarga Gusti uga priksa yèn wong lanang sing saiki awor saomah karo wong wadon mau pancèn dudu bojoné. Wong wadon mau ngandel menawa Sang Kristus priksa isining ati lan uriping saben uwong.

Yèn ana wong sing uripé nyandhang kanisthan, supaya olèh pangapuraning Gusti Allah, ora kudu diwulang kanthi serangan keras amrih mratobat. Nanging bisa dicedhaki kanthi lembah manah. Gusti priksa cacat lan dosané wong wadon mau, nanging Gusti Yésus ora ngadhepi kanthi sikep keras lan gunem sengol utawa kaku. Iki kudu ditiru. Pancèn, kudu waspada, menawa Iblis tetep bakal ngreridhu. Kabuktèn wanita Samaria mau banjur katarik marang pitakonan débat. Bédané ibadah Samaria lan ibadah Yahudi. Yaiku bab papan sing trep sarta bener kanggo sujud ngabekti. Ing Gunung Gerizim, apa Yérusalèm. Manut panemu umum, Agama kuwi warisaning leluhur. Mula bab laku bener iku, menawa manungsa ngenut lan niru apa sing wis dilakoni para leluhur. Bisa nemu pamarem. Marem, merga manut leluhur. Iki panemu sing lumrah keprungu.

Kaya uga wong wadon Samaria mau, uga akèh wong kang diwulang déning sétan lan banjur duwé panemu menawa agama iku warisaning leluhur. Mulané akèh wong sing rumangsa marem lamun wis bisa ngenut adat tata carane leluhur. Sejatiné ora mangkono.

Gusti Yésus memucal kanthi nukulaké iman, mbangun imané wong wadon Samaria iku. Kuwi sawisé atiné katuwuhan rasa pangrasa, yaiku kasadharan yèn uripé nandhang dosa. Wong wadon Samaria iku duwé kapitayan yèn wong Yahudi sing diadhepi iku sawijining Nabi. Tuwuhé iman iku bebasan mbuka lawanging kanugrahan kang nuntun wong wadon mau marang kayektèn, bab ngrasuk agama sing bener. Gusti mulang wong wadon mau, ana ing alam binuka témbok sumur dadi mimbar. Sing ngrungokaké piwulangé ya mung wong siji, yaiku wong wadon Samaria . Gusti uga wis priksa yèn wong wadon iku kebak dosa. Piwulangé Gusti Yésus kang cekak aos, nyakup pathi sarining Kekristenan. Kotbahé Gusti Yésus ing sacedhaké sumur Yakub mau mratélakaké, menawa kasucèn iku ora dedunung ana ing magrong-magronging Bait Suci, uga ora dumunung ing prabot prabot agamawi sing kaanggep suci. Nanging dumunung ing ati. Wong agama padha nyembah Gusti Allah umumé kaiket ing papan lan wektu. Banjur padha ngumpul ana ing kono caos kurban. Malah sesembahané wong kafir isih olèh papan ana ing Dalem Pamujan. Rawuhé Gusti Yésus, mbabar pangerten anyar, yèn ibadah ora kaiket ing papan lan wayah.

Amarga Gusti Allah iku Roh. Kang kudu sinembah ing Roh lan kayektèn. Yèn ora manembah sajroning Roh lan kayektèn ( =kebenaran, Ind.) panembahing umat mau ora bisa tinarima. Senajan manembah ana ing papan kang kaanggep suci pisan. Saiki, ing jaman iki wanciné manembah jroning Roh lan kayektèn. Nabi Maleakhi uga tau meca bab iku:

Senajan, aja nganti klèru panampa. Piwulang yekti kuwi ora kok banjur duwé teges supaya papan papan kang wus katetepaké kanggo manembah banjur dibuwang. Ora. Malah apa baé praboting panembah mau kudu dilestarekaké, nanging ora sinembah. Dadiya adat agamawi, nanging aja banjur dadi keblinger nganggep menawa papan suci, praboting panembah, gambaré para suci, utawa gambaring piranti suci kuwi dadi sumbering berkah. Malah bab sakramen gréjawi, ora banjur dadi sumbering berkah, senajan lumantar sakramen gréjawi kuwi, Gusti Allah prasetya, yèn sakramen kuwi dadi sarana tumuruning berkah rohani. Upamané, saya njalari teguhing iman lan liya-liyané. Semono uga klèru menawa nganggep bakal antuk berkah lamun cedhak sesénggolan karo para wong sing dianggep suci lan bangunan suci.

Sejatiné umat bisa manembah marang Allah ing ngendi-endi papan, mulané Gusti Yésus ora nyebut Yérusalèm kudu dadi papan panembah. Amarga Gusti Allah iku Roh, lan kudu nyembah Panjenengané sajroning Roh. Ora gumantung marang samubarang kang katon sacara tata-lair. Niyating panembah kita, kudu thukul saka jroning ati. Gusti memulang marang wong wadon Samaria mau, menawa saben umat kang nyembah marang Allah sajroning Roh lan kayektèn bakal nemu dalaning keslametan, karahayon bakal dadi duwéké. Uga para wong kang karemehaké kasingkir saka Padaleman Suci Yérusalèm. Gusti Allah isih kersa nampi panembahé para wong dosa angger mratobat.

Bangkiting ati, bebudéné wong wadon Samaria mau kaya kabangun dadi anyar, anggoné mbukak atiné nampa pepadhang. Sabanjuré pinaringan pepadhang. Pawartaning kabungahan iku, iya piwulangé Gusti Yésus marang wong wadon Samaria iku.

Pangandikan kang sadurungé durung naté dingendikakaké marang para murid, yaiku nalika Gusti ngendika: “ Iya Aku iki Panjenengané kang lagi ngendikan karo kowé iki.” – Pangandikan iku nanggapi penemu lan keyakinan wong wadon Samaria bab bakal rawuhé Sang Kristus, yaiku Sang Mésias, kaya piwulanging agama. Nganti wektu semana, Gusti Yésus ora ngendikakaké marang sapa baé, menawa Panjenengané iku Sang Mésias, Sang Kristus. Nanging wus dipangandikakaké marang wong wadon Samaria, merga dhéwéké precaya yèn Gusti Yésus iku sawijining Nabi.

Sawisé ngendika mengkono, ketungka tekané para murid, kang lagi bali saka tuku pangan menyang kutha. Kaya kang tinulis ing Injil Yokanan 4: 27 – 42 , mengkéné:

Pancèn, nalika Gusti Yésus ngendikan karo wong wadon Samaria mau, murid siji baé ora ana ing kono. Anané Yokanan panulis Injil iki bisa gawé paseksi tinulis, mesthiné Yokanan uga wis krungu dhéwé piwulang kuwi, bisa uga saka wong wadon Samaria, utawa dipangandikani déning Gusti piyambak. Nalika para murid bali saka kutha Sikhar tuku pangan, nyawang guruné wawan pangandikan karo wong wadon manca, dadi gumuning atiné para murid. Nyata yèn para sakabat tanggap marang kang lagi kadadéyan. Uga nyipati bungahé wong wadon Samaria mau, anggoné banjur lumayu lunga nggolèki mitrané, gita gita anggoné bakal ngabaraké pawarta wigati. Para murid ora nyuwun katrangan marang Gusti Yésus, anggoné ketemu karo wong wadon Samaria iku ana wigati sing kepriyé. Ora ana sing matur miterang.

Nalika para murid ngaturi dhahar marang Gusti Yésus merga antuk pangan olèhé tuku ing kutha Sikhar, Gusti Yésus ora énggal dhahar. Mula aturé para murid: “ Guru, mangga kadhahar .” Saya tambah bingung atiné para sakabat, déné Gusti ora dhahar. Dadi bingung manèh, nalika Gusti mangsuli kanthi ngendika: “ Aku duwé pangan kang ora padha kok sumurupi .” Sejatiné para murid ora paham bab pangan kang ora kasumurupan iku. Para murid ora nyandhak bab pangandikané. Kaya nalika Gusti Yésus ngendikan karo Nikodémus bab keslametan lan bab lair kapindho, Nikodémus ya ora nyandhak, ora tekan mikire. Semono uga wong wadon Samaria nalika kawulang déning Gusti bab “banyu kauripan “ – sejatiné ya ora pati ngerti, merga uga ora nyandhak. Malah para murid ngira yèn ana pawongan kang nyaosi dhahar kagem Gusti Yésus. Gusti Yésus priksa apa kang kasimpen ngganjel ing jroning atiné para murid, mula énggal nerangaké menawa kang dadi dhaharan tumrap Panjenengané, yaiku kaya paring wangsulané Gusti: “ Kang dadi panganKu iya iku anggonKu nglakoni kang dadi karsané kang ngutus Aku, sarta ngrampungaké ayahané .” (Yokanan 4: 32 ).

Wong wadon Samaria iku wis ngerti bab caritané Sang Mésias kang bakal rawuh. Dhéwéké seneng banget, déné kelakon ketemu karo Sang Mesih. Banjur precaya marang Panjenengané. Wadhah banyu kang bakal kanggo ngangsu ditinggal, banjur mangkat menyang kutha Sikhar papan dunungé, saperlu menehi kabar kabungahan marang para seduluré. Nanging sapa ta sing precaya marang kabar kang diwertakaké wanita sundel ? Wong akèh mesthiné padha mikir, apa mungguh yèn Sang Mésih ngetingal lan methuki wanita kaya dhéwéké kuwi ? Nanging nyatané pekabarané nemu kasil, katulusané katon ing rainé, sorot mripaté lan owahing kanalarané, lan gunemé ngyakinaké wong akèh. Gunemé: “ Ayo padha ndelenga ! Ing kana ana wong kang ngandhakaké kabèh lelakonku marang aku. Apa kirané iku Sang Kristus ?” Wong wadon iku wus paseksi, nanging karepé supaya wong wong padha methuki dhéwé sowan Gusti Yésus, supaya nalare padha yakin salin dadi anyar. Wong wong padha mangkat sowan Gusti.

Kadadéyan iku dadi tuladha marang kita kabèh sajroning anggelar kabar kabungahan, luwih nyata kanthi paseksi katimbang kanthi mulang lan kakèhan nasihat. Wong sing kasil ngedum kabungahan marang pepadha, bakal ngamini apa kang tinulis ing Mazmur: “ Mara padha nyawanga lan ngrasakna sepira gedhéné kasaénané Pangeran Yehuwah iku !”(Mazmur 34: 9). Nalika Gusti Yésus pepisahan karo para murid amarga Gusti sumengka (mikrad) menyang suwarga, paring dhawuh: “ ….kowé bakal padha dadi seksiKu ana ing Yérusalèm lan ing satanah Yudéa kabèh sarta ing tanah Samaria nganti tumeka ing pungkasaning bumi .”

Ana ayahan kanggo para murid, yaiku dadi seksi. Lan uwohé nyata, para murid mbangun turut sarta gunemé para sakabat olèh kawigaten gedhé. Sing padha krungu lan kaberkahan bisa methik paseksiné para sakabat. Piwulang, kothbah utawa nasihat yèn tanpa paseksi, asilé kurang teguh. Wong wadon Samaria olèh banyu kauripan peparingé Sang Mesih ( = Sang Mésias, Sang Kristus ), yaiku: thukuling kasadharan. Lan precayané, mbangun bebudéné, ninggal sumur Yakub kang dianggep suci, banjur anggelar kabar mau. Sajroning uripé wis thukul sumber kauripan langgeng, banjur dikabaraké marang wong liyané uga. Paseksiné wong wadon Samaria mau, kuwagang narik atiné wong Sikhar, metu saka kutha banjur padha nggolèki Gusti Yésus.

Nalika Gusti Yésus mriksani tekané rombongané wong wadon Samaria mau sowan Gusti Yésus, Panjenengané ngendika marang para sakabat: “ Rak ana ujarmu menawa patang sasi manèh wayahé panen.” Pangandikané Gusti : “ Padha delengen lan tamatna pategalan-pategalan, kang katon kuning kuwi wus kena dieneni.”

Wong Samaria sing padha teka sowan Gusti Yésus iku sing dikersakaké pategalan kang tandurané wus kuning, wus tuwa, lan wayahe panen. Pategalan kang wayah panen iku, ora liya akèhe para wong kang sumadiya ngrungokaké piwulangé Gusti, kang bakal nampa kabar kabungahan bab keslametan langgeng. Gusti Yésus banget karenan ing penggalih, merga mriksani panen gedhé kang kawitan kanthi anané para murid asal suku bangsa sing dudu wong Yahudi, kang nalika semana diarani lan dianggep wong kafir, merga dudu bangsa Yahudi. Anggoné sowan, ora merga mujizaté Gusti utawa weruh anggoné Gusti Yésus nyarasaké sarupaning lelara. Lan ora merga golèk kauntungan kadonyan. Anggoné padha sowan, merga bakal mbuktekaké lan ngrungokaké piwulangé.

Wong wong sing padha teka sowan iku, dadi uwohing pakaryan anggoné Gusti mulang kanthi tlaten marang wong wadon Samaria sing nyandhang dosa lan banjur mratobat olèh kawilujengan sarta duwé iman. Ngasilaké pategalan kang wayah panen. Amarga paseksiné wong wadon Samaria mau, akèh wong Samaria sing padha manjing precaya dadi muridé Gusti Yésus. Sing nampa Sang Kristus saya akèh. Gusti Yésus uga nuruti panyuwuné wong akèh mau, supaya sawetara kersa lerem ana ing kutha Sikhar. Bab iki wus kaweca déning nabi Yésaya, luwih pitung atus taun sadurungé Gusti Yésus rawuh ing ndonya. Pamecané Sang Nabi, ngluntakaké pangandikané Gusti Allah ing kitab Yésaya 65: l, pangandikané: “ Wus dadi keparengé penggalihingSun paring pituduh marang uwong kang ora nakokaké marang Ingsun, wus dadi keparenging penggalih Ingsun, Ingsun ditemu déning uwong kang ora ngupaya marang Ingsun. Ingsun wus ngandika: “ Iki Ingsun, iki Ingsun !” – marang bangsa kang ora nyebut asmaningSun.”

Gusti Yésus lerem ana ing Samaria nganti rong ndina. Para murid kakersakaké nulad Sang Guru. Iki kawitaning panen, bakal ana panen kang luwih gedhé kang diayahi déning para murid sawisé Gusti sumengka menyang suwarga. Aji banget paseksiné wong Samaria bab Gusti Yésus. Padha precaya menawa Gusti Yésus iku Sang Kristus, juru slamet kang kajanjekaké déning Sang Yehuwah Allah. Sang Mesih, yaiku Sang Mésias. Kang paring keslametan marang saben wong kang precaya marang Panjenengané. Sumur Yakub wus dadi lantaraning berkah lan dadi papan paleremaning badan insani suci, yaiku Gusti Yésus Kristus kang mijil saka Allah kang mratélakaké kawontenané Gusti Allah, kaya kang tinulis ing Injil Yokanan l: l8 mengkéné: “ Ora ana wong siji-sijya kang wus tau weruh Gusti Allah. Sang Putra ontang-anting kang ana ing pangkoné Sang Rama, iku kang nerangaké kawontenaNé.”

Iba begjané wong wadon Samaria senajan uripé kebak dosa, nanging antuk kaslametan, olèh banyu kauripan langgeng ing sacedhaké sumur Yakub. Mangka sejatiné uripé kacadhangaké ing ukum naraka. Nalika nyuwun marang Gusti supaya pinaringan banyu, sing disuwun banyu kang dadi pamareming jasmani. Nanging Gusti Yésus malah paring banyu langgeng kang nguripi rohani lan dadi berkah jasmani uga. Malah uripé wong wadon mau dadi sumber kang ora bakal asat tumeka urip langgeng.

Gusti Kristus Sang Mésias, ora srana gawé akèhing mujizat anggoné ngayahi pakaryan ing Galiléa. Nanging miwiti anggelar kabar keslametan srana medhar piwulang ing papan-papan ibadah. Kotbah lan piwulangé ora nggiri-giri ora gawé wediné sing krungu srana ngabaraké paukuman, nanging srana anggelar kabar becik lan mbiwarakaké sih katresnan kasuwargan. Mratélakaké katresnaning Gusti Allah marang wong dosa. Rawuhé bakal yasa kratoning bebener, ayem tentrem lan pirukun sarta kabungahan. Saben wong sing krungu ngurmati Sang Kristus, senajan wus padha ngerti saka ngendi asal-usulé, yaiku saka brayat Yusuf asal Nazarèt lan urip prasaja banget. Gusti Yésus memulang bab Kratoning Suwarga. Wanciné wis teka lan wus cedhak ( Markus l: l5 ).

Bab rawuhé wus kaweca ing kitab Prajanjian Lawas wus kaweca déning para Nabi. Rawuhé Gusti Yésus dadi ganeping wanci, kaya kang tinulis ing Kitab Suci. “ Nanging bareng wus tekan ing ganeping mangsa, Gusti Allah ngutus ingkang Putra, kang miyos saka wanita, miyos kawengku ing angger-anggering Torèt. Gusti Yésus, anggoné anggelar kabar kabungahan, ora béda karo Yokanan Pambaptis: “Padha mratobata, amarga Kratoning Suwarga wus cedhak.” ( Matius 3: 2).

Murid papat kang kawitan ditimbali ndhèrèk déning Gusti Yésus ana ing gisiking segara Galiléa, utawa kang katelah tlaga Tiberias. Yaiku: Andréas, Simon Petrus ( sedulure Andréas ), Yakobus lan Yokanan ( sedulure Yakobus, anak-anaké Zebedeus). Kabèh lagi padha nyambut gawé ing gisik golèk iwak utawa lagi ana ing prau. Gusti Yésus nimbali Petrus lan Andréas kanggo ayahan wigati, supaya dadi tukang golèk uwong. Sakaroné wasis olah njala golèk iwak, lan sabanjuré kadhawuhan golèk uwong. Déné kang dadi jalané, kabar kabungahan, pawartaning Injil, supaya akèh jiwaning manungsa dislametaké. Njala jiwaning manungsa, ngangkat jiwaning manungsa saka segaraning papacintraka, manggon ngalih ing karahayon, manggon ing papan kang ayem tentrem. Banjur maringi ayahan kang padha marang murid loro manèh. Padha ninggal barang darbeké, kalebu ninggal jalané lan bapaké sarta kulawargané. Banjur ndhèrèk Gusti Yésus. Sadurungé nampa ayahan mau, pancèn wis dadi pandhèrèké merga nampa wulang saka Yokanan Pambaptis, banjur ndhèrèk Sang Kristus. Dadiné sadurungé wis nunggal karo Gusti Yésus sajroning roh lan imané, lan ya wis sawatara tetunggilan. Wiwit dina iku, para murid bakal tansah ndhèrèk Gusti Yésus menyang endi baé tindaké. Dadi mitra, dadi kanca, dadi murid lan nunggal ing pakaryan. Gusti Yésus wis paring wulang, wis nyontoni carané “njala jiwa-jiwa “ kaya sing ditindakaké Gusti Yésus ana ing désa Kana, utawa ing tanah Samaria. Sateruse, Gusti Yésus ngersakaké para murid tansah sinau, nulad Sang Guru, ninggal sakabèhe kang sipat kadonyan, banjur cumawis ngayahi dhawuh kang anyar ayahan kasuwargan.

Zebedeus, ditinggal anak-anaké ing prau. Nanging Zebedeus uga bakal tansah nunggil Gusti ing pambiyantu kang wujud mèlu ngangkat bot karepotaning kabutuhan. Wong papat kuwi sing kapisan dadi barisaning murid kang wani ninggal kaperluwané dhéwé lan kulawargané, saperlu ndhèrèk Sang Guru Sejati. Para pemimpin agama ora ana sing duwé wenang, marentah sawijining uwong supaya ngutamakaké sing mimpin. Ora ana. Uga ora ana pranatan agama kang nata supaya manungsa nyingkur kaperluwaning brayat, kanggo nunggil Gusti Yésus. Nanging kita kabèh ora kena lali. Gusti Yésus iku dudu insan lumrah. Pancèn ujud manungsa, yaiku manungsa sejati. Nanging uga Allah sejati lan sipat suci. Kagungan wenang, milih lan paring dhawuh manut kang kakersakaké, supaya ngladosi Panjenengané. Pancèn Panjenengané pantes lan pas banget dadi kang utama dhéwé.

Yèn tanpa dhasar ayahan luhur karohanèn, Gusti Yésus ora bakal nampa anak-anaké Zebedeus kang ninggalké wong tuwané, banjur ndhèrèk Panjenengané. Amarga angger-anggering agama ndhawuhi supaya manungsa ngurmati rama lan ibuné. Para murid mbangun turut amarga sadhar, menawa ayahan iku dhawuh Ilahi. Mula manungsa wajib ngatonaké bekti setyané minangka umating Allah. Malah ingaran timbalan suci. Amarga Gusti kang mranata pranatan lan sing nguwasani sing gawé pranatan. Gusti kagungan hak lan wewenang, nindakaké samubarang amrih kaleksanané Rancangan Agung, anggoné bakal nresnani umat manungsa lan nebus dosané wong sajagad.

Ing jaman kuna, Rama Abraham ninggal tanah asal usulé, Ur Kasdim. Iku uga merga anggoné mbangun turut marang timbalan Ilahi. Amarga pracayané marang Gusti Allah, Abraham dadi leluhure bangsa Israèl, bangsa pilihaning Allah. Ing serat Roma 4: ll, Rama Abraham ingaran: Bapaké wong precaya. Ing kitab Purwaning Dumadi ( Kejadian, Ind.) bab l2: 3, ana pratélan kasuwargan, ngendikakaké: “….kanthi jenengmu saben brayat ing salumahing bumi bakal binerkahan …” Musa lunga saka kraton, metu saka kraton Mesir, ya amarga timbalan Ilahi mau. Mangka ana ing kedhaton Mesir, Musa dadi Putra mahkota, minangka putraning putri raja, urip seneng lan wibawa, nyandhang kasugihan. Dadi wong pinter lan jenenge mulya ing saindhenging tanah Mesir. Kabèh mau ditinggal, demi timbalan Ilahi kang suci. Gusti Allah paring ayahan marang Musa. Dadi Nabining Allah. Supaya mimpin bangsa Israèl kang manggon ing tanah Mesir bali menyang tanah prajanjian sing biyène dienggoni Rama Abraham, yaiku tanah Kanaan. Banjur nampa ayahan, nampa angger-angger sepuluh kang dadi dhasar teguh ing Kitab Suci Prajanjian Lawas. Lan dhawuh sing ditampa Nabi Musa iku uga kang dadi landhesan utama iman kita jaman iki.

Para murid papat sing ditimbali Gusti nalika ana ing tasik Tiberias, ninggal sakabèhing barang darbeké kalebu ninggal wong tuwané ing prau, ya amarga timbalan Ilahi kang suci iku. Mangka sing didhereki, Sang Guru kang cara kadonyan ingaran miskin. Gusti Yésus kapetung miskin kadonyan, nanging Kratoning Suwarga iku kagungané Gusti Yésus. Saben dinané tansah andhap asor lan lembah penggalih.

Saka para murid kang kinanthi déning Gusti Yésus iku, kaberkahan dadi bibit thukuling pasamuwan Kristen kang teguh bakuh. Déning tatanan karohanèn lan sikep urip kang kebak tresna asih sarta angger-angger kratoning suwarga, jagad iki binangun salin jagad anyar.

Sejarahe Sang Prabu Dawud raja gung nagri Israèl, katimbalan lan kapilih déning Gusti Allah saka enggoné dadi “pangon wedhus.” Lan karancang déning Gusti Allah dadi pangon umate Allah. Ing Injil Markus nyata, Gusti Yésus nimbali lan milih Andréas, Simon Petrus, Yakubus lan Yokanan saka ing alaming tukang golèk iwak, ingangkat dadi Rasul, supaya golèk jiwa-jiwa, amrih akèh jiwa kang nampa karahayon. Gusti nggulawenthah para murid supaya dadi abdi kang sembada, ngalami prekara kang élok lan ajaib sineksen murid murid. Para murid kinanthi déning Gusti supaya bisaa dadi conto lan dadi pepadhang sarta dadi abdi kang uripé lelandhesan Injil. Menawa Gusti njajah désa milang kori, tindak nganglang laladan saka désa ngadésa, saka kutha menyang kutha liyané, kotbah lan memulang. Sejatiné kuwi kabèh dadi gladhen, nglatih para murid supaya nulad Sang Guru. Murid papat iku digembleng amrih santosa.

Kotbahé Gusti Yésus dadi kawigatené wong pirang-pirang, amarga béda karo juru kotbah kang ana sadurungé. Lumrahe para guru Yahudi mung niru piwulangé guruguru sing mulang sadurungé. Kabèh padha, ora ana sing anyar sing pantes sinebut kabar kabungahan sejati. Béda karo kotbahé Gusti Yésus, narik atiné wong akèh. Para pengkotbah Yahudi, mempeng anggoné ngapalké piwulang sing wis ditampa saka guruné, seneng niru gunemé para tokoh, banjur kawulangaké marang pasamuwan.

Gusti Yésus paring piwulang, ora adhedhasar filsafat lan ajaran tradisi Yahudi utawa babar pisan ora gumantèng welinging leluhur utawa gunemé para tokoh jaman. Gusti Yésus ngendika kanthi nandhesaké: “ Satemen – temene pituturku …….”

Menawa Gusti methik sabda pangandika kang ana ing Kitab Suci Prajanjian Lawas, Gusti Yésus mesthi nerangaké tegese lan trap-trapané ing urip anyar, kanthi pangerten anyar. Yèn memulang adhedhasar Kitab Prajaian Lawas, piwulang mau ngutamakaké marang PIWULANGÉ ROH. Sing utama bab karohanèn, ora mung kaiket déning kawruh apalan kang hurufiah saka Angger- Angger tinulis baé.

Ana ing Kapernaum, Gusti Yésus tindak menyang papan pangibadah. Sajroning pangibadah mau ana wong kang kapanjingan dhemit. Bareng ngerti rawuhé Gusti Yésus, banjur mbengok: “ Ampun ngganggu damel dhateng kula, wonten prekawis punapa Paduka kaliyan kawula, dhuh Yésus ?” Ing pambengoking roh reget kuwi, nyata yèn sétan gething banget karo Gusti Yésus. Ing basa asli, tembung “kawula sédaya” nélakaké yèn sing ngrasuki wong mau ora mung dhemit siji, nanging akèh. “ Punapa rawuh Paduka badhé nglebur kawula sédaya ?” Iki uga dadi bukti, manawa Gusti Yésus kagungan wewenang lan panguwasa marang para lelembut. Sétan dhemit ngerti bab kuwi. Ana pangakuné dhemit: “ Kawula mangertos, Paduka menika sinten ….” Bab iki dadi pangertèn menawa sétan iku luwih akèh kawruhé bab rohani, katimbang karo umat manungsa. Lan sétan wis wiwit sekawit nglawan Sang Kristus, nalika ijen ana ing ara-ara samun. Sétan uga nglawan Gusti Yésus nalika ana ing kutha Nazarèt, yaiku nyusup ing wong wong Nazarèt kang nulak piwulangé Gusti Kristus. Nalika iku Gusti Kristus didabyang menyang gunung arep diceguraké ing juranging gunung.. Nanging ora kelakon. Nalika ngrasuki wong ing Kapernaum wanciné ibadah, ateges nyata tetep ngrekadaya bisané nglawan marang Sang Guru Suci, Gusti Yésus.

Wosé, Iblis ora bakal mandheg anggoné nglawan Gusti Yésus, amarga Gusti Yésus tetep setya kanthi tresna memulang bab keslametaning umat manungsa. Gusti tansah nandhesaké menawa Kratoning Suwarega wus cedhak, lan memulang bisané manungsa olèh dalan mlebu suwarga. Sétan uga tansah nglawan ngreridhu. Iblis uga wis paham, menawa rawuhé Gusti Yésus ing ndonya, ateges anggelar paprangan. Wus katetepaké déning Gusti Allah, manawa Gusti Yésus kang kuwasa ngremuk endhase si ula. Kaya kang diprasetyakaké déning Gusti Allah ing lelakoné Adam Kawa ing taman Firdaus. ( Kitab Purwaning Dumadi 3: l5 ) Mula benér. Yèn rawuhé Gusti Yésus Kristus ing ndonya iki bakal nglebur kratoning Iblis si pengawak dursila, nganti lebur luluh.

Pancèn nggumunaké menawa sétan bisa ngucap paseksi kanthi tembung: “ Kang Suci saka Allah,” iki merga sétan ngerti marang panguwasané Gusti Yésus kang mesthi wenang nundhung Iblis. Ana pengaji rangkep menawa pengalem iku kawetu saka mungsuh. Iki kang kawitan anggoné Sétan ngakoni panguwasané Sang Kristus, lan kuwi dikersakaké déning Gusti supaya wong akèh padha ngerti. Pratélan bab panguwaosé Gusti Yésus iku bakal bola-bali diucapaké déning sétan. Ing papan pangibadah kono, sawisé nyebut panguwaosé Gusti, sétan dhemit kang sejatiné njalari rusaking manungsa mau, disentak déning Gusti Yésus, pangandikané: “ Meneng ! Aja ngucap, lan metua saka wong iki.” Sing padha nyipati ngentèni apa sing bakal kelakon. Wong mau banjur niba tangi, mengkono iku merga Sétan sing nyeret dhéwéké banjur dibanting mrana mrene. Sétan banjur metu saka wong sing dirasuki mau. Iki njalari gumuné wong akèh, mula padha takon tinakon, diya diniya siji lan sijiné. “ Sejatiné Panjenengané iku sapa kang wus ana ing tengah kita ?”

Dumadiné mujizat iku, ngemu piwulang anyar sing kepriyé ? Anak tukang kayu iku olèh panguwasa saka apa, déné roh roh lan dhemit teluk marang Panjenengané ? Ing mujizat damel anggur saka banyu ing désa Kana, kuwi nélakaké yèn Gusti nguwasani hukum alam. Nalika Gusti marasaké anaké pegawé kraton, Gusti nélakaké panguwaosé marang lelara lan memala. Ing mujizat kang kaping teluné iki, Gusti mratélakaké yèn kagungan panguwaos ingatase Iblis, mulané dhemit teluk marang Gusti Yésus. Mujizat mujizat mau kelakon kadamel ing kawitané paladosan lan pakaryané kang agung. Tegese, miwiti ayahan nebus manungsa dosa, Gusti Yésus sembada lan pantes ngasta kalenggahan Sang Juru Wilujeng, sembada jumeneng Sang Mésias.

Pawarta bab mujizat sing katindakaké déning Gusti Yésus, sumebar warata nganti tekan sanjabaning laladan. Wus kelakon kadadeyan paperangan ing antarané sing nguwasani pepadhang, karo sing nguwasani pepeteng. Sing nguwasani Bait Suci wus bandayuda karo sing ngregem lan nguwasni kadonyan. Lan sanyatané, Iblis sétan wis kalah. Wus sumebar saya jembar, menawa ing ara-ara Samun Gusti Yésus unggul saka godhaning Iblis. Ing Kapernaum, Gusti Yésus nundhung Sétan saka wong sing dirasuki.

Iki dadi piwulang marang murid murid sing isih anyar, anggoné mratélakaké wewenang lan panguwaosé. Uga dadi tantangan tumrap Iblis. Wong Galiléa uga dadi padha sumurup. Uga marang para umat ing tembe mburiné, sing padha nampa lan maca kabar kabungahan supaya padha ngerti, menawa Sang Kristus kuwasa lan bisa ngalahaké sétan. Kaunggulan Gusti, iku kaunggulan sacara pribadi tumrap Gusti, nanging uga dadi kaunggulan tumrap wong pracaya. Yaiku para umat tetebusané ndhèrèk dadi unggul.

Isih ana perluné, menawa kita kabèh paham marang kahanané wong sing dirasuki Sétan kuwi. Uwong iku, dadi piranti anggoné Iblis saya nguwati barisané, kanggo nglawan Gusti Yésus. Kanthi reka daya manéka warna Sétan bakal ngrusak rancangan agung karsaning Gusti Allah. Gusti Allah ngeparengaké trekahe Sétan iku, amarga supaya saya katon kaunggulané Gusti Yésus, wewenang lan panguwaosé Gusti Yésus. Iblis ngerti, menawa angen angening manungsa dadi peranganing badan kang bisa kanggo piranti. Mula pikiraning manungsa, diserang déning Iblis, tansah diakali déning Iblis bisaa dadi alat jahate.

Mula nyata akèh wong sing padha nandhang lara, banjur kaya kaya pikirané dadi owah lan dadi kaya wong edan. Kuwi merga Iblis sing nggarap pikiraning umat. Yaiku sing tinulis ing Injil kadidéné wong wong sing karasukan roh reged, karasukan lelembut. Banjur diarani wong edan utawa owah pikirané. Iki banjur dadi kaya dedongengan utawa dadi kabar imajiner, akèh sing banjur padha duwé pikiran khayal. Thukuling pikiran khayal iku, trekahe si Iblis. Nanging, samubarang pakaryané Gusti Yésus, kabèh nyata. Nalika sétan ngrasuki wong kaya kaya madeg dhéwé, tegese, ing sajroning uripé wong karasukan mau “ ana sing ngleboni “ pinisah karo sing dirasuki, amung manggon. Sing ngrasuki dumunung ana sing dirasuki. Ora mung pikirané sing dipengaruhi. Nanging wong karasukan kuwi dadi piranti dikuwasani sajiwa ragané

Gusti Yésus priksa, yèn ana sing manggon ngrasuki manungsa. Mula dhawuhe cetha lan wijang: “ Meta, saka wong iki !” - dadiné ana bédané karo lara edan ing jaman saiki. Senajan kita kabèh uga precaya, menawa wong lara owah, apadéné malah dadi edan iku, uga saka trekahe Iblis nggarap manungsa lan bakal dirusak pikirané.

Wong karasukan kang ana ing ngarsané Gusti Yésus, katon pinter. Malah ngajak diskusi, pitakon lan werna werna. Nyata kuwi sing guneman Iblis, dudu pikirané manungsa sing ingaran edan, utawa owah mau. Wong owah lan sing pikirané wis rusak, mesthiné ora bisa mratélakaké lan ora ngerti menawa sing lagi rawuh ana ndonya iku Putraning Kang Maha Luhur, Sang Maha Suci kang saka Allah. Yèn sing karasukan mau bisa ngucap mengkono, nyata lambening manungsa mung dienggo alat, dadi pirantiné Iblis. Nggunakaké wong mau, Iblis Sétan sing guneman. Gusti priksa, mula dhemit ditundhung. Iki panguwaosé Gusti Yésus, kang sembada dadi Mésias.

Menawa Gusti mung winates nulungi marasaké gangguan pikiran lan mental, mesthiné ora bakal kelakon kadadeyan konflik, ora njalari sengsaraning badan, ora perlu mbanting mbanting awak, yèn kuwi mung gangguan mental. Nyatané kadadeyané kadidéné paprangan kekuwatan. Ngadhepi lan nglawan pratingkahe roh-roh reged, dadi sawijining pakaryan kang kudu diadhepi déning Gusti Yésus lan para murid. Pancèn uga nyarasaké lan mitulungi para sing nandhang lara. Injil paring piwulang, nyata ana bédané bab nundhung roh sétan sing ngrasuki wong, katandhing karo jinis lelara owah mental pikiran. Sétan katundhung temenan, lan metu. Déné wong owang pikiran ya ana, lan iku uga bisa diparingi usada utawa tamba. Senajan bisa uga Iblis sing nggarap pikiraning manungsa, dadi rerangken panggawéné enggoné Iblis bakal gawé rusak.

Gusti lan para pandhèrèké tindak menyang omahé Simon Petrus. Bisa uga Gusti pancèn lenggah ana ing kana. Utawa, Simon sing nyuwun rawuhé Gusti Yésus bakal diaturi dhahar bebarengan, minangka pakurmatan marang Sang Guru, ingatase Simon uga nampa ayahan “njala jiwa-jiwa”. Bisa uga, merga Simon duwé pengarep-arep, supaya Gusti uga paring pitulung marang wong sakiwa tengené. Supaya maratuwané uga antuk kasarasan déning rawuhé Gusti Yésus kanthi mujizat, kaya kang wus kadamel marang anaké pegawé kraton. Nanging Simon Petrus rumangsa ora pantes yèn ngantiya nyuwun marang Gusti Yésus supaya nyarasaké ibuné maratuwa. Rumangsa ora wenang nyuwun, apa manèh mrenata pakaryané. Gusti priksa kang dibatin Simon Petrus. Mula, Gusti banjur nyarasaké enggoné sang maratuwané Simon panastis banget. Panase ditundhung, ilang. Gusti nganthi tangané sing lara. Katangekaké. Lelarané ilang.

Iki mujizat rangkep. Sepisan: Lelaraning badan waras, uga lungkrahing badan kang sok dadi aras-arasen., ilang. Banjur bisa leladi marang para tamuné. Maratuwané Simon Petrus, dadi wanita sukarelawan kapisan, kang leladi marang Gusti Yésus ing kawitaning ayahaNé.

Saya sumebar bab mujizaté Gusti Yésus, kalebu nundhungi dhemit. Dina iku ngepasi Sabat, akèh wong lara sing disowanaké marang Gusti Yésus, senajan kudu ngentèni nganti bubar surup merga anggoné padha setya tuhu marang dina Sabat. Saben wong lara ing Kapernaum, kabèh diwaluyakaké. Sing sengsara kapitulungan.

Lukas nulis Injil kanthi ngutamakaké bab pitulunge Gusti marang kang karasukan dhemit. Sétan kang katundhung ngucap: “ Paduka punika Putraning Allah.” Marang sing padha lara, Gusti numpangaké astané. Nanging marang sing karasukan dhemit, ora. Metuné roh reged saka badané sing karasukan, amung kanthi parentah. Ana ing papan pangibadah, marang Iblis Gusti ngendika: “ Menenga!” Mangka lagi baé Sétan nguwuh: “Paduka ingkang Suci saking Allah.” – Nalika ana ing omahé Simon saya cetha manèh, sétan kang katundhung uga ngucap: “ Paduka punika Putraning Allah.” Lan Gusti ndukani, merga Iblis ngerti yèn Gusti Yésus iku Sang Kristus. Lan Gusti uga priksa manawa Iblis ora bakal memuji lan ngabekti, mula ditundhung lunga. Iblis katundhung merga nyata yèn ora bakal mulyakaké asmaning Gusti kang ngasta panguwaos Illahi.

Wong akèh kang ora nyuwun berkah pitulungan marang Gusti Yésus, kapitunan lan padha gela. Merga Gusti Yésus pancèn Sang Kristus, Sang Mésias, Putraning Allah Kang Suci. Para wong kang kapitulungan lan pinaringan waras, wus samesthiné yèn banjur paseksi nyaritakaké bab sang Mésias Juru wilujeng.

Semua mereka yang memiliki Roh Kristus sangat memperhatikan hal melepaskan penderitaan yang menindas manusia, yang mana sakit-penyakit merupakan penindasan yang terbesar. Adalah Roh Kudus yang memimpin pada dokter Kristen untuk mengorbankan uang, waktu dan kehidupan mereka dalam melayani orang-orang sakit. Mereka menganggap bahwa memerangi sakit-penyakit sama pentingnya dengan memerangi dosa, dan memelihara serta merawat tubuh manusia adalah sama pentingnya dengan perhatian mereka terhadap kerohanian jiwa manusia. Roh Kristus memimpin orang-orang Kristen untuk mendirikan rumah sakit dan rumah-rumah yatim-piatu dalam berbagai jenis yang tidak didapati di dunia sebelum Yesus berjalan di atas bumi. Kemana saja Kekristenan menyebar, lembaga-lembaga sosial sebagai wujud dari belas kasih dan kemurahan akan ditemui.

Ana gegambaran élok, nalika Gusti jumeneng ana ing ngarep lawang omahé Simon Petrus, kanthi asta ingangkat ngayomi lan paring berkah marang para kang sowan nyuwun pitulungan. Kaya kaya lagi andum sih katresnan lan jamahaning astané nulungi sing nandhang lara. Iki buktining penggalih kang mreduli marang sengsaraning liyan. Wong akèh diyakinaké kanthi nampa pitulungané Gusti Yésus sakabèhing lelara bisa diwarasaké. Gusti paring kekuwatan, kewarasan, sih tresnané. Pitulungané Gusti kaya mili saka driji-drijining katresnan sejati panguwaosé. Kuwajibaning urip iki pancèn mung siji. Nyuwun tulung marang Gusti. Gusti Yésus Kristus kagungan panguwaos kanggo nyegeraké karingkihan jasmani lan karingkihan rohani, paring waras kang nandhang lara. Iya laraning badan, uga lelaraning rohani yaiku dosa lan kanisthan. Mula bener kang tinulis ing kitab Yésaya 53: 4, mengkéné: “ Sanyatané lelara kita kang disangga, lan sengsara kita kang dirembat.”

Kawitaning pakaryan agung kang rinonce ing proses warasing badan lan pulihing kauripan, ngemu piwulang yèn pancèn ana sesambunganing urip kang tumindak dosa lan lelara. Lelara bisa uga dadi pirantiné Sétan kanggo ngrusak rancanganing Gusti Allah. Badan kang nandhang lara, nindakaké pagawéyan iya ora sampurna. Dadi cacat, dadi kelangan semangat lan sapanunggalané. Gusti mratélakaké, yèn wenang maluyakaké lelara “dosa” kang kasandhang déning umat manungsa.

Rawuhé kanggo nylametaké umat saka ancamaning paukuman mati langgeng ing naraka. ( Matius l: 2l ). Jumeneng Sang Mésias, lan kersa dadi Cempéning Kasuwargan, kakurbanaké kanggo mikul dosaning jagad. Tumurun saka suwarga menyang ndonya, saperlu paring apuraning dosa. Gusti ngayati pitulungané srana paring warasing lelara badan. Nanging sejatiné sing utama Gusti Yésus bakal paring “ kewarasaning karohanèn “ - srana apuraning dosa.

Déné makaryané, kawiwitan saka oyoding sengsara, yaiku paring kesarasan. Para wong kang tinuntun déning Roh Suci Rohing Sang Kristus, mreduli banget marang bab pulihing urip iki, kalis saka lelara. Lelara dadi ujuding sesanggan kang abot. Dokter Kristen uga kakersakaké déning Gusti, caos kurban wektu, tenaga lan bandha sarta kapinterané kanggo mitulungi pepadhaning urip. Merangi lelara, padha tegese kaya merangi dosa. Ngrawat pasien kaya kaya padha tegese karo ngopeni jiwa.

Sang Roh Suci uga nganthi para wong Kristen supaya ngedegaké Rumah Sakit lan Yayasan Yatim Piatu, kanggo mitulungi pepadha. Sadurungé Gusti Yésus rawuh nuladhani bab tresna, ing jagad iki kaya durung ana bebadan kang mreduli liyan. Ing ngendi ana mekaring Kekristenan, ya ing kono bakal tinemu bebadan bebadan sosial kang andum kewarasan lan pulihing kauripan, dadi citraning sih kamirahané Gusti Yersus Kristus. Iki kabèh pancèn wujuding tumindak panganthiné Sang Roh Suci.